In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Closing Time | My Brain + Sharks
, door
Wat een bijzondere band was dat Morphine ook: een saxofoon, een drum en een bas met twee snaren. En de zang van Mark Sandman. Geen gitaar? Nee, geen gitaar, ook geen toetsen. Dat geeft bij elkaar een geheel eigen geluid.
En dan zijn er ook nog die teksten. Er is een song van Morphine waarin Mark Sandman verhaalt over een lege kartonnen doos die hij krijgt toegestuurd, en dat hij dan een lege doos terugstuurt. Enfin, verderop in het verhaal zwemt hij in zee en daar kwam een lege kartonnen doos voorbij dobberen waar hij in kroop. Dat was het wel zo’n beetje, geen afloop, geen einde, geen betekenis, gewoon een raar verhaaltje – met een prachtige sax.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Closing Time | Pick Up Your Burning Cross
, door
Sons of Kemet: tuba, saxofoon, klarinet, bas, percussie en zang/rap/spoken word: opzwepende highlife jazz uit Londen. De song komt van de plaat Black To The Future. Een plaat die Caribische en Afrikaanse jazz mengt met moderne en urban vormen van zwarte muziek. Er zijn solo’s, er is wat gefreak, er is ritme, er is kakafonie – er is urgente klinkende muziek, die militant klinkt, actueel ook. Jazz met de vuist in de lucht. Ah, die blazers, erg aanstekelijk.
Closing Time | Echo Beach
, door
Echo Beach van het Canadese Martha And The Muffins uit 1980. Waarom? Vanwege dat orgeltje aan het begin en die saxofoonsolo verderop in de song. En vanwege de nostalgie, New Wave uit 1980 immers. En omdat de tekst nu wel past bij de tijd van het jaar: de zomervakantie komt steeds dichterbij; de corona-app en de DigiD app geactiveerd, en voor het echte vakantiegevoel het gestempelde vaccinatieboekje ook al op de stapel gelegd. Als ik het zo opschrijf, verliest die zomervakantie ineens wel een boel van zijn aantrekkelijkheid.
Closing Time | James White & the Blacks
, door
Saxofonist James White is geen nette meneer. Als je bij hem aanbelt opent hij de deur met “Wat mot je”; als je ‘m opbelt dan neemt-ie op met “Who is this and what do you want”. Hij is een beetje het prototype van de foute witte man, en dat “…White and the Blacks” klinkt behoorlijk koloniaal, laten we wel wezen. En dan heeft hij ook nog eens een plaat uitgebracht met de titel “Sax Maniac”. Hij is ook bepaald niet woke jegens vrouwen, zoals hier tegen die arme Stella.
Closing Time | The Right Side Won
, door
Ik sta met mijn fiets voor het verkeerslicht te wachten. Iets verderop staat een auto waarin de chauffeur, een mid-vijftiger schat ik, helemaal los gaat op de muziek die uit zijn openstaande raampje stroomt. Hij danst met zijn bovenlichaam, rolt met zijn schouders, hij schudt met zijn hoofd en zijn handen klappen op het stuur het ritme mee. Het nummer dat uit de speakers knalt komt me bekend voor, maar van wie is het? Ik onthoud het refrein, dat is niet moeilijk, want dat ging gelijk in mijn oor zitten om daar te blijven: That we’re in the right, That we’re in the right. Thuis wist google het meteen: That we’re in the right, was van het Nederlandse (Haarlem) bandje What Fun! Het was een hit in 1983. De pakkende saxofoonsolo en het heerlijk houterig bewegende dameskoortje maken dit reggae-liedje extra leuk.
Closing Time | Will You?
, door
Will You?, een song van Hazel O’Connor. Zeker, haar stem brengt de tekst goed, je gelooft het. Maar de ziel van dit nummer is toch ingeblazen door die saxofoonsolo van Wesley Magoogan. En de klappen van de drum op de juiste plek mogen er ook zijn.
Het nummer is oorspronkelijk uit de soundtrack van de film Breaking Glass uit 1980, met Hazel zelf in de hoofdrol.
Closing Time | Manu Dibango
, door
Onlangs overleden aan het Corona virus, als eerste internationaal bekende artiest, op 86-jarige leeftijd: Manu Dibango. Als een van de grondleggers van de Afrobeat, was hij zeer belangrijk voor de ontwikkeling van de Afrikaanse popmuziek.
Closing Time | Colin Stetson
, door
Colin Stetson timmert flink aan de weg de laatste jaren. De man heeft met z’n unieke techniek de saxofoon verheven tot een heel nieuwe dimensie. Hij maakt gebruik van circulaire ademhaling, microtonen, kleppen-percussie en stemvervorming via de sax. Daardoor worden alle geluiden in z’n muziek gemaakt door en via de sax: de percussie is het geluid van de kleppen van de sax, de stem is z’n eigen geluid dat hij tijdens het “normale spelen” via de saxofoon laat klinken. En ondertussen weet hij met z’n ademhalingstechnieken een continu zeer dicht geluid uit de sax te krijgen waarbij het verbazingwekkend is dat er geen gebruik gemaakt wordt van overdubben.
Closing Time | Getatchew Mekuria
, door
Getatchew Mekuria was een Ethiopische saxofonist die in het eerste decennium van deze eeuw de samenwerking opzocht met het Nederlandse anarchistische ex-punk-gezelschap The Ex. Het resultaat was een bijzonder bruisende mix waarin de freejazz van Mekuria subliem ingebed werd in de strakke ritmiek van The Ex. Mekuria is ten tijde van deze opname al over de 70, maar de muziek heeft desondanks een enorme energie. Ze zouden samen meer dan 100 concerten geven.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.