Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Het verschil tussen de Polen en de Gulden volgens Rutte
De inkt van het rammelende ‘Guldenrapport’ van de PVV is nog nat en Ruttes eerste reactie is: “Ik ben nog niet overtuigd van wat ik daar tot nu toe van gezien heb.” Wacht. Even pauze. Waarom reageert Rutte? Dit rapport is net als het MOE-landersmeldpunt een eigen initiatief van gedoogde partner PVV en reflecteert niet het standpunt van het kabinet. Dus als Rutte consequent wil zijn, dan kan hij beter antwoorden: “Dit rapport is niet van de Nederlandse regering, maar van één politieke partij” en er daarna verder over te zwijgen. Maar dat deed hij niet.
“Die website is niet van de Nederlandse regering, maar van één politieke partij,” antwoordde een actief wegkijkende Mark Rutte echter wèl op een vraag om een reactie over het beruchte Polenmeldpunt. “Over Europa zijn wij het oneens en staat het partijen vrij, ondanks die samenwerking, om standpunten in te nemen, want daar zijn we het namelijk over oneens. Dat maak ik duidelijk en dat lijkt me voldoende,” lichtte Rutte zijn standpunt om zich niet uit te laten over de haatcampagne van de PVV voor de camera toe. Daarbij haalde hij voorbeelden aan over de kopvoddentax en de belediging van Erdogan, waarop hij wèl commentaar zou hebben gehad. “Wat mij betreft blijft het zo dat als ìk vind dat hij te ver gaat, dat ik daar op reageer, maar ik ga niet op alles reageren van de heer Wilders.” En vervolgens bleef Rutte de vraag van de verslaggever om zijn mening te geven ontwijken. En zelfs nu nog neemt Rutte formeel geen afstand van het meldpunt, niet in het Europees Parlement (al leek het er wel even op) en zeker niet in de Tweede Kamer. Heel Europa vindt het te ver gaan, maar onze premier kan er blijkbaar niet mee zitten.
Terug! – De nostalgiereflex van de PVV
De PVV wil terug naar de gulden. De partij beweging rond Geert Wilders heeft een rapport laten opstellen waaruit blijkt dat dat veel geld oplevert. De kwaliteit van de rapporten van de PVV kennende klopt het waarschijnlijk grotendeels niet, hoewel inmiddels wel duidelijk is dat de euro ook geen onverdeeld genoegen is. Maar waar het vooral om gaat is de stelling die PVV als reactie op de europroblemen instinctief inneemt: we moeten TERUG! naar de gulden. De PVV wil altijd TERUG!
In het algemeen kan het denken bij de PVV als volgt worden samengevat:
- Er is NU een probleem (soms een echt probleem, soms ook een verzonnen probleem waar politiek gescoord mee kan worden, meestal een mengsel van die twee.)
- VROEGER was dat probleem er niet (of we wisten niet dat het er was.)
- ERGO: we moeten de situatie van vroeger herstellen, we moeten TERUG!
De PVV is eerder de Partij van de Retromania dan de Partij voor de Vrijheid. De gulden moet terug – “Wat waren we vroeger trots op de gulden. De gulden was de mooiste munt van Europa. De gulden was een sterke munt” – de immigranten moeten terug, de strenge schoolmeester moet terug, de asbak moet terug op de bar, de boeven moeten terug naar de gevangenis (misschien moet de galg ook wel terug op het dorpsplein), klimaatverandering moet terug. Oh nee, dat kan niet. Dan moeten we maar terug naar de tijd voordat we wisten dat er klimaatverandering was. Ignorance is bliss.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Miracle on Lombard St: de gulden sprookjes van de PVV
Een stevig rapport over een onderwerp dat heel erg leeft bij veel Nederlanders, vraagt om een grondige analyse. Timor El-Dardiry (@timorel), econoom, heeft het rapport over de invoering van de Gulden, zoals vandaag aangeboden door de PVV, van voor tot achter gelezen. Dit is zijn analyse.
Of je nu fervent Wildersfan bent of verklaard tegenstander, de grootse aankondigingen van de PVV lopen meestal uit op een teleurstelling. Dat gold al voor Fitna, het gold voor het onderzoek naar de kosten van immigratie, en het geldt helaas ook voor het zojuist verschenen Lombard St rapport over de kosten van de euro (de baten zijn niet onderzocht, maar dat kun je de auteurs niet aanrekenen: de PVV had er niet om gevraagd). Het rapport (volledige versie hier: .pdf) onderstreept nog maar eens dat de PVV graag in sprookjes gelooft. En dat is jammer, want er zijn ook na vandaag nog steeds geen goede studies naar wat de euro ons nu in economische zin heeft gekost en gebracht.
Allereerst een sterk punt uit het rapport. De fundamentele oorzaken van de eurocrisis worden helder en uitgebreid beschreven (hoofdstuk A). Ze zijn al lang en breed bekend, maar het kan nooit kwaad om nog eens op een rijtje te hebben waarom het ‘schuld en boeteverhaal’ niet klopt. In het kort komt het neer op sterk toegenomen onevenwichtigheden in de betalingsbalans, enorme financiële stromen van noordelijke eurolanden naar de probleemlanden en vervolgens uiteenspattende zeepbellen in de vastgoed- en bankensectoren en liquiditeitsproblemen voor overheden. Overheidstekorten komen in dat verhaal terecht nauwelijks voor. Dit is een typisch Britse visie op de eurocrisis waar veel voor valt te zeggen, ook al gaat het verhaal enigszins voorbij aan de grote structurele problemen in Griekenland, Italië, Spanje en Portugal (denk aan de arbeidsmarkt). Het is natuurlijk maar de vraag of die problemen ons zonder de euro niets meer zouden kosten, en of ze niet binnen de euro zijn op te lossen. Op dat laatste kom ik nog terug. Ironisch genoeg gaat het sterkste punt van het rapport lijnrecht in tegen het PVV-verhaal dat Grieken vooral luie donders zijn.
VVD wil hasj-verbod
De VVD wil een totaalverbod op hasj. Gesteund door PVV en CDA zal de partij daar bij de minister op “aandringen”. Mocht de partij daarin slagen dan maakt het Nederland weer ietsje minder Nederland zoals we het al jaren kennen. Softdrugs (waaronder hasj) horen nou eenmaal een beetje bij Nederland.
Maar Nederland is een democratie, dus zo’n voorstel moet kunnen, hoewel het wel een beetje neigt naar “dictatuur van de meerderheid”-wetgeving. De reden die de partij opgeeft is dan ook een beetje vaag. Het heeft niets van doen met Nederland, maar met het buitenland. Er schijnen buitenlandse criminele organisaties te profiteren van het Nederlandse gedoogbeleid. Joh! Verhip! Zo had ik het nog nooit bekeken. Je tolereert een illegaal middel, en vervolgens wil je gaan het verbieden omdat het geleverd wordt! Ook vanuit het buitenland! De logische conclusie is dan dus dat als Nederlandse wetgeving er de oorzaak van is dat het buitenland schade leidt dat we het dan moeten verbieden? Misschien moet de minister eens met Shell om de tafel over Nigeria.
Goed ik dwaal af. Buiten het feit dat het een mooi staaltje is van het omdraaien van de oorzaak en het gevolg (vraag het maar aan de VS), lijkt dit me juist hét moment om ons gedoogbeleid (of algehele legalisatie) van softdrugs te exporteren. Juist nu, nu ook (zelfs!) in de VS steeds meer duidelijk wordt dat de “war on drugs” jammerlijk heeft gefaald. En we hebben de cijfers om het hard te maken dat het gedoogbeleid echt werkt. Dat moet de VVD toch ook inz… Oh nee, wacht.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.