Het zou zo maar een maatregel kunnen zijn van staatssecretaris van Onderwijs Halbe Zijlstra. Het HAVO-diploma is dan namelijk beter te vergelijken met diploma's in het buitenland. Nu heeft hij dat niet bekend gemaakt, maar kondigde hij gisteren wel aan het verschil in titulatuur tussen hogescholen en universiteiten op te willen heffen: "Het huidige wettelijk onderscheid in titulatuur tussen hbo en wo vervalt. Alleen de bachelor- en mastergraden worden nog wettelijk vastgelegd en beschermd. Hbo-afgestudeerden kunnen daarmee dezelfde titel krijgen als wo–afgestudeerden." en "Studenten moeten een reële kans hebben op doorstroom naar vervolgonderwijs in het buitenland en op uitstroom naar de internationale arbeidsmarkt. Een voor het buitenland transparante titulatuur helpt daarbij. Ook voor de instroom van talentvolle buitenlandse studenten is dit overigens belangrijk. Een transparante titulatuur maakt het Nederlandse hbo voor deze groep aantrekkelijker." (pdf, pagina 9 onderaan). HBO-studenten zouden daardoor in het buitenland beter op hun waarde worden geschat. Welk buitenland? De VS? De IB-groep trekt een duidelijke conclusie: "Het onderwijssysteem in de VS is zeer divers met grote verschillen in niveau, inhoud en kwaliteit." En een vergelijken met andere landen geeft ook niet echt een duidelijker beeld. Wel kun je zien dat ook in veel andere landen een onderscheid wordt gemaakt tussen HBO en WO. Waarom moet dit dan in Nederland worden afgeschaft? Door eenheidsworst te presenteren maakt Zijlstra het beeld eerder diffuser dan duidelijker. Allemaal gezwam voor de bühne dus, zonder werkelijk te werken aan de kwaliteit van het onderwijs.
[qvdd]
Als ze niet goed functioneren, moeten we zorgen dat ze wel goed gaan functioneren en kinderen goed onderwijs geven. Maar dat geldt voor elke school.
Minister van Onderwijs Marja van Bijsterveldt gaat geen speciale aandacht meer besteden aan zwarte scholen. Ze ziet namelijk ook ook slechte witte scholen.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
De student is een lui wezen, dat zo weinig mogelijk wil studeren en zo veel mogelijk wil boemelen en bieren tijdens kroegjolen. Zijn hospes en hospita noemt hij de ploerterij en werkende mensen bekt hij af. Hij heeft een lijfknecht die ’s ochtends zijn kater verpleegt en zijn ochtendhumeur verdraagt met neergeslagen ogen. Medestudenten noemt hij kerel en met hen gaat hij naar de hoeren, op bordeelsluipers. Het eenvoudige volk haat hem, maar bewondert hem tegelijk om zijn nonchalante hoogmoed en zijn rijke komaf en hoopt iets aan hem te verdienen.
Welnee. Studenten werken om hun paar honderd euro studiebeurs aan te vullen zodat ze in leven blijven, verder studeren ze zo hard ze kunnen, zijn aardig en hebben geen kapsones.
Maar blijkbaar hoopt het kabinet, dat het Nederlandse volk nog steeds denkt dat de student zo’n karikatuur van een ouderwetse uitvreter is als ik daarnet beschreef. In het rijtje bezuinigingen op het hoger onderwijs worden vooral de zogeheten langstudeerders aangepakt. Zij moeten een hoger collegegeld betalen en de universiteiten betalen voor iedere langstudeerder een boete. Wil een student de karige hoeveelheid kennis die hij in een studie heeft opgedaan aanvullen met een tweede studie, dan wordt hij ook daarvoor financieel gestraft. Het studeren wordt niet bepaald aangemoedigd.
‘Monsterlijke misdaden staan op zichzelf’ dat zegt ex-gouverneur Sarah Palin. Als de Alaskaanse gelijk heeft, dan zou de wereld lekker overzichtelijk zijn. Goed is goed en fout is fout: zo zien we het graag. De hele rechtspraak kunnen we overlaten aan een administratief medewerker. Geen pleidooien meer, geen advocaten, geen officieren, niet meer kijken naar de context, maar gewoon op basis van een simpel puntensysteem straffen. Rechts-populistische politici zijn alleen gevoelig voor het begrip context, als ze zelf in het beklaagdenbankje zitten. Een drankprobleem, een misverstand, een mentale worsteling: altijd is er een goed excuus voor het plegen van een strafbaar feit. Maar als de ander wat fout doet, dan verdient hij natuurlijk wel straf. Wat zeg ik: de zweep erover!
Monsterlijke misdaden
Het ingewikkelde van monsterlijke misdaden is dat ze juist nooit op zichzelf staan, maar dat de context altijd een rol speelt. Daarom hebben we in moderne landen een moderne rechtspraak. Omstandigheden doen er toe. Als iemand is opgehitst, dan is de ophitser medeschuldig. Als iemand een psychische ziekte heeft, dan hoort iemand behandeld te worden. Lastig wordt het als dader is beïnvloed door iets of iemand die hij niet persoonlijk kent. Religieuze fanatici of extremistische politici mogen niet oproepen tot geweld. De slimmere onder hen doen dat dan ook niet. Maar hoe zit het met het stelselmatig zwartmaken van één bepaalde groep? Om er maar eens een oude bekende bij te halen: Hitler had het in de beginjaren zelden over joden. Hij sprak over straatterroristen, gespuis en ongedierte, maar nam het woord jood niet in de mond. Hij keek wel uit. Zijn aanhangers wisten exact wie hij bedoelde, maar zijn tegenstanders konden hem niets maken. Tijden veranderen, de politieke trucs blijven dezelfde.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
Kort geleden schreef ik het eerste van een driedelige serie overpeinzingen wat betreft het Mexicaanse onderwijs. Daarin kwam ik tot de conclusie dat het voorbereidende onderwijs in dit land, met name het middelbare, door geldgebrek en incompetentie een verloren generatie studenten dreigt af te leveren. Eén van de oorzaken van de slechte kwaliteit die ik noemde, is de almacht van onderwijsvakbond SNTE, het Sindicato Nacional de Trabajadores de la Educación (Nationale Vakbond van Werknemers in het Onderwijs). In dit tweede deel: hoe de vakbond het Mexicaanse onderwijs ernstig beschadigt.
Elba Esther Gordillo Morales. Weinig mensen in de Mexicaanse politiek roepen zoveel weerstand op als de 65-jarige leider van de nationale onderwijsvakbond SNTE, de grootste van Latijns-Amerika. Populair is Gordillo niet. Ze wordt gezien als een pure machtspoliticus, die haar positie als leider van de enorme vakbond misbruikt om als een power broker achter de schermen de Mexicaanse politiek sterk te beïnvloeden. Door miljoenen Mexicanen wordt ze ronduit gehaat. In 2009 kwam ze op ietwat genante wijze in beeld (in een eigen variant op ‘Nipplegate’), waarop het internet volstroomde met reacties als: “Kijk, adders hebben ook tepels!”
Waarom is Gordillo zo machtig en tegelijkertijd gehaat? Gordillo, geboren in de zuidelijke deelstaat Chiapas, begon haar carriére als docente op 12-jarige leeftijd tijdens alfabetiseringscampagnes onder de straatarme indiaanse bevolking van Chiapas. Haar politieke carrére ging via de PRI, die Mexico als een eenpartijstaat bestuurde tot 2000. Gordillo was onder meer kamerlid en gedurende een maand voorzitter van de volksvertegenwoordiging. Sinds 1989 is ze voorzitter van de SNTE, een positie die ze in 2007 voor ‘onbepaalde tijd’ kreeg toegewezen door de directie van de bond. In de PRI heeft ze veel van haar invloed verloren, toen ze knallende ruzie kreeg met voormalig presidentskandidaat Roberto Madrazo (2006), waarna ze uit die partij werd gegooid.
Mexico mag dan een van de grootste economieën ter wereld zijn, het land lijdt onder een heftige crisis. Een van de grootste problemen is het dramatisch slechte onderwijs in het land. Ondergetekende kan daar sinds een half jaar over meepraten. Na zes maanden als docent in het universitaire onderwijs ben ik licht geschokt over het hier en nu, maar ook positief gestemd voor de toekomst door een paar lichtpuntjes. De situatie van het Mexicaanse onderwijs is moeilijk in een enkele tekst te beschrijven, daarom doe ik het in meerdere delen, waarvan vandaag de eerste.
Mijn eerste semester als docent journalistiek is afgelopen. De laatste zes maanden gaf ik les aan het Centro de Estudios en Ciencias de la Comunicación, een relatief jong instituut in de rijke wijk Pedregal, en aan de Universidad de las Américas Mexico City College. Laatstgenoemde is een afscheiding van de fameuze universiteit in Puebla, een van de beste private universiteiten van Latijns-Amerika.
Mijn fulltime ervaring in de journalistiek gaat niet verder terug dan een maand of 14, terwijl ik daarvoor een jaar als eindredacteur bij een vertaalbureau werkte en een jaar of vijf met enige regelmaat heb gefreelanced. Met mijn 28 jaar ben ik daardoor een groentje, wat ik ook nog wel een tijdje zal blijven. Ervaring in het onderwijs heb ik zelfs helemaal niet, dus voor zowel de universiteiten als voor mijzelf was het een grote gok. Wat kan iemand als ik toevoegen aan een instituut voor hoger onderwijs?
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Dit is een eerste gastbijdrage van Jaap Walhout. Hij schrijft onder meer over onderwijs en informatievaardigheden.
Er is al veel gezegd over de nieuwe plannen voor het onderwijs die minister Van Bijsterveldt vorige week bekend maakte. Ze slaat de plank volledig mis en legt de focus te veel op de output en te weinig op het proces en de input. Wat wil de minister nu eigenlijk? De door haar zo fel verdedigde maatschappelijke stage afschaffen? Het beeld van wispelturigheid dringt zich op. Hierbij moest ik denken aan een interview van een aantal jaren gelden met de nieuwe rector van de Universiteit Maastricht, Prof. Dr. G.P.M.F. Mols, in het alumni-blad.
In dit interview vergeleek hij het ministerie van onderwijs met tuinarchitecten. Tuinarchitecten ontwerpen tuinen. Zodra de tuin af is moet wordt deze verzorgd door de tuinmannen om er voor te zorgen dat de tuin tot volle wasdom komt. Een tuin die tot in de lengte der jaren met liefde wordt verzorgd door een vakbekwame tuinman is niet in het belang van de tuinarchitect. Hij wil nog mooiere tuinen ontwerpen. Echter, tuinen die de tijd krijgen om tot volle wasdom te komen kunnen niet opnieuw ontworpen worden.
Wat leert deze vergelijking ons? De belangrijkste les is wat mij betreft dat je soms geduld moet hebben om het gewenste effect te bereiken. Er zijn de afgelopen jaren al verschillende maatregelen genomen om het reken- en taalniveau van de leerlingen naar een hoger niveau te tillen. Het duurt even voordat dergelijke maatregelen effect hebben. Zeker waar het maatregelen betreft die de kwaliteit van de lerarenopleidingen meten verbeteren.
GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Vandaag Chris Aalberts met de zevende in een serie analyses van politieke tweets.
Nog maar een paar jaar geleden was er een parlementair onderzoek naar de vernieuwingen in het voortgezet onderwijs, ook wel bekend als de commissie Dijsselbloem. De commissie kwam met vernietigende conclusies: de overheid had haar taak de kwaliteit van het onderwijs te waarborgen ernstig verwaarloosd. Destijds riepen alle partijen in koor dat ze het ‘helemaal anders’ zouden gaan doen.
Dat waren alle partijen massaal vergeten toen de Minister van Onderwijs, Marja van Bijsterveldt, deze week haar plannen voor het voortgezet onderwijs ontvouwde. CDA, VVD en PVV steunen de minister in haar plan meer aandacht te gaan besteden aan Nederlands en Engels, en het aantal profielen op HAVO en VWO te gaan verminderen tot twee: alfa en bèta. Het plan kwam naar buiten op de dag waarop een internationale ranglijst liet zien dat Nederlandse leerlingen het internationaal steeds slechter doen. Nederland valt voortaan buiten de top tien.
Onderwijspartij CDA
Het CDA doet haar best te laten zien dat het haar menens is met het onderwijs. De partij mist een duidelijke profilering, en onderwijs lijkt een goed thema om die leegte te vullen. CDA-Kamerlid Jack Biskop op Twitter: “Alle telefoontjes vanochtend gaan over de onderwijsplannen van van Bijsterveldt. Ze zet de ingezette lijn door: basis op orde, lat omhoog.” En later: “Bij mondelinge vragen nog eens benadrukt dat voor het volgen van de effecten van beleid wachten op Pisa-onderzoeken niet het enige kan zijn.” Met andere woorden: met het CDA was de kwaliteit van het onderwijs al op orde, en nu gaat het CDA Nederland in sneltreinvaart opstoten in de vaart der volkeren.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.