Occupy pick your fight – pick Goldman Sachs

Occupy deed de afgelopen maanden precies het tegenovergestelde van wat haar naam belooft. Ze nam niet in, maar stond af. Het aantal tentjes verminderde. Wat ze eerder bezette gaf ze aan openbare ruimte terug. Ze lijkt te stabiliseren op het gemiddeld aantal kampeerders dat in deze tijd van het jaar graag in de stad bivakkeert: vrij weinig. Terwijl haar potentie en de opgeroepen sympathie groter is dan het aantal overgebleven tenten uitdrukt. Met name bij aanvang was er veel sympathie, al ging die misschien vooral uit naar de Amerikaanse tentenkampen. Daar betrof het toch meer mensen zonder huis of baan, terwijl het in Nederland meer leek op een hobbybezetting in part-time, met goede kapitalisme-afschaffende bedoelingen. Mijn sympathie begon af te nemen toen Occupy zich ging bezighouden met allerlei zaken die slechts losjes met die bankencrisis van doen hebben. Zo bleek het wenselijk de democratie weer eens opnieuw kleinschalig uit te vinden. Af en toe best nuttig, maar wat heeft dat met deze crisis te maken? Als je vindt dat er meer democratische controle op de banken moet worden uitgeoefend, neem dat standpunt als Occupy dan in, of slijt het aan een partij. Daar is geen democratische zelfhulp bij nodig. Geen idee trouwens of ze dat willen. Geen idee of ze überhaupt iets concreets willen. Aan praktische voorstellen heeft weinig de buitenwereld gehaald. Ze zijn er zelf van overtuigd dat ze de wereld al aan het veranderen zijn, maar het lijkt meer een postbus 99% campagne: een betere wereld begint in je eigen tent. Voor je het weet heb je zo'n beweging waar geen beweging in zit.

Door: Foto: copyright ok. Gecheckt 02-11-2022
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

De kritische clips van Lucanet

, door

 

Sinds enkele jaren plaatst pianiste Lucanet filmpjes op YouTube. Haar eerste clip, Bruintje van Gerard Atema, was al eens als dagsluiting te horen en te zien op Sargasso.

In de videoclips laat Lucanet haar pianovoordrachten begeleiden door bewegende beelden. De meeste clips zijn gemaakt in samenwerking met beeldende en/of videokunstenaars. Mooie voorbeelden hiervan zijn: Circus Polka van Stravinsky, RGB-memory, geheugen in kleur, muziek van Simeon ten Holt en Gavotte van Schönberg.

In 2011 was Lucanet bijzonder productief, ze plaatste zeker tien nieuwe muziekclips op YouTube. Opvallend is dat haar clips politieker worden. Naar aanleiding van de protesten tegen de bezuinigingen in de kunstsector maakte ze het schattige clipje Mars der beschaving met muziek van Ludwig van Beethoven. In november verscheen De ogen van Eva met muziek van C.F. Johnson: Cum Bag Rag. Ook deze clip laat zich lezen als protest tegen de maatschappelijke ontwikkeling door de keuze van woorden die op het gezicht van het meisje verschijnen. Op kerstavond kwam Lucanet met Occupy Amsterdam – it’s time to wake up, een video gemaakt op het Beursplein met als achtergrondmuziek een etude van Chopin.

Met deze kritische clips komen we bij een belangrijk omslagpunt in het videowerk van Lucanet: droegen haar clips aanvankelijk consequent de namen van de muziekstukken, in 2011 komt ze vooral met video’s waarbij de titels verwijzen naar belangrijke gebeurtenissen of zaken die haar bezighouden. Ook Koninginnedag, Zelfportret en Spoorbrug zijn voorbeelden van deze nieuwe insteek. Om welke muziek het gaat, dat lijkt op de tweede plaats te komen.

Steun ons!

Mededeling

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Foto: copyright ok. Gecheckt 13-10-2022

Wellink schaart zich achter Occupy

, door

Je kon een speld horen vallen toen het zou gaan beginnen, in het goed gevulde kleine zaaltje van Spui 25. De veelschrijvende journalist Roel Jansen interviewde Nout Wellink, ter gelegenheid van het verschijnen van de geactualiseerde derde druk van het boek “Wellink aan het Woord”. Zou het nog gaan over de val van de DSB-bank, zou het gaan over de Euro-top van de vorige week, zouden we te horen krijgen waar we ons geld het beste kunnen laten?

Het publiek zat met vragen. Wat zou er gebeurd zijn als Ice-Save indertijd daadwerkelijk door DNB beperkt was op 600 miljoen euro? Waarom werd Dirk Scheringa niet op tijd gecorrigeerd? Dat steunfonds van de EMU, wat gebeurt daar nu eigenlijk mee? Als er nu lang geleden al een Tobin tax was ingevoerd, zou dan de crisis niet veel minder erg zijn uitgevallen? Hoe zien de sancties eruit die in de EU worden toegepast als een land zich niet aan zijn begrotingsdiscipline houdt. Uit de zaal vraagt iemand: ,,Meldt de bewindvoerder zich dan bij het Élysée?”

Zag Wellink de crisis aankomen, zoals hij laat melden op pagina 138 van zijn interviewboek, of, zoals wij later begrepen, zag hij de crisis niet aankomen, immers onder ede gemeld tegenover de Commissie De Wit? Wellink zei nu wel, over de gebeurtenissen in 2008, in de aanloop van de crisis:  ,,We hebben ongetwijfeld fouten gemaakt bij de DNB – maar wie ziet een crisis aankomen?”

Foto: copyright ok. Gecheckt 23-11-2022

Denken over de menselijke natuur

, door

Frits Bolkestein schreef deze week in de NRC dat de crisis de schuld was van falende overheden: geen standpunt waarmee linksere lieden het oneens zullen zijn. Hij pleit ook voor herinvoering van de Glass-Steagall act, waarmee de financiële sector in Amerika weer streng zou worden gereguleerd. Daarmee is hij in goed gezelschap: Occupy Wallstreet en Michael Moore vinden dat ook. Het verschil begint vermoedelijk als de discussie gaat over de politieke verantwoordelijkheid voor de verwildering in de financiële sector: de wildgeworden geestverwanten van Bolkestein.

Het is merkwaardig. De lichtzinnige neo-liberalen hebben een crisis veroorzaakt, maar doen het redelijk tot goed bij de kiezer. Althans, tot dusver. Ik zie een kentering in de antropologische opvattingen, die de politieke keuzen bepalen. Die verloopt niet helemaal synchroon met de economische getijden, maar zichtbaar is die wel.

Kijk uit voor degenen die je willen vertellen dat mensen “van nature” iets doen of nalaten. Het was een van de betere lessen uit mijn studietijd. Dat zijn de ideologen, die je voor een kar proberen te spannen. Ze proberen je een wijsgerige antropologie aan te smeren.

Toch  is het ook een spannend onderwerp; kun je iets over mensen beweren, dat langer meegaat dan de borreltafel? En is er verband met het algemene gevoelen van mensen over de richting waarin de cultuur zich beweegt?  De grote discussies na 1945 hebben twee hoofdlijnen: de ene is die van de moraal, het probleem van goed en kwaad na Auschwitz, de andere die van de krachtmeting tussen kapitalisme en communisme, met 1989 als eindpunt. Het gaf debat over de oorlog, het begrip “banaliteit van het kwaad”. Daarnaast werd verwoed gestreden over de inrichting van de staat en de rol van de overheid: kan de overheid een zekere ethiek afdwingen, kan de overheid een economie besturen? In crisitijd zijn dat nog steeds zinvolle vragen. De Amerikanen hebben hun politiek democratisch verlamd en leven  economisch op te grote voet. Zo goed wordt er niet gestuurd.  Europa heeft het lot van de zwakke economieën als een molensteen gehangen om de nek van de sterkere landen. Dat was niet helemaal de bedoeling. En China slaagt er in de economische vooruitgang te verkopen via een repressief autoritair bewind en ontplooit zich tot wereldmacht.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Mededeling

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Vorige Volgende