Volkskrant, 25-6-07 The Independent, 23-6-07 Nederland moet minder krampachtig vasthouden aan de Kyoto-voorschriften om de uitstoot van broeikasgassen te beperken. Dat vindt Bernard Wientjes, voorzitter van de koepel van werkgevers in Nederland, VNO-NCW. "Straks zijn we het enige land dat zich braaf aan Kyoto houdt. Bepaalde ontwikkelingen in het milieu moeten we accepteren" The vast Amazon rainforest is on the brink of being turned into desert, with catastrophic consequences for the world's climate,... And the process, which would be irreversible, could begin as early as next year. Scientists say that this would spread drought into the northern hemisphere, ...., and could massively accelerate global warming with incalculable consequences, spinning out of control, a process that might end in the world becoming uninhabitable. Rot op met die economie! Hoeveel signalen heb je nodig om in te zien dat een bloeiende economie minder belangrijk is dan een leefbare aarde?
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Maandagmiddag mocht ik naar een preview van de film An Inconvenient Truth: de klimaatfilm van Al Gore. In een klein filmzaaltje in Amsterdam-West waren ngo-ers, ambtenaren, vertegenwoordigers van het bedrijfsleven en bankwezen bijeen om zich via deze film voor te bereiden op het bezoek van Al Gore aan Nederland in oktober. Ik ging er met een flinke dosis gezonde skepsis naartoe, beducht om een eenzijdige propagandafilm voorgeschoteld te krijgen. Achteraf kan ik zeggen dat An Inconvenient Truth een indrukwekkende en veelzijdige film is die mijn inziens een breed publiek kan aanspreken en op een aangrijpende wijze de crisis van ons aardse leefsysteem in beeld brengt.
De film volgt Al Gore tijdens een gelikte (dia-)presentatie voor een ondefinieerbaar publiek van wereldburgers. Maar doordat deze presentatie steeds wordt onderbroken door spectaculaire beelden van landschappen, steden, gletsjers en bossen gefilmd vanuit vogelvlucht perspectief gaat dit niet vervelen. Daarnaast loopt de persoonlijke geschiedenis van Al Gore -veelal geïllustreerd met zwartwit foto’s- er als een tweede verhaallijn doorheen. Dit maakt de film veelzijdig en aansprekend voor een breed publiek. Al Gore is al ruim dertig jaar actief bezig met gevolgen van de vervuiling van de atmosfeer voor het klimaat op aarde. Hij zat als student in de collegebanken bij geochemicus Roger Revelle die onderzoek deed aan CO2 in de atmosfeer en vanaf dat moment heeft hij het onderwerp niet meer losgelaten. Het begin van de film bestaat voornamelijk uit een gedegen opsomming van wetenschappelijke feiten over klimaatverandering. Hier valt weinig wetenschappelijks op af te dingen, alleen vertelt Al Gore niet altijd het volledige verhaal. Bekende kanttekeningen die men kan plaatsen bij het CO2-opwarmingsverhaal worden door Gore niet genoemd of op een grappige manier met een badinerend stemmetje afgeserveerd. Tot zover hoe Gore omgaat met voor hém inconvenient truths. Maar hierover wil ikzelf ook niet verder uitwijden want dat zou geen recht doen aan deze erudiete man en de belangrijke boodschap van de film. De film brengt namelijk geen one issue boodschap, Gore behandelt ook de aanslag die de mensheid pleegt op de ecosystemen door ontbossing, vervuiling en overbevolking, kortweg de overexploitatie van onze leefomgeving.
Het is Japan nóg niet gelukt. Maar het is een kwestie van tijd. Al jaren probeert het land de controle over te nemen over de International Whaling Commission. Daartoe heeft het nieuwe leden gerecruteerd -eiland staatjes in de Pacific, zoals St. Lucia, St. Vincent, Antigua & Barbuda, Dominica, Grenada, en St. Kitts & Nevis – die het vervolgens omkoopt met subsidies voor hun visserij, om voor de walvisjacht te stemmen. Japan ontkent dat, maar het heeft sinds 1998 ruim 100 miljoen dollar gestort op de betreffende bankrekeningen. Voor het afschaffen van het verbod op walvisjacht is 75% van de stemmen nodig. Zo ver is Japan nog niet. Maar het maakt flink vorderingen.
De bevolking van de eilandstaatjes is in grote meerderheid tegen de walvisjacht. Ecotoerisme (walvissen kijken) is namelijk een goede bron van inkomsten. Daarom stelde Japan deze keer op de jaarlijkse vergadering van de IWC voor om geheime stemmingen te houden. Hun omgekochte eilandstaatjes zouden dan voor de jacht kunnen stemmen zonder angst voor repercussies. Dat voorstel heeft het niet gehaald. Japan verloor met 2 stemmen verschil, 30 tegen 32. Dat kwam omdat twee landen, Senegal en Guatemala (tactisch of niet) te laat waren voor de vergadering.
Walvisvlees is op zich niet bepaald populair in Japan. De levertraan-smaak is zelfs bij Japanners geen delicatesse. Het is daarom ook een raadsel waarom Japan haar levertr walvisvleesindustrie zo graag overeind houdt. Ze claimt dat walvisvlees deel uitmaakt van de Japanse cultuur, maar Japanners zelf hechten daar toch minder aan.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.