Dat de 150 jaar oude evolutietheorie nog steeds zoveel stof doet opwaaien is eigenlijk een wonder. Nu creationisten weer stevig aan de weg timmeren, keert Sargasso terug naar de plaats waar het beroemdste Darwin-proces ooit werd gehouden. Tegenwoordig leren Amerikaanse kinderen op school de evolutietheorie en hoort de geschiedenis van deze plek tot de nationale canon. Toch blijft Darwin een persona non grata in Dayton, Tennessee. Het museumpje in de kelder van het gerechtsgebouw is niet bepaald druk bezocht. Een eenzame gepensioneerde vrijwilliger past op de collectie die voornamelijk bestaat uit oude krantenknipsels en foto's. “We krijgen vandaag vooral mensen die even naar het toilet willen vanwege de markt buiten. Maar op sommige dagen krijgen we wel eens een schoolklas. De meeste mensen willen vooral de rechtszaal boven zien.” Het Rhea County courthouse is niet te missen midden in het stadje Dayton in het zuiden van Tennessee. Het gebouw is pakweg honderd jaar oud en omringd door een publiek parkje. Er wordt nu een jaarmarkt gehouden, met lokale producten, snuisterijen en kraampjes van de kerk en een grote demonstratietent van het leger. Het is een christelijk plattelandsplaatsje zoals er nog honderden zijn in het zuiden van de VS. Toch werd hier, in de rechtszaal en later buiten in het park, in 1925 het proces van de eeuw gehouden.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Wie het als politicus leuk doet bij een Jakhals in De Wereld Draait Door, wint punten. Wie echter de hoofdrol speelt in zijn eigen politieke soap, zoals Geert Wilders, krijgt de Oscar. Het Britse ministerie van Binnenlandse Zaken dat Wilders de toegang tot het Verenigd Koninkrijk weigert schreef weer een prachtige aflevering in de soap van Wilders.
In de Groene van 21 december 2002 (het “pre-Wilders” tijdperk) schreef Gawie Keyzer in zijn artikel De vluchtige voldoening van vermaak: ‘Vermaak speelt in de politiek een steeds grotere rol. Daaraan ten grondslag ligt de ongelimiteerde beschikbaarheid van media in het dagelijkse leven.’
Wilders is een politiek merk met een huisstijl die zich heeft verankerd in de vaderlandse media. En die stijl zal niet snel veranderen. Zijn adagium rommelt al vijf jaar in de asgrijze lucht boven Nederland. Ooit VVD, toen Groep Wilders, nu PVV. Maar zonder enig resultaat, hooguit dat hij zijn eigen Lex Luthor creëert. In de Telegraaf van 31 oktober 2004 vertelde Wilders al over de toenemende invloed van de islamitische religie en cultuur. Na de moord op Van Gogh, enkele dagen later, zou Wilders steeds verder radicaliseren. Veel nieuws is er niet bij gekomen op zijn politieke agenda, maar sindsdien weten we waar we met onze microfoonhengel en camera moeten zijn voor een leuke soundbyte of politieke rel. Dit is zelfs andere koek dan Boer Koekoek.
Mooi woord om het scrabble-bord mee over te steken, maar dat terzijde. In het op zich hevig vermolmde omroepbestel tekent zich, naarmate de datum van 1 april dichterbij komt, een heuse media-crisis af. Zelden waren er zoveel nieuwe omroep-initiatieven die in de race waren voor een aspirant-omroepschap en nimmer waren de vooruitzichten zo slecht. Als ik het goed heb is er een zevental kandidaat-omroepjes bezig de benodigde 50.000 leden bijeen te harken.
Zeven weken voor de fatale datum heeft géén hunner echt reëel zicht op een omroepstatus. Op PowNed na dan, maar ook daar blijven de aanmeldingen achter bij de verwachtingen.
Naast de nieuwelingen bevindt ook ‘stagiaire’ Llink zich in de gevarenzone: 32.000 leden gezocht om deze groenige omroep in de lucht te houden. Alle campagnes ten spijt wil het daar maar niet vlotten. Nederland lijdt dus aan OLM (zie kop). Is het de kredietcrisis, die mensen weerhoudt van het aangaan of continueren van financiële verplichtingen? Is het de ontzuiling of de afnemende interesse voor dit door commercie en a-musement verrommeld medium? Wie zal het zeggen…
Lidmaatschapscampagnes
Persoonlijk ben ik nog lid van de VPRO, vooral uit gewoonte en omdat ik het omroepblad als weekblad kan waarderen. En velen zijn lid van de EO, al schijnt het na de ontboezemingen van Andries Knevel daar afzeggingen te regenen. In het algemeen merk ik dat alle omroepen zich weer in eigen zendtijd heftig roeren met lidmaatschapscampagnes. In het huidige concessiesysteem moet men weer even aan de bak om de eigen omroepstatus voor de komende jaren vast te leggen. Harde cijfers kan ik niet vinden maar ik vermoed dat ook de gevestigde omroepen last krijgen van het OLM-virus. Bekend is dat ook het lidmaatschapsbestand bij omroepen ernstig vergrijst en dat de jonge generatie veel meer richting internet neigt. Waarom een omroepblad (voor veel leden de enige reden om lid te zijn) aanschaffen, als alle gegevens ook online te vinden zijn? En waarom kiezen voor een omroep, als ze allemaal zo ongeveer hetzelfde aanbod hebben? En waarom kiezen voor publieke omroep als de commerciëlen ongeveer hetzelfde doen?
En waarom kiezen voor PowNed, PopNed of Piep!, als het medium van publieke televisie toch vooral in een zap-cultuur is verzopen? Is BNN zo onderscheidend, is Llink zo bijzonder? Nee, absoluut niet. Alles meer van hetzelfde, want ze moeten overleven in een systeem waar netcoördinatoren de dienst uitmaken. En maak je onderscheidende programma’s, die geen goede kijkcijfers trekken, dan word je naar de incourante uitzenduren verbannen. En dus kiest men eieren voor zijn geld. Op een paar omroepen na dan, zoals VPRO, RVU en IKON.
De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.
In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.
“Wat is er mis met rancune?”, antwoordde Ronald Sörensen ooit op mijn vraag of zijn politieke motieven niet zijn ingegeven door persoonlijke frustraties. Het bevestigde voor mij het beeld van de man, en eigenlijk de complete Leefbaar-beweging. Immers, startte ondernemer en professioneel gefrustreerde Henk Westbroek de beweging niet samen met de rancuneuze PvdA-outcast Jan Nagel? Werd de beweging niet vlotgetrokken en uiteindelijk de modder ingestuurd door ex-communist Pim Fortuyn, die zich elders onmogelijk maakte?
De inmiddels talrijke politieke erfgenamen, of ze nu Pastors, Wilders of Verdonk heten, spreken het deel van de bevolking aan dat even rancuneus, gefrustreerd en “maatschappelijk teleurgesteld” is als zij. En bleven die vroeger nog thuis tijdens de verkiezingen, tegenwoordig komen ze massaal stemmen.
Maar daar blijft het ook bij.
Een paar jaar geleden werden in Rotterdam de zogenaamde islam-debatten gehouden. Georganiseerd door de gemeente, op initiatief van o.a. Leefbaar Rotterdam. Bedoeling was om de problemen tussen de bevolkingsgroepen in kaart te brengen. De opkomst was groot. Tenminste, van de Rotterdamse moslim-bevolking. De “autochtone rotterdammers” werden over het algemeen vertegenwoordigd door een handjevol extreemrechtse arbeidsongeschikte buschauffeurs. De rest bleef gewoon thuis.
Aanhangers van rechtse populisten lijken sowieso moeilijk te porren. Dat is ook de reden waarom de PVV geen partij-bijeenkomsten kent, of dat Verdonk alleen steun kan vinden bij verstokte rokers in Groningen. Behalve de mensen die naar de stembus gaan, is er eigenlijk niemand.
De poging van Ronald Sörensen om een populistische omroep te beginnen toont dat mooi aan. Hij zit op drieduizend leden, en de vijftigduizend gaat ie nooit halen, al wordt de deadline naar volgend jaar verplaatst. Er is gewoon niemand geïnteresseerd. De boosheid over de linkse media is niet groot genoeg om een paar euro neer te tellen voor een rechtse tegenhanger.
Misschien is er niks mis met rancune. Het levert alleen hele vervelende televisie op.
“Moet je eens goed luisteren, ik heb als wethouder en als burgermeester altijd voorlichters gehad. Ik heb er nooit gebruik van gemaakt. Ik deed het altijd zelf. (..) Een beetje bewindspersoon met lef en bravoure en kwaliteit zet zo iemand aan de kant en doet het gewoon zelf.”
zei Geert Dales zelfverzekerd op het symposium Media, Populisme & Politieke Cultuur georganiseerd door de master Journalistiek en Media van de Universiteit van Amsterdam. Dales was wethouder voor de VVD in Amsterdam en burgemeester van Leeuwarden. Tegenwoordig is hij voorzitter van het college van bestuur van Hogeschool INHOLLAND in Den Haag.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
The angry mob 2.0 is een van de nadelen van de betrokkenheid van lezers op het net. Ik heb het niet over reaguurders die vanwege een gepost artikel een paar tierende regels posten; vaak gaan dergelijke comments, hoe infantiel ook, wel degelijk over de inhoud. Er is inmiddels een traditie ontstaan op diverse blogs waar posters als eigengereide polemisten een reactie schrijven. Noem ze kinderachtig of overbodig, maar ze zijn part of the deal van blogs en kruiden de discussie.
Nee, ik bedoel een ander type. De homo verontwaardicus als onderdeel van the angry mob 2.0. De homo verontwaardicus uit the angry mob 2.0 schiet een losse flodder in de menigte als reactie op een nieuwsbericht. Neem het gruwelijke bericht van een meisje dat in het noorden van het land is aangereden. Op 4 februari gebeurd. Enkele minuten nadat de Telegraaf het bericht had gepost, stond the angry mob 2.0 klaar. Je hoorde ze met hun digitale hooivorken al aanstormen. En ja hoor: ze zeggen allemaal iets lelijks over het type auto waarmee het ongeluk is veroorzaakt (‘zie je weer, weer zon mercedes aso! Zal wel een taxi chauffeur of zo zijn geweest, want dat zijn ook allemaal asos, stuk voor stuk!’), iets zinloos over het slachtoffer (‘Veel scholieren denken dat ze hier voorrang hebben, terwijl dat niet zo is’) en over hoe dit voorkomen had moeten worden (‘Meer camera toezicht en veel meer bekeuren’). Er is zelfs iemand die een weblog bijhoudt van zijn Telegraaf-commentaren.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.