Met maar 258 stemmen verschil moet alles even pijn hebben gedaan. Had Omtzigt dan toch nog een avondje moeten canvassen in dat ene zaaltje? Wèl naar Oosterbeek in plaats van Gorssel? De Jonge is blij dat extra zaaltje nog te hebben gedaan, toch even op die selfie en een (te lange) borrel in Zaandam. Wat Omtzigt zichzelf verwijt, daarmee prijst De Jonge zich gelukkig. Hij is kapitein op het schip, de nummer één die het samen gaat doen. Dus zoeken commentatoren naar de betekenis van deze kleine marge. Is de partij verdeeld? De helft van de 66 procent stemgerechtigden (da’s eenderde) van de partij koos toch voor een partij in het midden en de andere helft … ook.
NIEUWS - VVD fractievoorzitter Klaas Dijkhoff stopt ermee na de verkiezingen in maart 2021. Hij wil weer eens wat anders. Dat kan ook een minister of staatssecretarispost zijn.
Voor de VVD-stemmers die ook wel eens wat anders willen, is dat wellicht een teleurstelling. Gaat het toch weer Rutte worden…..
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
ACHTERGROND - Het was geen goede week voor Emile Roemer. Woensdag kreeg hij Halbe Zijlstra en Diederik Samsom over zich heen. Daarna vielen zijn eigen fractieleden hem anoniem af in het Algemeen Dagblad. En zelfs de hipsters van BKB hebben het vertrouwen in hem verloren. Het is maar zeer de vraag of de geloofwaardigheid van Roemer nogmaals zo’n publieke afgang kan hebben.
Ik moet zeggen dat ik dat zeer spijtig vind. Al zes jaar geleden noemde ik Emile Roemer als potentiële opvolger van Jan Marijnissen. Daarmee was ik twee jaar te vroeg. Mensen met meer politieke ervaring vonden dat een rare keuze. Maar ik voorspelde ook dat het ‘gewone man socialisme’ tijdelijk een opleving zou opleveren maar dat het daarna achteruit zou gaan.
Maar zal Emile vertrekken? Ik denk het niet: er is in de Tweede Kamerfractie geen alternatief voor hem. Laten we de veertien andere SP’ers eens aflopen. We kijken hier of ze passen in het profiel van de SP als een linkse volkspartij.
In de SP telt trouw en ervaring boven alles. De kern van de SP (Marijnissen, Kox, Van Heijningen) wordt nog steeds gevormd door mensen die in de jaren zeventig lid werden van een partij zonder zetels maar met zeer loyale leden. Mensen die minder dan vier jaar lid van de Tweede Kamer zijn, maken geen kans: Merkies, Smaling, Siderius, Kooiman en Van Nispen kunnen van de lijst af.
FICTIE – Tofik Dibi zat op zijn knieën voor het toilet. #vlindersindebuik, had hij net getwitterd. De vlinders dreven nu, samen met wat onverteerde frieten van de avond ervoor, in een plasje kots. En nog waren niet alle vlinders uit zijn buik verdwenen. Het waren eigenlijk ook geen vlinders. Het voelde meer aan als een zwerm vleermuizen die door zijn ingewanden joeg.
Waarom was hij hier in godsnaam aan begonnen? Iedereen had het hem afgeraden. Femke voorop. Doe het niet, Tofik. Wacht nog even. Jouw tijd komt nog wel. Maar het had zo mooi geleken, die middag in Bergen. Het Nederlandse duinlandschap had hem moed gegeven. Hij was er speciaal naartoe gegaan om over zijn toekomst na te denken. En als je ergens speciaal naartoe gaat om over je toekomst na te denken, dan ga je daar niet weg met een lafhartig plan om op dezelfde voet door te gaan.
Hij had er op zijn rug in het koele zand gelegen. Naar een donkere, leisteenkleurige hemel gestaard. Een meeuw zweefde zijn gezichtsveld binnen en bleef daar even hangen. Toen dook hij weg. Hij was de enige die begreep hoe je de bad guy moest aanpakken.
Daar kwam weer een golf opzetten. Het zuur kletterde tegen het porselein. ‘Sterft, gij oude vormen en gedachten’, schoot er door zijn hoofd. Nog een half uur voordat de persconferentie zou beginnen.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
GroenLinks bestaat twintig jaar, over de feitelijke geschiedenis verschijnt een mooi boek deze maand. Maar met een paar kleine veranderingen had de geschiedenis van GroenLinks ook heel anders kunnen lopen. Ik ga er in de lopende maand een aantal doorlopen. Het eerste verhaal ga ik maar een paar jaar terug: de zomer van 2008 waarin er hard aan twee boeken werd geschreven. Deze geschiedenis is weinig meer dan een speculatie met zeer beperkte informatie.
Femke Halsema was vanaf begin 2008 bezig met een een fractienotitie over geluk en stress. Sinds de verkiezingen van 2006 was zij zich steeds minder op haar plaats gaan voelen in het verharde politieke klimaat van Den Haag. Wat een korte fractienotitie had moeten zijn over de ontspannen samenleving, een tweede thema voor GroenLinks, werd voor Halsema een welkome afleiding voor het politieke werk. Ze kwam echter moeilijk uit het argument: ze probeerde haar vrijzinnigheid te verenigen met een groene kritiek op de hyperconsumptie. In die periode bood een professor politieke filosofie, waar Halsema contact mee had over het boek, haar aan om het boek uit te werken als een proefschrift, buiten de politiek. Zij nam het aanbod aan, omdat dat haar de ruimte gaf om haar ideeen uiteindelijk uit te werken. En werkte de komende vier jaar aan haar proefschrift ‘Vreugde. Voorbij Superconsumptie, Stress en Scabreusheid‘. Kees Vendrik, die had aangegeven dat hij niet voor een vierde termijn zou gaan, volgde haar op als fractievoorzitter. En er werd een referendum uitgeschreven over het lijsttrekkerschap door Henk Nijhof die in de Volkskrant zegt: “Ik betreur het vertrek van Halsema, maar het is wel een goede mogelijkheid om de partij te vernieuwen.”
Ondertussen was ook een tweede GroenLinkser bezig aan een boek, Wijnand Duyvendak werkte aan zijn politieke autobiografie. De opkomende campagne was een reden voor hem om te stoppen met zijn boek. In gesprekken met zijn partner, partijgenoten en fractieleden was Duyvendak tot de conclusie gekomen dat hij misschien lijsttrekker moest worden van GroenLinks. Twee andere mensen overwogen dat ook, Kathalijne Buitenweg, delegatieleider van GroenLinks in het Europees Parlement, en Tof Thissen, fractievoorzitter van GroenLinks in de Eerste Kamer. Buitenweg wordt onder sterke druk gezet door de partijtop om aan te kondigen dat zij Halsema zal op volgen. Er wordt gesproken over een speciale constructie waarbij Buitenweg, slechts een lijstduwer, geparachuteerd kan worden in de Tweede Kamer. Buitenweg weigert en, in overleg met haar partner de Amsterdamse wethouder Van Poelgeest, kondigt in Het Parool haar vertrek uit de politiek aan: “Veertien jaar politiek is genoeg.”
Jan Peter Balkenende moet opnieuw lijsttrekker van het CDA zijn. Dit moet hij vooral doen als dienst aan alle kiezers die niet op hem willen stemmen. Als minister-president was hij per slot van rekening het gezicht van de afgelopen vier kabinetten, die allemaal zijn naam dragen.
Uiterlijk rond het paasweekeinde (t/m 5 april) zal de beslissing vallen. Als Balkenende ook op dinsdag 6 april nog duidelijk bestemd lijkt voor het lijsttrekkerschap dan zal dat zo blijven. Mocht er een andere lijsttrekker komen dan zal dat ook die dinsdag duidelijk zijn. Want die zou de resterende twee maanden nog hard nodig hebben om smoel op te bouwen in het verkiezingsgevecht met Job Cohen.
De CDA-fractie heeft haar leider opgedragen om ‘een duidelijk signaal te geven’ aan het partijbestuur dat er twijfel heerst binnen de fractie over een hernieuwde kandidatuur van Balkenende. Dit zei vertrekkend Kamerlid Annie Schreijer-Pierik – ‘Annie, wil jij het zeggen? Want jij gaat toch weg’ – in het radioprogramma TROS Kamerbreed. Duidelijker kan eigenlijk niet binnen de gristelijke debatcultuur. Maar bij het CDA moesten ze maar niet luisteren naar Annie en de haren.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
[qvdd]
Het besluit over de missie in Kunduz had zo niet gemoeten. De fractie had dit niet zo mogen beslissen en eerst naar de leden terug moeten komen. Maar dit is absoluut geen poging om de positie van Jolande Sap onderuit te halen. We willen met haar verder.
Jolande Sap krijgt vandaag een motie van afkeuring op haar dak op het congres van GroenLinks.
Vandaag verscheen een stukje van de Jonge Socialisten over de stemprocedure binnen de PvdA voor het bepalen van de lijsttrekker voor het Europees Parlement. Ze zijn daar niet zo gelukkig mee.
In het verhaal geven ze aan dat ze liever voor een eenvoudig systeem van kiezen bij meerderheid gaan. Hierbij halen ze hun eigen interne raadpleging naar voren waar dhr Berman in hun ogen de “massale” steun geniet van de Jonge Socialisten. Maar slechts 160 van die JS-ers hebben een stem uitgebracht en 91 daarvan waren voor Berman. Zo massaal is dat dus niet.
Maar de aangezwengelde interne discussie van de PvdA gaat voorbij aan een andere ontwikkeling. Namelijk de trend dat iedereen binnen een partij tegenwoordig een directe stem moet krijgen in het bepalen van de lijsttrekker. Het bijzondere is dat dit gebeurt binnen twee partijen die juist worstelen met hun idealen, de VVD en de PvdA. Kennelijk is het een reflex om bij afnemende populaire steun juist populaire maatregelen nemen om weer leven in de brouwerij te krijgen.
Maar is dit ook goed? Natuurlijk is het democratisch als iedereen kan meebeslissen wie de lijst trekt. En natuurlijk levert dat vaak ook meer publiciteit op (zie Verdonk versus Rutte). Maar het levert ook veel meer ruis op. En bovendien komt er nog meer aandacht voor het zogenaamde “mannetjesmaken” i.p.v. de inhoud.
Traditioneel stelt in de meeste partijen het partijbestuur een lijst voor waar in een verkiezingscongres wel voorstellen ter verandering op gedaan worden, maar waar in grote lijnen vaak de voorkeur blijft staan. Het partijbestuur heeft in alle stilte de voorselectie gedaan en komt vaak met de kandidaat die het meest past bij de huidige lijn van een partij.
Nu is dit laatste vaak voer voor heel veel interne discussies in partijen en geeft betrokken leden nogal eens een onbevredigend gevoel.
Agnes Kant heeft het niet gehaald, en ook Balkenende lijkt nu onder vuur te liggen. Tijd voor een beetje Wisdom of Crowds: Haalt Balkenende de verkiezingen als partijleider en lijsttrekker?
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.