Om u gewaardeerde lezer in de toekomst nog beter van dienst te kunnen zijn vragen wij u om (voor u) waardevolle websites aan te dragen. In een krautsourcing drieluik kunt u deze week uw tips kwijt die vervolgens gebruikt gaan worden om uw bezoek aan Sargasso nog waardervoller te doen lijken zijn. In het eerste deel van dit drieluik vragen wij u: welke nieuwsbronnen op het internet zijn voor u waardevol? Welke (inter)nationale dag-, week-, maandbladensites bezoekt u regelmatig? Wat zijn volgens u de niet te missen nieuwsblogs uit de mondiale blogosfeer? Zowel professional- als burgermedia zijn welkom en graag horen wij zijdelings van u of er überhaupt nog onderscheid gemaakt moet worden tussen blogs, tv, kranten ...of is anno 2010 nieuws gewoon nieuws? Alle tips kunnen in de comments, dank u wel!
“Wat de democratie dreigt aan te tasten is niet de teloorgang van de kranten, maar de teloorgang van kwaliteits- en onderzoeksjournalistiek en het grote gebrek aan lokale en buitenlandse respondenten.”
GroenLinks kamerlid Mariko Peters vindt dat minister Plasterk te sterk gefocust is op het redden van kranten in plaats van de journalistiek.
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.
“Op dit moment zoeken wij manieren om Grenspost te financieren” vermeldt de slapende website van het gelijknamige initiatief tot een netwerk van Nederlandstalige freelance correspondenten. Hiermee hebben we gelijk de essentie van de discussie over de ‘vergeten buitenlandberichtgeving’ te pakken: geld. Hoe prijzenswaardig het initiatief van Pieter-Bas van Wiechen ook is het zal nooit continuïteit kunnen bieden als het zijn correspondenten niet kan betalen. Als een medium haar correspondenten niet kan betalen moet het iets anders bieden wat het toch aantrekkelijk maakt er te publiceren: interactie met lezers, meer redactionele vrijheid en exposure die leidt tot betaalde artikelen en lezingen. Continuïteit levert dit echter nog niet op. Nu de traditionele kranten vechten voor hun bestaan wordt ook daar de continuïteit in internationale verslaggeving bedreigd. Als buitenlandberichtgeving ons iets waard is zal er betaald voor moeten worden, alleen de oplossing hoe er betaald gaat worden ligt niet in oude structuren. ...lees verder op Het Vergeten Verhaal.
Dit artikel was een reactie op het artikel: De Buitenlandberichtgeving als ontwikkelingsland. Sargasso werkt samen met het jaarlijks terugkerende Vergeten Verhaal project. Miljoenen verhalen gonzen over de wereld. Slechts enkelen daarvan worden opgepikt door de reguliere media. Vele anderen blijven vergeten. De Dick Scherpenzeel Stichting is op zoek naar die verhaalideeën die onderbelicht zijn gebleven, genegeerd of vergeten. Op Het Vergeten Verhaal kun je tot 10 december 2009 zelf onderwerpen insturen voor verhalen die volgens jou verder uitgewerkt zouden moeten worden door de media.
Het lijkt erop dat de abonnemententerreur ten einde is. Automatische verlenging van (al dan niet) in een vlaag van verstandsverbijstering aangegane verplichtingen behoren binnenkort tot het verleden.
Afgelopen donderdag werd een wetsvoorstel van de PvdA daartoe aangenomen, en vanaf 1 januari 2010 is het wet. Stilzwijgende verlengingen behoren hierdoor tot het verleden. Er kunnen nog wel abonnementen en lidmaatschappen voor onbepaalde tijd worden afgesloten, maar deze krijgen een opzegtermijn van maximaal een jaar maand.
De wet geldt voor sportscholen, boekenclubs, internet- en telefoniebedrijven en autopechdiensten, waarbij je op dezelfde manier op moet kunnen zeggen als dat je het abonnement bent aangegaan.
Maar missen we hier niet een branche? Die van de dode boom, te weten kranten en tijdschriften? Inderdaad, deze krijgen een uitzonderingspositie en mogen een opzegtermijn van drie maanden hanteren. En wat zijn de dwingende redenen om de kranten en tijdschriften deze uitzonderingspositie te geven?
Allereerst logistiek. Het schijnt moeilijk te zijn binnen een maand door te geven dat iemand geen prijs meer stelt op een krant, of aan de adverteerders duidelijk te maken dat het ledenaantal maandelijks fluctueert i.p.v. drie-maandelijks.
Maar de meest belachelijke redenen zijn wel het feit dat de krantensector het moeilijk heeft en het grote belang van kranten voor de Nederlandse democratie en samenleving.
De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.
In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.
De kranten zijn dood, of zoals u wilt “de dode bomen zijn dood”, maar op een uitvaart maak je geen grappen. Klik op bovenstaande infographic en aanschouw de dramatische ontwikkelingen in de Amerikaanse krantenwereld en realiseer u: alles wat in Amerika gebeurt komt hier ook. Maar hoe nu verder? Is de journalistiek ook dood? Zijn de kranten nog te redden, maar hoe dan? Of als u niet zoveel op heeft met constructieve bijdragen: zoek de schuldige, wie heeft de kranten vermoord?!
Berichtensite Twitter blijkt vooral gebruikt te worden voor ‘zinloos gebabbel’. Slechts een kleine 9 procent van de tweets heeft voldoende waarde om ze door te sturen. Dat blijkt uit een analyse van een Amerikaans marktonderzoeksbureau, waar de BBC maandag over schrijft.
Aldus de Volkskrant, die dit berichtje weer van de ANP-feed plukte. Nou heb ik weinig op met het zinloos gekakel op Twitter. Maar de traditionele media, die kunnen er goddomme ook wat van. Is dit de toekomst van het gratis internetnieuws, wanneer kranten ons laten betalen voor echte content?
Van de bijstand kunnen gezinnen met kinderen niet fatsoenlijk rondkomen volgens een representatieve groep burgers die ondervraagd is door het Sociaal Cultureel Planbureau en het Nederlands Instituut voor Budgetvoorlichting (Nibud). “Eerste levensbehoeften” als een sportclub en internet zijn daar nauwelijks van te betalen.
Rond de honderdduizend gezinnen leven in ons land van een bijstandsuitkering. Zij krijgen, afhankelijk van de gezinssamenstelling, 1300 per maand plus toeslagen en kinderbijslag. Een paar met drie kinderen heeft zo maximaal 1831 euro te besteden volgens het Nibud. Desalniettemin krijgt de paternalistische informatieverstrekker uit Utrecht de voorbeeldbegroting in deze categorie niet rond. Maandelijks gaapt er een gat van—schrikt U niet—dertig euro!
Niet alleen het Nibud, ook de gemiddelde Nederlander vindt dit een erbarmelijke situatie. Gezinnen die van een uitkering leven hebben amper geld voor schoolreisjes, een computer met internet of een mobieltje. Ook dat zijn tegenwoordig eerste levensbehoeften, kregen de onderzoekers te horen. Dat het op vrijwel iedere school in ons land inmiddels barst van de computers en dat andere kinderen dikwijls zelf werken om een mobiele telefoon aan te kunnen schaffen is natuurlijk totaal irrelevant, alsmede het feit dat de Wet werk en bijstand slechts is bedoeld om in de “noodzakelijke kosten van bestaan te voorzien.” Alles dat ertoe doet is dat mensen in de bijstand zielig zijn en ook recht hebben op gezond voedsel en lidmaatschap van de lokale voetbalclub en bibliotheek. Behalve dan natuurlijk, dat ze er geen recht op hebben.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Heerlijk, zo’n dubbele titel. Leg ik even uit. In de online discussies over klimaatsverandering geven de zogeheten klimaatsceptici (die niet overtuigd zijn van het effect van menselijk handelen op het klimaat) regelmatig aan dat hun tegengeluid onderdrukt wordt.
Nu was de situatie een jaar of vijf geleden (ruim voor het laatste echte IPCC rapport) nog zo dat de beide kanten van het verhaal evenveel aandacht kregen (in mijn beleving) terwijl de consensus al een ruime meerderheid van de wetenschappers had bereikt.
Maar door het eeuwige doorzeuren van de sceptici heb ik toch maar eens een steekproef gedaan naar de situatie nu. Hier het resultaat:
“Pro” in bovenstaande grafiek betekent het aanhangen van de theorie dat de aarde aan het opwarmen is als gevolg van menselijk handelen. “Contra” dus het tegenovergestelde.
Dat was toch wel een verrassing. Het gaat allemaal om stukken van dit laatste half jaar. Ik heb de ingezonden brieven buiten beschouwing gelaten, maar wel de stukken op de opiniepagina’s meegenomen. Als je zoekt voor 2008 vind je veel meer verschillende stukken overigens.
Nu wil ik hier niet pleiten voor weer een 50/50 verdeling, dat zou een verkeerd beeld schetsen. Maar de kranten zouden misschien toch wat vaker inhoudelijk kunnen ingaan op de belangrijkste “tegen” theorieën die nu de ronde doen. Al was het maar om de mensen die in verwarring worden gebracht door de discussie te helpen in het vinden van de juiste feiten.
Afgelopen maand hebben een groep Europese nieuw uitgevers de z.g. ‘Hamburg Declaration‘ opgesteld. Hierin eisen zij dat de Europese overheid maatregelen neem om het hergebruik (zij noemen het diefstal) van ‘hun’ content. Ze willen geld kunnen vragen voor hun nieuws zoals ze dat gewend zijn bij de papieren versie.
Het staat de uitgevers natuurlijk vrij om hun artikelen en andere content achter een alleen-voor-betalende-abonnees-muurtje te verstoppen. Het staat ze ook vrij om hun content niet door zoekmachines te laten indexeren (en dus opslaan). Het staat ze zelfs vrij helemaal geen website te hebben en slechts een krimpende en vergrijzende doelgroep per papier te bedienen. Je hoeft echter geen twitterende iPhone bezitter te zijn om te voorspellen wat er gebeurt met een nieuwsorganisatie die een abonnees-only website begint of helemaal offline gaat. Voor de groeiende doelgroep van online nieuwslezer bestaat zo’n organisatie eenvoudig weg niet meer en er zijn vele, vele andere die staan te trappelen om de informatiehonger van deze doelgroep gratis en 24×7 te stillen.
De uitgevers claimen dat zonder betaalmodel zij hun redacties niet op peil kunnen houden en dat daarmee hun belangrijke rol als waakhond van de democratie op het spel staat. De stelling bevat twee onderdelen die beide twijfelachtig zijn:
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.