“I think there should be more jailed journalists”

Hier weer een bijdrage die we overnemen van Osocio. Deze site volgt wereldwijd “social adverting and non-profit campaignes”. Osocio has featured several campaigns for Reporters Without Borders. Most of them have targeted third world dictatorships. But press freedom is not only an issue in totalitarian regimes. In the United States, look at what comedienne/conservative rhetorician Ann Coulter had to say about the violence and oppression against journalists that was rampant in Egypt over the past weeks: Coulter was speaking to the Tea Party Conservative Political Action Committee (Tea Party CPAC) conference. Note the crowd reaction. Reporters Without Borders has their work cut out for them. And while this clip is not one of their campaigns, it could be. See the whole speech after the break.

Door: Foto: Sargasso achtergrond wereldbol
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Selective use of science “as bad as racism”

UK’s Chief Scientific Adviser criticizes “journalists wilfully misusing science, distorting evidence by cherry-picking data that suits their view, giving bogus authority to people who misrepresent the absolute basics of science, and worse”

Government Chief Scientific Adviser John Beddington is stepping up the war on pseudoscience with a call to his fellow government scientists to be “grossly intolerant” if science is being misused by religious or political groups.

In closing remarks to an annual conference of around 300 scientific civil servants on 3 February, in London, Beddington said that selective use of science ought to be treated in the same way as racism and homophobia. “We are grossly intolerant, and properly so, of racism. We are grossly intolerant, and properly so, of people who [are] anti-homosexuality…. We are not—and I genuinely think we should think about how we do this—grossly intolerant of pseudo-science, the building up of what purports to be science by the cherry-picking of the facts and the failure to use scientific evidence and the failure to use scientific method,” he said.

Beddington said he intends to take this agenda forward with his fellow chief scientists and also with the research councils. “I really believe that… we need to recognise that this is a pernicious influence, it is an increasingly pernicious influence and we need to be thinking about how we can actually deal with it.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Helden van de drugsoorlog

Maffia problemen per provincie in Mexico

Terwijl de dagelijkse tragiek van de drugsoorlog als altijd de kolommen van de Mexicaanse dagbladen vult, vielen deze week twee verhalen op. Eerst was er Arturo de la Garza, zoon van een voormalig gouverneur van de noordelijke deelstaat Nuevo León. Hij werd 27 januari door een criminele bende ontvoerd. Toen zijn ontvoerders zijn familie belden en losgeld eisten, hoorden zij Arturo nog net over de telefoon schreeuwen: “Niets geven aan die schoften!.”

Het zouden zijn laatste woorden zijn. En toen was er het verhaal van de Chihuahuense zakenman Álvaro Díaz, die drie gewelddadige inbrekers in zijn huis doodschoot, om vervolgens kort daarna met zijn vrouw te worden geëxecuteerd. Het zijn tragische verhalen met een heroïsch tintje, en ze vullen steeds meer paginaruimte. Het is een nieuwe trend in de verslaggeving van het drugsgeweld: heldenverhalen. Aan de ene kant een welkome afwisseling op de vaak gortdroge verslagen vol direct overgenomen quotes van de autoriteiten en een waslijst aan cijfers over drugsvangsten en in beslag genomen wapens, aan de andere kant is het een gevolg van de moeilijke situatie waarin de journalistiek in Mexico zich bevindt.

Gevaarlijk land
Want de Mexicaanse drugsoorlog eist niet alleen menselijke slachtoffers. De pers lijdt zwaar onder de onveiligheid, alleen al in 2010 werden tien journalisten in het land vermoord, wat het tot een van de gevaarlijkste landen ter wereld maakt voor journalisten. Uitgebreid verslag doen van de vieze zaakjes van een corrupte ambtenaar of politieman, of een onderzoek naar de banden tussen militairen en drugdealers kan een journalist al gauw het leven kosten in sommige delen van het land.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

De toekomst van content

arianna huffingtonDe overname van the Huffington Post door AOL vorige week voor maar liefst 315 miljoen dollar was groot nieuws. 315 miljoen! Voor een site met echte originele artikelen nog wel! Dat is veel meer dan Van Thillo neertelde voor alle kranten van PCM. In een tijd waarin bijna ieder journalistiek bedrijf op internet zoekt naar een verdienmodel wordt zoiets dan ook met argusogen bekeken. Is dit goed nieuws? Kan het dus toch, geld verdienen met gratis online journalistiek?

AOL is een moloch uit het internetverleden. Een 1.0-bedrijf dat groot werd met het aanbieden van ouderwetse inbelverbindingen. Maar het aantal mensen dat een internetaansluiting had via AOL daalde en daarmee de winst. Onlangs deed een voormalige CEO een bizarre onthulling: De inkomsten zijn nog steeds voor het overgrote deel afkomstig van mensen die denken dat ze nog internetten via AOL, maar dat al lang niet meer doen; mensen die niet snappen dat ze geen modem meer hebben en niet weten dat ze AOL helemaal niet hoeven te betalen om hun webmail te lezen.

Los van deze twijfelachtige ethiek, kan je je afvragen of een bedrijf met een dergelijk bedrijfsplan ook de juiste strategie heeft om te overleven op internet. Op zoek naar een nieuwe inkomstenbron wil AOL een content-bedrijf worden. Het wil zoveel mogelijk mensen naar eigen websites lokken die daar op advertenties klikken, zoals bij de Huffington Post. Is dat zoveel geld waard?

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Houd je mond of je bent bankroet

Rechtszaal van het European Court of Human Rights (Foto: Wikimedia Commons/Djtm)

Het Europese Hof voor de Rechten de Mens in Straatsburg heeft vorige week een belangrijke uitspraak gedaan voor de persvrijheid. De Engelse ‘Daily Mirror’ kreeg weliswaar geen gelijk in de zaak over de privacyschending van Naomi Campbell. Maar het Hof vond wel dat het Engelse systeem van ‘success fees’ voor advocaten buitenproportioneel hoge kosten met zich meebrengt en daarom een onacceptabele aanslag is op de persvrijheid en de vrijheid van meningsuiting. In de zaak van de Daily Mirror heeft een aantal mensenrechtenorganisaties, zoals Human Rights Watch, ook een bijdrage geleverd. Zij hebben namelijk ervaren dat hun vrijheid om schendingen van mensenrechten publiek te maken door de Engelse wetgeving de afgelopen jaren aanzienlijk is ingeperkt.

De zaak van Naomi Campbell tegen de Daily Mirror begon tien jaar geleden toen de krant een artikel publiceerde onder de titel: ‘Naomi: I am a drug addict’. Campbell vervolgde de krant met succes tot de hoogste rechter voor schending van haar privacy. Zij kreeg gelijk en de krant moest haar niet alleen een schadevergoeding betalen, maar ook alle proceskosten die voortvloeiden uit een overeenkomst die Campbell met haar advocaat had afgesproken onder de condities van de ‘success fee’-wet. De krant kreeg een rekening van 1 miljoen pond.

Foto: Enric Borràs (cc)

Joodse Lobby

Ze was decennialang de onbetwiste ‘grande dame’ van de Amerikaanse politieke journalistiek. Helen Thomas, inmiddels negentig jaar oud, liep al vijftig jaar mee in Washington. Ze mocht zitten op de voorste stoel in de persfoyer van het Witte Huis en legde Amerikaanse presidenten regelmatig met lastige vragen het vuur aan de schenen. Wat had ze immers te verliezen?

Meer dan je zou denken, zo bleek onlangs. Een pittige uitspraak in het voorbijgaan, gefilmd op een mobieltje, maakte afgelopen zomer een einde aan Thomas’ lange carrière als politiek verslaggeefster. Inmiddels heeft het beroepsgilde van Amerikaanse journalisten zelfs de stekker uit de ‘Helen Thomas Award’ getrokken, een oeuvreprijs voor journalistieke veteranen zoals zijzelf. Helen Thomas is in de kringen die er toe doen in rap tempo een besmet individu aan het worden: een sociale leproos.

Nu moet gezegd worden: mevrouw maakt het er zelf ook wel een beetje naar.

Het begon allemaal met een vriendelijk gesprekje van twee minuten in het park voor het Witte Huis, waar rabbijn David Nesenoff de correspondente tegen het lijf liep en zijn twee zonen aan haar voorstelde. Beiden wilden journalistiek gaan studeren. Of zij nog tips voor hen had. Thomas reageerde enthousiast: “Beslist doen. Daar word je absoluut gelukkig van. Je kunt de mensen informeren en je blijft altijd bijleren.”

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Doneer voor ¡eXisto!, een boek over trans mannen in Colombia

Fotograaf Jasper Groen heeft jouw hulp nodig bij het maken van ¡eXisto! (“Ik besta!”). Voor dit project fotografeerde hij gedurende meerdere jaren Colombiaanse trans mannen en non-binaire personen. Deze twee groepen zijn veel minder zichtbaar dan trans vrouwen. Met dit boek wil hij hun bestaan onderstrepen.

De ruim dertig jongeren in ¡eXisto! kijken afwisselend trots, onzeker of strak in de camera. Het zijn indringende portretten die ook ontroeren. Naast de foto’s komen bovendien persoonlijke en vaak emotionele verhalen te staan, die door de jongeren zelf geschreven zijn. Zo wordt dit geen boek óver, maar mét en voor een belangrijk deel dóór trans personen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Het verhaal achter Twitter

GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Vandaag Chris Aalberts met de achtste en voorlopig laatste in de serie over twitter, vandaag het verhaal achter twitter zelf.

Twitter!

De manier waarop politici met burgers communiceren is al decennialang hetzelfde: massamedia verzorgen berichtgeving over de politieke actualiteit, journalisten interviewen politici over hun standpunten en kranten publiceren opinieartikelen van volksvertegenwoordigers. Deze middelen zijn beproefd, maar lijken inmiddels hopeloos ouderwets. Waarom zou je als politicus wachten tot een krant je opinieartikel publiceert of je een interview aanbiedt? Waarom zou je wachten totdat journalisten over je schrijven op een manier waar je geen controle over hebt?

De moderne oplossing heet Twitter. In 2010 brak dit medium definitief door als middel voor politici om hun achterban op de hoogte te stellen van hun standpunten en bezigheden. Inmiddels heeft meer dan de helft van de Tweede Kamerleden een account en maakt daar bovendien regelmatig gebruik van. Wat levert Twitter in politieke zin op? Een analyse van diverse tweets geeft geen positief beeld.

Zomaar iets roepen
Politici gebruiken Twitter vooral om iets te roepen en zo allerlei standpunten te verspreiden. Of die standpunten juist zijn, maakt daarvoor niet uit. Farshad Bashir twittert over aanbestedingen, maar vermeldt niet dat zijn partij de discussie over aanbesteden al heel lang geleden verloor. Ineke van Gent twittert over de treinchaos op Utrecht CS, en suggereert dat ten onrechte de Tweede Kamer hier iets aan kan doen. Het CDA twittert over treinvertragingen, maar verzwijgt dat het niets doet om het openbaar vervoer te verbeteren. Sophie in ’t Veld pronkt met verlengd zwangerschapsverlof, maar vergeet te melden dat het een vorm van Europese regelgeving is waar burgers sterk tegen zijn.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Onafhankelijke journalistiek: een krant zonder regering

Deel van logo WikiLeaks

In mijn vorige post over WikiLeaks heb ik verschillende aspecten van de ontwikkelingen rond deze organisatie op een rij gezet. De vraag of het goed is wat zij doet heb ik niet echt beantwoord. In het commentaar stelt collega blogger Martijn terecht dat we kritisch moeten zijn over WikiLeaks. Dus daarom nogmaals de vraag: Is het goed wat Wikileaks doet of niet?

Ik denk dat we het er wel over eens zijn dat WikiLeaks zoals het nu is georganiseerd niet ideaal is. Met name als het gaat om de review procedure: wat wordt wel en wat wordt niet gepubliceerd. Wat we wel kunnen constateren is dat de manier waarop WikiLeaks te werk gaat evolueert. Oorspronkelijk bedoeld als plaats om informatie te dumpen, door iedereen – vandaar ‘wiki’ – begint het steeds meer te lijken op een journalistieke organisatie. Ze zijn te klein om zelf de review te doen, maar laten het over aan de traditionele media (van de 250.000 cables zijn er nu iets meer dan 1000 gepubliceerd, op het moment dat ik dit schrijf exact 1311 stuks). De beschuldiging dat het om een dump van 250.000 documenten gaat is dus propaganda. Wat opvalt is dat deze kritiek ook vaak van journalisten komt. Zouden zij zich bedreigd voelen? Veel (Amerikaanse) journalisten hebben in periode tussen 9/11 en de inval in Irak mee gewerkt aan oorlogspropaganda of hun mond gehouden – zijn dit de ‘waakhonden’ van de macht?

Wat voor veel mensen vooral beangstigend zal zijn is dat WikiLeaks niet onder controle staan van een regering. Het zou eigenlijk niets mogen uitmaken: er is toch persvrijheid, en journalisten gaan beroepsmatig dagelijks met geheimen om. Sinds haar ontstaan zijn informatielekken onderdeel van het dagelijks brood van de journalistiek. Het feit dat er nu een organisatie bij is gekomen die de ontvangst en publicatie van deze informatie tot haar hoofddoel maakt zou niemand moeten verrassen of moeten beangstigen.

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Vorige Volgende