In de afgelopen decennia is meer dan de helft van de oorspronkelijke bossen op aarde gekapt of ernstig gedegradeerd. Het World Resources Institute (WRI) en de International Union for Conservation of Nature (IUCN) onderzochten waar het bos hersteld kan worden en op welke manier dit het beste kan gebeuren. Dit leverde een gedetailleerde wereldkaart op waar verschillende vormen van herbebossing op te onderscheiden zijn. In totaal biedt een oppervlak van twee miljard hectare -dat is groter dan Zuid Amerika- mogelijkheden tot bosherstel. De grootste kansen voor succesvolle herbebossing liggen in Afrika, maar ook in Europa kan meer dan 400 miljoen hectare bos worden hersteld, ja zelfs op IJsland. De studie onderscheidt drie vormen van bosherstel: (1) volledige herbebossing, (2) mozaïek herbebossing waarbij bomen geplant worden in landbouw- en woongebied om zo ecosystemen rijker en veerkrachtiger te maken en (3) herbebossing op afstand in verafgelegen gebieden onbewoonde gebieden waar het bos is aangetast door bosbrand of boomziekten. Vorige week kwamen overheden, bedrijven en wetenschappers samen in Bonn voor de oprichting van de Global Restoration Council die op basis van WRI-IUCN studie herbebossing in een stroomversnelling moet brengen. De ambitie die werd uitgesproken was voor het jaar 2020 al 150 miljoen hectare land te herbebossen, dat is meer dan vier keer het oppervlak van Duitsland. Een deel van deze herbebossing kan mogelijk plaats vinden via het (toekomstige) UNFCCC klimaatinstrument REDD. Tot zover de woorden, nu de daden.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
In de periferie van het internet gaan er berichten rond die claimen dat de IUCN Polar Bear Specialist Group (PBSG) een wetenschapper zou hebben uitgesloten omdat ‘hij niet gelooft in klimaatverandering’. Klinkklare quatsch zo blijkt uit navraag bij de direct betrokkene.
Dr Mitchell Taylor zou de gebeten poolhond zijn, ondanks zijn dertig jaar ervaring met onderzoek naar ijsberen mocht hij niet naar de bijeenkomst van de PBSG in Kopenhagen. Het ‘nieuws’ werd de wereld ingeslingerd door Daily Telegraph columnist Christopher Booker: een man die claimt dat asbest even ongevaarlijk is als talkpoeder, stelt dat BSE geen Creutzfeldt–Jakob veroorzaakt, verkondigt dat meeroken volledig onschadelijk is, regelmatig Intelligent Design verdedigt én niet gelooft in man-made global warming. ‘Polar bear expert barred by global warmists’ was de ronkende titel van zijn column drie weken terug. Onze nationale klimaatscepticus Hans Labohm stookte het vuurtje gisteren nog eens verder op: “Hij [Dr Mitchell Taylor] is geen lid van de broeikaskerk…”.. enzovoorts…
Maar dan nu de feiten.
Wetenschapsblogger Tim Lambert mailde gewoon even met de voorzitter van de PBSG: Dr Andy Derocher. Hij legt uit dat het artikel van Booker bol staat van valse informatie en zodoende misleidend is. De PBSG is een groep van onafhankelijke wetenschappers die zich bezighoudt met onderzoek naar ijsberen met als doel het inventariseren van de populatie status en die informatie wordt weer verwerkt in de IUCN Rode lijst van bedreigde diersoorten. De richtlijnen van de groep -die zijn opgesteld toen Taylor er nog wel deel van uitmaakte- stellen dat alleen actieve wetenschappers lid mogen zijn. Dr Mitchell Taylor is sinds 2008 niet meer actief en werd daarom binnen de PBSG vervangen door Dr. Lily Peacock. De Canadese overheid besloot niet tot herbenoeming van Taylor omdat dit niet strookt met de richtlijnen van PBSG. De claim dat ‘de huidige voorzitter een oud-student zou zijn van Taylor die hem nu een loer draait’ blijkt totale onzin. Derocher verklaart dat Taylor in geen enkele situatie zijn supervisor is geweest. Verder meldt Derocher dat de vorige voorzitter die afzwaaide in 2008 nu ook niet aanwezig was op de bijeenkomst in Kopenhagen, zo zijn de regels immers.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Fotograaf Jasper Groen heeft jouw hulp nodig bij het maken van ¡eXisto! (“Ik besta!”). Voor dit project fotografeerde hij gedurende meerdere jaren Colombiaanse trans mannen en non-binaire personen. Deze twee groepen zijn veel minder zichtbaar dan trans vrouwen. Met dit boek wil hij hun bestaan onderstrepen.
De ruim dertig jongeren in ¡eXisto! kijken afwisselend trots, onzeker of strak in de camera. Het zijn indringende portretten die ook ontroeren. Naast de foto’s komen bovendien persoonlijke en vaak emotionele verhalen te staan, die door de jongeren zelf geschreven zijn. Zo wordt dit geen boek óver, maar mét en voor een belangrijk deel dóór trans personen.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.