[qvdd] [I was] in tears. Your son is now going to be broadcast across the media. Sarah and I were incredibly upset about it. We were thinking about his longterm future. We were thinking about our family. But there's nothing that you can do about it. You're in public life. And this story appears. You don't know how it's appeared. I've not questioned how it's appeared. I've not made any allegations about how it's appeared. I've not made any claims about [how it appeared]. But the fact is it did appear. And it did appear in the Sun newspaper. Ex-Prime Minister Gordon Brown op de BBC vanmorgen. Het schandaal rond Murdoch's mediaimperium gaat steeds nadrukkelijker over de relatie tussen media en politiek - en niet, zoals men in Nederland wellicht denkt, over de abjectheid en immoraliteit van de schandaalpers. Murdoch heeft de zaak niet meer onder controle - zijn biograaf schijnt te spreken van een 'End Game'. Meer dan interessant zijn de geruchten over dreigementen aan het adres van Labour-leider Ed Milliband, dat zijn ferme uitspraken over News International weleens als een boomerang bij hem terug gaan kunnen komen. Don't fuck with News International, Ed. Dit schandaal is nu al groter dan bonnetjesgate twee jaar terug, en laat zien hoe in-en-in corrupt dit land is. Grote winnaar, vooralsnog? De Daily Mail. Politiek net zo invloedrijk (zo niet invloedrijker) als Murdoch's kranten, maar tot nog toe niet in het schandaal betrokken geraakt. Maar anders leest u The Sun nog even, voor alle laatste * kuch * nieuwtjes.
De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.
In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.
De rook over het slagveld van de Britse politiek is aan het optrekken, en het zicht is op een situatie, waarin geen van de partijen zich tot winnaar uit kan roepen. De Conservatieven van David Cameron hebben weliswaar een enorme hoeveelheid zetels gewonnen, maar geen absolute meerderheid. Om een regering te vormen zonder Labour zullen ze met de Liberal Democrats van Nick Clegg moeten praten. Deze zijn op het moment uitzonderlijk zuur. Ze hebben een kwart van de stemmen binnengehaald, maar nog geen twaalfde van de zetels in het Parlement behaald. Ze hebben zelfs zetels verloren. Ze zullen bij onderhandelingen over een coalitie of gedoogsteun een ding eisen – een hervorming van het kiesstelsel, zodat dit nooit meer kan gebeuren.
Juist hier zijn de Conservatieven faliekant op tegen. Ze hebben een legitieme reden. Een hervorming van het kiesstelsel heeft veel voeten in de aarde. Om hier aandacht aan te moeten besteden op een moment dat het Verenigd Koninkrijk zoveel andere problemen heeft lijkt onverstandig, kunnen ze met recht zeggen. Er is echter een andere reden. Als het kiesstelsel wordt omgegooid zal er een coalitie-systeem ontstaan zoals het onze. De ervaring leert dat de partij die het meest in het midden van de politiek in zo’n systeem aan de touwtjes kan trekken. In het Verenigd Koninkrijk is Labour die middenpartij, en niet de Conservatives. De politieke positie van de Conservatives zal meer met die van onze VVD te vergelijken zijn. Cameron heeft daarom een aanbod gedaan om de kiesstelsel te veranderen, maar staat er nadrukkelijk op dat het ‘first-past-the-post‘-systeem gehandhaafd blijft.
Eind vorige maand werd de politiek van het Verenigd Koninkrijk getroffen door een aardbeving. Twee jaar lang was premier Gordon Brown politiek aangeschoten wild, lag ver achter in de peilingen, en probeerde wanhopig, maar naar verwachting tevergeefs, zijn politieke leven te rekken. En toen verscheen er, amper twee maanden voor de algemene verkiezingen, een opiniepeiling, waarin zijn partij nog maar twee punten achter lag op de Conservative Party. In de eerste plaats ruimschoots binnen de foutmarge, en ten tweede zouden, omdat veel zetels in het Britse kiesstelsel bij tussentijdse verkiezingen worden vergeven, en niet bij de landelijke, zou de kleine meerderheid die de Conservatieven nog gehaald zouden hebben niet eens genoeg zijn voor een meerderheid in het parlement.
Het probleem voor de Conservatieven is geweest, dat ze gedwongen werden Labour van twee kanten tegelijk aan te vallen. Labour is, sinds de verkiezingen van 1997, een hybride schepsel geweest. Enerzijds was het historisch gezien een linkse partij, die ook een reeks linkse maatregelen wist door te voeren, waaronder de invoering van het minimumloon en een reeks belastingverhogingen. Anderzijds bestond met name onder de traditionele aanhang van Labour de indruk, dat de partij erg naar rechts was opgeschoven, om drie redenen. In de eerste plaats hebben de regeringen van Tony Blair en Gordon Brown niet geprobeerd om alle maatregelen van de door links verfoeide Margaret Thatcher terug te draaien. Alle staatsbedrijven die onder Thatcher en Major geprivatiseerd waren, waaronder British Telecom en de Britse spoorwegen, bleven prive-bezit, om maar een voorbeeld te noemen.
Ten tweede nam Blair de beslissing om
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
[qvdd]
“Brown comes before us as a man who has spent his entire life intriguing with gnawing, neurotic energy for power for its own sake, only to find, when he attains the prize, that it doesn’t soothe his demons after all.”
Slate columnist Christopher Hitchens vangt de tragische figuur Gordon Brown perfect in één zin.
Het zijn gelukkige weken voor Gordon Brown. Waar zijn reputatie al verbeterde door zijn ingrijpen in de economie, daar raken nu zijn uitdagers, de jonge dandy’s van de Conservative Party, in de problemen. Al eerder hadden diverse vertegenwoordigers van de partij toegegeven cocaine gebruikt te hebben, waaronder de leider van de partij David Cameron, en zijn rechterhand, George Osborne. Het Verenigd Koninkrijk is nochtans betrekkelijk modern, en al te ernstige gevolgen heeft dit zodoende niet gehad.
Maar nu komen er ernstiger onthullingen. Dezelfde George Osborne, naast parlementslid ook de ‘Shadow Chancellor’, d.w.z. woordvoerder van de oppositie op het gebied van de begroting, nog geen 40 en een groot politiek talent, zou gesprekken hebben gevoerd met de Russische zakenman Oleg Deripaska, over een grote donatie aan het campagne-fonds van de Conservatieven. Een zo omvangrijke donatie van een buitenlander is illegaal, maar dat is bij lange na niet het ergste. De heer Deripaska is een miljardair met zeer goede banden met het Kremlin. Van alle Europese landen heeft het Verenigd Koninkrijk misschien wel de moeilijkste banden met Rusland, want naast de Georgische kwestie spelen er ook nog andere zaken, en dan vooral de moord, in Londen, op de dissident Alexander Litvinenko. Een Britse regering die de verkiezingen wint met indirecte steun van de Russische regering is ernstig gecompromitteerd. Brown mag langzaam aan weer hoop gaan koesteren.
In landen met een twee partijenstelsel en een districtenstelsel met een winner take all-systeem is het gebruikelijk dat de toestand van de economie bepalend is voor wie de verkiezingen wint. De meeste kiezers weten aan welke kant ze staan, en zullen niet snel overlopen. De verkiezingen worden beslist door een kleine, betrekkelijk a-politieke middengroep, die hun keuze direct laten afhangen van hun economische situatie. Om die reden moeten de kansen van John McCain in de aanstaande presidentsverkiezingen bijzonder klein worden geacht.
In Engeland wordt Gordon Brown echter misschien de uitzondering die de regel bevestigd. Tot voor kort leek het vast te staan dat hij de volgende verkiezingen zou verliezen. Hij was niet mediageniek genoeg, de Engelsen waren Labour-moe na tien jaar Tony Blair, en de economische toestand verslechterde enigszins. Nu de economische toestand plotseling radicaal verslechtert, heeft Brown echter weer een kans. Leiders in zowel de VS als Europa waren bang om grootschalig in de economie in te grijpen. Gordon Brown hakte de knoop door, en kocht voor miljarden aan slechte leningen van banken. De rest van de wereld heeft zijn voorbeeld gevolgd, en Brown wordt alom geprezen.
Het was te verwachten dat Brown op dit moeilijke moment beter zou reageren dan andere regeringsleiders. Immers, in een vorig leven was Angela Merkel minister van milieu, George W. Bush gouverneur van Texas, en Nicolas Sarkozy minister van binnenlandse zaken. Gordon Brown daarentegen was 10 jaar lang ‘Chancellor of the Exchequer’, en heeft daarom op dit punt meer ervaring dan verder wie ook. De Britten kunnen nu overwegen of ze, in een tijd van economische crisis, toch niet beter af zijn met deze stugge, duistere domineeszoon uit Schotland.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
“That was a disaster…should never have put me with that woman… ridiculous…bigoted woman.”
“Gordon Brown zegt eindelijk de waarheid!”
“Gordon Brown noemt een kat een kat, en een kwezel een kwezel”, “Zeldzame eerlijkheid in Britse politiek!” “Nooitgeziene rechttoe rechtaan uitspraak door eerste minister”, “Een droom wordt werkelijkheid: politici blijken mensen”, “Waren ze allemaal maar zo”, “Hier kunnen wij nog een lesje van leren!”, “Komaan Jongens, Allemaal Open En Bloot!”
Hoewel ik voor geen goud het Britse politieke stelsel van kiesdistricten zou willen hebben, heeft het ontegenzeggelijk voordelen. Één ervan is dat het zelden saai wordt, doordat de periode tussen twee nationale verkiezingen vaak wordt onderbroken door spannende tussentijdse verkiezingen (als er voor wat voor reden dan ook een parlementslid opstapt en dus in zijn kiesdistrict op nieuw gestemd moet worden), die als graadmeter voor de politieke verhoudingen kunnen dienen.
De laatste paar tussentijdse verkiezingen waren weinig succesvol voor de regerende Labourpartij. In mei verloor Labour het voorheen als volstrekt veilig geachte Crewe and Nantwitch, waarschijnlijk vooral vanwege de zeer impopulaire Labour-regering en vooral de persoon van premier Gordon Brown.
Een tweede nekslag kwam bij de verkiezing in Henley, die ontstond doordat Boris Johnson werd verkozen tot burgemeester van Londen. Weliswaar was een conservatieve overwinning hier zeer waarschijnlijk, maar de Labour-kandidaat kwam op een vernederende vijfde plaats, nog na de kandidaten van de Groenen en de extreem-rechtse British National Party.
Deze verliezen zorgen voor gerommel in de rangen van Labour. Aan de stoel van Brown zou al worden gezaagd, onder andere door de oude “Blairites” binnen Labour, die Brown nooit hebben kunnen velen. De jeugdige David Miliband zou dan het Labour-leiderschap èn de premierpost op zich kunnen nemen en zo een vernieuwd Labour in 2010 naar een verkiezingszege kunnen leiden.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.