Als Osama er in geslaagd was nog één stevige aanslag in de VS te plegen ergens begin 2002, dan waren de Verenigde Staten echt hun vrijheid en grondwet kwijt geraakt. Op deze en veel andere plekken is regelmatige afgegeven op het beleid van Bush in reactie op het terrorisme. Bush bashen kreeg het als label. In de reaguurders panelen waren er twee tegengeluiden te horen. Het eerste, begrijpelijke, is dat terrorisme nu eenmaal een andere aanpak vroeg. Het tweede tegengeluid was dat het toch allemaal niet zo slecht was als het werd voorgesteld. Het eerste punt zal altijd wel discussies blijven opleveren. Het tweede punt is sinds vorige week ineens een stuk duidelijker geworden. Vanaf vlak na 11 september 2001 was de regering Bush heel hard bezig om allerlei grondrechten te omzeilen en van de president een dictator te maken in oorlogstijd. Militairen inzetten tegen de eigen burgers, massaal telefoons afluisteren, martelen en de pers het zwijgen opleggen waren toegestaan volgens de "juridische" memo's van toen. Dit blijkt nu president Obama besloten heeft om een aantal van die voorheen geheime memo's vrij te geven. Had Osama nog één keer een geintje uit kunnen halen, waren ze naadloos doorgeschakeld naar een totalitaire dictatuur onder het mom van "War on terror". De machine was daarvoor al goed op gang gekomen.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
Barack Obama is er vandaag opnieuw in geslaagd om een frisse trend in te zetten. Waar de heren Bush en Cheney er ook vier, vijf, zes of zeven jaar later niet in slaagden om excuses te maken voor hun diverse missers (en hoogstens zoiets zeiden als ‘Mistakes were made’ daarmee de verantwoordelijkheid op anderen afschuivend), daar maakt Obama nu, amper twee weken na zijn ambtsaanvaarding, links en rechts excuses. ‘I screwed up‘, heeft hij openlijk gezegd. Dit verwijst naar de problemen met zijn beoogde ‘Health Secretary’, Tom Daschle, die terug heeft moeten treden wegens een belastingschuld. Obama treedt hiermee in de voetsporen van een Democratische voorganger, Harry Truman, die het motto ‘The Buck Stops Here!‘ hanteerde. Nooit iets afschuiven, nergens omheen draaien. Als je een fout hebt gemaakt, geef dat dan toe!
Dit mag ik me ook aantrekken. Ik heb namelijk niet al te lang geleden zelf een stuk geschreven waarin ik deze Tom Daschle de hemel in heb geprezen. En zoals Obama een verantwoordelijkheid heeft tegenover het Amerikaanse volk, zo heb ik een verantwoordelijkheid tegenover mijn mede-redacteuren, en natuurlijk niet in de laatste plaats tegenover de argeloze GC-lezer, die immers blind moet kunnen varen op mijn wijsheid en inzicht. En dus, ik zal het gewoon eerlijk toegeven:
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Wat vindt u van het besluit van Barack Obama om CIA mensen die gemarteld hebben onder Bush niet te vervolgen voor hun daden? Hoe ziet u dat in het licht van de uitspraken tijdens het proces van Neurenberg?
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.