De wraak van Bram en Geert

Maffiamaatjes. Ik was het even vergeten, maar dat was het. Maffiamaatjes - de term die Jort Kelder vier jaar geleden gebruikte om de verstandhouding tussen Bram Moszkowicz en Willem Holleeder aan te duiden. Het leidde tot een rechtszaak, die Moszkowicz verloor, en nogmaals verloor, en tot de drie kwartier durende live uitgezonden persverklaring - alsof Bram de koning was die troonsafstand deed, zo keek Nederland naar zijn verhaal - het verhaal van 'infaam en abject'. Jort had raak geschoten, en Bram was boos. Heel boos. En toen kreeg hij geen gelijk, en was hij nog bozer. Het was een raar gebeuren. De pers hing aan zijn lippen, en gaf De Advocaat Met De Mooie Bentleys En Het Grote Ego alle ruimte waar hij maar wilde zijn verhaal te doen - haast alsof ze bang waren dat hij ze zou vervolgen als ze het niet zouden doen. En nu zijn we vier jaar verder, en Bram is nog steeds boos. In zijn eer aangetast. Door het systeem genaaid. Althans, dat vindt hij zelf. En dat treft, want zijn cliënt is ook boos, in zijn eer aangetast, en door het systeem genaaid. Althans, dat vindt hij zelf. Wat nog beter uitkwam, was dat het systeem besloot dat het eens ging kijken of de cliënt in kwestie wellicht een mooie testcase zou kunnen zijn voor wat wetsartikelen over haat zaaien en meningsuiting die toch dringend eens afgestoft moesten worden. Dat vonden ze wel een interessant plan, de mensen van dat systeem. Gewoon, intellectueel enzo. Dus zo geschiedde. Een zaak werd geopend, en Bram en Geert zagen hun kans schoon: dat hele systeem zou gesloopt worden.

Door: Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Spreekbuis

Was het u al opgevallen dat de Telegraaf tegenwoordig het officiële persorgaan van de PVV is? Ik wist het ook nog niet, totdat ik probeerde de bronnen te vinden achter het artikel ‘Sharia al in Nederland‘ (Telegraaf, 11 april 2011). Wat blijkt nu? Die bronnen zijn helemaal niet te vinden. Zonder enige verwijzing naar een persconferentie, interview of bijeenkomst waar Wilders zijn uitspraken dan wel zou hebben gedaan, worden hier de meningen en argumenten van de grote leider over de oprukkende sjariaficering van de Nederlandse rechtspraak opgetekend:

    “In Hollandse rechtbanken bij zaken als echtscheiding, erkenning van kinderen of verdeling van erfenissen, worden steeds vaker regels uit moslimlanden toegepast, meent de PVV. PVV-leider Geert Wilders luidt, na eigen onderzoek van de partij, de noodklok.”

‘Na eigen onderzoek van de partij’. Aha! Is dat onderzoek dan soms ergens gepresenteerd? Nope. Put de Telegraaf dan wellicht uit een persbericht? Op de PVV-site valt dit bewuste bericht echter in geen velden of wegen te bekennen. De enige kamervragen over sjaria-rechtspraak dateren van 2009 en gaan over praktijken binnen de moskee, niet over wat er gangbaar is in de Nederlandse rechtbank.

Partijkrantje

Ik ben bijzonder geïnteresseerd in dat ‘onderzoek’ van de PVV en het precieze karakter daarvan (Google onderzoek, Havo-werkstukje, academisch paper?). Temeer zelfs, omdat het Telegraaf-artikel nergens vermeldt waar de vonnissen die Wilders als voorbeelden bij zijn stelling aanvoert, dan wel te vinden zouden zijn.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Wie maalt er nog om feiten?

Een gastbijdrage van Dick Houtman, Stef Auper en Peter Achterberg van het Centre for Rotterdam Cultural Sociology (Crocus) aan de Erasmus Universiteit van Rotterdam. Het stuk is met toestemming van de auteurs overgenomen van NRC Opinie & Debat.

richard de mosDe aantrekkingskracht van Wilders, aldus Rob Wijnberg in deze krant van 9 maart, schuilt in de manier waarop hij zijn politieke verhaal illustreert aan de hand van alles wat zich daarvoor leent: „Zie je wel: het is gewoon een rotzooitje in dit land en dat is de schuld van die zelfgenoegzame linkse elites, die alle machtsposities hebben gemonopoliseerd, elkaar in de vorm van baantjes en subsidies voor linkse hobby’s de bal toespelen, en verder de boel gewoon de boel laten.”

Dat deze aanpak Wilders geen windeieren legt, demonstreert dat het postmodernisme niet passé is, zoals wel wordt beweerd, maar juist buiten de academie gemeengoed aan het worden is. Met haar onveiligheid, justitieel proceduralisme en bureaucratische stroperigheid doet de werkelijkheid er niet zoveel meer toe, want zij is toch slecht, moet op de schop en levert nog slechts illustraties van hoe erg het inmiddels geworden is. „Het moet niet veel gekker worden” – je hoort het Wilders zeggen.

Deze afkeer van de werkelijkheid heeft zijn historische wortels opmerkelijk genoeg in de linkse tegencultuur van de jaren zestig van de vorige eeuw. Die bonte verzameling van fanatieke politieke activisten, ludieke culturele anarchisten en dromerige spirituele zoekers was het immers over één ding roerend eens: de werkelijkheid deugde niet. De droom van de Verlichting was ontaard in de nachtmerrie van de technocratie met zijn kille amorele rationaliteit, zijn onpersoonlijke bureaucratische regels en zijn vervreemdende rollen. Over het morele gehalte van ‘Het Systeem’ maakte men zich geen illusies, want men wist donders goed dat het staatsapparaat en de grote bedrijven er alle belang bij hadden om mensen te laten geloven dat zij gelukkig waren en in een vrije samenleving leefden. Maar wie wat kritischer was en wat beter keek, ontdekte al snel dat reclame en massamedia zelfs de diepste wensen en verlangens van mensen manipuleerden en dat wat op ‘echte’ tolerantie leek in feite slechts ‘repressieve’ tolerantie was. Deze tegenculturele systeemparanoia bereikte een hoogtepunt in het werk van de Duitse sociologen Max Horkheimer (1895-1973) en Theodor Adorno (1903-1969), waarin de cultuurindustrie werd ontmaskerd als een manier om de massa’s dom en tevreden te houden.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Wilders in Rome (2): Crumbling foundations of supremacist mythology

Een gastbijdrage van Huib Riethof. Dit stuk werd met toestemming overgenomen van zijn persoonlijke weblog.

March 26, 2011, Mr. Wilders continued (see first part) his remarkable horror story in front of a Roman public by referring to ideas first espoused by Edward Gibbon, a great 18th century British historian, whose “Decline and Fall of the Roman Empire” (1776-1789, 6 vol.) was a first exhaustive study into the fragility of empires.

Inevitably, Wilders (or his ghost writer, for Mr. Wilders did not study at a University) concentrates on a 402 AD (or 401 or 405 AD) event. Some Germanic [and Slavic, HR] peoples crossed the Rhine river and started an invasion into the Roman Gaul lands. Which leads, finally, to plundering of the City of Rome in 406 AD (or 410 AD).

Gibbon’s source is Jerome in Bethlehem, who was observing from a large distance in space and time what had happened to the Western part of the Roman Empire. The event is not central to Edward Gibbon’s theory about the way and causes of the Roman downfall. But Jerome was one of the few written sources he could access. Historiography has much progressed since then. But Mr. Wilders needed a source to underline his anti-islamic world vision and his idée-fixe about Christian supremacy.

Doe het veilig met NordVPN

Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.

Vorige Volgende