KOZ | Kunstenaars die zich in het zweet werken

Als er één kunstdiscipline is, waar het zweet van afdruipt, dan is dat wel de dans. Topsport, blessures, kracht gepaard aan Fussenspitzengefühl, gestileerde gebaren, vallen, opstaan. In strakke pakken of opwaaiende jurkjes sterven zwanen, dansers balanceren hun evenwicht, ensembleren ruimte en tijd. Dans is populairder dan ooit, zegt Tilburg Dansstad en verwijst naar tv-programma’s als So you think you can dance. In Oktober Dansmaand brengt Tilburg hedendaagse dans bij elkaar. De klassiekgeschoolden doen hun pasjes naast de jazz- en hiphopacrobaten. In het zweet des aanschijns zult gij uw subsidie verdienen. Dat gaat voor veel dansers niet meer op. De zeven grote dansgezelschappen worden teruggebracht tot vier. Van de twintig kleinere, gesubsidieerde gezelschappen vreest iedereen voor zijn hachje. Zo ook Danshuis Station Zuid, de Tilburgse organisatie voor dans in Zuid-Nederland. Op het Tilburgse festival danst Station Zuid twee producties: Lust 4 en Skin. Lust 4 heet een Interactieve megaproductie te zijn met dans, zang, composities, circusacts en guerrilla.

Door: Foto: Joan (cc)
Foto: copyright ok. Gecheckt 04-10-2022

Lowlands trendspotting 2011

Nou vooruit, toch nog maar een keertje. Vooral omdat het gewoon erg gezellig was dit jaar op Lowlands. Geen schokkend goed of slecht jaar, gewoon lekker.
Voordat ik over de muziek begin (toch het belangrijkste) eerst maar even wat trends.
Qua kledingstukken waren de hoedjes (mannen en vrouwen) en de zwarte lycrabroeken of leggings (vrouwen) in. En godzijdank zijn de afgezakte spijkerbroeken nu uit. Net zoals de ripoff t-shirts (bekende logo’s net iets anders).
Eigenlijk kan je zeggen dat het qua kleding een vrij onuitgesproken jaar was. De meeste mensen liepen gewoon in hun lekkere kloffie.

Oh ja, cassettes maken een comeback. Als sieraad of tshirtopdruk wel te verstaan. Maar ze waren in ieder geval weer nadrukkelijk in beeld.

Weinig buitenlanders gehoord dit jaar (buiten de artiesten natuurlijk). Ook had ik het gevoel dat de gemiddelde leeftijd weer wat naar beneden gaat. Goed. Maar misschien lijkt dat zo omdat ik een ouwe lul word.

De sfeer was het hele weekend uitstekend. De ellende van Pukkelpop was wel onderwerp van gesprek en werd door sommige artiesten even aangehaald, maar het drukte de stemming niet. Een paar keer werd een nummer opgedragen aan de nabestaanden, dat roerde wel. En er waren wat kleine spontane activiteiten zoals minigedichten op post-it’s.
Wel ging de organisatie op zondag door de aankondiging van zwaar weer vast wat vindvangende obstakels demonteren uit voorzorg. Dat bleek uiteindelijk niet nodig want de meest opvallende afzegging van dit weekend was het slechte weer.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

GC @ Cinedans 2009

Cinedans logo (Bron: Cinedans.nl)

Net zoals voorgaande jaren mocht een GC-redactieduo zich weer bij het pers-corps voegen voor de opening van Cinedans 2009. Was de invloed van de crisis bij een paar andere festivals duidelijk merkbaar: bij Cinedans gaat het nog steeds bergop want in alles is dit kleine festival groter opgezet dan vorige jaren: Het festival duurt nu elf dagen, heeft een centralere lokatie rond het Leidseplein in Amsterdam en heeft een nog veel nauwere samenwerking met het Julidans festival. Naast dansfilms en -documentaires zijn installaties, lezingen, debatten en workshops te bezoeken. Het volledige programma is te vinden op de Cinedans site.

Wij zagen een selectie van de dansfilms die in het shorts-programma vertoond worden. De films verschillen van elkaar in lengte (van slechts 1 tot 20 minuten), professionaliteit en kwaliteit. Hoogtepunt was absoluut de stop-motion videoclip Her Morning Elegance van Oren Lavie, maar ook de kunstzinnige langere dansfilm Tauperlen en de zeer ontroerende liefdesverklaringen in ‘Looking Forward – Man and Woman‘ waren erg mooi en boeiend. Een samenwerking tussen de geweldige Nederlandse band De Kift en Festina Lente Media resulteerde in de muziekvideo Beguine.

Er is al met al weer genoeg te zien en doen op dit sympathieke filmfestival en net zoals vorige jaren is er voor mensen die deze week geen tijd hebben of geen zin hebben in een dagje Amsterdam de mogelijkheid om een selectie ook elders in Nederland te zien van Groningen tot Breda. Er is dit jaar ook een internationale tour die langs China, Rusland en Zuid-Afrika trekt. Van een klein festival valt dus eigenlijk al niet meer te spreken.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Slag bij Waterloo-festival: ‘And the rest is history’

Spinvis op Slag bij Waterloo (Foto van organisatie)

In Nederland vindt in de zomer eigenlijk elk weekend wel een festival plaats. Soms zijn dat grote evenementen en soms hele kleine bijeenkomsten. Een voorbeeld van zo’n kleiner evenement is het Slag bij Waterloo-festival in Rotterdam dat aanstaande zaterdag 14 juni zijn zesde editie beleeft. Wat voor mensen organiseren dit soort dingen eigenlijk, hoe komen ze op het idee en wat komt er allemaal bij kijken? Voor een antwoord op deze vragen toog GeenCommentaar naar Rotterdam voor een gesprek met de studenten Frederik Muskens, het opperhoofd van dit jaar en Jurjen Mooiweer, een van de jongens die al vanaf het begin betrokken is. Met de vijf andere bewoners van hun studentenhuis in de Waterloostraat vormen zij de organisatie van dit jaarlijkse gratis festival, waar dit jaar niet alleen diverse bandjes, maar ook straattheater, een openluchtgalerie en diverse workshops voor kinderen te bekijken, te beluisteren en te beleven zijn.

JM: Ergens in februari in 2003 vierden wij ons jaarlijkse kerstdiner met al onze oud-huisgenoten. Op een gegeven moment komen twee jongens binnen met Napoleonpakjes aan en zeggen dat ze een belangrijke mededeling hebben. Ze hadden al een tijd geroepen dat ze een feest wilden geven, iets van een barbecue met bier op straat, voor de buurt. Nu kondigen ze aan dat ze het ook echt gaan organiseren en dat iedereen is uitgenodigd. Dat was een soort van point of no return: nu moesten ze! Het feest zou plaats moeten vinden op 18 juni: de dag van de Slag bij Waterloo.

Ja, dan ga je aan de slag. Vrienden en buurtbewoners waren zo enthousiast en kwamen zelf ook met zoveel ideeën dat we niet konden volstaan met alleen een barbecue. Dus we wilden ook een podium met muziek en poezie en zo. Via het restaurant in de straat hadden we in ieder geval een horecavergunning. Maar goed, toen moest er natuurlijk ook nog wel geld komen.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Claw Boys Claw relevant?

Claw Boys Claw (Foto: Annoesjka Brohm)Je kunt je afvragen of een band als Claw Boys Claw nog wel relevant is. Dat schreef een OOR-recensent ruim tien jaar geleden over de Claw-Boys-Claw-plaat Will-O-The-Wisp.

Zanger Peter te Bos was woedend en viel een toenmalige OOR-redacteur (wel de oudste, niet de schuldige) bij het eerstvolgende Lowlands Festival backstage aan. ?Je moet je eens afvragen of jij nog wel relevant bent!? riep hij dronken.

Gisteren op het Haarlemse Bevrijdingspop trad de Claw-Boys-Claw op. Ik had de band zeker tien jaar niet meer gezien. Het was dus even schrikken om te zien dat de jaren meedogenloos zijn voor met name Te Bos. De gedachte bij hem is nu eerder dorpsgek dan muzikant.

Kun je je nog steeds afvragen of de Claw Boys Claw nog wel relevant zijn. Och, als elk bandje daaraan zijn bestaansrecht moet ontlenen, houd je geen muziek meer over. Voor op zo?n zonnig festival was de band absoluut succesvol. Zelden zoveel lachende gezichten gezien in een publiek.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

AFFF ’08: Spaanse prijzenregen in Amsterdam

Promofoto van Silver Scream Award winnaar [REC] (foto: AFFF)

Afgelopen zondag was dan de laatste, maar niet minder feestelijke dag van het Amsterdam Fantastic Film Festival. Op die dag werden, naast de persoonlijke keuzes van festivaldirecteur Phil van Tongeren, ook de winnende films van de festivalprijzen vertoond.

De publieksprijs, de Silver Scream Award, ging naar de Spaanse Zombie-thriller [REC], het zoveelste succes voor de -echt enge- spaanse film waarvan deze week ook de eerste trailer van de Amerikaanse remake, Quarantine, te zien is. [REC] stond al de hele week bovenaan in de tussenstand en wist ook na de laatste voorstellingen die voorsprong te behouden: Met een score van 8.79 won hij dan ook, net voor de Beatlesmusical Across the Universe en de komische zombiefilm Fido.

Naast de publieksprijs haalde [REC] ook de derde plek binnen in de verkiezingen voor de beste Europese fantastische film, de Zilveren Méliès. Deze werd gewonnen door het matige The King of the Hill voor de Deense film The Substitute. En dan had je nog de Black Tulip Awards juryprijs. Daar won Timecrimes de eerste plaats, gevolgd door 5 Centimeters per Second en The Signal.

Opvallend is dat de winnende films van de drie prijzen allemaal uit Spanje afkomstig zijn. Waar vorig jaar de Deense fantastische film het AFFF domineerde is er dit jaar dus duidelijk een invloed vanuit het zuiden.

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Doe het veilig met NordVPN

Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

AFFF ’08: Zombies voor de youtube generatie

Dag mevrouw de zombie (Foto: AFFF)

AFFF zaal 4 in Tuschinski was gisteravond volledig uitverkocht en dat is niet heel gek als je weet dat de nieuwste George Romero zombiefilm Diary of the Dead vertoond werd. Romero is zonder enige discussie de vader van de zombiefilm. Hij was het die in 1968 de regels van de zombiefilm opstelde in zijn eersteling Night of the Living Dead en vooral de geliefde cult klassieker Dawn of the Dead. Met Diary of the Dead is er alweer sprake van een ‘Dead Pentalogie’.

Deze nieuwste low-budget uitspatting van de oude meester doet een dappere poging het apocalytische gegeven van de levende doden helemaal naar het hier en nu te halen. Dood en verderf worden geheel in ‘Blair Witch/REC-stijl’ gefilmd door de hoofdpersonen, een groepje filmstudenten met het doel de boel te uploaden naar het Web. We zien de complete chaos die ontstaat als de doden weer op staan door hun ogen (al dan niet via door hen gefilmde tv-beelden en youtube-filmpjes).

Romero’s zombiefilms staan al jaren bekend om het geslaagde gebruik van sociale satire onder de horror-toplaag. In Night of the Living Dead werd het kleinburgerlijke racisme van de jaren ’60 op de hak genomen en Dawn of the Dead staat bekend als dé anti-consumentenfilms (denk daarbij aan de zombiewalk). Bij Diary of the Dead verruilt Romero de verborgen maatschappijkritiek door een frontale aanval op van alles en nog wat. Naast racisme, vreemdelingenhaat, en blind consumentengedrag werden duidelijk ook kleinburgerlijkheid, de dubieuze sentationaliserende rol van de oude media, bloggers en youtubers, oud geld, het amerikaanse leger en de Irak-oorlog allemaal flink op de hak genomen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

AFFF ’08: Beatlesmusical gooit hoge ogen

Still uit Across the Universe (Foto: AFFF)

We zijn op dag zeven van het Amsterdam Fantastic Film Festival, hoog tijd om een tussenbalans op te maken. Zonder twijfel is dat een positieve balans, want de editie van dit jaar is een bijzonder succesvolle. Met een eregast van wereldfaam, volle zalen en een succesvol kinderprogramma lijkt het AFFF van dit jaar de groei van de afgelopen jaren voort te zetten. Natuurlijk gaan er soms kleine dingetjes mis (zo waren er eergisteren een hoop problemen met de vertoning van de Japanse animatiefilm Sword of the Stranger), maar tot nu toe verhogen die alleen maar de vrolijke festivalchaos die er deze dagen in Tuschinski heerst.

Wat ook opvalt is hoe goed de vertoonde films ontvangen worden door het publiek. Op zaterdag worden de publieksprijzen, de Silver Scream awards, bekendgemaakt en tot die tijd kan het publiek na afloop van elke voorstelling hun waardering of afkeer voor de film uitspreken. Op de AFFF website wordt de tussenstand bijgehouden. Op dit moment gaat met een gemiddelde van 9.01 punten [REC] aan de leiding, maar deze wordt verassend op de hielen gezeten door de Beatlesmusical Across the Universe. Aan deze twee best beoordeelde films is ook de veelzijdigheid van het AFFF en haar publiek af te lezen. Waar [REC] in het klassieke horrorplaatje past is Across the Universe een echte musicalfilm met hier en daar wat psychedelische scenes die de plek op het fantastische filmfestival rechtvaardigt. Niet dat de film rechtvaardiging nodig heeft, ieder festival wordt beter met deze geweldige film.

Lezen: Het wereldrijk van het Tweestromenland, door Daan Nijssen

In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Vorige Volgende