Hackers zijn noodzaak

Met één stem tegen nam het Europees Parlement vorige week een wetsvoorstel aan dat het bezit en verspreiden van hackertoolsstrafbaar maakt. Op aanvallen van IT-systemen komt minimaal twee jaar gevangenisstraf te staan. Auditbedrijven mogen de verboden vruchten blijven gebruiken. Zonder zulk gereedschap kun je IT-systemen niet testen en digitale criminaliteit niet opsporen, dat snapte het EP ook wel. Voor het overige betoonde men zich echter stoer: eindelijk gaan we de hackers eens flink aanpakken! Politiek en technologie – het blijft een ramp. Datzelfde EP is een groot voorstander van boetes op datalekken en ziet daar liefst meldpunten voor. Maar wie hebben brakke databeveiliging aan de kaak gesteld, wie hebben bijna alle meldingen van datalekken op hun conto? Diezelfde hackers die het EP nu de middelen uit handen wil slaan. Wie verdoezelen datalekken? Dezelfde instanties die straks kunnen roepen: ‘Dat was een cyberaanval! Julie moeten ons niet beboeten, maar in plaats daarvan hun gevangenisstraf geven.’ Het EP scheert alle hackers over een kam. Met een hamer kun je dingen maken of breken, maar alles wat foute hackers ermee doen – fraude, diefstal, vandalisme, spionage – was al strafbaar. Waarom moet je dan ook de hamer nog verbieden?

Door: Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Lezen: De wereld vóór God, door Kees Alders

De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.

In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Twee stemmen voor Europa: een eerste stap

 

In het Europees Parlement ijveren Andrew Duff (liberalen), Gerald Häfner (Groenen) en Roberto Gualtieri (sociaal-democraten) voor een kiesrechthervorming. Ze stellen voor dat we voortaan in Europa twee stemmen mogen uitbrengen. Een voor een nationale lijst en een voor een pan-Europese lijst. Zo zou je dan als Nederlandse kiezer ook op Daniel Cohn-Bendit, Guy Verhofstadt of Eva Joly kunnen stemmen. Via de Europese kieslijsten zouden dan 25 van de 751 parlementsleden worden aangewezen. Een weinig revolutionair plan dat toch nog op bezwaren stuit in het huidige Europese Parlement. De stemming over het voorstel, oorspronkelijk gepland op volgende week woensdag, is opnieuw uitgesteld. Ondertussen voeren de voorstanders actie om steun te krijgen van de Europese burgers: Meer democratie in Europa. Het loopt nog niet storm.

Een Europese kieslijst, hoe gering ook het aantal zetels dat je er mee kunt behalen, heeft een aantal belangrijke voordelen voor versterking van de Europese democratie. De huidige verkiezingen zijn toch vooral nationale verkiezingen. Nationale kandidaten met nationale programma’s in een nationale campagne. Het gaat eigenlijk nauwelijks over Europa. Kandidaten op een Europese kieslijst zullen zich profileren als Europeanen. De partijen die zo’n lijst indienen hebben daarvoor een Europees programma nodig. De kandidaten zullen zich met elkaar meten in Europese debatten waarin ze zich zullen richten tot alle Europese kiezers en niet alleen tot het electoraat in hun eigen land. Het rechtstreeks kiezen van een Europeaan als afgevaardigde verlegt de politieke horizon van de burger van het enge nationale niveau naar het Europese niveau. En dat is tenslotte de schaal waarop de belangrijkste problemen zich voordoen en waarop oplossingen gevonden moeten worden. Ook al gaat het maar om 25 rechtstreeks te kiezen afgevaardigden, het idee alleen al is een belangrijke stap voor de democratisering van Europa. De Europese kiezer: het wordt tijd. Op veel andere gebieden hebben inwoners van Europese landen inmiddels grenzen overschreden: de economie, handelen, werken, consumeren, wetenschap, studie, sport.  De politiek loopt ver achter.

Foto: copyright ok. Gecheckt 23-09-2022

Live: Viktor Orbán in het Europees Parlement

Aleksandr Loekasjenko van Wit-Rusland is op zeker de laatste dictator in Europa. Maar Viktor Orbán van Hongarije is misschien wel de eerste dictator in de Europese Unie? Deze middag spreekt de omstreden Hongaarse premier in het Europees Parlement. Het is een niet gepland bliksembezoek aan Straatsburg waarmee Orban de -in zijn woorden- ‘lastercampagne tegen zijn land’ probeert te stoppen. De rechts-populist gaat met commissie voorzitter José Barroso in debat over de anti-democratische maatregelen die hij in Hongarije doorvoert. In korte tijd herschreef Orban de Hongaarse grondwet, nationaliseerde privépensioenen, bracht alle media onder controle van een machtige media-autoriteit, stelde de Hongaarse nationale bank onder politieke controle, paste het kiesstelsel aan ten gunste van zijn regeringspartij en tastte de onafhankelijkheid van de rechtspraak aan. Vanaf 15:00 is het optreden van Orban hier live te volgen, om 16:45-17:30 geeft hij een persconferentie.

Niet boeiend? Dat zal ons nooit gebeuren? Bedenk dan dat Orban de democratische rechtsstaat kan afbreken dankzij een nipte electorale meerderheid van 54%. Hier in Nederland stemt ongeveer een vijfde deel van de kiezers op een vergelijkbare partij als de PVV, maar met een dalende welvaart zullen ook Nederlanders vatbaarder worden voor totalitaire ideologieën. Wij zijn allen Hongaren.

CC foto: Európai Bizottság/ Végel Dániel

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Een vuist tegen uitwisselen passagiersgegevens

Een gastbijdrage van Judith Sargentini, lid van het Europarlement (GroenLinks).

Hoe ver kun je gaan met het uitwisselen van passagiersgegevens onder het mom van veiligheid? We voerden maandagavond een debat hierover in het Europees Parlement. Er ligt op dit moment een ontwerpafspraak van de Europese Commissie met Australië voor een nieuwe overeenkomst over Passenger Name Records (PNR) en er wordt gesproken over een verdergaande PNR-overeenkomst met de Verenigde Staten.

Ik heb, samen met mijn collega’s van de Europese Groenen daar grote bezwaren bij: De gegevens zouden vijf tot vijftien jaar bewaard moeten worden en profiling (het bepalen of iemand een risico vormt op basis van zijn kenmerken, bijvoorbeeld halal eten) wordt niet verboden. Los daarvan is de noodzakelijkheid van de maatregelen niet aangetoond.

Grote vraag blijft nu: Kan en wil het Europees Parlement een vuist maken en de privacy van vliegtuigpassagiers beschermen?

Ik vind PNR niet proportioneel: de inbreuk op de privacy staat niet in verhouding tot het nut van het uitwisselen van gegevens. Helemaal niet als blijkt dat de verantwoordelijke Eurocommissaris Malmström niet eens kan aantonen dat het uitwisselen van de PNR-data ook daadwerkelijk helpt om de veiligheid te verbeteren.

Inmiddels hebben ook verschillende andere instanties, waaronder de juridische diensten van de Europese Commissie en de Raad van Ministers, het Europees Grondrechtenagentschap en de Europese Dataprotectieautoriteit al laten weten dat ze bezwaren hebben tegen deze PNR-overeenkomsten. Ook het strenge Duitse hooggerechtshof zal de PNR-overeenkomst niet zomaar laten passeren als we die vergelijken met eerdere beslissingen over grondrechten.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Hoe Financiën zijn eigen burgers uitlevert

Even een boze blogpost. In korte tijd tonen twee nieuwsberichten aan hoe Europese overheden en in het bijzonder het Nederlandse ministerie van Financiën zijn eigen burgers verraadt. Dat harde oordeel is niet overdreven. Wat is er aan de hand?

In 2006 onthulde de New York Times dat de Amerikaanse overheid in Europese bankrekeningen zat te snuffelen via SWIFT, de private Belgische onderneming die het internationale betalingsverkeer faciliteert. Privacyorganisaties en het parlement waren not amused, zeker toen bleek dat een aantal toezichthouders, waaronder De Nederlandsche Bank, hier allang van op de hoogte waren en het blijkbaar niet nodig vonden om de privacytoezichthouders hiervan te informeren. De verstrekking van gegevens werd stopgezet. Tenminste dat dachten we.

Al snel bleek dat Europese overheden weinig ophadden met de basale rechten van Europeanen. Onder grote Amerikaanse druk werd geprobeerd om een dag voor de inwerkingtreding van het Verdrag van Lissabon (en het parlement dus mocht meebeslissen) er snel een verdrag met de VS door te jassen. Ook met steun van Nederland. De Duitsers gingen dwarsliggen. Het verdrag kwam er niet.

Desondanks ging ook het parlement later akkoord, nadat de Amerikanen garanties hadden gegeven de opvragingen transparant te maken, zodat de Europese mogendheden konden controleren wat er met de gegevens van hun burgers gebeurde. Ook mocht er niet meer in bulk informatie worden opgevraagd.

Vorige Volgende