Afsluiting Augustus-actie

Het leven van ?mongooltjes? is in Rusland doorgaans erbarmelijk. Dit weblog besteedt aandacht aan hun situatie voorafgaand aan en tijdens de Red Square Charity Bike Ride van Downside Up, een organisatie die opkomt voor kinderen met het syndroom van Down.

Met trots – en met waanzinnige spierpijn – kan ik jullie bevestigen dat ik de Bike Ride niet alleen heb overleefd maar ook heb uitgereden. Een kus met het asfalt bleef dit jaar bovendien achterwege.

De Red Square Charity Bike Ride van Downside Up eindigde dit jaar sowieso zonder noemenswaardige schade. Behalve dan voor de chauffeur van bus 3 die op de heenweg al binnen Moskou verdwaalde en ons pas na vijfenhalf uur afleverde bij ons sovjetsanatorium aan de Oka-rivier. Voor hem hebben we een kuil in het bos gegraven.

Dit jaar telde de Bike Ride ongeveer 130 deelnemers, onder wie acht Nederlanders. Hoewel het traject in principe en masse wordt afgelegd, benoemde Downside Up wederom de beste mannelijke en vrouwelijke deelnemer. Evenals vorig jaar ging de hoofdprijs in de eerst genoemde categorie naar een Nederlander: deze keer mijn goede vriend Hayo Bootsma. Hij komt al voor het derde jaar speciaal vanuit Nederland over voor de Bike Ride, waarvoor hulde.

Het leven van ?mongooltjes? is in Rusland doorgaans erbarmelijk. Dit weblog besteedt aandacht aan hun situatie voorafgaand aan en tijdens de Red Square Charity Bike Ride van Downside Up, een organisatie die opkomt voor kinderen met het syndroom van Down.

En Remco heeft ook de tweede dag tot een goed einde gebracht! Voor het eerst in drie jaar lijkt het er dus op dat hij de hele Bike Ride zal uitrijden zonder te “smokkelen”. Dat het smokkelen twee jaar geleden werd veroorzaakt door de ziekte van Pfeiffer, en dat de oorzaak vorig jaar lag in het feit dat na een valpartij “het behang eraf lag”, doet de historici niets natuurlijk. Smokkelen is smokkelen, en wie weet er over 25 jaar nog wat van het waarom? Maar dit jaar is alles anders, missie hoogstwaarschijnlijk volbracht. (Denk hier GEEN vliegdekschip bij, want hij moet vandaag ook nog een kippeneindje.)

Maar goed. Hoe ging het gisteren? Volgens Remco goed. Hij had goede benen, en kon prima voorin meerijden. Wanneer het heuvelop ging kon hij het op wilskracht nog wel even volhouden, maar moest dan helaas toch lossen. Ook bij zijn mederijders waren er, buiten de te verwachten zadelpijntjes, verrassend weinig problemen. Al met al kijkt hij tevreden terug op de twee zwaarste dagen. Hij is vooral opgelucht dat hij niet is gevallen. Na de val van vorig jaar “raak je de angst om te vallen nooit meer kwijt”. Een ware psychologische overwinning dus.

Het leven van ?mongooltjes? is in Rusland doorgaans erbarmelijk. Dit weblog besteedt aandacht aan hun situatie voorafgaand aan de Red Square Charity Bike Ride van Downside Up, een organisatie die opkomt voor kinderen met het syndroom van Down.

Internaat nummer 8 in Moskou is voor kinderen met het syndroom van Down een paradijs in vergelijking met erbarmelijke staatsinstituten in de provincie. Hoewel sommige medewerkers qua tact nog wat kunnen leren, wil internaat nummer 8 een voortrekkersrol spelen in de strijd tegen de onwetendheid.

Directeur Leonid Britaus wil een consultatiecentrum bouwen om ouders van pasgeborenen voor te lichten, stereotiepen door te prikken en zo het aantal kinderen in internaten te laten afnemen. ,,Elk kind heeft een moeder nodig??, zegt Britaus. ,,Zelfs een kat voelt de warmte van een mens, dus je eigen kind zeker.??

Niet het geld, maar de houding van ambtenaren vormt de zwaarste hindernis bij de totstandkoming van het centrum, zegt medewerker Leonid Masjlevski. ,,Ze vragen waarom de overheid iets moet doen voor mensen waar we toch niets aan hebben???

In de tsarentijd was het een doodzonde om een gehandicapt kind weg te geven. In een geestelijk of lichamelijk defect werd ?de hand van God? gezien. Gehandicapten werden beschouwd als heiligen. Pas tijdens het communistische regime raakten invaliden in de taboesfeer. De sovjetwaarheid luidde dat in de Sovjetunie alleen gezonde en gelukkige mensen woonden.