Waar gaan we eigenlijk aan dood?

Vorige week was even in het nieuws dat minister Eurlings een campagne startte voor het hebben van een veiligheidshamer in elke auto. Dit voor het geval de auto te water gaat en de elektrische ramen niet meer open willen. Kon ik me iets bij voorstellen, heb me dat ook wel eens afgevraagd. Maar het ging weer voorbij.
Tot ik vandaag in de stroom kamerstukken de brief van Eurlings voorbij zag komen. En toen ben ik er toch maar even ingedoken. Want is dit nou echt een probleem dat om aandacht schreeuwt.
Dus eerst maar getallen zoeken. In de periode 1997-2000 ging het om jaarlijks zo’n 33 verdrinkingsdoden. Maar het aantal verkeersslachtoffers is na 2000 stevig gedaald, dus ga ik maar even uit van een stuk of 25 per jaar.
Als je de factsheet goed leest, kom je tot de conclusie dat lang niet al die 25 mensen verdronken zijn omdat ze het raam niet open kregen. Vaak is er sprake van ernstig letsel voordat ze te water gaan bijvoorbeeld. Misschien waren die mensen niet in staat meer om überhaupt iets te doen. Verder heb je nog de categorie dronkenlappen (veelvoorkomende oorzaak voor het te water raken). Die waren misschien ook al ver heen en wisten niet wat te doen.

Laten we dus gemakshalve even uitgaan van 10 doden per jaar die op zich nog wel in staat waren geweest om het raam te openen, maar waar het om de een of andere reden niet lukte.
Ik heb nergens gegevens kunnen vinden waaruit blijkt in hoeveel van die gevallen de ramen niet opengingen omdat ze weigerden i.v.m. elektrisch of elektronisch falen.
En als we de brief van Eurlings goed lezen staat er in het volgende in:
“Uit het onderzoek blijkt dat in de meeste gevallen elektrische raambedieningen na het te water raken niet meer betrouwbaar zijn terwijl zijramen de meest geschikte ontsnappingsweg zijn. Elektrische deurbedieningen blijken minder vaak onbetrouwbaar te worden, maar via de deuren kan men niet goed ontsnappen.”