Iedere tien jaar komt INEGI, het Mexicaanse instituut voor statistiek, met een rigoreuze volkstelling. Die Censo de Población y Vivienda levert een schat aan informatie op. Behalve de evolutie van de Mexicaanse maatschappij, bevat het vuistdikke rapport ieder decennium weer een veelheid opmerkelijke weetjes. Ook de editie 2010 staat er vol van. Wellicht de opmerkelijkste is dat meer Mexicaanse huishoudens een televisie in huis hebben dan een koelkast: 93% om 82%. (Dit artikel werd 20 mei gepubliceerd in dagblad De Pers.) Nu wil het toeval dat ik zelf tot de groep behoor die wel een televisie, maar geen (werkende) koelkast heeft. Mijn vriendin en ik hebben wel een koelkast staan, maar die ging een jaar geleden kapot. Sindsdien doen we zonder. Niet dat we het ding niet kunnen of willen repareren, we zijn er gewoon niet aan toe gekomen. Na verloop van tijd zijn we het apparaat eigenlijk gewoon vergeten. En eerlijk gezegd missen we hem ook helemaal niet.
NIEUWS - De Nieuwe Pers wordt de groenste krant van Nederland. De digitale opvolger van De Pers combineert gratis dagelijks nieuws, een betaald weekendmagazine en persoonlijke abonnementen op journalisten. De Nieuwe Pers zamelt via het crowdfunding platform Oneplanetcrowd geld in voor de online doorstart in januari 2013.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Uw kinderen zitten op een zwarte school in Amsterdam-Oost. Op tv vertelde u laatst dat uw vriend en u vaak denken: we halen onze kinderen er vanaf.
Ja. Van elke ouder hoor ik wel wisselende verhalen over school. Maar op mijn school is dat heviger. Ik zet kinderen niet op school als sociaal experiment. Als ze niet maximale kansen krijgen en gelukkig zijn, gaan ze eraf. De school boekt goede resultaten, ze hebben hun vriendjes en vriendinnetjes. Maar islamitische meisjes mogen vaak niet bij ons thuis komen spelen, omdat mijn vriend ’s middags de kinderen opvangt. Dat is tot dusver geen probleem, omdat mijn dochter andere vriendinnetjes heeft, maar mocht zij daardoor eenzaam worden, dan kijken we verder.
Aldus Femke Halsema in een interview met De Pers in augustus 2009. Voorzover je al interesse zou moeten hebben in de schoolkeuze voor de kinderen van Femke Halsema, leest de goede verstaander dus al in 2009 dat een verandering van school erin zit. De Telegraaf bracht het gisteren als nieuws: “Halsema haalt kinderen van zwarte school”, waarop met name de lezers van de Telegraaf-site helemaal los gaan. Wat zegt Halsema zelf in reactie op vragen van de krant:
Alle aandacht in Mexico mag dan uitgaan naar de drugsoorlog, maar het verkeer is een veel groter gevaar voor de volksgezondheid. Op 107 miljoen Mexicanen vallen jaarlijks bijna 25.000 doden in het verkeer. Daarmee is het land zevende van de wereld. Zo groot is het probleem zelfs, dat verkeersongelukken volgens het Ministerie van Volksgezondheid de belangrijkste doodsoorzaak onder Mexicanen tussen 5 en 34 jaar oud zijn.
Wie het rijgedrag van de Mexicaan ziet, en zeker in het gestresste leven van de hoofdstad, zal het minder verbazen. Een snelheidslimiet zegt de Mexicaanse automobilist weinig. Zelfde geldt voor een verkeersbord, veiligheidsriem of tegenligger. Ook alcohol is een boosdoener. Zozeer zelfs, dat volgens het Ministerie van Volksgezondheid liefst veertig procent van de verkeersongelukken worden veroorzaakt door dronkenschap.
De hoofdstedelijke metro is niet direct de eerste plek waar je aan denkt bij alcoholmisbruik en verkeersongelukken. Toch worden er binnenkort heuse alcoholcontroles ingevoerd. Aanleiding was een incident eind september met een dronken machinist. Bij het station Aculco opende hij de deuren van de trein aan de verkeerde kant, waarna verontruste passagiers de alarmklok luidden. De politie trof de machinist met een stel lege bierblikjes in beschonken toestand in de stuurcabine. De autoriteiten namen het incident hoog op, want met 175 metrostations en 4 miljoen passagiers per dag is een dronken machinist in de hoofdstad bepaald geen gering risico.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Afgezien van een paar mensen die moeten werken, bedelen of vechten om in leven te blijven, is de wereldbevolking momenteel te verdelen in twee groepen: mensen die onder een steen leven en mensen die Twitteren. Twitteraars houden elkaar in SMS-lengte op de hoogte van hun belevenissen. Saai? Nee! Maxime Verhagen doet het ook. Dus.
In een aardige column in De Pers van 36 uur geleden probeert Mark Koster het fenomeen te begrijpen. Wat bezielt de Twitteraar? Legitieme vraag, maar hij valt nogal zwaar op de tenen van de community.
Zo reageert een Twitteraar: “Twitter is nogal sociaal en lijkt een beetje op een kroeg. (…) Jullie hebben er totaal niets van begrepen en trekken conclusies die je na een paar uurtjes Twitteren echt niet kunt trekken.”
Die kroeg is een goede vergelijking: daar kun je na een paar uurtjes ook concluderen dat je geen bartype bent.
Koster ging zelf ook Twitteren en botste meteen tegen de grens van 140:
Mark Koster snapt het niet. De beperking van 140 karakters noopt tot oneliners (en het gebruik van woorden als ‘nopen’, maar dat terzijde) en die glijden makkelijk naar binnen bij onze overprikkelde hersens. Het succes zit ‘m in die hapklaarheid. Oneliners werken overal: wie zit er te wachten op een genuanceerde beschouwing over de islam? Een beetje politicus heeft genoeg aan 140 karakters.
Directeur-Uitgever van De Pers Ben Rogmans daagde docenten van de Hogeschool voor de Journalistiek afgelopen donderdag uit om verdienconstructies voor zijn krant te bedenken die ‘ranziger dan ranzig’ zijn. Hij deed dat tijdens het tweedaagse congres Stop de Persen over de toekomst van het journalistieke onderwijs (foto’s, video’s, liveverslag). De docenten en enkele andere genodigden gingen in vijf groepjes uiteen om in contact te komen met hun duistere commerciële kanten. Na de terugrapportage zei Rogmans ’teleurgesteld’ te zijn over het resultaat.
Eén van de groepen had bedacht dat de adverteerders hun eigen nieuws konden maken in een soort krantenversie van Second Life, waar De pers dan weer over bericht en de adverteerder advertenties bij plaatst. Een ander idee was iedereen die door de krant geïnterviewd wordt, daar voor te laten betalen. Betaal je niet, dan kom je niet in de krant. Dan was er nog het wekelijkse geurnummer (ranzig!). En tenslotte het idee van de laatste groep: “grote bedrijven laten betalen voor het beïnvloeden van het gedrag van hun lezers”. Duh!
Geen wonder dat Rogmans teleurgesteld was. De eerste twee ideeën zijn praktisch onuitvoerbaar, het derde is al eens gedaan door Het Brabants Dagblad (weilandgeur, geen grapje) en levert niet per se geld op. Het laatste idee is natuurlijk niet meer dan een samenvatting van de enige reden waarom somige bedrijven überhaupt nog steeds geld overmaken op de rekening van kranten. Rogmans heeft zelf veel betere ideeën:
De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.
In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.