De zaak voortvarend aangepakt

"Voor privédoeleinden bellende, surfende en mailende werknemers kosten bedrijven veel geld. Gemiddeld steken werknemers 4,4 uur per week in het afhandelen van zaken die niets met het werk te maken hebben als zij op kantoor zijn. Daar staat tegenover dat de werknemers thuis 2,3 uur per week bezig zijn met werk. Per saldo betaalt de baas dus 2,1 uur per week, waarin mensen andere dingen doen dan werken." Dat las ik op Nu.nl. Schokkend. Ik kan niet anders zeggen. Maar het verrast me niks. Ik ben blij dat Sargasso mij als erkende werkgever de kans heeft gegeven daar mijn hart eens over te luchten. Dat die mensen die zich werknemers noemen het gore lef hebben een half uurtje per dag te verprutsen met de nietszeggende beslommeringen in hun leven, zoals het regelen van de kinderopvang of het bellen met de geliefde over het uur van thuiskomst. Of nog erger: even kletsen met een collega over niet-werk gerelateerde zaken, want die tijd telt dubbel!

Door: Foto: Sargasso achtergrond wereldbol
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

De versnipperde mens

De versnippering voorzien door Escher?Het probleem neemt al tijden een stukje van mijn brein in, de vraag wat internet aan ons als mens verandert. Tuurlijk, we waarderen parate kennis wat minder, want we hebben Google. Uiteraard definiëren we contact niet meer geheel lichamelijk want we hebben e-mail. Maar dat is wat oppervlakkig. Hoe ziet de conclusie van het toekomstig sociologieboekje eruit in het hoofdstukje ‘internet en de mens’?
Dergelijke vragen te stellen is, met mijn doctoraal in de filosofie, een beroepsdeformatie, maar het is ook een acuut probleem. De vraag plopt namelijk genadeloos omhoog als je je bijvoorbeeld afvraagt hoe sites als Maroc.nl en Maghreb.nl zich verhouden tot de integratie, zoals ik wil doen voor een broodartikel.

Onder het motto de internetgebruiker, dat ben je zelf, ben ik wat meer gefocused gaan letten op mijn eigen surfgedrag en dat van de anderen in mijn omgeving. En daaruit komt een nauwelijks verrassend maar toch verstrekkend patroon uit naar voren: we worden meer en meer de optelsom van onze eigenschappen. We spreken niet meer over een versnippering van onze maatschappij (een term die ik steeds vaker in de media mag beluisteren) maar over de versnipperde mens.

Het beeld ligt voor de hand: als ik wat van schaken af wil weten, bezoek ik Schaakbond.nl waar de onvolprezen Luuk Koelman de schaakberichtgeving verzorgt. Discussies op mijn standaardpagina voor de binnenvaartschipper, Vaart.nl, gaan niet al te vaak over iets anders dan de binnenvaart. Zoals Villamedia.nl geheel aan de journalistiek gewijd is. Voor de komst van internet zouden mijn passies voor schaken, binnenvaart en journalistiek slechts moeilijk kunnen worden vervuld. Het ontmoeten van lotgenoten was beperkt tot een schaakclub, een journalistenbond en een praatje in de haven. Nu kan ik op elk gewenst moment een deel van mezelf zijn. Gechargeerd: was ik vroeger een geheel persoon, nu ben ik mijn eigenschappen en juist die eigenschappen die ik gemeen heb met anderen, waar die zich ook bevinden. Dat geldt met name voor die internetters met interesses die vroeger nooit iemand ontmoetten met dezelfde vreemde tijdsbesteding: het sparen van Jugendstil asbakken of het in het schuurtje bedrijven van het Satanisme is er door Marktplaats en Satanisme.nl een stuk gemakkelijk op geworden.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Ossama en ik

Ingezonden door: Mihai Martoiu Ticu – (Mihai’s weblogorigineel artikel )

De communisten beroofden mijn opa van zijn boerderij. Van zijn land verdreven, verloor hij zijn identiteit als één van de rijkste mannen in de streek. Als eenvoudige arbeider mengde hij voor de rest van zijn leven deeg in een broodfabriek. Uit zijn omgeving weggerukt, in een betonnen stad tussen wildvreemden neergepoot. Ik herinner me hem nog steeds in zijn laatste jaren, met zijn twee centimeter zilveren haren, gebukt over zijn druiven en gladiolen, in zijn minituin, als troost voor zijn landerijen. Hij bleef tot op het laatste moment een boer, geworteld in het land. Op zijn sterfbed gaf hij mij zijn oude soldatenschoenen.

Het lot van mijn opa was in Yalta bezegeld, na de Tweede Wereldoorlog, tijdens de conferentie waar Stalin, Churchill en Roosevelt de wereld onder elkaar verdeelden. Door hun buitverdeling zijn mijn ouders en mijn generatie onder het juk van Ceausescu opgegroeid.
 
Vroeger ging het inderdaad zo: de machtige rovers bogen zich over een wereldkaart en markeerden met een rood potlood de grenzen van hun macht. Op dezelfde manier werd het lot van het Midden-Oosten bezegeld door middel van het geheime Sykes-Picot akkoord: verdeeld tussen Groot-Brittannië en Frankrijk. Wat veranderde was de rover die een andere rover zijn invloed benam. Een mens van vlees en bloed had, net als mijn opa, niets te vertellen.
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Krakers als calculerende burgers

Kraker in Nijmegen, foto door EVHDoor de onfortuynlijke dood van Louis Sévèke werd ik weer eens uitgebreid met het fenomeen geconfronteerd: kraken. Meestal verloopt die kennismaking hier in Nijmegen voor mij op prettige wijze: krakers zijn meestal aardige mensen, organiseren interessante evenementen – en feesten! – en soms zorgen ze bij een uitzetting voor het nodige spektakel (overigens was dit vorig jaar februari precies op de hoek van de moord…). In deze door formulieren en normen ingekaderde samenleving is dat soms echt een verademing. Maar altijd knaagt aan mij de twijfel over het kraken op zichzelf. Ik bedoel, je zaagt iemands voordeur plat, maakt het jezelf gemakkelijk en hebt in Nederland direct rechten. Is dat niet een beetje vreemd?

Het kraken wordt, als je de actiehelden beluistert, nog steeds primair met idealistische motieven over de woningnood omkleed. “Moeten ze maar verantwoord met woonruimte omgaan”, is de Pavlov-reflex van iedere kraker die wordt aangevallen op zijn gedachtegoed. Als dat denksysteem tegenwoordig al aanwezig is, want ook krakers worden soms calculerende burgers. Maar ik heb in de afgelopen jaren geleerd verhaaltjes te wantrouwen van mensen die zelf wel buitensporig veel profiteren van de gevolgen van een ideaal. Ze betalen geen cent voor woonruimte, kraken bijna nooit een pand in een troosteloze buitenwijk, beginnen er soms een aardige boekhandel of kroeg en verwachten dat de buitenwereld hun nobele motieven direct begrijpt.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

In The Ghettoooo

In the GhettoooOver tientallen jaren zullen ze erover praten, als ware het een vreemd sociologisch experiment: de anonimiteit op internet. Bij weblogs, in online kranten, in forums en chatboxen kun je woorden laten vloeien zonder dat iemand weet wie je bent. Een beetje techneut blijft zelfs de opsporingsinstanties mijlenver voor. Iedere psycholoog kan je uitleggen wat het gevolg is: alle reacties worden uitvergroot omdat je nu eenmaal het gezicht van de ander niet ziet en je de blikken van de anderen niet op je gericht voelt. Hoewel ik al jaren probeer te strijden voor de vrijheid van meningsuiting (onder andere via de Nederlandse Vereniging van Journalisten die trouwens haar eigen onderzoek instelt naar de dood van de Nijmeegse journalist/activist) is het me ook al enige tijd duidelijk: de mens kan volstrekte anonimiteit niet aan.

Weliswaar zal de overgrote meerderheid zich gedragen omdat ze nu eenmaal een ‘fatsoenlijke opvoeding’ hebben genoten, maar ook bedreigingen nemen toe, quasi-populair kwetsend geleuter over serieuze onderwerpen en stalking zijn meer ‘in’ dan ooit en ook terroristen gebruiken het net om afspraken te maken en aanslagen op te eisen.

Vanuit het oogpunt van een overheid die grip wil houden op een samenleving kan zoiets natuurlijk nooit blijven voortduren. Zo’n anarchistisch zwart gat in het centrum van je macht is simpelweg te bedreigend en het zal niet lang meer duren of zeuren daarover wordt niet langer meer een privilege van het politieke rechts. Voorspelling: over een aantal jaar zullen de eerste ontwerpen, waarschijnlijk vanuit Brussel, voor een internetpaspoort of nummerbord je tegemoet komen. Hoe gaat zoiets eruit zien? Een kleine overpeizing.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

De nieuwe koers van de PvdA

De PvdA is het nieuwe CDA. De draaikonterij in de PvdA heeft een nieuw hoogtepunt – of dieptepunt – bereikt in de opzichtige manier waarop Wouter Bos en Peter van Heemst alle richtingen naar de mond proberen te praten in het debat over de uitspraken van Leefbaar Rotterdam-wethouder Pastors.

Nee, die uitspraken van Pastors konden best. Ja, we hebben wel voor de motie van wantrouwen gestemd, maar dat had niet gehoeven. Nee, de fractie heeft het recht die beslissing zelf te nemen. Wat een labbekakkerige, ruggengraatloze opstelling!

Het debat in Rotterdam was óók niet fraai, met een SP-woordvoerder die Pastors meteen beschuldigde in Rotterdam Franse taferelen met rellende allochtone jongeren uit te lokken, maar daar werden ten minste standpunten ingenomen. De PvdA-fractie in de Rotterdamse raad zal Peter van Heemst ongetwijfeld met open armen als nieuwe lijsttrekker ontvangen, nu hij ze min of meer politiek onbenul heeft aangewreven.

De ehm…verduidelijking van Van Heemst was niet gebaseerd op de uitspraken van Pastors zelf. Als Pastors bedoelde dat sommige moslims hun geloof gebruiken als rechtvaardiging voor criminaliteit dan was hij het ermee eens, als Pastors bedoelde dat moslims door hun geloof crimineler zijn dan was hij het er niet mee eens. De uitspraak van Pastors suggereerde echter dat de islam criminaliteit tegen niet-moslims min of meer toestond – en dat is iets heel anders. Pastors was slim genoeg om het bij de suggestie te laten en het net niet te zeggen, maar zijn bedoeling was zonneklaar.

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Doe het veilig met NordVPN

Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Revivescentie

Op Sargasso is plaats voor gastbijdragen. Vandaag plaatsen wij een bijdrage van een veteraan in weblogland: Dreadloki, bekend van menig reaguurveld en zijn eigen dreadloki.com.

Zoals gebruikelijk parkeerde Vincent zijn fiets in het rek, voor zijn huis. Een huurhuis. Simpel van opzet, maar alles zat erin. Een plee, een koelkast en een bed. Oh ja, en een televisie.
Acht uur ‘s avonds. Slechts een doorsnee dag in een deprimerend leventje. Met een diepe zucht trok hij de voordeur achter zich dicht en liep meteen door naar zijn koelkast.
De wereld was een platgereden duif op het wegdek, en de vele passerende wielen smeerden de ingewanden alleen maar verder uit. Mooier werd het er niet op. Niemand die het netjes met een schep opveegde of iets dergelijks. Vincent koesterde geen illusies. Zijn vierenvijftigste verjaardag was onderweg. En veel beter zou het niet meer worden.

Amper twee weken geleden werd Vincent Bloothooft gepromoveerd tot afdelingshoofd op de fabriek. De vorige overleed en prompt kwam Vincent, al dertig jaar werknemer, als eerste in aanmerking voor de vacature. Voorheen stond hij aan de band, multomappen afscheuren. Nu, als nieuwbakken afdelingshoofd moest hij erop toezien dat anderen de mappen netjes afscheurden, daarna moest hij het restafval tellen en de kosten daarvan berekenen. Elk uurtje overwerk leverde hem vijf procent extra op. Niet dat de gage zo geweldig veel was, maar het was beter dan niets. Een vingerhoedje vol balsem voor de ziel, maar hij was weinig succesvol geweest met het vinden van een andere betrekking in die afgelopen jaren.
Niet dat hij intensief had gezocht.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

De Hofstadgroep…en wie nog meer?

We moeten waakzaam blijven, roepen Remkes, Donner en Balkenende in koor als het over terrorisme in Nederland gaat. Maar de informatie die zij geven en hun handelwijze lijken niet overeen te komen met de conclusies die zij zelf trekken.

Een tijdje geleden was het groot nieuws toen Remkes in het programma van Paul Rosenmöller, Spraakmakende Zaken, sprak over “enkele honderden” terreurverdachten. Dat was meer dan er tot dan toe was gemeld, dus het NOS Journaal opende dagenlang met de berichten hierover, actualiteitenrubrieken trokken het ene na het andere blik deskundologen open en iedereen werd weer eens op het hart gedrukt toch vooral waakzaam te zijn.

Het merkwaardige is dat steeds wanneer er sprake was van arrestaties, huiszoekingen en wat dies meer zij, het leden van de Hofstadgroep betrof. Ja okee, er werd nog eens iemand gearresteerd die iets van plan zou zijn in de Nijmeegse Vierdaagse en er werd een huis kort en klein geslagen in Utrecht, maar daar bleek achteraf de informatie volstrekt onjuist. Er is nog een proces geweest tegen twaalf terreurverdachten in Rotterdam geweest, maar die werden vrijgesproken toen de AIVD verwachtte dat die veroordeeld zouden worden op basis van de verzekering dat ze reuze gevaarlijk waren.

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Een kwestie van formuleren

Minister Veerman is na een roerig weekje gewoon aangebleven als minister. Alom wordt er op gewezen dat er eigenlijk ook niet zoveel aan de hand was. Maar was dat wel zo? Veerman heeft zich weten te redden door slim formuleren, niet omdat het eigenlijk niets voorstelde wat er fout ging.

Vanaf het allereerste moment is hij blijven spreken over “slordigheidjes”. De Franse vennootschap waar hij nog directeur van bleek noemde hij aanvankelijk een slapende BV. Naarmate er meer feiten boven water kwamen veranderde dat via “een vennootschap waar niets in gebeurde” tot “een vennootschap die geen zelfstandige activiteiten heeft”. In de Kamer moest hij echter wel toegeven dat deze vennootschap feitelijk de zeggenschap had over zijn Franse bedrijven.

Ja, maar daar had de notaris het toch fout gedaan? Nou is dat een bedenkelijk verhaal, maar goed, laten we aannemen dat dat inderdaad zo is. Dan nog blijft het merkwaardig dat hij een jaarrekening van dat bedrijf ondertekent. Verschillende Kamerleden vroegen zich ook af hoe het toch mogelijk was dat er “geen belletje ging rinkelen” toen hij de jaarrekening ter ondertekening kreeg. Een verklaring kwam er niet van Veerman, slechts het excuus dat het “een onachtzaamheid” was. Wel vond Veerman het geen wonder dat dat gebeurde tussen al die papieren die hij als minister moet tekenen. Hoezo, “tussen al die papieren”? Doet zijn secretaresse ook de privé-post van de minister dan? Ook daar bleef Veerman in het vage, om vooral nergens op vastgepind te kunnen worden.

Vorige Volgende