Het zwartste presidentschap ooit
Wie het ook wordt, ik benijd de nieuwe president van de VS niet. Hij (of eventueel zij, maar daar geloof ik eerlijk gezegd niet in, een vrouw aan het roer van een cowboy-natie) ziet zich geconfronteerd met ongekende bergen problemen, waarvan de staatsschuld misschien wel de hoogste is, maar waarschijnlijk niet het moeilijkst om te beklmmen. In commentaren wereldwijd lees je vaak over een dreigend bankroet van de VS. Dat is zwaar overdreven en doet ook geen recht aan de economische situatie, het is eerder wishful thinking. Wel zijn er een aantal zaken structureel mis.
De kern van de Amerikaanse problemen zit in de teloorgang van de industrie. Net als in Europa is veel productie sinds de jaren 80 naar lage lonen landen verplaatst. De bedrijven in de VS konden daar echter veel voortvarender mee aan de slag. Met uitzondering van de auto-industrie was er weinig polderweerwerk van vakbonden en overheid. Een voorbeeld dat ik van nabij ken is de elektronische industrie. Werden bij de opkomst van de PC alle printplaten in de VS gesoldeerd, daar is nu nog hooguit een procentje van over en dan voornamelijk voor de militaire en ruimtevaart industrie. De machinebouwers volgden later. De uitholling van deze grotendeels onzichtbare industrie heeft tot veel banenverlies geleid. Omdat de winsten evenwel naar de VS bleven vloeien kon er een sterke dienstensector ontstaan waar veel mensen weer terecht konden.