Volentekriebels | Eerste plaatje
COLUMN - Omdat matige tijdschriften nou eenmaal gevuld moeten worden, hebben ze vaak zo’n rubriek waarin een BN’er een aantal standaardvragen krijgt voorgeschoteld die bedacht zijn door de goudvis van de redactiestagiaire of iemand met gelijke kwaliteiten. Dat was althans tot tien jaar geleden zo. Toen ben ik gestopt met het lezen van matige tijdschriften, omdat ze zo matig waren. Sindsdien ben ik een gelukkig mens.
Een vraag die vaak gesteld werd, was: wat was het eerste plaatje dat je kocht? De BN’er loog dan en noemde een heel tof singletje, omdat hij dacht dat dat goed was voor zijn imago. Tevergeefs natuurlijk. Als je je laat je gebruiken voor zo’n opvulrubriek in een matig tijdschrift, dan kan geen single je imago meer redden.
Omdat ik gestopt ben met matige tijdschriften weet ik het niet zeker, maar ik vermoed dat ze nog steeds van die stompzinnige rubrieken hebben. De vraag naar het eerste singletje is echter irrelevant geworden. Immers, een BN’er van 22 (zo oud zijn BN’ers in dat soort tijdschriften altijd) heeft nog nooit een single gekocht.
Toen ik zestien was, luisterde ik altijd naar Osdorp Posse, waarbij ‘altijd’ letterlijk genomen mag worden. Niet alleen omdat ik ze ontzettend goed vond, maar vooral omdat ik bijna geen andere cd’s had. Die schaarste had wel wat. Zelfs na honderd luisterbeurten hoorde ik nog geluidseffectjes of woordspelingen die me niet eerder waren opgevallen. Ik haalde het maximale uit de plaat.