Volentekriebels | Eerste plaatje
COLUMN - Omdat matige tijdschriften nou eenmaal gevuld moeten worden, hebben ze vaak zo’n rubriek waarin een BN’er een aantal standaardvragen krijgt voorgeschoteld die bedacht zijn door de goudvis van de redactiestagiaire of iemand met gelijke kwaliteiten. Dat was althans tot tien jaar geleden zo. Toen ben ik gestopt met het lezen van matige tijdschriften, omdat ze zo matig waren. Sindsdien ben ik een gelukkig mens.
Een vraag die vaak gesteld werd, was: wat was het eerste plaatje dat je kocht? De BN’er loog dan en noemde een heel tof singletje, omdat hij dacht dat dat goed was voor zijn imago. Tevergeefs natuurlijk. Als je je laat je gebruiken voor zo’n opvulrubriek in een matig tijdschrift, dan kan geen single je imago meer redden.
Omdat ik gestopt ben met matige tijdschriften weet ik het niet zeker, maar ik vermoed dat ze nog steeds van die stompzinnige rubrieken hebben. De vraag naar het eerste singletje is echter irrelevant geworden. Immers, een BN’er van 22 (zo oud zijn BN’ers in dat soort tijdschriften altijd) heeft nog nooit een single gekocht.
Toen ik zestien was, luisterde ik altijd naar Osdorp Posse, waarbij ‘altijd’ letterlijk genomen mag worden. Niet alleen omdat ik ze ontzettend goed vond, maar vooral omdat ik bijna geen andere cd’s had. Die schaarste had wel wat. Zelfs na honderd luisterbeurten hoorde ik nog geluidseffectjes of woordspelingen die me niet eerder waren opgevallen. Ik haalde het maximale uit de plaat.

In Nederland zijn weinig tot geen geslaagde voorbeelden van ‘helden van het volk’ danwel andere Bekende Nederlanders (BN’ers) die de politiek ingaan. Intellectuele impotentie is bij sommigen hier zeker een plausibele verklaring. Sociale verwijdering treedt, zodra men zich nestelt aan de Brink van Blaricum, zeer waarschijnlijk ook op. Toch zijn er wel BN’ers die een poging waagden: Peter R. de Vries en Emile Ratelband, maar zij strandden voortijdig. Hierdoor blijft volgens caprio de Haagse politiek voor de burger een afstandelijke technocratische bedoeling.
De ideale schoondochter wordt met uitsterven bedreigd. Chantal Janzen bleek een gemeen secreet, Natasje Froger gaat van deur tot deur om bijstandstrekkers energie tegen oliecrisisprijzen te verkopen en de negerimitaties van Wendy van Dijk beginnen na de eerste kennismaking al te vervelen, waarschijnlijk eerder als je vader Winston Bogarde is. Het wordt dringen voor de moeders van Nederland, want eigenlijk is er maar één echte kandidaat die nog niet ontmaskerd is: Yvon Jaspers.
Zondagavond,
Wat is er toch altijd veel kritiek op de publieke omroepen. Menigmaal galmt rond in de huiskamers van verontwaardigd Nederland: ‘En dat van mijn belastingcenten!’. Vaak heeft de omroepbaas dan zijn praatje klaar: dat programma’s een maatschappelijke functie hebben enzo. Van vijfkwartsmaat op North Sea Jazz tot interview met de decorsjouwer van Oerol: prima. Maar wat moeten we met de ontgroeningsgein van BNN met het programma Sterretje Gezocht? Spugen in elkaars gezicht, in beschonken toestand inparkeren, items maken over vaginale winderigheid, in badpak door de modder kruipen, strippen en poppers snuiven. Geef toe, we hebben netjes gewacht tot de serie bijna is afgelopen. Nu mogen de messen geslepen. Dit programma is de grootste wassen neus onder de talentenjachten.




