Al eerder was hier aandacht voor de Belle van Zuylen middels een duidelijke video van Ad van der Stok. Nu de toren niet door gaat, reflecteert hij op alles wat er omheen gebeurd is. Lokale politiek gaat vaak over de inrichting van de stad en dat weten ze in Utrecht. Vorig jaar maart viel het college over de aanleg van een invalsweg. Nadat de VVD er een pleister op plakte ging het aangepaste college verder, met op de agenda het volgende plan: het Muziekpaleis. Ondertussen ging in de luwte van de publiciteit de voorbereiding voor de bouw van de vele malen grotere Belle van Zuylen door. Sinds 2006 stond deze 262 meter hoge toren fier overeind. Al waren er buiten het stadhuis amper voorstanders te vinden. Gelukkig deed de crisis wat de Utrechtse gemeenteraad naliet: de stekker uit het plan trekken. Voor de Utrechter en de geïnteresseerde: een verslag van 14 maanden nieuwsgierigheid en verbazing. Nieuwsgierigheid over de motieven überhaupt zo’n toren in een nieuwbouwwijk te willen zetten. Waarom laat een wethouder of gemeenteraadslid zich overtuigen van zo’n plan? Verbazing over het feit dat het uitgewerkte plan van mei 2008, al die tijd tegenstrijdig is geweest met het Masterplan dat in januari 2006 door de gemeenteraad zelf werd goedgekeurd. Een raad die zichzelf zo weinig serieus neemt is slecht nieuws. Zeker voor de stad waar de komende jaren het stationsgebied het decor vormt voor de meest grootschalige verbouwing van het land, à 4 miljard euro.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Ad van der Stok is architect en volgt met grote interesse de (politieke) gang van zaken rondom de Belle van Zuylen. Hij maakt ook regelmatig infographics voor Sargasso.
Hoewel het sinds een jaar wat stiller is in het land van projectontwikkelaars en architecten, heeft Nederland de laatste jaren wat te verduren gekregen aan over elkaar heen buitelende plannen. Projectontwikkelaars, corporatiedirecteuren en wethouders spiegelen maar al te graag onbewolkte blauwe luchten met blije mensen op groene pleinen voor. Met in het stralend middelpunt de architectuur geworden ambitie.
Dat voorspiegelen is bijna een kunst, waarbij het van belang is wat je wel, maar vooral ook wat je niet laat zien. Verder: wat je eromheen laat zien en natuurlijk in welk licht je het laat zien. Groot voordeel is dat het gebouw nog niet bestaat, dus je wordt bij het maken van het plaatje niet gehinderd door de werkelijkheid. Daarbij, tegen de tijd dat het gebouw gerealiseerd is zijn die plaatjes allang vergeten.
Een mooi voorbeeld van zo’n ambitieus plan vinden we in Utrecht, waar de Belle van Zuylen moet verrijzen. Een kijkje in de keuken van de artist impression. Oordeel zelf: verleiding of misleiding?
De video komt nog beter tot zijn recht als je hem in groter formaat op YouTube zelf bekijkt.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.
In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
