Evert Kets, Kuifje en Tintin kibbelen in Afrika. De Belgische taalstrijd in Congo, Rwanda en Burundi. Uitgeverij Acco, Leuven / Den Haag, 2009. 123 p. ; foto’s, chronologie, bibliografie. ISBN 978-90-334-7391-3; € 19,50 Dit is een gastbijdrage van Jef Abbeel. Congo vierde op 30 juni 2010 zijn 50° onafhankelijkheidsverjaardag en dat werd voorafgegaan en herdacht met een kleine lawine aan boeken en allerlei feestelijkheden. De bekendste boeken zijn die van David Van Reybrouck, Peter Verlinden, Rudi Vranckx en Zana Aziza Etambala. Veel minder aandacht ging er naar de taalstrijd in de voormalige Belgische territoria Congo (1885-1960), Rwanda en Burundi (1919-1962) en naar de rol van de K.U.L. / Lovanium in Congo. Evert Kets, journalist, Afrika-analist en onderzoeker bij Clingendael in Den Haag, onderzocht de transfer van het Belgische taalprobleem naar de evenaar. Dit is een nieuw element, want de taalperikelen in België en het koloniale verleden worden meestal los van elkaar bestudeerd, zelden samen. En menigeen ontkent dat die strijd er was, doordat de meeste Vlamingen in Congo, Rwanda en Burundi berustten in de feitelijke toestand dat het Frans er de enige koloniale taal was. Onder en door het Belgische koloniale bestuur werden die drie gebieden de facto Franstalige landen. Rwanda wijkt daar sinds kort van af door over te schakelen op het Engels.
Ongeveer 5% van de bezoekers op Sargasso is afkomstig uit België, de overige 95% niet. Voor deze overgrote meerderheid volgt hier nu een filmpje ter leering ende vermaeck over het meest onbegrijpelijke land ter wereld.
De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.
In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.
Hier op GC linken we graag naar onze bronnen. Daarbij pakken we een stukje relevante tekst, en linken die naar de pagina op de website waar we onze tekst op baseren. Dus niet naar de voorpagina van de site. Dit heet deeplinken, en het is wat het internet groot heeft gemaakt.
In de Belgische krantenbranche denken de kranten echter anders over deeplinken. Daar is op dit moment een campagne bezig waarin de Belgische stichting Reprocopy het publiek voorlicht wat wel en niet mag. En wat wel en niet toegestaan is is op z’n zachts gezegd nogal vreemd. Voor ons is dit van belang omdat wij ook linken naar Belgische kranten. Een paar opmerkelijke eisen uit de campagne:
Enkel de titel en een beperkt aantal karakters (max. 150) mogen worden gereproduceerd (geen foto?s!).
Dat van de foto’s snap ik, hoewel ook deze volgens het Nederlandse citaatrecht gebruikt mogen worden (indien ze noodzakelijk zijn voor het artikel en niet gearchiveerd worden). Maar de limiet van 150 karakters is in tegenspraak met het Nederlandse en Belgische citaatrecht, waarin zo’n arbitrair aantal karakters nergens genoemd wordt.
Vóór het linken moet duidelijk zijn naar welke website er wordt gelinkt, m.a.w. correcte bronvermelding, nl. de naam van een krant of website, de volledige titel van het artikel en de datum van het artikel.
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.
In België staat deze uitspraak symbool voor hèt symbool bij uitstek: de verhitte discussie rond het mobiliteitsplan van Antwerpen. Gisterenavond is de definitieve beslissing gevallen: er komt géén ‘Lange Wapper’-brug, maar een reeks tunnels, die een de nauwe 2/3de ring rond de stad Antwerpen sluiten. Niemand is deze oplossing genegen, dus dat zit goed. Wie wel eens Antwerpen stapvoets dient te passeren begrijpt dat er iets moest gebeuren: dat stukje ringweg is het drukste van Europa. Nergens hogere concentraties fijnstof als daar, nergens zo zeker van file. Er heerst vooral opluchting in de kranten en commentaren, van het soort: nu kunnen we eindelijk ècht gaan zeuren over iets wat beslist is.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
“Ik heb zijn ontslag niet gevraagd omdat het mij in de eerste plaats ging om de verzoening binnen de familie. Ik dacht, verkeerdelijk, dat de familie, die de zaak al 24 jaar binnenskamers hield, dit ook zo wilde houden.”
De onlangs hoogste baas over de katholieke kerk in België, heeft een nieuw standpunt. In een interview met weekblad Knack zegt hij dat hij de Brugse bisschop die jarenlang zijn neefje misbruikte, had moeten ontslaan. Heel erg miraculeus is die uitspraak niet, aangezien de baas betrapt is: de bewuste neef had een geheime geluidsopname gemaakt van Danneels’ gekonkel. Dat klinkt als een heel andere taal: “schenk mijn kardinaal vergeving, beste slachtoffer, en we zwijgen erover”.
[qvdd]
“We moeten ons voorbereiden op het einde van België. Zonder dat zijn we gezien. De politiek moet er niet op hopen, maar er zich wel op voorbereiden.”
De Waalse vice-premier Laurette Onkelinx gooit nog maar eens de ultieme vertwijfeling in de strijd nu de Belgische formatie weer eens mislukt is. Probleem is uiteraard dat ook een opsplitsing van het land zal stuklopen op het BHV-probleem.
‘Niemand heeft mij gevraagd op te stappen, en er is niemand die me heeft kunnen overhalen om het niet te doen.’
Mooie quote van zowat de enige ‘mens’ in het christelijk politiek apparaat. Door ondergetekende nog getipt als kandidaat-premier van België, gaat zij nu weg, en kiest voor het deftiger Europa. Dat zij opstapt vanwege uitputting klinkt ook mooi, maar is natuurlijk een leugen. Als de CD&V een klinkende overwinning had behaald zat ze nu reeds de ministerposten te verdelen – in hààr kabinet. Maar het verbijsterende resultaat in Vlaanderen heeft het volledige politieke landschap hertekend op ongeziene wijze. Hoewel àlle partijen verloren, met vooral dan de rechtse die hebben ingeleverd aan wat van een splinterpartijtje nu de grootste is geworden, steekt de nederlaag veruit het hardst bij de CD&V. De ironie van de geschiedenis druipt er natuurlijk van af: het is de kartelpartner van de CD&V geweest bij de vorige verkiezingen. Het is boegbeeld Leterme die hen groot heeft gemaakt door, als centrumpartij de Vlaamse onafhankelijkheid op de politieke agenda te zetten. En het zal in geen enkel christelijk hoofd zijn opgekomen dat zij, en zij alleen, zullen moeten betalen door niet in de regering te zitten. Want, zoals het er naar uitziet, zullen ongeveer alle politieke families dat wel doen – dit om een zo breed mogelijke consensus omtrent de staatshervorming te verzekeren.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
