De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Politiek Kwartier | Asielwet fouter dan Teeven
COLUMN - Deze week geeft Klokwerk toe dat onze asielwet fouter is dan Fred Teeven.
Trouwe lezers wisten het al: Klokwerk is geen fan van Fred Teeven. Voor hem staat Teeven voor strengere straffen die in praktijk niet uitgezeten worden, meehuilacties voor slachtoffers die in werkelijkheid blijken te kunnen barsten, en een afbraak van meer effectieve criminaliteitsbestrijding. Zonder Fred maakte de VVD het op justitie al bont genoeg, onder hem is het pas echt een puinzooi aan het worden.
Sowieso had de man na zijn opmerking over het risico van het “vak” van inbreker al nooit terug mogen komen. Iemand die het doodslaan van mensen goedpraat, hoort geen staatssecretaris te zijn. Maar er moesten kennelijk eerst doden onder Teevens eigen verantwoordelijkheid vallen voordat zijn positie een keer ter discussie werd gesteld.
Een inkopper voor Klokwerk zal je denken. Toch moet ik nu mild zijn. De zaak Dolmatov ligt niet alleen aan Teeven. Ons hele asielbeleid deugt niet. Voor geen meter.
Een grote bek opzetten tegen Poetin over de mensenrechten, ja, dat kunnen Nederlanders. Maar als het puntje bij paaltje komt nemen we er zelf graag een loopje mee. Vorige week bleek maar weer dat wanneer je moet vluchten uit Rusland omdat oom Poetin vindt dat je een te grote mond hebt, je hier kans maakt wederrechtelijk te worden vastgezet terwijl je een advocaat en de nodige zorg wordt onthouden.
Asiel in Nederland: wanneer ben je uitgeprocedeerd?
ACHTERGROND - Er is de laatste maanden veel rumoer rondom uitgeprocedeerde asielzoekers in Nederland. Maar wanneer is iemand uitgeprocedeerd?
De uitgeprocedeerde asielzoekers die nu nog in de Vluchtkerk in Amsterdam-West verblijven, staan binnenkort weer op straat. Vandaag voeren ze actie om aandacht te vragen voor de situatie van uitgeprocedeerden, die in hun eigen woorden ‘onmenselijk’ is.
Het gaat om mensen die al jaren in Nederland zijn en talloze procedures hebben doorlopen. Maar wat is dat eigenlijk, uitgeprocedeerd? Hoeveel asielaanvragen worden er jaarlijks eigenlijk ingewilligd door het IND, en hoeveel aanvragers gaan in beroep tegen een negatieve uitspraak?
De vernieuwde asielprocedure
In 2001 werd de Vreemdelingenwet 2000 van kracht, die een afschrikkende werking had op asielzoekers. Sindsdien zijn er veel minder asielaanvragen ingediend in Nederland. Toch was er nogal wat kritiek op de wet die Job Cohen eind jaren ’90 in elkaar zette. De korte AC-procedure, die in de Aanmeldcentra in Ter Apel, Den Bosch, Zevenaar en Schiphol werd gevoerd, was vaak te snel en onzorgvuldig om complexe zaken te behandelen, maar de Verlengde procedure duurde juist te lang, waardoor asielaanvragers te lang moesten wachten op een besluit van het IND. Het beleid werd daarom als hollen-of-stilstaan (pdf) gekarakteriseerd. Daarnaast hadden aanvragers vaak met meerdere rechtsbijstandverleners te maken tijdens de procedure.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Syrische vluchtelingen wacht verkrachting en prostitutie
Mannen bieden geld aan vluchtelingen in Jordaanse kampen om dochters te kopen. Meestal maar voor een paar dagen. Een ‘huwelijks’ceremonie moet verhullen dat het hier om prostitutie gaat. Meisjes worden met mooie beloften gelokt en later ergens langs de kant van de weg gedumpt.
Eerder gebeurde hetzelfde met Irakese vrouwen in Syrië.
Afschaffen ministerspost getuigt van weinig politieke moed
OPINIE - Een politieker dossier dan Immigratie, Integratie en Asiel is er nauwelijks. Vooral de combinatie van die drie onderwerpen maakt een explosieve mix van maatschappelijke tegenstellingen en klassenstrijd. Dit is zowel het bestaansrecht van het ministerschap als de reden voor de onderhandelaars om deze minister af te schaffen, betoogt socioloog en beleidsadviseur Luc Holleman in reactie op Jeroen van Gerven.
De maatschappij als geheel heeft belang bij immigratie en diversiteit als motor voor innovatie en culturele vernieuwing. Culturele zelfgenoegzaamheid is uiteindelijk de dood in de pot. Amsterdam bijvoorbeeld is een geweldige plek om te wonen en werken omdat de stad altijd open heeft gestaan voor buitenstaanders uit Friesland, Frankrijk en het Midden-Oosten.
Tegelijkertijd is immigratie ook al eeuwen een beproeving. De nieuwkomers stonken, waren vaak als ratten zo arm en communicatie lukte nauwelijks. Een socioloog kan stellen dat een veelheid van culturele conflicten bron is van groei en vernieuwing, je hebt daar geen boodschap aan als je buren een groot migrantengezin is in een gehorig pand.
Bewoners arbeiderswijken betalen de rekening voor de migratie
In de jaren ’60 en ’70 zijn de immigratiesluizen wijd opengezet in Nederland. Bepaalde delen van Nederland zijn overspoeld door analfabete mannen uit Marokko en Turkije. Ze stroomden in aan de onderkant van de samenleving, in de gebieden met goedkope woningen in de buurt van fabrieken. De bedrijven (en daarmee de bovenlaag van de bevolking) profiteerden ervan, de bewoners in de arbeiderswijken zagen hun omgeving verpauperen. Als ze er wat van durfden te zeggen dan waren ze racistisch. Wat voor politiek correct doorging was in feite een vernedering van de autochtone onderklasse.
Het nieuwe CDA en de schrijnende gevallen
In een jaar tijd heeft Nederland drie min or meer schrijnende asielgevallen verwerkt via de media. Allereerst was er Sahar, het toen veertienjarige Afghaanse meisje, dat na veel gedoe uiteindelijk mocht blijven. In de tweede helft van 2011 kwam Mauro Manuel in het nieuws. Een waar mediacircus volgde en Mauro werd, net als Sahar, in korte tijd een bekende Nederlander. De afgelopen weken kwam conciërge Abdul en zijn twee kinderen om de hoek kijken en leek het heel even alsof het circus zich zou herhalen. Daar waar Mauro en Sahar maandenlang het nieuws beheersten, kreeg Abdul echter redelijk snel zijn verblijfsvergunning terug. Binnen twee weken lag de brief van Minister Leers al op de deurmat met de voor hem blijde boodschap dat hij mocht blijven.
Wat is hier aan de hand? Waarom moest voor Sahar en Mauro een waar mediaoffensief op touw gezet worden om tot enig resultaat te komen, terwijl Abdul redelijk in de luwte zijn verblijfsvergunning herkreeg en hij hier mocht blijven met zijn kinderen?
Allereerst moet worden opgemerkt dat Abdul specifiek niet koos voor aandacht op grote schaal. De school, waar Abdul als conciërge werkte, zocht weliswaar de media zelf ook op, maar wilde de invloed van die media niet opblazen. De aandacht van de politiek moest getrokken worden, maar de situatie moest niet worden uitgemolken, zoals bij Sahar en Mauro. De reden hiervoor was een bewuste keuze om de politici in alle rust en met weinig druk van de publieke opinie tot een afgewogen beslissing te laten komen. De landelijke media berichtten er wel over, maar over het algemeen beperkte zich dat tot twee berichten: “Hij moet weg” en “Hij mag blijven”. Een uitnodiging voor Pauw en Witteman bijvoorbeeld werd echter afgeslagen.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Asielbeleid in vogelvlucht
Altijd Wat van de NRCV geeft in twee minuten een overzicht van het begrip “asiel” en het probleem van uitgeproceerde asielzoekers die niet terug kunnen naar hun land van herkomst.