In de eerste twee maanden van dit nieuwe jaar zijn er aan aantal museale tentoonstellingen die de laatste trends in de hedendaagse kunst laten zien. Voor Kunst op Zondag bezocht ik Ai Weiwei in de Kunsthal, Yayoi Kusama in het Stedelijk Museum Schiedam en Nan Goldin in het Stedelijk Museum in Amsterdam. Tot slot is er de Art Fair in Naarden van 25 t/m 28 januari 2024. [caption id="attachment_348653" align="aligncenter" width="450"] Ai Weiwei In Search of Humanity © collage Wilma Lankhorst.[/caption] In Search of Humanity met Ai Weiwei De Kunsthal Rotterdam presenteert de grote tentoonstelling "In Search of Humanity" van de Chinese kunstenaar, mensenactivist en criticus Ai Weiwei (1957). Dit is de meest volledige overzichtstentoonstelling van Ai Weiwei tot nu toe. Je ontdekt een indrukwekkend overzicht van werken, gemaakt in de ruim veertig jarige carrière van de kunstenaar. Ik zag schilderijen, culturele readymades, LEGO-werken, sculpturen, installaties, fotografie en videokunst. Het team van de Kunsthal wist de hand te leggen op belangrijke werken uit verschillende fasen in het oeuvre van deze kunstenaar. [caption id="attachment_348654" align="aligncenter" width="450"] Ai Weiwei in de Kunsthal Rotterdam © collage Wilma Lankhorst.[/caption] Fietsen, krukjes en duizenden zonnebloempitten Om de ruim 120 werken te verkennen, heb je zeker twee uur nodig. De zaalteksten zijn compact en helder en geven goede achtergrondinformatie over elke creatieve fase. Ik ontdekte bekende en minder bekende werken zoals het veel getoonde Forever Bicycles (2003): een sculptuur van stuurloze fietsen. Hiermee benadrukt Ai Weiwei dat we niet zelf bepalen waar we naartoe fietsten. Hij verwijst hiermee ook naar het dominante Chinese regime. In de volgende ruimte is de vloer bezaaid met ruim duizend kilo handgeverfde porseleinen zonnebloempitten. Met Sunflower Seeds (2010) daagt Ai Weiwei het ‘Made in China’ mantra uit waar China om bekend staat. Er zijn ook foto’s zoals de serie waarop hij zijn middelvinger opsteekt naar internationale monumenten, als symbolen van machtsstructuren. Het meest verrast werd ik door zijn LEGO-structuren. Met deze speelgoedblokjes reproduceert Ai Weiwei verontrustende beelden, zoals een verdronken vluchteling in After the Death of Marat (2018), en zijn arrestatie in China in het werk llumination (2019). Ai Weiwei In Search of Humanity is nog tot en met 3 maart 2024 te ontdekken in de Kunsthal in Rotterdam. Reserveer vooraf een tijdsslot om teleurstellingen te voorkomen. Deze tentoonstelling is gratis te bezoeken met de Museumkaart. [caption id="attachment_348657" align="aligncenter" width="450"] Yayoi Kusama Nederlandse jaren 1965-1970 © collage Wilma Lankhorst.[/caption] Nederlandse jaren van Yayoi Kusama Ai Weiwei behoort tot de meest toonaangevende mannelijke kunstenaars van deze tijd. Een vrouwelijke evenknie is de Japanse Yayoi Kusama. Deze grand-dame van de hedendaagse kunst is nu 94 jaar en werkt nog dagelijks in haar atelier. Na haar New Yorkse beginperiode woonde en werkte ze tussen 1965 en 1970 met enige regelmaat in ons land. De oprichters van de NUL-beweging legden hiervoor het eerste contact. Galerie OREZ ondersteunde dit en organiseerde verschillende exposities met Kusama’s pionierswerk. In het Stedelijk Museum in Schiedam is tot en met 25 februari uniek werk te zien van Kusama uit haar Nederlandse periode. [caption id="attachment_348656" align="aligncenter" width="450"] Yayoi Kusama Nederlandse jaren 1965-1970 © collage Wilma Lankhorst.[/caption] Kusama cult-heldin en pionier Velen kennen Kusama van haar stippen-kunst. Haar bijnaam is de Polka Queen omdat ze al decennia lang op allerlei materialen, structuren en mensen stippen schilders c.q. plakt. Maar ze heeft veel meer te vertellen, zoals haar zachte sculpturen (soft sculptures) en haar obsessies met bloemen en eten. Tijdens de Biënnale van Venetië (1966) liet ze zich aan de wereld zien met haar illegale installatie van 1500 spiegelbollen. Met het zelfde type spiegelbol maakt ze later de Narcissus Garden, die je ook in Schiedam kunt ervaren. In Schiedam en later in Delft gaf ze Kusama haar eerste ‘Naked Body Festivals’ (1967). Ontdek Kusama de cult-heldin nu in Schiedam. Kusama, haar Nederlandse jaren 1965 - 1970 is nog tot en met 25 februari te zien in het Stedelijk Museum Schiedam. Dit is museum en deze tentoonstelling zijn gratis te bezoeken met de Museumkaart. [caption id="attachment_348655" align="aligncenter" width="450"] Nan Goldin zelfportret Boston (1989) © Nan Goldin.[/caption] Nan Goldin in Stedelijk Amsterdam In de tentoonstelling “This Will Not End Well” maak je kennis met werk van de Amerikaanse kunstenaar Nan Goldin (Washington D.C. 1973) als filmmaker. Om dit retrospectief te zien, werden we naar de grote kelderzaal van het Stedelijk geleid. Hierin zie je zes paviljoens die zijn ontworpen door Hala Wardé (Beiroet, 1965), de architect waar Goldin vaak mee werkt. Goldin kreeg op haar 15-de jaar een introductie in de fotografie van een leraar op school. Daarna volgde ze de School of the Museum of Fine Arts in Boston. In 1973 had ze al haar eerste solotentoonstelling te pakken. Sindsdien is haar werk wereldwijd in musea en op kunstfestivals te zien. “I have always wanted to be a filmmaker. My slideshows are films made up of stills.” Nan Goldin [caption id="attachment_348658" align="aligncenter" width="450"] Zaalimpressie Sirens (2019–2020) Nan Goldin - This Will Not End Well © foto Peter Tijhuis © Nan Goldin.[/caption] Zes paviljoens met een eigen filmvoorstelling In Amsterdam kun je zes foto/filmseries uit het oeuvre van Goldin zien zoals: The Ballad of Sexual Dependency (1981–2022), haar magnum opus; The Other Side (1992–2021), een historisch portret en een hommage aan haar trans-vrienden die ze tussen 1972 en 2010 fotografeerde; Sisters, Saints and Sibyls (2004–2022) een getuigenis van familietraumas na een zelfdoding; Fire Leap (2010–2022), een inkijkje in de wereld van kinderen; Sirens (2019–2020), over de extase van drugsgebruik en; Memory Lost (2019–2021), over de claustrofobische reis die het afkicken van drugs met zich meebrengt. This will not end well van Nan Goldin is nog tot en met 28 januari 2024 te zien in het Stedelijk Museum in Amsterdam. Dit museum en de tentoonstelling zijn gratis te bezoeken met de Museumkaart. Tip… op de website van het museum staat dat je ruim 2,5 uur nodig hebt om de zes thema’s goed te zien. [caption id="attachment_348662" align="aligncenter" width="450"] Art Fair in de Grote Kerk in Naarden-vesting © foto Denise Keus.[/caption] Art Fair Naarden Beestachtig Mooi De kunstbeurs in Naarden staat dit keer in het teken van het dierenrijk. Het thema is ‘beestachtig mooi’. Maar liefst 65 deelnemers laten een onuitputtelijke bron van inspiratie zien met dit thema. In de 26ste editie van deze jaarlijkse kunstbeurs ontdek je zowel oude- als moderne kunst. Paarden in aquarel, uilen gemaakt in marmer, een hondenkop uit klei, een geschilderd portret van een koe, allerlei vogels van verschillend pluimage en nog veel meer. Via deze link kun je de kunstbeurs alvast online verkennen. De Art Fair Naarden is van 25 tot en met 28 januari 2024 te bezoeken in de Grote Kerk in deze vestingstad. Hier vind je alle informatie over toegangstijden en -prijzen. © tekst en foto’s Wilma Lankhorst. © gebruik van de afbeeldingen met dank aan en met toestemming van de genoemde musea, organisaties, bruikleengevers en kunstenaars.
Pacifica is een vrouwelijk poprockduo uit Argentinië dat inmiddels een aardige fanbase heeft opgebouwd. Ze maken dan ook lekkere covers op hun Youtube-kanaal.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
De kern van Epiktetos’ leer wordt goed samengevat in het volgende citaat, dat overigens niet van hem is:
Maak gebruik van wat in je macht ligt, en aanvaard het overige zoals het komt. Sommige dingen zijn aan ons om te doen en andere dingen zijn niet voor ons weggelegd. Onze meningen zijn van onszelf, net als onze impulsen, verlangens, afkerigheden. Onze lichamen zijn niet van ons, evenmin als onze bezittingen, onze reputaties of onze openbare ambten. (Encheiridion 1.1)
Volgens Epiktetos zijn er dus twee scenario’s: soms zijn we bij machte dingen te veranderen en soms liggen dingen buiten onze macht. Aan de dingen die buiten ons vermogen liggen kunnen we vaak maar weinig doen. Maar binnen onze macht ligt onder andere onze houding tegenover die omstandigheden. Dus stel, je breekt je been op een heel onhandig moment. Dan kun je je daar wel over lopen opwinden, of bij de pakken neerzitten, maar je kunt de situatie zoals die is toch niet veranderen. Wat je wél kunt doen is er het beste van maken, bijvoorbeeld door te genieten van de voorgeschreven rust.
Je verzetten tegen zaken waar je geen invloed op hebt, is het ultieme recept voor ongeluk. Waar we echter wel invloed op kunnen hebben, zijn dus in de eerste plaats onze eigen emoties.
‘De grootste staking in vijftig jaar’, kopte Sky Nieuws gisteren. Meer dan 100.000 ambtenaren, onderwijzers en werknemers in de zorg en het openbaar vervoer legden gisteren het werk neer uit protest tegen de politieke impasse die het land al twee jaar verlamt. Er is geen regering sinds de Unionisten er in februari 2022 uitstapten en weigerden na de daaropvolgende verkiezingen een nieuwe coalitie te vormen met Sinn Féin waarin zij de tweede viool zouden moeten spelen. Sindsdien ligt het land stil. Een van de gevolgen is een grote loonachterstand in de publieke sector (hier een lijstje met vergelijkende cijfers). Noord-Ierse docenten hebben al drie jaar geen salarisverhoging gekregen. Wachtlijsten in de zorg zijn nog langer dan in andere delen van het VK. Ambtenaren passen op de winkel onder verantwoordelijkheid van de minister voor Noord-Ierse zaken Chris Heaton-Harris. Maar zij kunnen geen politieke besluiten nemen. Daardoor kunnen bijvoorbeeld gevallen van ernstige milieuvervuiling niet worden aangepakt.
Het conflict over de handelsgrens tussen EU en VK in de Ierse Zee, een residu van de Brexit, is nog steeds niet opgelost. De eisen van de Unionistische DUP zijn overdreven, volgens een hoge functionaris van de partij. Er zit geen enkele vooruitgang in de onderhandelingen over het beëindigen van de omstreden grens, een voorwaarde voor de DUP om weer mee te doen aan regeringsvorming. De partij is het niet eens met het aanvullende VK/EU akkoord uit maart vorig jaar waarin onder meer werd vastgelegd dat de douanegrens in de Ierse Zee alleen nog zal gelden voor goederen die via Noord-Ierland worden doorgevoerd naar de Europese markt. Voor alle goederen die in Noord-Ierland blijven, zou de grens vervallen. De DUP wil geen enkele grens. Noord-Ierland moet zonder enige beperking deel blijven uitmaken van het Verenigd Koninkrijk. Ondertussen kan Sinn Féin de verkiezingsoverwinning van twee jaar terug nog steeds niet omzetten in regeringsmacht. De conservatieve regering in Londen laat het allemaal gaan en houdt haar kolonie financieel kort. Volgens de afspraken zou Londen het bestuur moeten overnem en nieuwe verkiezingen moeten uitschrijven als de Noord-Ieren er zelf niet in slagen een regering te vormen. Verwacht wordt dat Londen met een noodwet komt om de deadline daarvoor nog een keer op te schuiven.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Anna Moss is een multi-instrumentalist in New Orleans die thuis is in tal van genres, van ‘beatnik porch jazz’ tot folk.
De klarinet die u hoort bespeelt ze zelf, voor het eerst op plaat.
Hoogleraar Evelien Tonkens pleit in het boek Er is wél een alternatief voor nieuwe collectieve voorzieningen. Volgens haar is een geleidelijke verschuiving mogelijk van marktmacht naar meer macht voor professionals, de overheid en maatschappelijke organisaties.
Hoe zou de toekomst van onze zorg eruit moeten zien? De zorg – en overigens de hele publieke sector – moet weer in publieke handen komen. Zorgorganisaties moeten weer publieke organisaties worden, die gestuurd worden door publieke waarden, in een publiek kader. Marktwerking moet dus worden afgeschaft, maar bij voorkeur niet door een radicale stelselherziening. Stelselherzieningen zijn ontstellend duur en vaak komt er ontzettend veel zorggeld bij organisatieadviseurs, advocaten en accountants terecht. Stelselherzieningen veroorzaken bovendien onrust en onzekerheid, wat afleidt van het eigenlijke werk. Daarom is een langzame, meer organische verandering naar een publiek stelsel een betere keuze.
Zo’n meer organische verandering naar een publiek zorgstelsel is mogelijk doordat er al verschillende ontwikkelingen zijn waarbij we kunnen aansluiten. In de zorg is dat een ontwikkeling richting regionalisering, waarbij verschillende organisaties in regio’s gezamenlijk de diverse soorten zorg organiseren en op elkaar afstemmen, bijvoorbeeld ggz, jeugdzorg, ziekenhuiszorg en ouderenzorg. Nu moeten ze dat nog doen onder condities van concurrentie en soms gedwongen samenwerking, maar bij een verdere regionalisering kunnen we deze condities loslaten. Per regio zou één verzekeraar verantwoordelijk worden voor de afstemming en financiering van het zorgaanbod, onder de voorwaarde dat die zich omvormt tot een publieke organisatie zonder winstoogmerk en dat de uitvoerders aanzienlijke invloed kunnen uitoefenen op het beleid.
COLUMN - De vrijheid van ambtenaren om zich in het publieke debat te laten horen staat opnieuw ter discussie. Een aantal Amsterdamse ambtenaren reageerde eind november op de verkiezingsoverwinning van de PVV met een korte demonstratie bij de Dokwerker. Ze wilden het signaal afgeven dat ambtenaren pal staan voor de rechtsstaat en de Grondwet. Op 21 december verzamelden zich honderdvijftig rijksambtenaren bij het ministerie van Buitenlandse Zaken in Den Haag om te demonstreren tegen de Nederlandse weigering om in te stemmen met VN-resoluties die oproepen tot een permanent staakt-het-vuren in Gaza. In Friesland is ophef ontstaan omdat enkele provinciale ambtenaren een brandbrief aan de Tweede Kamer en het kabinet ondertekenden waarin zij hun zorgen uitten ‘over de in hun ogen te trage aanpak van de klimaat- en ecologische crisis’. De BBB die daar in het College van Gedeputeerde Staten zit maakte er een punt van en het College heeft de actie van de ambtenaren nu veroordeeld.
De vrijheid van meningsuiting van ambtenaren is sinds de grondwetswijziging van 1983 in principe gegarandeerd, maar wordt beperkt door artikel 10 van de Ambtenarenwet (laatste versie van 2017). Dat artikel luidt:
Artikel 10
1. De ambtenaar onthoudt zich van het openbaren van gedachten of gevoelens of van de uitoefening van het recht tot vereniging, tot vergadering en tot betoging, indien door de uitoefening van deze rechten de goede vervulling van zijn functie of de goede functionering van de openbare dienst, voor zover deze in verband staat met zijn functievervulling, niet in redelijkheid zou zijn verzekerd.
2. Het eerste lid is, voor wat betreft het recht van vereniging, niet van toepassing op het lidmaatschap van:
a. een politieke groepering waarvan de aanduiding is ingeschreven overeenkomstig de Kieswet;
b. een vakvereniging.
Fotograaf Jasper Groen heeft jouw hulp nodig bij het maken van ¡eXisto! (“Ik besta!”). Voor dit project fotografeerde hij gedurende meerdere jaren Colombiaanse trans mannen en non-binaire personen. Deze twee groepen zijn veel minder zichtbaar dan trans vrouwen. Met dit boek wil hij hun bestaan onderstrepen.
De ruim dertig jongeren in ¡eXisto! kijken afwisselend trots, onzeker of strak in de camera. Het zijn indringende portretten die ook ontroeren. Naast de foto’s komen bovendien persoonlijke en vaak emotionele verhalen te staan, die door de jongeren zelf geschreven zijn. Zo wordt dit geen boek óver, maar mét en voor een belangrijk deel dóór trans personen.
Father why are all the children weeping?
They are merely crying, son…
Oh, are they merely crying, father?
Yes, their weeping is yet to come.
Een ijzersterke tekst in al z’n onderkoelde eenvoud. Maar is het ook waar?
Soms overtreft een cover het origineel. Zo ook deze interpretatie van Elvis Costello’s Watching the Detectives door Duran Duran.
Nou ja, vind ík dan, want over smaak valt wel te twisten, maar weinig onomstotelijk te bewijzen.
Elvis Costello staat bekend om zijn eclectische muzieksmaak. Van punk-rock tot country, jazz en klassiek. In 1998 bracht hij een album vol limonademuziek uit met componist Burt Bacharach: Painted from Memories.