We hebben vroeger allemaal geleerd dat de Noordpool uit ijs bestaat en de Zuidpool uit land, en dat op de Noordpool ijsberen voorkomen en op de Zuidpool pinguïns, maar niet andersom, en dat onder meer daardoor de Noordpool per definitie gevaarlijker is dan de Zuidpool. Nu heb je een geografische en een magnetische Noordpool, maar ook een (noordelijke) poolcirkel die zo'n beetje de grens van dit gebied, dat ver buiten de 'comfort zone' van de gemiddelde mens ligt, aangeeft. Boven deze cirkel ligt het gebied waar de zon gedurende een aantal nachten rond 21 juni niet onder gaat, de zogeheten middernachtzon. Hoe noordelijker men komt hoe meer nachten het betreft. Juist dit unheimische gebied heeft een onweerstaanbare aantrekkingskracht op veel avonturiers, zeker toen er nog veel van ontdekt moest worden in een tijd toen er nog letterlijk en figuurlijk veel witte vlekken op de kaart van Arctica en Antarctica waren. Ik behoor zelf ook tot die avonturiers, maar ondanks gevorderde plannen voor een bezoek aan de Zuidpool is dat er om praktische redenen nooit van gekomen, tot grote opluchting van mijn ouders. Vele avonturiers en ontdekkingsreizigers hebben hun tochten boven of rond de poolcirkel dan ook niet overleefd. Zo vertrok nog in 2004 de ervaren Franse avonturierster Dominick Arduin (1961) per kano vanaf Mys Arkticheskiy in Siberië richting Noordpool, maar van haar is nooit meer iets vernomen noch teruggevonden.
Ze worden vergeleken met Joy Division, Ultravox, The Killers en The Editors. Natuurlijk komen ze uit Londen. Ik mis een goede ‘hook’ zoals dat heet in het muziekjargon, maar dat heldere gitaargeluid spreekt me altijd wel aan.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
DATA - Naar aanleiding van de ophef over een officier van justitie die een bijbaan had die via via te koppelen was aan een zaak die niet vervolgd werd, zijn we maar weer eens gedoken in de nevenfuncties binnen de rechterlijke macht. Dat is natuurlijk niet hetzelfde, maar zover wij weten zijn er geen actuele openbare gegevens over de nevenfuncties binnen het openbaar ministerie.
Goed, nevenfuncties van rechters dus. Op dit moment heeft de gemiddelde rechter 1,8 nevenfuncties. Maar van de bijna 4000 rechters hebben er 1500 helemaal geen nevenfuncties. Dus de overige 2500 hebben er gemiddeld 2,9.
Het maakt echter nogal uit of de rechter een man of een vrouw is. 53% van de rechters is vrouw, maar ze hebben maar 37% van de nevenfuncties. Vrouwelijke rechters doen het dan echter wel net wat beter qua aandeel betaalde nevenfuncties. Van de nevenfuncties bij vrouwelijke rechters is 49% betaald, tegen 46% bij de mannelijke rechters.
En zo heeft ongeveer 40% van alle rechters een of meerdere betaalde nevenfuncties.
Nu lijkt dit misschien een beetje overweldigend, al die (betaalde) bijbaantjes van rechters. Dat kan toch niet goed zijn voor hun onafhankelijkheid zou je bijna zeggen. Maar dan is het wel goed om te weten dat een stevig deel van de functies in het verlengde ligt van hun werk. Zo schrijven of beoordelen ze artikelen voor juridische tijdschriften, geven colleges en training of zitten in juridische adviesraden van de overheid.
Als je kijkt naar de top 3 organisaties die genoemd worden, die samen goed zijn voor bijna duizend van de achtduizend nevenfuncties wordt dat nog duidelijker:
– Kluwer (incl. Wolters etc…)
– SSR (Opleidingsinstituut van de rechtspraak)
– SDU
RECENSIE - Sargasso’s kunstgalerie geeft ruimte aan kunstbloggers. Elke vierde zondag van de maand een bijdrage van Wilma takes a break.
Naar de film in een museum? Dat is precies wat Museum De Pont in Tilburg dit najaar organiseert!
Dreamlife is de eerste grote filmproductie van de Nederlandse kunstenaar Melvin Moti. Deze film is in januari van dit jaar in première gegaan op het International Film Festival Rotterdam (IFFR). Museum De Pont draait de film nu voor het eerst in een museale omgeving. Naast Dreamlife krijg je ook nog een selectie uit Moti’s filmoeuvre te zien. “Het leukste cadeau in het donker”, ontdek je dit najaar in Museum de Pont in Tilburg.
Melvin Moti en het verhaal van de vinken © foto Wilma Lankhorst
Melvin Moti (Rotterdam, 1977) ging na de middelbare school naar de Academie voor Beeldende Vorming in Tilburg (nu Fontyns Hogeschool voor de Kunsten). Hier kreeg hij o.a. les van wijlen animatiefilmer Gerrit van Dijk. Na Tilburg vervolgde Moti zijn studie in Amsterdam bij De Ateliers (1999-2001). Melvin Moti is bekend door zijn korte, vaak abstracte en verstilde films. Moti is gefascineerd door het fenomeen ‘onderbewustzijn’. In 2006 kreeg hij de Charlotte Köhler Prijs en in 2015 de ABN AMRO Kunstprijs. De jury noemde Moti ‘een van de meest eigenzinnige en talentvolle Nederlandse kunstenaars van zijn generatie’.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Dit is het Sargasso-café van zondag 27-09-2020. Hier kan onder het genot van een virtueel drankje, nootje en/of kaasplankje alles besproken worden wat elders off topic is.
NIEUWS - Amnesty International vraagt de Verenigde Naties in te grijpen in de Filippijnen vanwege de voortdurende schending van mensenrechten en de straffeloosheid voor moorden in opdracht van de staat.
‘My job is te kill’ is de titel van een rapport van Amnesty gericht aan de VN over de situatie in de Filippijnen. Die titel is ontleend aan een uitspraak van president Duterte dit voorjaar op een bijeenkomst van lokale bestuurders: ‘Het is mijn taak mensen angst aan te jagen, te intimideren en te doden’.
Duterte is nu vier jaar aan de macht. Hij heeft een bloedbad gemaakt van zijn land waar politie en ongeïdentificeerde gewapende bendes naar willekeur en straffeloos kunnen moorden, zegt onderzoeker Rachel Chhoa-Howar. En dit is volgens haar geen toevallig bijproduct van zijn bestuur, maar het centrale kenmerk ervan. Wat Duterte noemt een ‘war on drugs’ gaat voor een belangrijk deel ook om tegenstanders van zijn regime.
Persvrijheid onder druk
De meerderheid van de slachtoffers komt uit de armste delen van de bevolking. De moorden worden verdoezeld door vervalste rapporten; en families van de slachtoffers die recht zoeken zijn hulpeloos vanwege overweldigende obstakels in de rechtsgang.
De persvrijheid staat onder grote druk zoals blijkt uit de vervolging van een van de belangrijkste critici van Duterte, de journalist Maria Ressa. Ze werd door Times vorig jaar uitgeroepen tot een van de honderde invloedrijkste mensen van het jaar. Onlangs veroordeelde een rechter haar tot celstraf vanwege smaad tegen een rijke Filippijnse zakenman die volgens een artikel op Ressa’s site Rappler betrokken was bij moord, drugshandel en mensensmokkel. Vorige week heeft het Europees Parlement met overgrote meerderheid een resolutie aangenomen waarin aandacht wordt gevraagd van de EU-vertegenwoordigers en ambassadeurs van de lidstaten voor de zaak tegen Ressa. De parlementariërs roepen op om haar alle nodige assistentie te verlenen bij haar proces.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Op zijn tweede leerde Cory Henry het Hammond orgel bespelen. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat ‘ie zijn kunsten vooral in de kerk heeft geleerd, maar daarover kan ik zo gauw niets terugvinden.
Dit is het Sargasso-café van zaterdag 26-09-2020. Hier kan onder het genot van een virtueel drankje, nootje en/of kaasplankje alles besproken worden wat elders off topic is.
De als Leon Morris geboren jazzdrummer Idris Muhammad (1939 – 2014) bekeerde zich in de jaren ’60 tot de islam, zoals wel meer zwarte Amerikaanse jazzmusici.
Dat was de tijd dat de islam nog ‘cool’ was en door behoorlijk wat zwarte Amerikanen als emancipatievehikel werd gezien, omdat het een alternatief vormde voor het witte christendom dat hen was opgedrongen.
Vandaag liep ik over straat langs een kroeg in Utrecht waar een stuk of 5 mannen stonden/zaten. Ik droeg een knie-khimaar en een abaya. Geen gezichtsbedekking dus. Een man die bij het café zat, zei toen: “Ja, dat mag niet meer he, vanaf morgen”. Hij wees naar zijn gezicht terwijl hij het zei. Twee mannen die met hun rug naar mij toegekeerd waren, keerden zich naar mij om en zagen mij waarna één van hen tegen hem “doe eens normaal joh” zei. De ander sprak zich er ook over uit, maar ik wist niet wat hij zei. Het was duidelijk dat hij het afkeurde. Ik hoorde die vervelende man nog zeggen “dat is toch zo??” Nou, dat is helemaal niet zo!! (2 augustus 2019)
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.