Vergezichten in COVID

De antivaxer als egoistische aso - of is het net andersom? In mijn omgeving voltrekt zich een polarisatie: een aanzienlijk deel ontpopt zich als die-hard antivaxer, terwijl de net wat talrijkere rest daar fanatiek tegenin gaat. Ikzelf zit - met een achtergrond in wetenschap - uiteraard in dat laatste kamp. Echter, een recentelijk inzicht deed mijn standpunt schuiven - al ben ik er nog niet achter in welke mate. Kansberekeningen Bij de keuze al dan niet vaccineren tegen covid maken veel mensen als eerste een egoistische afweging: wat zijn mijn eigen persoonlijke risico's en kansen. Het grote probleem daarbij is natuurlijk dat veel mensen de kennis ontbreekt om de grootte van de kansen te weten, en als ze die grootte al weten, ze vaak niet in staat zijn om dat enige betekenis te geven. Daarom wil ik dit verhaal beginnen met het inschatten van die kansen. Het blijft natuurlijk nattevingerwerk, maar mijn kansberekening zal de orde van grootte van de kansen redelijk benaderen. In een ideale wereld waarin iedereen zich gewoon laat vaccineren tegen een bepaalde infectieziekte, is de meest rationele keuze uiteraard om je niet te laten vaccineren. Immers, hoe klein ook, bij elk vaccin is er een kans op bijwerkingen en die kans vermijd je door je niet te laten vaccineren. Omdat iedere andere persoon wel gevaccineerd is, loop je daardoor ook geen risico op de negatieve effecten van niet vaccineren, namelijk het oplopen van de ziekte in kwestie. Dit staat of valt natuurlijk met de inschatting dat de vaccinatiegraad onder de bevolking voldoende is. Deze strategie is weliswaar rationeel op individueel niveau, maar niet op groepsniveau. Bovendien is het ronduit egoistisch: je bent een free-rider op het systeem, en laat anderen de kastanjes uit het vuur halen. Bij Covid ligt dit anders: omdat de benodigde vaccinatiegraad nog niet behaald is loop je als antivaxer wel degelijk serieus risico om de ziekte op te lopen. Het behalen van die vaccinatiegraad is hoogstwaarschijnlijk een kwestie van tijd. Mijn inschatting is dat we nog een maand met serieuze kansen op besmetting te maken hebben, en dat het daarna echt een aflopende zaak is (voorlopig, ik kom daar verderop in dit verhaal op terug). We hebben nu een pakweg een jaar pandemie achter de rug, waarbij Covid in golven door het land waarde. In die tijd heeft 10-15% van de bevolking via natuurlijke infectie het virus opgelopen. Extrapolerend kunnen we de simpelweg stellen dat de kans om in de laatste maand van de huidige golf nog het virus op te lopen ongeveer op 1% zal liggen. Dit zal wat hoger zijn dan puur op kansverwachting te bepalen is, omdat we nu nog steeds in een piek zitten, omdat verspreid over dat jaar er ook dalen waren, en omdat de besmettelijkheid van dat virus in de loop van het jaar toegenomen is door de introductie van nieuwe varianten. Daarom verdubbelen we de kans op het oplopen van het virus voor de komende maand tot 2%. Daarnaast hebben we het over antivaxers: die hebben meer risicovol gedrag dan gemiddeld, omdat ze coronabeleid over het algemeen schijt vinden, dus verdubbelen we nog een keer tot 4%. De kans op serieuze complicaties gegeven een besmetting is - afhankelijk van je gezondheid, BMI, leeftijd en de definitie van "serieuze complicatie" - voor de antivaxers in mijn omgeving in te schatten als 2.5%. De totale kans voor een niet al te oude antivaxer op serieuze complicaties bij niet vaccineren ligt dus op 4% x 2.5% = 1 op 1000. De kans op serieuze bijwerkingen van een vaccin is nog niet geheel duidelijk, maar ligt in de orde van grootte van 1:100.000 (afhankelijk van de bijwerking). Het is vaak illustratief om de kans op dood (700 slachtoffers per jaar in NL) of ernstige verminking (21400 per jaar in NL) in het verkeer hier naast te plaatsen. Dit dagelijkse risico hierop in het verkeer in Nederland is 1 op 300.000; het risico van bijwerking van het vaccin ligt dus hoger dan het risico op bijwerkingen van wegverkeer op een willekeurige dag, maar niet zo veel hoger dat je kunt spreken van een substantieel andere orde van grootte. De kans dat je op weg naar de vaccinatielocatie een ernstig verminkend verkeersongeluk krijgt, ligt dus in de zelfde orde van grootte als de kans op serieuze bijwerkingen van het vaccin. Egoistische afweging Het is dus duidelijk dat de antivaxer vanuit persoonlijk oogpunt niet een slimme strategie aanhoudt, omdat er geen sprake is van kansoptimalisatie. Aan de andere kant kan ik me ook wel weer voorstellen dat je als wantrouwend burger denkt: het is maar 1 op de 1000; geen polonaise aan mijn lijf en dat risico neem ik wel. Zo irrationeel is de keuze van bijna niks boven verschrikkelijk bijna niks nou ook weer niet. Echter, de keuze tussen wel of niet vaccineren moeten we ook op groepsniveau beoordelen. Als iedereen kiest voor antivax, is het duidelijk dat we als samenleving echt nog lang niet jarig zijn. De huidige strategie was steeds "flattening the curve": op de verspreidingsrem gaan trappen zodra besmettingsgetallen boven bepaalde waarden komen. Na een jaar deze strategie is nog steeds  maar 10-15% via natuurlijke weg besmet geweest. Zonder vaccinaties hadden we dus nog minstens vier jaar van lockdown naar lockdown geleefd, met op z'n best enige verlichting tijdens wat hittegolven in de zomer. Kennelijk vinden antivaxers het leven in een lockdown erg leuk. Het oordeel op het eerste gezicht is dus wel duidelijk. Antivaxers zijn niet alleen irrationeel ten aanzien van de inschatting van hun eigen risico's; ze zijn ook nog eens irrationeel op groepsniveau, omdat ze het proces van uit de lockdowns komen met hun gedrag effectief frustreren. Dit alles omdat ze een foutieve maar egoistische inschatting maken over hun eigen risico's, en kennelijk niet malen om het groepsrisico. Een breder perspectief. Zo die zit. De antivaxer als domme egoist. We kunnen allemaal weer blij zijn op dit weblog, want het beeld dat we al hadden is weer bevestigd. Maar is het ook echt zo? In dat kader is het handig om nog wat breder en op grotere schaal te kijken. Wat zijn de vergezichten van covid zoals dat ons in de komende decennia te wachten staat? Voor Nederland op de korte termijn ziet dat er prima uit. Mijn inschatting: Nog een maand serieuze risico's op besmetting, dan gaat het hard naar beneden, en is er misschien nog een kleine opleving in september/oktober, maar dat kan gezien worden als laatste stuiptrekking. Doordat effectief voldoende mensen gevaccineerd zijn, is covid zoals we dat nu kennen niet meer een serieus risico in Nederland. Voor covid is waarschijnlijk slechts een vaccinatiegraad van 65% nodig*, en dat gaan we, ondanks alle antivaxers, waarschijnlijk makkelijk halen. Voor de langere termijn ziet het er echter beroerd uit. De WHO heeft meermalen gewaarschuwd voor vaccinatie-egoisme van landen: doordat sommige landen tot 6 x zo veel vaccins inkopen dan nodig om iedereen te vaccineren, blijft er niets over voor armere landen, waardoor zich niet alleen in die landen een humanitaire ramp gaat voltrekken, maar er ook een reeel risico is op terugslag voor die rijkere landen. Landen als Brazilie en India zijn op dit moment Covid-brandhaarden, en zijn nu al broedplaatsen gebleken voor nieuwe virusvarianten die waarschijnlijk besmettelijker zijn. Het risico is reeel dat er hierdoor coronavarianten ontstaan waartegen de huidige vaccins niet meer werken. De komende jaren zijn we daarom nog niet van Covid af. Het is niet onwaarschijnlijk dat we vanwege opduikende mutanten elk jaar opnieuw een nieuw vaccin zullen moeten gaan toedienen, met het risico van de benodigde nieuwe lockdowns daar omheen. Het is dus ook in ons eigen belang om ook in andere landen te zorgen voor een effectieve bestrijding van Covid. De covid-egoist op internationaal niveau Salliant is hierin dat landen zelf zich in wezen net zo gedragen als de gemiddelde antivaxer: op basis van puur egoistische keuzes en het niet rationeel beschouwen van risico's wordt er een situatie geschapen die niet optimaal is, en die verhoogde risico's voor iedereen inhoudt. De optimale vaccinatiestrategie zou zijn om zo egaal mogelijk over de wereld vaccins in te zetten, waarbij kwetsbare groepen als eerste aan de beurt komen, geflankeerd met aanvullend beleid gericht op het bestrijden van brandhaarden. Het moge duidelijk zijn dat we als wereldbevolking deze strategie niet volgen: niet de kwetsbare groepen worden zo egaal mogelijk als eerste gevaccineerd, maar rijke groepen, waarbij het land waar je woont de belangrijkste verdeelsleutel bepaalt. Ook Nederland doet daar hard aan mee: de vaccinatiestrategie is hier om zo veel mogelijk mensen te vaccineren in Nederland. Logisch en begrijpelijk, want de nederlander betaalt het RIVM ook via de belasting. Maar deze strategie is verre van optimaal. Bij 65% gevaccineerden zouden we er uiteindelijk beter aan doen om de vaccins naar India te verschepen, in plaats van hier in eigen land door te gaan met vaccineren totdat iedereen die dat wil een vaccin heeft, of dat nou 70, 80 of 95% is. De antivaxer als redder? En zo zijn we dus weer terug bij die antivaxers in mijn omgeving. Een vaccinweigeraar, werkzaam in de zorg en daardoor eerder vooraan in de rij, was er heel nuchter in. Zijn standpunt: "ik ben niet antivaxer, maar ik vind het onzin om me zelf te laten vaccineren terwijl ik jong, sterk en laag-risico ben. Als ik mijn vaccin niet neem, is er een ander eerder aan de beurt die het meer nodig heeft". En zo is het nog sterker op internationale schaal. Die benodigde vaccinatiegraad in Nederland gaan we echt wel halen zoals het er nu uit ziet. De grote zorg voor de lange termijn is corona in brandhaarden in armere of dwarse landen. Een deel van de antivaxers heeft dus ergens een punt: het zal zo'n vaart niet meer lopen in Nederland zelf, en door niet een vaccin te nemen, is er een kans dat Nederlandse vaccins eerder ter beschikking komen voor gebieden als India. Natuurlijk is er een harde kern aan antivaxers die niet zo denkt, en die op basis van verkeerde inschattingen van kansen verkeerde keuzes maakt. Maar ik denk dat het van belang is te beseffen dat we als natie niet veel beter bezig zijn: keuzes maken gebaseerd op egoisme en het negeren van het internationale gevaar van covid-brandhaarden elders. Zolang we in Nederland uiteindelijk die 65% toch wel halen, kan een flinke minderheid aan antivaxers dus helemaal geen kwaad. Misschien is het zelfs wel gunstig, als dat betekent dat we eerder vaccins naar echte brandhaarden kunnen sturen. Dus een oproep aan alle verstandige vaccinatie-weigeraars: als je toch weigert: alleen weigeren is niet genoeg. laat weten aan de politiek dat we vooral beter werk moeten maken van internationaal afgestemde aanpak van covid. Laat je vaccinatie naar India sturen. Daar is het meer nodig. *: In werkelijkheid gaat het WHO uit van een 70% benodigde vaccinatiegraad, maar de meeste modellen daarin houden geen rekening met heterogeniteit in contact rates van de populatie. Het idee is dat door positive assortative mixing mensen met lage contact rates vooral omgaan met anderen met lage contact rates, en dat daardoor substantieel lagere vaccinatiegraden nodig zijn.

Foto: PRI's The World (cc)

Daar opgewekt

ANALYSE - In 2014 schreef ik een stuk over de wereldwijde slag om de onderkant van de energiemarkt. Een slag die nog steeds gestreden wordt tussen de leveranciers van fossiele energie en de leveranciers van duurzame energie. In de tussenliggende jaren is er veel gebeurd en heeft de prijsdaling van windenergie, zonne-energie en energie-opslag wereldwijd doorgezet.

Ontwikkeling kolencentrales wereldwijd

De pijplijn aan kolencentrales krimpt wereldwijd en de productie van kolenstroom is sinds 2014 stabiel, ook al groeit het wereldwijde vermogen aan kolencentrales nog steeds. Dat betekent dat per kolencentrale minder stroom wordt geproduceerd, waardoor de gemiddelde capaciteitsfactor daalt en er dus ook minder geld wordt verdiend met kolencentrales.

Het totaal vermogen aan kolencentrales dat is aangekondigd, waar vergunning voor is aangevraagd of verleend en dat in aanbouw is sinds 2014 fors gedaald. De druk op investeerders (banken, pensioenfondsen, vermogensbeheerders) en verzekeraars om zich terug te trekken uit de financiering van kolencentrales groeit ook nog steeds.

Tegenover de krimp in kolenvermogen in aanbouw staat een stijging in het vermogen dat gecancelled is en gesloten. Het schiet nog niet echt op met sluitingen, maar het feit dat het vermogen van afgeblazen kolencentrales sinds 2014 stijgt is een mooie eerste stap. Een paar jaar geleden was de verwachting dat met name Zuid- en Zuidoost-Azië nog een forse groei zouden doormaken. Inmiddels hebben de regeringen van Bangladesh, de Filipijnen, Vietnam en Indonesië plannen aangekondigd om 62 GW aan geplande kolencentrales te schrappen. Daarmee daalt de pijplijn aan kolenvermogen met 80% sinds 2015, aldus Global Energy Monitor in Boom & Bust 2021. Ook Carbon Brief schetste halverwege 2020 geen rooskleurig beeld voor de kolensector. Uit een analyse van Ember blijkt dat de neergang van kolenstroom in de landen van de G20 in 2020 door heeft gezet, terwijl wind- en zonne-energie sterk groeien.

Closing Time | Waiting Around To Die

Townes Van Zandt ken ik eigenlijk helemaal niet zo goed. Ik heb zijn muziek nooit zo gevolgd. Ik  weet eigenlijk ook niet precies wat zijn status is in het country/blues/folk-wereldje, en ik weet ook niet of hij er nog toe doet tegenwoordig. ‘Townes Van wie? Ik heb geen verstand van wielrennen’. Ik ben dus vast niet de meest aangewezen persoon om iets over deze singersongwriter te schrijven. Want ik ken maar één plaat van hem, een live-opname. Maar die is heerlijk om naar te luisteren. Voor de muziek? Ja ook, maar ik beleef het meeste plezier aan het geklets van Townes om zijn songs heen. Zijn inleidingen, zijn perfect getimed vertelde anekdotes. Onderkoeld gebracht, met een grap aan het eind en dan zet hij de bewuste song in, als het publiek nog lacht. En het stomme is, ik ken die plaat nu inmiddels wel natuurlijk. En ik weet wat er gaat komen als hij begint te kletsen. Ik ken de clou van de verhaaltjes. Sterker nog, ik denk dat als Townes even niet zou weten hoe het verhaal verder ging, dat ik het wel verder af kon maken, met dezelfde intonatie ook nog. En elke keer moet ik er nog om grinniken.

Foto: Jana Shnipelson (cc)

Honderd dagen opstand

RECENSIE - Ardy Beld heeft op Sargasso meerdere keren verslag gedaan van de demonstraties in Wit-Rusland tegen het dictatoriale regime van Loekashenko. Hij heeft nu een aantal interviews gecombineerd met een chronologie van de gebeurtenissen tot begin dit jaar met enige achtergrondinformatie gebundeld in ‘Een land om te leven; honderd dagen protest in Wit-Rusland‘. Het boek geeft een beeld van dappere demonstranten, die opkomen voor een in Nederland al zo lang vanzelfsprekende vrijheid en democratie, en hun getuigenis van de gewelddadige repressie waar zij als dissidente Wit-Russen onder te lijden hebben.

In Wit-Rusland is er sinds het uiteenvallen van de Sovjet-Unie vaker tegen Loekashenko en voor meer vrijheid en democratie gedemonstreerd. Maar nooit zo lang en met zulke grote massa’s mensen als in het najaar van 2020 na de presidentensverkiezingen van 9 augustus. Even ter herinnering: Loekashenko had al ruim voor de verkiezingen twee van zijn tegenkandidaten, Sergej Tikhanovsky en Viktor Babarikov, gevangen gezet. De derde, Valeri Tsepkalo, nam voortijdig de wijk naar het buitenland. Daarop meldde de vrouw van Tikhanovsky, Svetlana, zich als presidentskandidaat. Volgens de kiescommissie kreeg ze bijna 10% van de stemmen en Loekashenko 80%. Dat geloofde geen enkele Wit-Rus. Massaal kwamen ze in het geweer voor nieuwe, eerlijke verkiezingen.

Foto: -JvL- (cc)

Wat is eigenlijk urgent?

COLUMN - van Prof.Dr. Joop van den Berg

De Tweede Kamer heeft een eigenaardige opvatting over wat ‘urgentie’ betekent. Een debat over notulen van de ministerraad die nauwelijks nieuwe informatie bevatten, bleek voldoende reden om een reces te onderbreken. Een debat over het eindrapport van informateur Tjeenk Willink, waarbij zou moeten worden beslist over de voortgang van de kabinetsformatie bleek voor zo’n onderbreking onvoldoende reden.

Alsof er bij deze kabinetsformatie geen problemen van belang op het spel staan: het economisch, sociaal en cultureel herstel uit de coronacrisis; een oplossing voor de grote stikstofproblemen die de woningbouw doen stagneren en de landbouw in problemen brengen; de hoogst noodzakelijke hervorming van de arbeidsmarkt, die nieuwe zekerheid moet brengen; de aanwending van de middelen uit het Europese Coronaherstelfonds (RRF); vervanging van het toeslagenbestel, de moderne variant van diaconie en Vincentiusvereniging. De lijst is verre van compleet.

Voor het RRF had de regering al vóór 1 mei de vereiste documenten moeten inleveren, maar Europa moet wachten tot wij hier klaar zijn met de regeringsvorming. Vorig jaar wist de Nederlandse regering precies wat anderen allemaal moesten doen om voor Europees geld in aanmerking te komen. Nu Nederland zelf ook moet leveren, is alle haast verdwenen.

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Foto: cool revolution (cc)

Ons raciaal contract

PODCAST - Hoe gaan we verder na Black Lives Matter? Gloria Wekker gaf afgelopen maart een lezing voor antidiscriminatiebureau Radar die nu als podcast te luisteren is.

Wekker begint met een paar lichtpuntjes rondom racisme in Nederland, zoals de zetel van BIJ1 in de Tweede Kamer, het feit dat er vorig jaar niet alleen zwarte mensen naar de BLM-demonstratie kwamen maar ook witte mensen, en de onderzoeken naar de rol van Amsterdam, Rotterdam en binnenkort ook Utrecht in de slavernij. Dat je ook niet meer hoeft uit te leggen waarom je onderzoek doet naar racisme, zoals Wekker zelf lange tijd ondervond, is ook vooruitgang te noemen.

Maar het racismeprobleem is natuurlijk verre van opgelost. Om dit te illustreren analyseert Wekker het NPO-debat van afgelopen juni over racisme als voorbeeld van hoe het dus niet moet. Het ging al mis bij de keuze voor de centrale stelling: ‘Het huidige racismedebat drijft Nederland uit elkaar.’ Het was dus geen debat over racisme maar een debat over het racismedebat. Dat is het eerste punt van negen punten van Wekkers analyse. Ook als je denkt dat alles wel over dat debat gezegd is, is het verhelderend om met Wekker terug te blikken. Zij ziet het debat als graadmeter voor het huidige ‘raciaal contract’, een concept van filosoof Charles W. Mills dat duidt op de manier waarop witte mensen omgaan met niet-witte mensen.

Foto: Fieldlab test museumweek 2021 © foto Wilma Lankhorst.

€1 miljard voor tijdelijke wet testbewijzen

COLUMN - Afgelopen vrijdag heeft de demissionaire ministerraad vergaderd over een wetsvoorstel van Minister Hugo de Jonge over het wijzigen van de Wet publieke gezondheid (Wpg) om testbewijzen voor toegang in te kunnen zetten. Het gaat om een tijdelijke wet “om de samenleving verder te openen zodat we weer naar sportwedstrijden, muziekfestivals, musea of naar de horeca kunnen.” De verwachting is dat komende dinsdag (11 mei 2021) de knoop wordt doorgehakt. In de wandelgangen staan de lichten al op licht groen.

Stop dit voorstel

Deze tijdelijke wet lijkt me om meerdere redenen geen goed plan. De € 1 miljard die De Jonge heeft begroot, kan effectiever worden ingezet voor het steunen van sport, culturele instellingen en de horeca. Mijn hoofd duizelt al sinds dit nieuws afgelopen vrijdag in de nieuwsprogramma’s aan bod kwam. Onder andere directeur Charles de Mooij van het Noordbrabants Museum in Den Bosch gaf aan dat dit voorstel wat hem betreft geen goed plan is.

2021 Noordbrabants Museum Den Bosch © foto Wilma Lankhorst

Noordbrabants Museum Den Bosch © foto Wilma Lankhorst.

Ik heb zelf meegedaan aan de Fieldlab-test tijdens de nationale museumweek (18-25 april jl.). Voor de verplichte test moest ik twee maal een half uur rijden om de dag er na een museum te bezoeken. Deze inspanning is prima voor een test, maar dat ga ik niet doen in de toekomst. Ondanks het feit dat ik voor mijn werk afhankelijk ben van bezoeken aan musea, ben ik niet bereid om me steeds te laten testen en hiervoor ook nog eens extra te moeten betalen.

Foto: -JvL- (cc)

Minderheidsregeringen hoeven niet minder stabiel te zijn

Gastbijdrage van Tom van der Meer (eerder verschenen op Stuk Rood Vlees)

Minderheidsregeringen hebben in Nederland een slechte naam. Ze zouden instabiel zijn, en weinig effectief. Begin april verscheen in de Volkskrant een interview waarin staatsrechtgeleerde Wim Voermans dit punt onderstreepte. Hij omschreef de minderheidsregering als een ‘loopgravenoorlog’ en een ‘flipperkastspel’. De Volkskrant kopte zelfs: ‘gedoemd te mislukken’.

Maar is dat zo?

Verschillende politicologen raden juist aan om de optie serieus op tafel te leggen. Zitten die er dan zo naast? En waarom hebben zowel de Raad voor het Openbaar Bestuur (in 2016) als de Staatscommissie Parlementair Stelsel (in 2018) stellig geadviseerd om de minderheidsregering als een realistisch alternatief te onderzoeken tijdens een kabinetsformatie?

Inhoudelijk pleiten verschillende argumenten voor minderheidsregeringen. Ze stellen zowel coalitie- als oppositiepartijen in staat om zich te profileren, en kunnen meer ruimte bieden aan het dualisme tussen regering en parlement. Zeker in een land waar een grote bereidheid bestaat van oppositiepartijen om met voorstellen van de regering in te stemmen, is het risico te overzien.

Maar die argumenten zeggen natuurlijk weinig over de stabiliteit van de coalitie die de minderheidsregering draagt?

Minderheidsregeringen kunnen even stabiel en effectief zijn als meerderheidskabinetten

Cruciaal is hoe je de steun voor een minderheidsregering formaliseert. Wie de minderheidsregering formeert uit bittere noodzaak, bij gebrek aan enige meerderheidssteun, moet niet gek staan te kijken wanneer dat kabinet sneller valt. Maar wie weloverwogen een minderheidsregering formeert, en daarvoor a priori publieke steun vindt bij relatief vaste gedogers, kan op meer succes rekenen.

Closing Time | Oathbreaker

Ja mensen, wat kan ik er van zeggen? Ik heb nu eenmaal een zwak voor zingende Vlaamse dames. En Caro Tanghe van het Belgische Oathbreaker zingt de sterren van de hemel (en de verloren zielen uit de put van de hel), terwijl de rest van band het op perfecte wijze muzikaal begeleidt. Het geheel is, inclusief het clipje, af en toe een beetje beklemmend, maar daarom niet minder mooi (wellicht juist daardoor).

Closing Time | Lucky Chops

Na het gesomber van gister en eergister in deze rubriek tijd voor wat jolijt: het is tenslotte eindelijk weer eens een prachtige zonnige warme dag.

Lucky Chops uit New York is vooral bekend van hun live optredens in de metro van die stad. Ten tijde van dit stuk zat Leo P nog in de band; later zou hij z’n eigen band Too many Zooz oprichten.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Vorige Volgende