Wetenschap contra tunnelvisie

Journalist Derk Walters vertelt in de NRC dat hij jaren geleden bij het Openbaar Ministerie op het matje werd geroepen vanwege een artikel over Julio Poch. Hij had twijfels over de bewijslast tegen de piloot die verdacht werd van deelname aan de befaamde dodenvluchten van het Argentijnse regime uit de jaren zeventig. De Officier van Justitie die hem over zijn artikel kapittelde zei toen dat er wel degelijk bewijs was, ‘want alle piloten deden in een roulatieschema dienst in die jaren’ op de vluchten waarbij politieke gevangenen boven zee werden gedropt. Walters vertelt het bij zijn bespreking van het boek Operatie Raaf van het echtpaar Knoops over de affaire, die uiteindelijk tot vrijspraak heeft geleid. Het geval zou ook mooi gepast hebben in het nieuwe boek van rechtspsycholoog Peter van Koppen De som van alle bewijs: scenario’s in strafzaken. Van Koppen is een expert in de ontmaskering van tunnelvisies. Hij trad vele malen op als getuige-deskundige in complexe strafzaken en schreef verschillende boeken over de valkuilen in de bewijsvoering die politierechercheurs en het Openbaar Ministerie tegen kunnen komen. Popper op het politiebureau In zijn nieuwste boek vertelt hij over de aanpak die hij voorstaat om een rechter de juiste informatie in handen te geven. Het gaat over de confrontatie van verschillende mogelijke scenario’s voor misdaden en de bewijsmiddelen die er toe moeten leiden dat het ene scenario wordt verworpen en het andere kan worden aangenomen. De bewijsvoering is volgens Van Koppen een wetenschappelijke opgave. ‘De activiteit van bewijzen in het recht moet aan dezelfde eisen voldoen als het bewijzen in de wetenschap’, schrijft hij. ’ De tenlastelegging is de ‘strafrechtelijke versie van een wetenschappelijke theorie’. Die theorie moet dus ook gefalsifiëerd kunnen worden, volgens Van Koppen, geheel naar Poppers opvattingen over een goede wetenschappelijke theorie. Dat betekent dat in het onderzoek moet worden nagegaan of de op te voeren bewijsmiddelen niet ook kunnen passen bij een redelijk ander scenario. Helaas blijven andere scenario’s nogal eens buiten beeld in het onderzoek met als gevolg dat een tunnelvisie het strafproces gaat bepalen. Van Koppen is een buitengewoon helder denkend en rationeel mens. Dat maakt zijn boek ook erg prettig om te lezen. Hij neemt je mee in zijn redeneringen, als een docent, met de nodige aanwijzingen om er voor te zorgen dat je hem kunt blijven volgen. Behalve een oefening in zindelijk denken krijgen we van docent Van Koppen ook een bepaald niet eenvoudige les in de waarschijnlijkheidsleer. Terug komt steeds de vraag naar het beslissende bewijsmiddel waarmee een onderscheid gemaakt kan worden tussen verschillende scenario’s: zó kan het niet gegaan zijn, want…. En zo móet het gegaan zijn, want… Waarbij het laatste natuurlijk niet noodzakelijk volgt uit het eerste. Balpendrama Het boek gaat heel uitvoerig in op het Leidse Balpendrama uit 1991. Een student werd er van verdacht zijn moeder te hebben vermoord door met een kruisboog een balpen in haar oog te schieten. Hij werd aanvankelijk tot 12 jaar gevangenisstraf veroordeeld, maar uiteindelijk toch vrijgesproken wegens gebrek aan bewijs. Volgens Van Koppen begon het allemaal met de overtuiging van de betrokken rechercheurs en het Openbaar Ministerie dat de student de perfecte moord had willen plegen. De intensieve bemoeienis van zijn intellectuele familie (zijn vader was hoogleraar) sterkte de onderzoekers ook nog in hun tunnelvisie. De kern van het probleem was dat zij niet bereid waren alternatieve scenario’s in hun overwegingen mee te nemen. Deskundigen toonden met verschillende onderzoeken en experimenten aan dat een ongelukkige val van de vrouw mét balpen in de hand het meest waarschijnlijk is geweest. Een spannend verhaal, nog steeds, met heel veel intrigerende technische details en een schutterende politie en OM. Netflix zou er een mooie serie van kunnen laten maken. De voorbeelden van Van Koppen zouden de indruk kunnen wekken dat het een zootje is in de strafrechtelijke procesvoering. Geheel in zijn geest haast ik me te zeggen dat hij vanwege het doel van zijn boek natuurlijk vooral zaken aan de orde stelt waarin het mis ging en waar we van kunnen leren. Het boek mag op grond van het beperkt aantal cases dat hij behandelt niet gelezen worden als evaluatie van de strafrechttoepassing in Nederland. Maar de missers zijn wel pijnlijk en dringen een weinig positief beeld op van de betrokken ambtenaren. Er zijn kennelijk mensen bij politie en Justitie die zich maar al te makkelijk laten meeslepen in een scenario waarmee ze een zaak ter bevrediging van hun eigen overtuigingen en hun reputatie denken te kunnen afronden. En dan de onkunde, de weinig professionele houding van politiemensen bij verhoren, en de valse redeneringen, het bewust negeren van alternatieven: we mogen hopen dat Van Koppen vooral de excessen benoemt. De veroordeling van Bouterse Een omstreden kwestie die Van Koppen ook beschrijft is het proces tegen Desi Bouterse. Hij neemt deze case als voorbeeld om de risico’s van de inzet van een kroongetuige te laten zien. De Surinaamse legerleider en latere president is in Nederland in 1999 bij verstek veroordeeld tot 11 jaar cel en 4,6 miljoen euro boete voor handel in cocaïne, uitsluitend op basis van verklaringen van een kroongetuige. Patrick, de kroongetuige, heeft zijn verklaringen later ingetrokken, maar dat heeft niet geleid tot heropening van de zaak. Van Koppen concludeert na de beschrijving van een groot aantal twijfelachtige bewijsmiddelen en met de nodige slagen om de arm: ‘De verhalen die Patrick later vertelde [over zijn rol in het proces] laten, als ze juist zijn, zien dat de kroongetuigenverklaring geheel gereconstrueerd is in samenspraak van de politie, het openbaar ministerie en advocaat Gerard Spong (…). Het is het resultaat van een onderhandelingsproces. Volgens Patrick zou dagenlang onderhandeld zijn tussen officier van Justitie Harderwijk en advocaat Spong, die beide belangen hadden om Bouterse veroordeeld te krijgen. Patrick zat er bij en keek er naar.’ Advocaat Inez Weski deed in 2014 tevergeefs een herzieningsverzoek bij de Hoge Raad. De Raad vond dat onvoldoende duidelijk was waarom Patrick zijn aanvankelijke verklaringen heeft ingetrokken. Ook de twijfels over de integriteit van het onderzoek waren onvoldoende onderbouwd, oordeelde ons hoogste rechtscollege. Maar als je nu het verslag van Van Koppen leest is dat toch moeilijk te begrijpen. Liefhebbers van crimi’s zullen De som van alle bewijs: scenario’s in strafzaken weten te waarderen. Peter Van Koppen biedt boeiende beschouwingen over de methoden van politieonderzoek. Hij laat zien dat het in de praktijk heel wat lastiger en complexer is dan wat we in de snelle scenario’s van de hedendaagse fictieschrijvers te zien krijgen. Het is daarnaast een leerzaam boek als je zelf graag meedenkt met de agenten, speurders en rechters die je in politieseries ziet of waarover je in de thrillerliteratuur leest. Peter van Koppen, De som van alle bewijs: scenario’s in strafzaken. Amsterdam, uitgeverij De Kring. 320 pagina’s met foto’s, €22,99. ISBN 9789462972315

Door: Foto: Daneel Ariantho (cc)
Waan van de dag

Een centrale database voor biometrische gegevens?

, door

Staatssecretaris van Digitale Zaken Alexandra van Huffelen overweegt een centrale databank voor pasfoto’s , vingerafdrukken en handtekeningen

De centrale opslag van paspoortgegevens die nu bij gemeenten worden bewaard zou tot meer efficiëntie moeten leiden en het risico op fouten bij verhuizingen verkleinen.

Privacy First heeft grote bezwaren tegen dit plan, dat in 2011, ‘na twee jaar massale weerstand uit alle geledingen van de Nederlandse samenleving, terecht was stopgezet wegens juridische, politieke, ambtelijke en technische bezwaren.’ Privacy First noemt zo’n databank ‘een uiterst riskant target voor kwaadwillenden’. De organisatie schrijft in een brief aan de staatssecretaris: ‘De ervaring leert bovendien dat dergelijke databanken in de loop der tijd altijd voor allerlei onvoorziene doelen zullen worden gebruikt en misbruikt (function creep) en dat oorspronkelijke bewaartermijnen steeds verder zullen worden opgerekt.’

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Mededeling

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Foto: Maria Willems (cc)

Kunst op Zondag | Als je

, door

Als je op het veld staat en de bal vraagt, dan moet je al wel weten
wat je ermee wilt gaan doen. Je bent ingeschakeld om nieuwe
kansen te scheppen. Dit is het begin van het echte leven. Je wilde
toch van betekenis zijn? Je had zelfs afgezegd voor een feest,
dat werd je niet in dank afgenomen, maar redelijkheid wordt als
niet als een extreem standpunt gezien. Je wilde blijkbaar niet
sociaal acceptabel overkomen. Het ontbrak je aan een
afwikkelbaar scenario en aan inzicht. Maar zeg dat maar ‘ns.
De gebeurtenissen spelen zich nu overal af. Je kon er zo geen
verslag van doen, want je zag ineens twee keer zoveel als normaal.
De structuur was zoek, reclames leken ineens het echte nieuws
te hebben vervangen. Er was een maalstroom van waarheden,
het bleek: men wist niets uit het eigen verleden. Er was behoefte
aan geschiedenis. Er was een belofte die je moest inlossen.
er lag een stapel onbeantwoorde e-mails op je te wachten.
Maar eerst moet de hond er nog uit.

Collage met votieflampje

Collages: Maria Willems

                                                                                                    *****

Dit gedicht, deze tekst, deze woorden zijn niet van mij. Nou kan een wijsneus natuurlijk opmerken dat woorden nooit van iemand kunnen zijn, woorden zijn van iedereen, en dat klopt. Je kunt hoogstens geestelijk  eigenaar zijn van de specifieke volgorde waarin je de woorden hebt gezet.

Foto: (c) Livius.org

De eerste filosofen (7): Zenon van Elea

, door

Een gelopen wedstrijd

ACHTERGROND - Achilleus en een schildpad besluiten een hardloopwedstrijd te houden. Natuurlijk gaat Achilleus ervan uit dat hij deze met gemak zal winnen. Hij weet immers dat hij meer dan twee keer zo snel rent als de schildpad.

Als het dier vraagt of hij met een voorsprong van een meter of tien mag starten, gaat Achilles dan ook welwillend akkoord. Hierop barst de schildpad echter in lachen uit en beweert hij de wedstrijd hierdoor al gewonnen te hebben.

‘Waarom?’ vraagt Achilleus natuurlijk.

‘Welnu,’ zegt de schildpad: ‘op het moment dat jij op de plek bent gekomen waar ik gestart ben, dan ben ik alweer een stukje verder nietwaar?’

‘Dat klopt,’ lacht Achilleus, ‘maar de afstand tussen ons is dan al veel minder geworden dan die tien meter!’

‘Inderdaad,’ zegt de schildpad, ‘Maar als je aangekomen bent op dat punt waar ik toen was, dan ben ik weer net een stukje verder gekropen, toch?’

Achilleus knikt.

‘En telkens zal je naar de plek hollen waar ik het laatst was,’ stelt de schildpad. ‘Maar in de tijd die jij nodig hebt om daar te komen, ook al is die nog zo kort, zal ik altijd een stukje verder kunnen lopen. Telkens lig ik een klein stukje voor, en moet je weer een heel klein stukje inhalen. En het aantal stukjes dat je in zal moeten halen, is oneindig, ook al zijn ze nog zo klein. Je kunt me dus nooit inhalen,’ lacht de schildpad.

Steun ons!

Mededeling

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Closing Time | Marina Herlop

, door

Marina Herlop zingt vooral in een verzonnen taal, wat natuurlijk prima kan als je geen behoefte hebt om een verhaal te vertellen met je muziek. Vooral in het nummer ‘miu’, van het album Pripyat (2022), gebruikt ze haar zang – meer precies de lettergrepen – als een soort percussie, geïnspireerd op Zuid-Indiase carnatische muziek.

Foto: Anders Henrikson (cc)

Erdogan mengt zich in de Zweedse politiek

, door

Het Zweedse onafhankelijke parlementslid Amineh Kakabaveh (foto) heeft de sociaaldemocratische minderheidsregering van premier Magdalena Andersson deze week opnieuw gered. Ze onthield zich van stemming over een motie van wantrouwen tegen de minister van Justitie Morgan Johansson. Daardoor was er net geen meerderheid voor deze poging van de rechtse partijen om de regering ten val te brengen. Kakabaveh hielp Andersson eind vorig jaar aan de macht in ruil voor meer Zweedse steun voor de Syrisch-Koerdische strijdgroep YPG. Die steun is nu de reden voor de Turkse regering om een Zweeds NAVO-lidmaatschap te blokkeren. Ook voor Finland geldt een Turks veto als het land geen maatregelen neemt tegen de Koerdische ’terroristen’.

Terroristen of vrijheidsstrijders?

De Koerdische Kakabaveh noemt de YPG, die ook nog steeds de steun van de VS heeft, „vrijheidsstrijders”. Maar volgens de Turkse president Erdogan gaat het om het Syrische filiaal van de Turks-Koerdische terreurbeweging PKK. En hij heeft zijn lot verbonden aan succes in de strijd tegen de Koerden, de belangrijkste tegenstanders van zijn regime. Daarom heeft hij aangekondigd zich te zullen verzetten tegen het lidmaatschap van Zweden en Finland totdat aan zijn eisen is voldaan. Naast het verbreken van de banden met de YPG zouden beide landen het wapenembargo tegen Turkije moeten opheffen. Daartoe lijkt Zweden wel bereid, Finland was daar in elk geval vorige week nog niet aan toe. Beide landen worden door Turkije uitgedaagd om af te zien van het tot nu toe geldende beleid dat wapenexport naar conflictregio’s verbood. De Zweedse wapenindustrie zal er geen moeite mee hebben, parlementslid Kakabaveh des te meer. En zij kan, zoals nu al tweemaal gebleken is, in de Riksdag de doorslag geven voor de zittende regering.  Daarnaast zullen de sociaaldemocraten  de steun van de grote Koerdische gemeenschap in Zweden bij de verkiezingen komend najaar niet willen missen. Zo moet het Atlantisch Bondgenootschap eind deze maand op de NAVO-conferentie in Madrid een oplossing zien te vinden voor gevoelige binnenlandspolitieke kwesties van de (kandidaat)partners. Terwijl het juist nu van het grootste belang is eenheid en kracht te laten zien tegenover het oorlogszuchtige Rusland.

Doe het veilig met NordVPN

Mededeling

Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.

Closing Time | Mount Fuji Doomjazz Corporation

, door

Omdat ik gisteren in de CT schreef over ‘anxiety jazz’ moest ik denken aan The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble en hun improvisatie-sideproject The Mount Fuji Doomjazz Corporation, wiens muziek totaal anders is dan dat van Amon Tobin, maar wellicht onder dezelfde noemer past. Hoewel, doomjazz is zeker donker maar kruipt minder onder de huid. Het nummer ‘The Admirals Game’ staat op het album Succubus (2010), genoemd naar de gelijknamige film.

Closing Time | Amon Tobin

, door

Na een kwart eeuw muziek maken verstaat Amon Tobin de kunst om muziek te maken die niet lijkt te kloppen. Ook zijn laatste album How Do You Live (2021) is een zooitje, maar toch klinkt het ergens naar. Waar het dan naar klinkt, vraag je? Deze recensent vergelijkt het met de Twitter-meme ‘Name one thing in this photo‘ en bedacht uit pure wanhoop het subgenre ‘anxiety jazz’. Volgens haar klinkt het nummer ‘This Living Hand’ als “a malformed laboratory creature escaping through an underground sewer system, eyeing the humans that created it with menacing intent. It sounds positively disgusting, dripping with weird alien goop, sloshing and rumbling its way through the world with no coherent thoughts or ideas in its underdeveloped failure brain other than ‘revenge’.” Voor de duidelijkheid: dat is een aanbeveling.

Waan van de dag

Macron gaat ‘derde ronde’ verliezen

, door

In de laatste opiniepeilingen staat de partij van president Macron op verlies.

De parlementsverkiezingen in Frankrijk worden wel de ‘derde ronde’ van de presidentsverkiezingen genoemd. President Macron is in de tweede ronde als winnaar uit de bus gekomen, maar zijn partij La République en Marche (LREM) gaat zondag a.s. naar verwachting flink inleveren. Volgens sommige voorspellingen verliest LREM de meerderheid in het parlement. Het nieuwe linkse blok NUPES (Nouvelle Union Populaire écologique et sociale) onder leiding van Jean-Luc Mélenchon komt qua stemmenpercentages in de polls op gelijke hoogte met LREM. Het districtenstelsel kan Macron in de beslissende ronde van de verkiezingen op 19 juni alsnog aan voldoende zetels kunnen helpen om een cohabitation te voorkomen. Een meerderheid in het parlement die niet op zijn hand is zou de nieuwe president aanmerkelijk minder armslag geven dan in zijn eerste regeerperiode.

Closing Time | Nowhere My Home

, door

 Tiny Legs Tim is op 25 mei overleden, hij is maar 44 jaar geworden. En ik ben vandaag in het dorp waar hij is geboren als Tim De Graeve.

Tim was bluesgitarist, hij hield van de blues, hij was de blues, witte Vlaming als tie was, hij had alle varianten ervan in zijn leven ervan verkend en uitgeprobeerd: solo, (met fantastische slidegitaar) als duo, als de klassieke 4-mansformatie, of met een 9- koppige band, met blazers. Hij hield van het podium, het podium hield van hem.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Mededeling

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Vorige Volgende