Gisteren moesten de Oostenrijkers hun nieuwe president kiezen. Omdat de kandidaten van de middenpartijen in de eerste ronde waren afgevallen, ging deze verkiezing tussen twee kandidaten: van links en extreem-rechts. De Oostenrijkers moesten kiezen tussen groen en bruin, tussen oud en jong, tussen samenwerking en alleengang. Tussen Van der Bellen en Hofer. Ze kwamen er niet uit, ‘s avonds stond de teller nog steeds op 50/50. De briefstemmen, die vandaag worden geteld, zullen de winnaar bepalen. Deze politieke impasse legt de wortels van het huidige Europese probleem bloot: we hebben het centrum, het midden opgeblazen en onszelf opgezadeld met de uitersten.
DATA - Zeg maar dat de fractiediscipline 100% is want slechts 9 van de 1,5 miljoen uitgebrachte stemmen ging in tegen de lijn van de eigen fractie. Tijdje geleden zaten we op 99,998%
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
OPINIE - De bestuurscultuur die voetbalclub FC Twente de vernieling in heeft gedraaid is volgens Aart G. Broek exemplarisch voor gedrag in de gehele semi-publieke sector. De rol van de angst voor gezichtsverlies blijft hierin volgens hem onderbelicht.
In een eindeloze reeks commentaren op het falen van FC Twente blijft de feitelijke reden van de neergang ongenoemd. Bestuurders raakten het zicht kwijt op de beperkingen van het eigen kunnen en stortten de eigen organisatie zodoende in een weerzinwekkende ondergang. Alom werd dit betiteld als verblindende hoogmoed. Kom nou toch! We noemen die verblinding ‘schaamte’.
Symbolen van succes
Laten we om te beginnen de goudkoorts van de jaren negentig in herinnering roepen. Er leek geld in overvloed en aan de groei zou nooit een einde komen. Geïnspireerd door massaal bejubelde zonnekoningen uit het heuse bedrijfsleven begonnen bestuurders van onderwijsinstellingen, ziekenhuizen, zorggiganten, sociale werkvoorzieningen en woningcorporaties met publiek geld ondernemertje te spelen.
Hier mag gelezen worden dat die actoren uit de publieke sector gedrag en handelen uit de private sector selectief overnamen. Wanneer we in de (semi-)publieke sector niet tot de échte en zo bewonderde private sector behoren, kunnen we in ieder geval de façade ervan overnemen. Meer in het bijzonder werden de veronderstelde versierselen van succes gekopieerd: risico’s nemen, lef tonen, visionaire missie formuleren, maakbaarheid verkondigen aan de hand van meetbare verschijnselen, competitieve salarissen, bonussen, luxueuze kantoren en auto’s met chauffeur.
COLUMN - Rond 2000 werkte ik een tijdje in Den Haag. Een herinnering die daar in mijn geheugen is gegrift, elke dag een beetje dieper, is het verlaten van het station. Iedere weekdag fietste ik eerst door een ontwakend Amsterdam naar het Centraal Station en nam de trein. Daar was het stil. De mensen waren nog niet werkelijk wakker. Na Leiden veranderde dat: ineens was de trein afgeladen vol, de mensen begonnen te praten en ik was altijd opgelucht als ik in Den Haag aankwam.
Het Haagse Centraal Station staat voor mij voor opluchting in de meest letterlijke, fysieke zin van het woord: dat je ademhaling normaliseert omdat de stress van je afvalt. De gitarist die bij een van de uitgangen Bob Dylan stond te vermoorden en de schuifdeuren die maar van één kant open gingen – iemand had bedacht dat het verboden was links door een gang te lopen – konden me, als ik eenmaal door de enorme stationshal naar buiten wandelde, nauwelijks meer uit mijn humeur brengen en soms betrapte ik me erop dat ik fluitend naar de tram wandelde. Ik had de ochtendspits doorstaan en kon aan de dag beginnen.
Het zou niet zo’n aangename plek zijn geweest als het station niet was uitgekomen op een fijn open plein dat, zo ontdekte ik vandaag, het Koningin Juliana-plein heet. De ruimtelijkheid maakte dat je diep kon inademen en echt tot rust kon komen. Je kunt er de lucht zien. In de herfst is er bovendien de extra attractie dat de afgewaaide bladeren er dansen in de wind.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Manning stuurde in 2010 geheime overheidsinformatie naar Wikileaks. Daaronder de voor het Amerikaanse leger belastende beelden waaruit Wikileaks de film Collatoral Damage samenstelde. De klokkenluider werd verraden en kreeg na mishandeling in de gevangenis in 2013 35 jaar opgelegd.
Zie verder: Free Chelsea Manning
Er zit weinig muziek in politici. En in de kritiek op de politici zit nog minder muziek. Om duidelijk te maken hoe jammer dat is, wat fraai voorbeelden van satirische muziek, waarvan helaas een groot deel uit het verleden komt (en helaas ook de meesten uit de V.S.).
In Fables of Faubus van Charles Mingus werd gouverneur Orval E. Faubus op de hak genomen, nadat hij de Nationale Garde inzette om te voorkomen dat een paar Afro-Anmerikaase tieners een High School in Arkansas zouden betreden.
Stukje uit de tekst:
Why are they so sick and ridiculous? / They brainwash and teach you hate!
De periode dat Richard Nixon president was, mag één van de slechtste worden genoemd in de geschiedenis van de V.S. Niet alleen omdat de “hardwerkende Amerikaan” de dupe was.
Randy Newman beet de president toe:
Maybe you’re cheatin’ / Maybe you’re lyin’ / Maybe you have lost your mind / Maybe you’re only thinking ‘bout yourself
Toen het Watergate schandaal losbarstte volhardde Nixon in liegen en bedriegen. Op een persconferentie probeerde hij iedereen nog te overtuigen dat hij geen boef was (I am not a crook). Dat verwerkte Frank Zappa in ‘Song of a Orange County’.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Het voorgestelde invoeren van de doodstraf voor terroristen gaat, als het aan de nieuwe minister van Defensie van Israël ligt, alleen gelden voor militaire rechtbanken. En laten Joodse inwoners van Israël daar nou nét nooit worden berecht. Een mooie illustratie van de apartheidsstaat die Israël op dit moment is.
Overigens hier nog een lezenswaardig artikel over hoe het aanstellen van deze nieuwe minister als onderdeel gezien kan worden van een machtsstrijd tussen leger en politiek, waarbij het leger de gematigde partij is.
Dit is het Sargasso-café van zondag 22-05-2016. Hier kan onder het genot van een virtueel drankje, nootje en/of kaasplankje alles besproken worden wat elders off topic is.
De in 2003 overleden componist Lucian Berio, schreef 14 ‘sequenzas’, solo-stukken voor 14 instrumenten. Allemaal even indrukwekkend. Sequenza XII voor fagot springt er uit, dankzij de virtuositeit van Saxton Rose, die de “knorrepot” onder de blaasinstrumenten subliem onder de duim heeft.
Dit is het Sargasso-café van zaterdag 21-05-2016. Hier kan onder het genot van een virtueel drankje, nootje en/of kaasplankje alles besproken worden wat elders off topic is.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.