Polarisatie in de Nederlandse politiek

Het politieke debat in Nederland is gepolariseerd, zegt men. Maar is dat ook zo? Groeiende tegenstellingen, verruwing in het taalgebruik, een ‘kloof’ tussen Haagse politiek en burgers in het land, tussen de Randstad en de rest van Nederland: politieke polarisatie zien we de afgelopen jaren in allerlei toonaarden beschreven en becommentarieerd. Loopt de democratie gevaar of kunnen we er op vertrouwen dat de meerderheid van de bevolking toch zal blijven zorgen voor pluralisme en redelijkheid in de politiek? Onder redactie van politicoloog en publieke opinie onderzoeker Paul Dekker doen 22 sociale wetenschappers in de bundel Politieke Polarisatie in Nederland een poging ons op basis van degelijk empirisch onderzoek een genuanceerd beeld te geven van de ernst van de problematiek. Een grote verdienste van de Nederlandse sociale wetenschappen is dat er in opinieonderzoeken al heel lang gewerkt wordt met vergelijkbare thema’s waarover om de zoveel tijd dezelfde vragen worden gesteld. Dat betaalt zich nu uit in verschillende bijdragen in deze bundel waarvoor gebruik kon worden gemaakt van de ontwikkeling van politieke standpunten in de Nederlandse bevolking in de afgelopen decennia. Zo analyseerde Dekker trends in de standpunten van verschillende groepen in de samenleving over onder meer man/vrouwrollen, Europese integratie en de multiculturele samenleving. Hij komt dan tot de conclusie dat er in een minderheid van de gevallen sprake is van divergentie (het uiteenlopen van standpunten) en in een bijna even groot aantal gevallen van convergentie. Als we kijken naar opleidingsverschillen is er wel vaker sprake van divergentie en is de divergentie over de jaren heen het grootst. Maar over het geheel genomen ziet Dekker geen bewijs voor (toenemende) polarisatie als dominante trend. Hij haast zich wel er bij te zeggen dat hij daarmee het polarisatieprobleem niet wil ontkennen. We moeten zijn bevindingen vooral zien als relativering van een trend die soms op alarmistische toon en met verwijzing naar Amerikaanse toestanden in de publiciteit komt. Een probleem is wel de perceptie van de polarisatie. Dekker wijst er op dat onze indrukken van tegenstellingen vaak niet kloppen. Dat komt ook omdat we doorgaans afgaan op de media waarin de tegenstellingen niet zelden worden uitvergroot. Opleidingskloof Quita Muis, Tim Reeskens en Inge Sieben hebben gekeken naar homogeniteit en divergentie van opvattingen binnen opleidingsgroepen in de loop van de tijd. Hoe meer de standpunten van mensen binnen een bepaalde groep op elkaar gaan lijken, hoe sterker het verschil met een andere groep zal worden ervaren. Ook een soort polarisatie zou je kunnen zeggen. De onderzoekers zien niet direct grote verschillen tussen opleidingsgroepen als het gaat om traditionele waarden (man/vrouw rollen). ‘Wel nemen we een groeiende opleidingskloof in institutioneel vertrouwen waar, die cultureel van aard lijkt te zijn (…) Groepsidentiteiten worden op deze manier versterkt en zo ook de perceptie van opleidingsverschillen’. Ondanks het feit dat meer kinderen uit verschillende milieus hoger onderwijs volgen ‘gaan individuen na een lange periode van socialisatie in het hoger onderwijs meer op elkaar lijken’. Hogeropgeleiden lijken zo ‘de aanjagers van een groeiende kloof tussen hen en lageropgeleiden, omdat zij zich zowel mentaal als fysiek (steeds) meer afzonderen van de lageropgeleiden die achterblijven in dezelfde economisch onzekere omstandigheden.’ (p.53) Affectieve polarisatie slaat op de wederzijdse afkeer van mensen met tegengestelde standpunten. Bepaald geen nieuw verschijnsel. Het is wel eens erger geweest. Maar er is de afgelopen tien jaar wel sprake van toename van wederzijdse afkeer van politiek tegengestelde groepen, schrijft Eelco Harteveld. Hij onderscheidt drie groepen: centrumlinks, centrumrechts en radicaal populistisch rechts. Op zijn thermometer van affectieve polarisatie is de weerstand van beide eerste groepen tegen radicaal populistisch rechts het grootst. Bij dit gegeven, waar we bijna dagelijks voorbeelden van zien, zet Harteveld twee kanttekeningen (p.93,98). Polarisatie suggereert een symmetrie tussen twee uiteenlopende groepen. De vraag is of je daar van kan spreken om de tegenstelling tussen pakweg 15% van de bevolking en de rest aan te duiden. De tweede kanttekening betreft het alarmisme dat deze affectieve polarisatie oproept waarbij verwezen wordt naar de Verenigde Staten. Ons voorland? Daar gaat het duidelijk om twee vijandelijke kampen. In de meeste Europese landen is toch nog steeds sprake van een zekere mate van pluralisme in de politiek. Het alarmisme is echter niet zonder gevolgen. Percepties van polarisatie wakkeren namelijk daadwerkelijke polarisatie aan. Een waarschuwing voor een selffullfilling prophecy is hier dus wel op zijn plaats. De bundel bevat meer interessante bijdragen. Zoals van Tom van der Meer die laat zien dat het vertrouwen in het parlement in Nederland schommelt, anders dan in zuidelijke Europese landen waar het duidelijk is gedaald sinds de eeuwwisseling. Wat wel opvalt is dat het vertrouwen zelf inmiddels een politieke factor is geworden en dat de kloof is vergroot tussen degenen die het parlement vertrouwen en degenen die dat niet meer doen. Annemarie Walter en Philip van Praag hebben geprobeerd na te gaan of er sprake is van een duidelijke verruwing in het parlementaire debat. Dat blijkt moeilijk empirisch vast te stellen. Wel tonen zij een grafiek over de perceptie van ‘onbehoorlijke omgangsvormen’ in het parlement bij het publiek. Het percentage dat onbehoorlijk gedrag waarneemt schommelt jarenlang rond de 40%. In 2021 stijgt het voor het eerst boven de 50%. Ook deze auteurs wijzen op de uitvergroting van incidenten in de media. Will Tiemeijer schrijft in zijn bijdrage dat polarisering van standpunten gezien moet worden als een vorm van ‘coping’-gedrag, een compensatie voor onzekerheidsgevoelens. Mensen die het gevoel hebben dat ze de controle over hun leven verliezen zoeken naar vastigheid, mijden nuances en sluiten zich aan bij leiders die alles zeker weten en maximale controle uitstralen. Deze psychologische reacties op onzekerheid en machteloosheid, bekend uit de literatuur over fascisme en autoritaire persoonlijkheden, moeten de weg wijzen naar middelen om te voorkomen dat de polarisering uit de hand loopt.  Het bestrijden van politieke polarisatie heeft echter wel zijn grenzen. Want, dat lezen we ook bij andere schrijvers, een zekere polarisatie is eigen aan de politiek, gezond en noodzakelijk. Uit sociale spanningen komen de beste wetten voort, schreef Machiavelli al. In die zin is het vlakke, neutrale en met alles en iedereen meebewegende midden in de politiek misschien wel even problematisch als de ontsporing op de flanken. Met deze en andere bijdragen geeft de bundel Politieke Polarisatie in Nederland ons veel te denken over de actuele stand van zaken in de Nederlandse politiek. Onze volksvertegenwoordigers kunnen er nog wel wat van leren. Een curieus detail tot slot. In de literatuuropgave trof ik een publicatie aan van ene P. van Houwelingen, in 2012 nog onderzoeker bij het Sociaal en Cultureel Planbureau, nu Kamerlid voor FvD en als zodanig in deze bundel een van de voorbeelden van polarisatie in het parlementaire debat. Of hij ook nog wat wil leren van zijn oud-collega’s waag ik te betwijfelen. Politieke polarisatie in Nederland. Paul Dekker (redactie). Uitg. Het Wereldvenster, 245 p., ISBN 978 90 76905 53 2 € 19,90 

Foto: 2Tales (cc)

Politiek als showworstelen

Een gastbijdrage van Hartger Wassink.

In mijn studententijd, begin jaren ’90, keek ik wel eens Amerikaans showworstelen. Het sloeg nergens op, maar ja, er was nog geen internet en ’s nachts was er niks anders op tv. Ik vond de serieusheid waarmee de worstelaars hun speel speelden heel interessant. Iedereen wist dat het allemaal nep was, maar niemand doorbrak de code. Een soort Sinterklaas voor volwassenen. Het leek allemaal vrij onschuldig en op misbruik van anabole steroïden na is er volgens mij nooit iets onoirbaars gebeurd.

Ik moet daar regelmatig aan terugdenken. Want ergens in de afgelopen 20-30 jaar is de Nederlandse politiek een soort showworstelen geworden, alleen zijn de consequenties een stuk serieuzer. Ik zal proberen uit te leggen wat me dwars zit.

Politiek draait om debat en debat kan (net als showworstelen) al interessant genoeg op zich zijn om naar te kijken, los van wat je persoonlijke voorkeur voor de inhoudelijke uitkomst van het politieke debat is. Bovendien: het gegeven dat politiek (anders dan showworstelen) wel degelijk serieuze consequenties heeft in de echte wereld, draagt bij aan de spanning die van het spektakel uitgaat.

Het is niet alleen omdat politiek in de belangstelling staat, dat dit spektakel interessant is. Spektakel op zich trekt al belangstellenden aan. Zoals een brandje, een ongeluk of een vechtpartij. Het dus ook andersom: maak van politiek spektakel, en je trekt politieke aandacht. Pim Fortuyn was de eerste die doorhad dat spektakel loont. Het verhaal van zijn tegenstrever Ad Melkert is bekend: die richtte zich liever, zonder spektakel, op de inhoud.
Maar hij onderschatte faliekant de aantrekkingskracht van de underdog in een op handen zijnde vechtpartij. En die aantrekkingskracht van de underdog is erg groot: het is verdienmodel van het Amerikaanse showworstelen.

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Foto: bobbsled (cc)

Groeiende ergernis over Nederlandse blokkade

Al elf jaar lang blokkeert Nederland de toetreding van Roemenië en Bulgarije tot het Schengenbied, het Europa zonder grenzen. Woensdag presenteerde de Europese Commissie een rapport dat beide landen, evenals Kroatië, op alle punten voldoen om toegelaten te worden tot ‘Schengen’. Inmiddels telt de zone 26 landen, waarvan 22 EU-leden plus Noorwegen, Zwitserland, IJsland en Liechtenstein. Buiten de drie Balkanlanden ontbreken in de EU alleen nog Ierland en Cyprus. Eurocommissaris Ylva Johansson (Binnenlandse Zaken) liet woensdag haar ergernis over de voortdurende Nederlandse blokkade duidelijk blijken. ‘Het wachten heeft te lang geduurd,’ zei ze. ‘Het is de hoogste tijd’. Ook Roemenen en Bulgaren willen nu eindelijk wel eens zonder paspoortcontroles kunnen reizen in de EU.

De bezwaren van Nederland zijn in oktober nog eens aan bod gekomen in het debat ter voorbereiding van de Europese Raad. Volgens een door de meerderheid aangenomen motie van VVD-Kamerlid Van Wijngaarden is er in zowel Roemenië als Bulgarije nog steeds sprake van corruptie en zijn er problemen met de georganiseerde misdaad die een veiligheidsrisico vormen ‘voor Nederland en het hele Schengengebied’. Premier Rutte onderschreef namens de regering dit standpunt. De missies die nu plaatsvinden onder het Schengenevaluatie- en monitoringsmechanisme zijn volgens hem niet compleet. Het Roemeense G4 berichtte bijvoorbeeld dat de haven van Constanta en de niet-EU-grenzen met Oekraïne en de Republiek Moldavië ontbraken in de doelen die door Europese experts in de Schengen-missie worden gecontroleerd. Overigens heeft Nederland niet deelgenomen aan de gezamenlijke EU-missie. Nederland heeft nu nog wel een aparte missie gestuurd naar Roemenië om een en ander te controleren. Volgens G4 kijkt deze missie naar de manier waarop visa worden verleend, gegevensbescherming en informatie-uitwisseling tussen de Roemeense autoriteiten en die van de overige EU-lidstaten. Begin december komt het Commissierapport op tafel in een vergadering van alle EU-ministers van Binnenlandse Zaken. Als die er niet uitkomen (ook de nieuwe Zweedse regering zou bezwaren hebben) dan komt het onderwerp op de agenda van de vergadering van regeringsleiders enkele weken later. 

Foto: SP Groningen (cc)

Asielopvang: Verdeel en beheers – de Spreidingswet

Nog drie dagen en dan vallen de leden van de VVD elkaar ruziënd in de haren over de spreidingswet voor asielopvang. Het wetsvoorstel namens staatssecretaris Van der Burg, dat door tegenstanders de ‘dwangwet’ wordt genoemd.

Officieel heet het wetsvoorstel ‘Wet gemeentelijke taak mogelijk maken asielopvangvoorzieningen’. Het is sinds 8 november in Internetconsultatie en tot en met 21 november kan er nog op worden gereageerd.

VVD gespleten

De voorzitter van de VVD-fractie in de gemeenteraad van Groningen (Ietje Jacobs-Setz) is “heel teleurgesteld in wat andere gemeenten en provincies doen om de opvangcrisis te bezweren” (Trouw, 7 november). Ze is van plan op het partijcongres een motie in te dienen waarin de Tweede Kamerfractie wordt opgeroepen vóór de spreidingswet te stemmen. Wel met de toevoeging ideeën te bedenken hoe de instroom van asielzoekers kan worden afgeremd (Dagblad van het Noorden, 15 november / betaalmuur).

VVD-raadslid Klaas Buigel (gemeente Westerwolde, waar Ter Apel onder valt) vindt dat de spreidingswet er moet komen en steunt dan ook de motie van Ietje Jacobs-Setz.  Toch vreest hij dat de motie van ‘Klassiek Liberaal’ kans maakt aangenomen te worden. Met die motie willen conservatief-liberale activisten dat de VVD zich expliciet uitspreekt tegen de “asieldwangwet”, zoals ze de wet noemen (NOS, 5 november).

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Doe het veilig met NordVPN

Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.

Foto: Stefan Müller (climate stuff, 2 Mio views) (cc)

Blokkades in Berlijn tegen het stilzwijgen over de klimaatcatastrofe

Elke dag blokkeren klimaatactivisten in Berlijn een druk kruispunt. Tot grote woede van de automobilisten. De politie klaagt ook. Elke dag is een peleton agenten nodig om met zonnebloemolie de aan het plaveisel vastgelijmde demonstranten af te kunnen voeren. Het gaat ten koste van de criminaliteitsbestrijding, zegt een woordvoerder. De activisten van de groep Letzte Generation hebben andere zorgen. Ook in München vond gisteren een blokkade plaats onder het motto ‘Stilzwijgen of eindelijk de dodelijke noodsituatie van het klimaat serieus nemen’. Net als hun collega’s die hier en in omringende landen actie voeren in musea zeggen ze dat alleen dit soort acties de wereld wakker maakt. Voordat het te laat is. Het gaat allemaal veel te langzaam. Zelfs het Duitse Hooggerechtshof meent dat de Duitse klimaatwet niet ver genoeg gaat. De demonstranten eisen onder andere een snelheidslimiet van 100 kilometer op snelwegen en voortzetting van het in de zomermaanden geldende 9 euro ticket voor het openbaar vervoer.

Energie gaat voor klimaat

Voor dat laatste heeft de regering nu een nieuwe maatregel genomen: de introductie van een maandelijks vervoerbewijs van € 49, waarmee reizigers tegen lagere kosten gebruik kunnen maken van het openbaar vervoer over de korte en middellange afstand in het hele land. Dat kan iets betekenen voor het klimaat, maar het is vooral bedoeld om een dreigend tekort aan energie af te wenden. De meer door Poetin dan door de klimaatopwarming afgedwongen maatregel is onderdeel van een 200 miljard euro kostend pakket aan energiemaatregelen waarin ook compensatie voor hogere energieprijzen is opgenomen en een prijsplafond. De maatregelen hebben zowel in het binnenland als in de EU de nodige kritiek opgeroepen. Ze zouden vooral gunstig zijn voor het Duitse bedrijfsleven. Andere EU-lidstaten, zoals Spanje en Frankrijk, die aandringen op veel verdergaande Europese maatregelen ter beperking van de gasprijzen bekritiseerden Duitsland voor zijn ‘alleingang’ in de aanpak van de energiecrisis. Duitsland mag wel wat harder werken aan het onderling vertrouwen binnen de EU, zeker gezien de nauwe relaties die het land de afgelopen jaren heeft onderhouden met de veroorzaker van de huidige crisis, volgens Pawel Zerka van European Council on Foreign Relations. Op de laatste top in Praag kwamen de regeringsleiders nog niet verder dan een road map voor verdere besluitvorming door de energieministers.

Foto: Matt Kieffer (cc)

We gaan naar Qatar

COLUMN - We gaan naar Qatar. Nou ja, “we”? U misschien niet, maar de regering wel.

Dinsdag werd in de Tweede Kamer gestemd over de motie van D66 en ChristenUnie waarin het kabinet nog een keer werd opgeroepen geen delegatie naar het WK in Qatar te sturen.

‘Nog een keer’ want in 2021 werd een motie SP, D66, PvdA en ChristenUnie met eenzelfde boodschap al door de Tweede Kamer aangenomen. Omdat op 19 oktober jl.  bleek dat het kabinet die motie niet gaat uitvoeren. Er gaat wél een delegatie naar het WK. Welke bewindslieden afreizen zal later bekend worden gemaakt.

D66 en CU kwamen daarom nogmaals met een motie. Met een tweetal toevoegingen:

verzoekt de regering, indien de keuze wordt gemaakt toch te gaan, de delegatie zakelijk en sober vorm te geven door deze te beperken tot de minister van Buitenlandse Zaken en de mensenrechtenambassadeur

en

verzoekt de regering deze delegatie in te zetten om Qatar aan te spreken op de mensenrechten en te bewegen tot een royaal compensatiefonds voor de slachtoffers en nabestaanden van omgekomen arbeidsmigranten

De eerste motie (25 februari 2021) werd aangenomen met 96 stemmen voor en 53 tegen. Dit was de uitslag:
Voor: PVV (20), D66 (19), SP (14), GroenLinks (14), PvdA (9), ChristenUnie (5), PvdD (4), 50PLUS (3), SGP (3), DENK (3), Krol (1), Van Kooten-Arissen (1)
Tegen: VVD (32), CDA (19), FVD (2)

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Foto: SP Groningen (cc)

Gemeenten zonder vluchtelingen

In april zagen we dat in 264 gemeenten geen reguliere asielopvang is. Op 20 oktober bracht de Volkskrant het nieuws dat zeven gemeenten helemaal niets aan vluchtelingenopvang deden. In de tussenliggende periode verschenen nog wat ander onderzoeken. Een overzicht en meer over die zeven gemeenten.

Sargasso onderzocht in een viertal artikelen (6 en 7 april, 19 en 20 april) hoe gemeenten omgingen met de opvang van asielzoekers. Later kwamen NOS (21 april), RTL Nieuws (17 september), het AD (30 september) en de Volkskrant (20 oktober) met soortgelijke onderzoeken.

Weinig structurele opvang

Sargasso 6 april:

Een onderzoekje via de locatiezoeker van het COA (Centraal Orgaan opvang asielzoekers) leert dat in  slechts 23,5% van de 345 gemeenten COA-vestigingen zijn.

Sargasso 7 april:Als gemeenten die nog geen  opvang hebben evenveel opvang zouden creëren als gemeenten van gelijke grootte (= zelfde aantal inwoners) al doen, zouden er ruim 26.600 bedden meer beschikbaar zijn geweest“.

Waar had een deel van die extra capaciteit ontwikkeld kunnen worden? Misschien lag het antwoord bij de NOS op 21 april:

Van de vijftig grootste gemeenten zijn er drie die de afgelopen twaalf jaar geen asielzoekers hebben opgevangen. Het gaat om Roosendaal, Delft en Westland.

Foto: Jerome Bon (cc)

Franse regering passeert het parlement

Is Frankrijk nog een democratie? De Franse regering heeft vorige week het parlement verhinderd om de begroting voor 2023 vast te stellen. Premier Elisabeth Borne gebruikte daarvoor artikel 49.3 van de grondwet dat bedoeld is om in uitzonderlijke omstandigheden een wet door te voeren zonder stemming in het parlement. Borne gaf de schuld aan de oppositie die op geen enkele wijze wilde samenwerken. Zowel de linkse als de rechtse oppositie had al aangekondigd sowieso tegen de begroting te stemmen. Met verschillende motieven. Links vindt de regering te zuinig en niet actief genoeg in de strijd tegen de klimaatopwarming. Het extreem-rechtse Rassemblement National is tegen het hele regeringsbeleid. Sinds de verkiezingen van juni is de regering van president Emmanuel Macron afhankelijk van parlementaire compromissen nadat zijn partij de absolute meerderheid kwijtraakte. Premier Borne zei eerder dat de oppositie duizenden amendementen had ingediend, waardoor de behandeling van de begroting te lang zou duren. Na het opmerkelijke eenzijdige besluit van de regering dienden de oppositiepartijen twee moties van wantrouwen in, die het echter niet haalden.

Macron werd gered door de 62 zetels van Les Républicains, traditioneel rechts. Hij richtte zich woensdag dan ook vooral op deze partij toen hij aankondigde door te gaan met het pièce de resistance van zijn regering: de pensioenhervorming. De pensioenleeftijd moet omhoog van 62 naar 65, vindt Macron al veel langer. Massale demonstraties in 2019 blokkeerden de doorvoering van dit plan. De Covid pandemie leidde tot uitstel. Nu hij voor een tweede termijn is gekozen wil Macron de hervorming doorzetten, maar nu mist hij de comfortabele meerderheid van zijn eigen partij in het parlement. Het is daarom niet onmogelijk dat hij ook in dit geval artikel 49.3 gaat inzetten om zijn plannen te realiseren. Als deze veranderingen niet worden doorgevoerd, zou de regering de pensioenen moeten verlagen, zei Macron. In Frankrijk krijgen alle werknemers een staatspensioen.

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Foto: Tim Reckmann (cc)

Oorlogsnotities | Een rode lijn van elastiek

ANALYSE - Er is angst voor de rode lijn van Poetin. Wordt die overschreden dan zou een nucleaire reactie en mogelijk een wereldoorlog dichtbij zijn. Maar niemand weet precies waar die rode lijn loopt. En Poetin vergroot vooral de onduidelijkheid. Hebben we dan wel met een rode lijn te maken? Behoedzaam kunnen we ons er maar beter niet teveel van aantrekken. Wel zou de Navo zelf nog een rode lijn moeten trekken.

Wapens

Die rode lijn van Putin is het afgelopen jaar verschillende keren voorbij gekomen. Al voor de oorlog dreigde hij Navo-landen met een sterke reactie, als ze wapens of troepen in Oekraïne zouden inzetten. Met name noemde hij luchtafweergeschut, dat als dekmantel zou kunnen dienen voor raketten die Moskou kunnen bereiken. De Russische reactie zou kunnen bestaan uit het afschieten van (misschien wel supersonische) raketten richting Europa.

Maar al voor 24 februari leverde de Amerikanen wapens en sinds de Russische invasie hebben talloze landen steeds zwaardere wapens geleverd. Op 1 juli autoriseerde de Amerikanen een wapenpakket met daarin 2 NASAMS – geavanceerd luchtafweergeschut. Ondertussen staat er Duits IRIS-T luchtafweergeschut in het zuiden van Oekraïne. Die NASAMS worden dezer dagen geleverd. Spaanse Hawks en de Franse Crotale volgen. Van die rode lijn horen we niets meer en van supersonische Russische raketten boven Navo-grondgebied is nog niets vernomen.

Vorige Volgende