Geen bal op tv | Proserpina

Waarin Max Molovich samen met zijn zoontje kijkt naar Martha Wainwright die Proserpina zingt, het laatste nummer dat haar moeder Kate McGarrigle schreef. De dood bestaat nog niet voor mijn zoontje. Er is een verhaal van Dikkie Dik dat hij een tijdje interessant vond. In dat verhaal wil Dikkie Dik met een poes spelen. Maar die poes is al heel oud en een beetje ziek en komt z’n kussen niet af. Dikkie Dik gaat met een andere poes spelen. Als ze terugkomen is de ene poes er niet meer. ‘Poes Mies is dood,’ staat er dan. Ik heb dat zinnetje nog niet kunnen voorlezen. Ik sla het altijd over. Maar mijn zoon begrijpt wel dat er meer aan de hand is. Laatst had hij zijn speelgoedboormachine in zijn hand. 'Als je kapot bent, dan doe je het niet meer, hè?' merkte hij op. Mijn vrouw beaamde dat. 

Door: Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022 copyright ok. Gecheckt 09-02-2022
Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Volentekriebels | Armoede en aardappels

COLUMN - Ben je arm als je als alleenstaande duizend euro per maand verdient? Of geef je dan gewoon teveel geld uit? Een tip van Johnny Volente: koop aardappels. 

De armoede in Nederland stijgt flink, zo concluderen CBS en SCP in een gezamenlijk rapport. Dat klopt vast, het is immers crisis, maar de definitie die men hanteert is vrij discutabel. Beide bureaus zijn de eersten om dat toe te geven, maar de nuances gaan zoals zo vaak verloren in de media. Vooral De Volkskrant maakt het bont, door op telegrafeske wijze te koppen dat 1,1 miljoen Nederlanders niet rond kunnen komen.

Ik ontken niet dat armoede bestaat in Nederland. Je zou ze de kost moeten geven, die armen. Gisteren nog zag ik een man rondzwerven. Een zwerver zogezegd. Hij had geen huis, zijn kleren boden onvoldoende weerstand tegen de kou en hij zag er niet uit alsof hij dagelijks de aanbevolen hoeveelheid groente en fruit inneemt. Deze man was arm. Ik gaf hem een euro. Toen was hij nog steeds arm, maar wel iets minder.

Alleenstaanden die een kleine duizend euro per maand te besteden hebben zijn niet arm. Ze hebben zelfs geld zat om af en toe een euro aan een zwerver te geven. Dat zij soms toch moeite hebben om rond te kunnen komen heeft meer met hun uitgavenpatroon te maken dan met hun inkomen. Je kan niet twee keer per week in De Librije gaan lunchen, maar je hoeft ook niet om te komen van de honger.

Foto: Charles Roffey (cc)

De Marokkaanse cultuur als zondebok

INTERVIEW - De islam of Marokkaanse cultuur heeft helemaal niets te maken met de benadeelde positie van Nederlandse Marokkanen, stelt historica Nadia Bouras in een interview met Michel Hoebink.

De sociale achterstand van Nederlandse Marokkanen komt niet door hun cultuur, zoals in Nederland vaak beweerd wordt. Het is een gevolg van hun migratiegeschiedenis. Dat stelt de Marokkaans Nederlandse historica Nadia Bouras. ‘Nederlandse politici vegen hun stoepje schoon door de Marokkaanse cultuur de schuld te geven.’

In de jaren tachtig voltrok zich een stille tragedie in de Marokkaanse gemeenschap in Nederland. De Marokkaanse mannen, die in de twee decennia daarvoor naar Nederland gekomen waren, lieten hun gezinnen overkomen. Maar die massale gezinshereniging viel samen met economische recessie. De Marokkaanse vaders raakten massaal werkloos.

Gezinshereniging en economische recessie vormden samen een giftige cocktail, zegt Bouras, die onlangs aan de universiteit Leiden promoveerde op de banden van de de Nederlands Marokkaanse gemeenschap met het land van herkomst Marokko.

‘De voormalige helden, jonge ondernemende avonturiers die een bestaan hadden opgebouwd in het buitenland, vielen van hun voetstuk. Ze kwamen thuis te zitten met hun grote gezinnen waar ze al die jaren niet aan gewend waren en waar hun werkloosheid hun traditionele gezag ondermijnde. Met een werkloze vader en een moeder die net in Nederland was, werd de opvoeding van de kinderen een probleem.’

Foto: Shirley de Jong (cc)

Verbod op straatmuzikanten

OPINIE - Eén positieve ervaring met een pianist op de Meir in Antwerpen is niet genoeg de auteur te genezen van zijn hekel aan straatmuzikanten. 

Een tijdje geleden ben ik overvallen en beroofd van mijn portefeuille. (Voor mijn lieve moeder, die deze blog leest: de schade was gering.) Het geval wilde echter dat ik die avond moest spreken in Antwerpen, een plaats die ook zonder de komende verhoging van de treinprijs niet zo makkelijk is te bereiken als je niet beschikt over contant geld en niet kunt pinnen. Een aardige taxichauffeur vervoerde me desondanks, terwijl de organisatie die me had uitgenodigd de rekening voldeed en me het geld leende om mijn hotel te betalen.

Hadden de criminelen mijn vertrouwen in de mensheid nogal beschadigd, de chauffeur en de vriendelijke penningmeester deden veel om het te herstellen. Desondanks voelde ik me rottig toen ik de volgende ochtend de trein naar Nederland moest gaan nemen. Het is een saaie reis en ik wist dat ik zou gaan piekeren.

En toen klonk de muziek.

Aan de Meir zat een man achter een piano, en hij speelde alleszins behoorlijk. Ik heb, zoals u in een moment zult begrijpen, in feite een hekel aan straatmuzikanten, maar ik moet bekennen: deze man slaagde erin mijn humeur sterk te verbeteren. Ik heb wat geld achtergelaten, maar het was in feite te weinig voor de weldaad die hij me had bewezen: het verdrijven van een donkere wolk uit mijn geest. Opgewekt wandelde ik verder naar het station.

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Doe het veilig met NordVPN

Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.

Foto: madaroni (cc)

Opleiden om te leiden?

OPINIE - Kan je een afdeling of organisatie goed leiden als je nog nooit het werk gedaan hebt wat je leidt? Of beter gezegd, zijn opgeleide leiders goed voor bedrijven of organisaties? Meer in het algemeen, goed voor de economie of het functioneren van de overheid? Een deeldiscussie die daarover op The Economist gevoerd wordt, is ook relevant voor Nederland.

Opleidingen bestuurs- en bedrijfskunde en MBA’s zijn al jaren gemeengoed. En zonder harde cijfers te kunnen geven, is het evident dat daarmee een steeds groter deel van de managementlagen en directies gevuld zijn met mensen met slechts deze opleidingen.
Ze hebben meestal niet tien jaar de ‘handen aan het bed’ gehad, niet jaren achter de lopende band gestaan, geen vierkante kilometers muur gemetseld, niet voor de klas gestaan, niet computers ontworpen, niet duizenden vergunningen beoordeeld, geen wekenlange opsporingszaken verricht en ze zijn ook nooit afgerekend op een werkelijk relevante “key performance indicator” (KPI).

Maar ze geven leiding aan mensen die dat wel doen.

Ze weten veel van besturen, van financiën en van methodieken om complexe vragen op te lossen. Maar ze hebben nooit het werk “geleefd”. Kan je dan wel altijd de juiste keuzes maken? En raken organisaties niet sneller op het verkeerde pad wanneer het contact met het werkelijke werk zo ver te zoeken is?

Foto: Rupert Ganzer (cc)

Kwaliteit

COLUMN - We kijken massaal naar DWDD, eten liever Goudse kaas uit Duitsland dan authentiek Goudse en richten ons huis in met Ikeameubels. We houden niet van kwaliteit.

Nederlanders die over kwaliteit praten – heeft u ook altijd het idee dat ze de kwaliteit van de opbrengst bedoelen? Ik wel. Neem bijvoorbeeld Goudse kaas. Ik heb bij Campina Goudse kazen het magazijn in gereden die in Duitsland waren vervaardigd. Nou eet u Goudse alsof het niks is, maar deze kaas heeft een zekere naam en faam in het buitenland.

Van enige bescherming van de authenticiteit wil niemand in Nederland echter horen, want een eventuele Goudse kaas “BOB” (wat in Italië DOP heet), dat is maar lastig voor de kaasindustrie. Die koeien moeten dan in de streek rond Gouda gemolken worden en de kaas mag dan niet meer in Tilburg worden vervaardigd. Het gevolg is dat Goudse kaas ook in Duitsland of pak ‘m beet Guangzhou gemaakt mag worden. Dat zal me een kwaliteit opleveren! Inmiddels is hier in Italië de Leerdammer, merknaam van een ‘moderne’ kaas die pas sinds 1977 verkrijgbaar is, makkelijker te vinden dan een mooi stuk Goudse. En maar klagen dat we geen culinaire traditie hebben. Goh, hoe zou dàt toch komen?

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Foto: copyright ok. Gecheckt 24-10-2022

De ondraaglijke witheid van het zwarte pietenbestaan

Een bijzondere gastbijdrage van de Amerikaanse journalist John Giuffo. In tegenstelling tot veel van zijn landgenoten neemt hij het voor Zwarte Piet op en plaatst hij de traditie in perspectief. Maar hoe vertel je de kinderen dat Sinterklaas eigenlijk een klootzak is?

Christmastime in Amsterdam has a special kind of magic, and a unique kind of controversy.

White lights slide down buildings and arch across shopping streets, multiplying their twinkle in canal reflections. No garish multi-color, animatronic ego contests anywhere. You will hear Christmas music, but you’re not assaulted, and dreams of restraining orders against Bing Crosby never fill your head (unfortunately, the same couldn’t be said of his children). No one is trampled in shopping frenzies, no one gets arrested for assaulting line-cutters, and the gift giving comes in early December, separate from the more low-key holiday of the 25th. Family members write sardonic poems for each other. Poems! Glühwein – a sort of hot Christmas sangria – warms hands and bellies. And Sinterklaas arrives not on a reindeer-pulled sleigh laden with loot, but on a white horse, accompanied by a small cohort of his helpers, the Zwarte Pieten, or Black Petes – white revelers coated in blackface.

For many American visitors who first witness the tradition, it can be jarring, to say the least. This year, Sint, as he’s commonly known, arrived in Amsterdam on Sunday, November 18, where he paraded through the central canal ring, greeted by ecstatic crowds and hyper-excited kids in the thousands. (He’ll make his way through towns across the country until December 5, when he visits the country’s children, leaves gifts, and takes the carrots they leave in their shoes for his hungry steed).

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Volentekriebels | Het einde van het charmante wielrennen

COLUMN - Net als je even inkakt, prikken onze Vaste Gasten je elke werkdag om 15.30 uur weer wakker met hun scherpe pennetjes. Vandaag: Johnny Volente, over wielrennen, diabetes en Marco Borsato.

Al sinds de oprichting in 1994 is Euskaltel – Euskadi een van de leukste ploegen in het wielerpeloton. Het team bestaat uit attractief rijdende klimgeitjes, die tegen beter weten in met elke vluchtpoging meespringen. Vruchteloos maar kleurrijk, als een namaakkers op de appelmoes.

De renners van Euskaltel hebben een gezamenlijk kenmerk: ze zijn allemaal van Baskische afkomst, of ze hebben op z’n minst een sterke binding met de regio. Vanaf volgend seizoen is dat voorbij. Mannen met prachtige Baskische namen als Gorka Izagirre Insausti en Mikel Nieve Ituralde krijgen gezelschap van wielrenners uit onder meer Rusland, Duitsland en Slovenië. Teamicoon Amets Txurruka Ansola kreeg geen nieuw contract aangeboden en uitte felle kritiek op de beleidsverandering van zijn oude ploeg. Hij kreeg veel bijval van wielerfans over de hele wereld. Ze noemen de Baskische regel ‘charmant’, het maakt de ploeg ‘authentiek’.

Terzijde, hoe denken deze wielerliefhebbers over het vrouwenstandpunt van de SGP?

Als Euskatel niet over zijn principes heen was gestapt, dan had het zijn Pro Tour-licentie verloren. Zo’n licentie geeft recht op deelname aan de belangrijkste wielerwedstrijden. Ze worden uitgedeeld op basis van het aantal punten dat de renners van een ploeg het afgelopen seizoen bij elkaar hebben gefietst. Wanneer een renner overstapt naar een ander team, dan neemt hij zijn punten mee. Euskaltel behaalde te weinig punten, maar stelde met de nieuwe aankopen zijn licentie veilig.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Foto: Celiemme (cc)

Halalwoningen

COLUMN - Is het zo erg dat een woningcorporatie een extra schoenkast installeert voor islamitische bewoners? Ja, dat is erg. En Oud Zeikwijf legt uit waarom.

In Amsterdam-West is een wooncomplex gerenoveerd conform de wensen van de bewoners. Omdat die in merendeel moslims waren zijn de woningen onder andere opgeleverd met schuifdeuren zodat er een vrouwen- en een mannengedeelte gecreëerd kan worden. Hier is ophef over ontstaan.

Ik had deze column al vorige week moeten schrijven. Maar de reacties waren nog in volle gang: ik had tijd nodig om ze tot me te nemen. De één riep: er wordt rekening gehouden met de woonwensen van iedereen anders dus waarom niet van moslims? De ander: dit werkt segregatie in de hand, op twee fronten: man/vrouw segregatie, en ghettovorming.

Ik wist zelf niet zo goed wat te denken. Was die verontrusting nou gerechtvaardigd? Was het nou zo erg woningen conform de moslimleefwijze aan te passen?

Na een week tobben ben ik eruit. Ja, het is erg. En ja, de ophef is er niet voor niets geweest. Waarom? Het zijn in wezen fijne aanpassingen, waarschijnlijk ook voor bewoners uit andere culturen dan de islamitische. Een ruimere woning, een lekkere grote keuken, schuifdeuren hier en daar, een schoenenkast op de gang; wie wil dat niet? Hier is echter het praktische aspect ondergeschikt aan een belangrijker aspect: de beeldvorming. Hoe komt zoiets in de openbaarheid? Wat voor gevolgen heeft dat? De boodschap is duidelijk op ongelukkige wijze in de openbaarheid gekomen. De corporatie schoot stante pede in allerlei media in de verdediging, maar het hielp niet. Hier was Wilders wederom mee geholpen.

Vorige Volgende