Alles is relatief, ook geluk. Of nieuws. Anders zouden we het niet zo lang over een aangespoelde walvis gehad hebben. Ongeveer een half jaar geleden knalde tijdens het oppompen van mijn fietsband het ventiel eruit. Dit nare ongelukje zorgde ervoor dat ik definitief een gemaakte afspraak zou missen, die al in gevaar kwam omdat ik te lang onder de douche stond. Ik was de wanhoop nabij en was enkele tijd letterlijk radeloos. De enige oplossing die ik zag was zoeken. Zoeken naar het ventiel waarvan ik ten eerste niet wist hoe het eruit zag. Ten tweede niet wist welke kant het opgeschoten was. En dat ten derde waarschijnlijk zo klein was dat ik het tussen de grassprieten nooit zou vinden. Een hopeloze taak natuurlijk. Gedoemd om te mislukken. Des te groter was de euforie dan ook toen ik het onderdeeltje slechts enkele minuten later vond in een fietstas een stukje verderop. Ik durf best te zeggen dat ik op het moment van vinden meer vreugde voelde dan het moment waarop de mentor mij mijn VWO-diploma overhandigde. Niet te verantwoorden, maar in het dagelijks leven de normaalste zaak ter wereld.
Blijkt uit onderzoek van Gallup. Dat komt onder andere omdat ze aangeven veel te lachen. Nederland staat net niet in de top-10. Misschien lachen we niet genoeg. Misschien moeten we vaker dit soort artikelen lezen.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
OPINIE - Speelplaatsen zijn een onmisbaar instrument bij de socialisatie van peuters. Als je doodschoppen en doodschieten wilt tegengaan, zullen we meer aandacht moeten besteden aan de ontwikkeling van sociale vaardigheden, hulpbetoon, empathie en driftbeheersing.
Hoe maken mensen mensen? Door dat kunstje waar iedereen dol op is, maar dat bedoel ik niet. Sommige vinden het doodschoppen van een scheidsrechter een normale ontsporing, terwijl anderen het een beschamend drama vinden. Waar komt dat verschil vandaan?
Hebben wij een Marokkanenprobleem? Wilders kletst maar wat in zijn bekende spoor, maar het is waar dat Marokkanen veel voorkomen in slechte lijstjes. Als er een probleem is heeft dat veel te maken met opvoeding en sociale verhoudingen in gezinnen. Dus de vraag is: hoe socialiseren wij elkaar?
Ik denk dat ruimtelijke condities er veel mee te maken hebben. In de architectuur spreken we van ruimtelijk determinisme als er gedacht wordt dat een bepaalde omgeving leidt tot bepaald gedrag. Zo eenduidig is het niet, maar een bijdrage levert ruimte wel. Ik geloof dat je met goed ontwerpen gewenst gedrag kunt bevorderen. Als dat eens waar zou zijn?
Ruimte moet ambigu zijn, zegt de socioloog, want door onzekerheid worden mensen voorzichtiger in de omgang met elkaar. In de jaren zeventig moest de stedelijke ruimte weer worden heroverd op het verkeer. Aldo van Eijck had zich daar al jaren mee bezig gehouden in Amsterdam. Elk snippertje ruimte werd speelplek gemaakt. Richard Sennett schreef in 2008 over de speelplaatsen van Aldo van Eijck: ‘De architect probeerde fysieke rituelen tussen de spelende kinderen te creëren door grenzen ambigu te maken; kinderen moeten voor hun veiligheid leren hun bewegingen te choreograferen–.’ Vergelijk het met de kapstokken in een school: die moeten achter een plank naar de muur gericht zijn, want stoeiende kinderen zouden zich kunnen bezeren. Onzin, zegt de eigenwijze schoolleider: kinderen moeten leren wat gevaar is en hun gedrag aanpassen.
COLUMN - Waarin de auteur kijkt naar Rauwer, een documentaire over Francis die haar zoontje Tom uitsluitend rauw voedsel laat eten. Daardoor raakt Tom ondervoed en wordt Francis beschuldigd van kindermishandeling.
Elke keer als Francis op Google gaat zoeken naar de gevaren waaraan de voedselindustrie ons blootstelt, ziet ze haar eigen gelijk bevestigd. Het is de paradox van deze tijd. Hoe meer informatie er beschikbaar is, hoe eenvoudiger het wordt om je wereldbeeld dicht te timmeren.
Ze heeft overal antwoord op. Pindakaas? ‘In alle pinda’s zit een schimmel. Behalve in de wild jungle peanut.’ Vis dan? ‘Vis zit vol met kwik. Kwik kan in je hersenen gaan zitten. Het kan depressies veroorzaken, het is gelinkt aan schizofrenie, het is niet iets waar je blij van wordt als dat in je lijf zit.’ Staat allemaal op het internet.
Het was niet zo heel erg geweest, als Francis geen kind had gehad dat ze wil beschermen tegen het kwade. Sinds hij vijf jaar is, eet Tom alleen nog maar rauw voedsel. Geen vlees, geen vis, geen brood, geen pasta, geen rijst, geen zuivel. Alleen maar rauwkost, noten en zaadjes. Tom is daardoor wat aan de kleine kant. De autoriteiten maken zich zorgen over hem. Maar Francis ziet haar eigen gelijk weer eens bevestigd. In zuivel zitten groeihormonen. Tom neemt geen zuivel tot zich. Logisch dat hij kleiner is dan zijn leeftijdgenoten.
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.
Boeiende techniek ook, die optogenetics.
COLUMN - Waarin de auteur vreest voor het einde van de LA porno-industrie en het gebrek aan moderne porno voor de generatie na ons.
Tegelijk met de laatste Amerikaanse presidentsverkiezingen vond in Los Angeles een referendum plaats. De inzet: het verplicht stellen van condoomgebruik in pornofilms. De voorstanders wonnen. Dat nieuws werd in Nederland overschaduwd door de herverkiezing van Obama, wat niet vanzelfsprekend is in een land waar het journaal al dagen opent met een stervende bultrug die de term walvis iets te letterlijk nam.
De grote kracht achter Measure B, zoals de condoomwet heet, is de Aids Healthcare Foundation, de grootste Aids-organisatie ter wereld. Ze sponsorden met 1,6 miljoen dollar vrijwel de gehele ‘vote yes’-campagne. Met dat geld had je heel wat Angolese aidsweesjes van medicatie kunnen voorzien. Ze hadden het ook kunnen inzetten voor voorlichting in pornofilms. Sluit elk filmpje af met een sterfscène, in het kader van ‘hadden ze maar een condoom moeten gebruiken.’ Dat is weer eens wat anders dan die eeuwige facials.
Voor mij maakt het niet uit, ik haal het einde toch nooit.
Voordat er misverstanden ontstaan, Measure B heeft niets te maken met voorlichting. Het doel is bescherming van pornosterren. Zij hebben, ondanks alle voorzorgmaatregelen, inderdaad een verhoogde kans op soa’s. In andere branches noemen ze zoiets het risico van het vak.
RECEPT - veganistisch bijgerecht, 4 personen
300 g pastinaak, gewassen
500 g kleine spruitjes
enkele stelen snijbiet
4 el olijfolie
aluminiumfolie
Verwarm de oven voor op 200 graden. Verpak de pastinaak in folie en pof in 30 minuten beetgaar in de oven. Snijd het stronkje van de spruit en halveer ze. Snijd de stronk van de snijbiet in luciferdunne reepjes, bewaar het blad voor een salade of in reepjes gesneden rauw door aardappelpuree. Neem de pastinaak uit de oven en verwijder de schil, na het poffen laat de schil gemakkelijk los. Snijd de pastinaak in plakken. Verhit de olie in een wok en roerbak hierin de spruitjes 4-5 minuten op halfhoog vuur. Doe de plakken pastinaak erbij en roerbak nog 3-4 minuten. Voeg de laatste minuut de snijbiet erbij en breng op smaak met zout en versgemalen peper. Lekker met romige aardappelpuree.
copyright photo: Andrei Tchernikov, recept & foodstyling: Fiona Ivanov
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Hoewel: hij heeft drie weken de tijd om in beroep te gaan. Dat zou nog een leuke soap opleveren.
COLUMN - Wanneer is een grap grappig, en wanneer is-ie kwetsend? Voor de zekerheid kun je het maar beter bij poepgrappen houden.
Gisteren was het een magische datum, als we de cijferfetisjisten mogen geloven. Sommigen dachten dat de maya-kalender afliep, maar dat is pas de 21e. Anderen hielden van repeterende cijfers en gaven elkaar het ja-woord op deze dag. Normaal gesproken doen dit soort data mij niet zoveel, maar gisteren wel, want het was mijn twintigste verjaardag.
Twintig. Ik verkondig vaak dat leeftijd maar een getal is, maar nu is het anders. Als iemand mij vraagt: ‘Hoe oud ben je nu eigenlijk?’ en ik zeg ’twintig jaar,’ dan voel ik wel iets. Ik voel dat mijn onbezonnen tienerjaren nu echt achter me liggen. Ik voel het volwassen verantwoordelijkheidsjuk op mijn schouders drukken. Ik voel me daadwerkelijk ouder.
Onzin natuurlijk. Ik maak nog dagelijks poepgrappen, maak lange ochtenden in bed en lange nachten in de kroeg. Ik mag dan wel twintig geworden zijn, volwassen ben ik waarschijnlijk nog lang niet. Kinderachtigheid moet je koesteren, maar zo gauw het buiten de perken van de poepgrappen gaat treden, kan het uit de hand lopen.
Australische radio-DJ’s haalden een grapje uit met een Britse zuster. Ze deden zich voor als mensen die namens Kate Middleton informatie wilden opvragen bij het ziekenhuis. Dat lukte nog ook. Hoewel deze prank minder kinderachtig was dan de meeste radio-grappen, bleek hij fataal. Enkele dagen later werd de zuster dood gevonden. Ze was al tijden overspannen en het telefoontje was de druppel die de emmer deed overlopen. Een nepdrol op haar bureau was waarschijnlijk net zo grappig geweest, maar minder fataal.
COLUMN - Hoe Oud Zeikwijf van driegangenmenu’s verzorgd door kokkinnen naar marktafval vreten ging. Plus een recept voor een (min of meer) klassieke potée.
Wat betreft het emigreren heb ik gedaan zoals mijn grootmoeders, beiden uit Italië naar Frankrijk verkast: zo snel en zoveel mogelijk integreren (“Il faut hurler avec les loups”), zo min mogelijk terugkijken. Ik heb me met overgave in mijn nieuwe thuisland gestort. Een paar dingen gingen stroever dan de rest. Met name: voedsel.
Heerlijke melange met vierkantjes karton
De eerste vier jaar had ik geen cent te makke, vrat ik het afval van de markt en had ik geen last van neerbuigendheid. Ik was telkens de hemel dankbaar voor het miserabele beetje dat ik in mijn maag kreeg. Een decennium en veel eetperikelen verder was dat anders. Nederland was het Oostblok, wat voedsel betrof, was ik achter gekomen. De inwoners waren door de eeuwen heen altijd zo zuinig met eten geweest dat de lekkere dingen nooit werden verkocht: die kreeg je ook niet meer te koop. Exporteurs uit zuidelijke landen wisten het al: de beste kwaliteit ging naar Frankrijk, de minste naar Nederland. Want die letten alleen op de prijs. De supermarkten stonden vol met de allergoedkoopste spullen, die je destijds in Frankrijk niet eens aan je dieren gaf. Zo was er maar één soort koffie, en nergens op de verpakking kon je lezen of het arabica- of robustabonen waren. Dit soort subtiliteiten waren niet aan de Nederlanders besteed. ‘Een heerlijke melange,’ stond op de koffieverpakkingen. Een melange die Douwe Egberts voor de Nederlander had bedacht, zo efficiënt en goedkoop mogelijk. En de verrukkelijke theebiscuitjes van Lu? Dat waren hier vierkantjes karton, waarvan je op bezoek slechts één kreeg bij één mok slappe thee.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.