Tot voor kort kenden we de “twee minuten haat” vooral uit 1984. Maar nu is er HATER, met onder andere leden van Neuk!, en er is een serieuze kans dat mensen in de toekomst vooral daaraa… nee, ok, fuck it, dat is niet zo. Maar boeien, het is wel een vet nummer, en het geweldig om te zien dat er nog kwalitatief goede hardcore gemaakt wordt – ook voor de liefhebbers van het Nederlandstalige lied.
Het klimaat gaat naar de klote, onze natuur ook, de woningmarkt is uitgewoond, arme mensen worden alleen maar armer terwijl de rijkaard zelfzuchtig voort leeft, we hebben wel nog Corona maar geen Corona-beleid, extreemrechts wordt nog steeds groter, er is oorlog, honger, ziekte en dood… dus laten we even iets vrolijks doen. Om af te leiden van alle ellende, enzo. We kunnen toch best even doen alsof Everything is Awesome? Met dank aan de Lego Movie.
Afgelopen weekend was ik voor het eerst op het alleraardigste festivalletje Baroeg Open Air, en daar mocht ik voor het eerst sinds tijden death/grind-grootheden Napalm Death weer eens aanschouwen. En dat was leuk, dus ik laat jullie graag meegenieten! Suffer the Children is uit de vroege jaren ’90, toen de band wat minder grind en wat meer death werd. Terzijde, hoewel Napalm Death voor het eerst het Closing Time-slot mag vullen, kwam de zanger wel al eerder langs.
RECENSIE - 
Ja, dat wordt toch een dingetje bij mijn boekrecensies – hoe lang na het verschijnen van een boek kun je nog aan komen kakken met je recensie? In dit geval is het wel erg gortig, ook omdat ‘Maar dat mag je niet zeggen’ van Nikki Sterkenburg zo goed verkoopt dat het inmiddels in de derde druk zit (hoop ik – het zou inmiddels ook de vierde of vijfde kunnen zijn). En dat terwijl de uitgever me niet alleen een mooi recensie-exemplaar toestuurde, maar zelfs één van de gesigneerde versies!
Met enige blosjes van schaamte op de wangen dan nu maar naar het boek (want dat is een stuk interessanter dan gezwatel over mijn non-existente planningsvaardigheden). ‘Maar dat mag je niet zeggen’ is een publieksversie van het proefschrift (2021) van Sterkenburg, dat ze schreef bij het Institute of Security and Global Affairs van de Universiteit Leiden. Ze is van huis uit journalist en dat leidt tot de prettige combinatie van enerzijds een wetenschappelijk stevig gefundeerd verhaal, dat vervolgens ook nog vlot en leesbaar is opgeschreven. Ze duikt in de wereld van radicaal- en extreemrechtse activisten, door middel van veldonderzoek, waaronder het bezoeken van bijeenkomsten en het houden van vele interviews met de activisten zelf. Dat geeft een wonderlijk kijkje in wat de mensen drijft en waar ze in geloven.
Kull is een relatief nieuwe band. Hun debutalbum Exile stamt uit 2019, en bevat een heerlijk eclectische mix van epische filmmuziek, metal, melodieën en ingesproken teksten. Het geeft een vrij uniek geluid, al heeft het ergens wel in de verte wat weg van de meer epische (lees: niet lolbroekerige) nummers van Alestorm, zoals die in de hyperlink, en de oude Turisas.
Maar: tegelijkertijd is het ook helemaal niet zo’n nieuwe band, want Kull is een doorstart van het machtige Bal-Sagoth, maar dan met een andere zanger. Maar Bal-Sagoth verdient meer liefde en aandacht dan een korte mention in een Closing Time, dus die houden jullie van me tegoed. Voor nu: geniet vooral van Kull, en laten we hopen dat er potverdorie snel een nieuw album uit komt want 3 jaar is toch aardig lang.
Voor het eerst sinds tijden heb ik weer eens een Twitter-draadje gemaakt. Aanleiding is dit artikel van Maurice Limmen, de voorzitter van de Vereniging Hogescholen. De mensen die het in de oorspronkelijke vorm willen lezen kunnen hierboven klikken, hier volgt een wat meer prozaïsche versie. Het artikel van Limmen gaat in grote lijnen over het onderscheid wo/hbo, en dat hoewel gelijkwaardig (te) veel studenten kiezen voor wo en het hbo op sommige plekken krimpt, wat schadelijke gevolgen heeft.
Waarom ik hier iets over wil zeggen, is omdat in dit artikel, hoeveel zinnigs er verder ook in staat, vakkundig een olifant wordt vermeden als het gaat over het onderscheid tussen uni en hbo. En ik wil het hebben over die olifant: het voortgezet onderwijs.
We gaan terug naar voor de invoering van het bachelor/master-stelsel, net na de wisseling van het millennium. Het was toen vrij eenduidig. Een hbo-opleiding duurde 4 jaar, een wo-opleiding 4, 5 of 6 jaar. Het hbo daar kon je terecht na de havo, en de universiteit na het vwo. Dat vwo was (veel) moeilijker dan de havo én duurde een jaar langer. De universiteit was moeilijker (het niveau was ‘hoger’). Al heb ik een hekel aan het normatieve ‘hoger/lager’ verhaal, ik gebruik de termen hier toch maar even voor de duidelijkheid.
Het was al eer een tijdje geleden dat we hier wat computerspelletjesmuziek hadden. Deze keer, in plaats van het (vaak ook heel gave) elektronische gepriegel, Heel Wat Anders: namelijk een a capella nummer van het computerspel Skyrim V – The Elder Scrolls. Nadat je een opdracht hebt vervuld, als ik het goed begrepen heb, kun je de barden die je tegenkomt in het spel het voor je laten zingen. Het spel schijnt een klassieker te zijn, maar uit eigen ervaring kan ik er niets over zeggen helaas. Deze uitvoering van het nummer is gemaakt door de a capella groep VoicePlay.
QUOTE - Doorgaan op deze weg is daarom geen optie; er is verandering nodig, en het onderwijs moet daarin het voortouw nemen, betoogt Aldo van Duivenboden. “Wat mij betreft is de tijd aangebroken dat het onderwijs het juk van de brave volger van economie en arbeidsmarkt afwerpt en het voortouw neemt als aanjager van de transitie naar een duurzame en inclusieve wereld”, schrijft hij.
Ok, het heeft misschien een beetje ’60’s vibes (Kritiese Universiteit iemand?), maar Aldo van Duivenboden van de OnderwijsInnovatie Hub van Hogeschool Saxion heeft hier natuurlijk wel 100% gelijk. Hadden ze in de jaren 60 trouwens ook wel, dat je een beetje systeemkritiek best mag verwachten vanuit het hoger onderwijs en dat het uitblijven daarvan gelijk staat aan het dienen van de status quo. Maar dat terzijde.
QUOTE - Tja, in Moldavië kijken ze natuurlijk ook met lede ogen naar wat er in het oosten gebeurt. Zij hebben immers ook een smalle strook van hun land waar, eh, de Russische bevolking “beschermd” door een Russische bezettingsmacht (of was het nou een “vredesmissie”?). De minister van defensie denkt er het zijne van:
“We cannot neglect the presence of an uncontrolled state that is so militarized,” Nosatii said about unrecognised Transnistria.
QUOTE - Nee. Nee! Niet in de wetenschap, toch? Dat bolwerk, wat zeg ik, bastion van rede en neutraliteit, waar alleen iemands kwaliteit van belang is? Een dubbele standaard ten opzichte van (bijvoorbeeld, in dit geval) vrouwen, die kan daar toch niet bestaan?! Een dikke beurs krijg je toch omdat je goed bent, wat zeg ik, excellent zelfs, en heeft toch niets te maken met je geslacht?
Doordat de criteria voor de Starting Grant niet goed gedefinieerd zijn, concentreren panelleden zich bovendien op verschillende dingen, schrijven de onderzoekers. Onafhankelijkheid, bijvoorbeeld, gaat voor sommige panelleden vooral om een duidelijke afstand ten opzichte van eerdere begeleiders (fysiek of in het onderzoek). Volgens een geïnterviewd panellid zouden vrouwen vaker geneigd zijn om samen te werken met mensen die ze al kennen, terwijl mannen meer ambitie zouden hebben om zelf een onderzoek te beginnen.
Door de aanname dat vrouwen minder onafhankelijk zijn dan mannen worden ze strenger beoordeeld op dit vlak, schrijven de onderzoekers. Zo ontstaat een dubbele standaard. Volgens sommige panelleden lijkt het geen probleem voor een mannelijke kandidaat om veel publicaties te hebben met een begeleider als co-auteur, terwijl vrouwen om die reden wel negatiever beoordeeld worden. Hetzelfde geldt voor mobiliteit. “Sommige mannen blijven altijd bij dezelfde universiteit, maar iedereen vindt dat ze wel een goed CV hebben”, zei een panellid. “Tegelijkertijd wordt het wel genoemd als een vrouw niet naar het buitenland is geweest tijdens haar PhD of erna.”
Tangerine Dream maakt, op dit album in ieder geval, vage, instrumentale, psychedelische rock/elektronische muziek. Het album Force Majeure komt uit de late jaren 70, klinkt relaxed en heeft heel lekkere gitaar leads. De eerste minuut of 5 zijn een wel héél relaxed intro, dus als u ongeduldig bent kunt u dat wellicht beter overslaan.
Het ligt een beetje buiten mijn comfort zone, maar ik kwam dit tegen toen de fantastische Arjen Anthony Lucassen (van Ayreon) werd geïnterviewd door de even fantastische Elizabeth Zharoff. Lucassen noemde dit als invloed. Voor muziekliefhebbers en muziek-nerds is dit ook de moeite waard:
Fuckin’ heavy metal. Meer of minder kan, of wil, ik er niet van maken. Tower is een relatief jonge band, die zich laat inspireren door oude hardrock en metal uit de eind 70’s en vroege 80’s, en dat doet met toewijding, passie en muzikaal vakmanschap. Dat is meer mensen opgevallen, blijkt uit de uitermate lovende recensies. En mochten mensen nieuwsgierig zijn naar hoe het er uitziet met een clipje er bij, nou, zo dus: