Politiek Correct

Politiek correct, dat zijn de centrale waarden van vrijheid, gelijkheid, en broederschap. De rechtsstaat, scheiding van kerk en staat, en de mensenrechten. Wie wil dat nu níet zijn? De kerk van de zelfhaat? In Trouw stond een tijdje terug weer zo’n artikel in de trend waarvan er wel meer verschijnt, dit keer getiteld ‘de Kerk van de Haat’. Die kerk, dat was de ‘linkse kerk’, ziet u? Die haat, dat is de zogenoemde linkse zelfhaat. Het steeds terugkerende verwijt? Zogenaamde antiracisten en feministen zouden een religie van de zelfhaat verkondigen. Mensen zouden zich volgens die antiracisten en feministen schuldig moeten voelen voor de wandaden van hun voorvaderen. Schuldig, omdat ze wit, nee sorry, blank zijn. Beweringen als in het kerk-van-de-haatartikel hebben we al eerder gezien, zoals bij Heleen Mees, Elma Drayer, en Theodoor Holman, bij GeenStijl, de Post Online, ach, de hele reut aan sensatieschrijvertjes van kwaad-rechts verkettert “links” met die kritiek. Ze worden gretig gelezen, verdienen er een leuke boterham mee. En in Terstalls pamflet “vrij links” kregen deze mensen die het wagen op te staan tegen discriminatie ook al een veeg uit de pan. Opkomen voor de rechten van een groep mensen zou maar verdeeldheid zaaien onder links, moeten we niet willen.

Door: Foto: Viola Renate (cc)
Foto: DocChewbacca (cc)

Het verzet van Syp Wynia

, door

OPINIE - En, heeft u zich al aangemeld bij het hedendaagse verzet? Volgens Elsevier-columnist Syp Wynia voltrekt zich onder onze neuzen de tweede grote cultuuroorlog en het volgende beslissende front zou volgens hem wel eens het Paasfeest kunnen zijn. Of Pinksteren, of Hemelvaart. Nou ja, een van die christelijke feestjes waarvan het gros van de mensen de betekenis van verhaspelt dus.

Geen Operatie ‘Market Garden’, maar Operatie Paasmarkt. Zoiets.

Menig Nederlander voelt volgens Wynia namelijk hoe sluipenderwijze stukje bij beetje onze vaderlandsche Leitkultur geërodeerd en weggespoeld wordt in een mix van cultuurrelativisme, weg-met-ons-mentaliteit, autochtone aanpassingsdrift en ‘identity politics’ die haaks staan op gezond volks chauvinisme en nationale trots op het eigen culturele erfgoed.

Allemaal de schuld van een monsterverbond van zelfhatende gutmenschen, moslimfluisteraars, gewiekste beroepsmoslims, islamitische reli-fundi’s en ondankbare zwartjoekels die naar Amerikaans voorbeeld praatjes krijgen. ‘Uppity negroes’ en lakeien van Ankara zijn erop uit onze nationale feestdagen te stelen! Nederlander, let op uw saeck!

Baas in eigen land

Inzet van dit nationale gezelschapsspel betreft volgens Wynia wie er eigenlijk ‘de baas’ is in Nederland. De (blanke, dominante) meerderheid van het Nederlandse volk of een kongsi van bruine insluipers en een minderheid van potverterende witte multiculti-knuffelaars die de politiek-correcte bestuurders maar wat graag voor hun karretje spannen: kortom, een soort van hedendaagse landverraders. Moderne NSB’ers en burgemeesters in oorlogstijd, zeg maar.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Mededeling

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Zwarte Piet en de witte koloniaal

, door

cc commons.wikimedia.org Equestrian portrait of Catherine I

OPINIE – Hans Beerends, oprichter van de Wereldwinkels en auteur van verschillende boeken over de geschiedenis van de mondiale solidariteit in Nederland, mengt zich op Vice Versa met dit opiniestuk in de Zwarte Pieten discussie.  Door ‘wij wit’ tegenover ‘zij zwart’ te stellen, doorkruis je volgens hem datgene waar het werkelijk om gaat, namelijk de strijd tussen onderdrukkers en onderdrukten. De anti-Zwarte Piet activisten kunnen bovendien  wel eens precies het tegenovergestelde teweegbrengen als ze nastreven door racisme te koppelen aan een kinderfeest.

Nu de goede Sint alweer terug is naar Spanje met achterlating van de vele Pieten in vele kleuren, lijkt het zinvol om die hele alsmaar doorgaande discussie van enige afstand te bekijken.

Het welles-nietes debat kreeg een paar weken terug weer een nieuw wending door de vertoning van de documentaire ‘Zo zwart als roet ‘ van de succesvolle documentairemaakster Sunny Bergman. Bergman, een verklaard tegenstander van zwarte Piet, kreeg kritiek van vier prominente zwarte vrouwen die in een artikel in de NRC aangaven dat Bergman als witte deze film helemaal niet had mogen maken. Ze moest verzet tegen zwarte Piet overlaten aan de slachtoffers, namelijk de zwarte mensen.

Wit privilege

Foto: Light Brigading (cc)

White privilege en racisme

, door

Ok, het is inmiddels alweer een paar weken geleden, maar ik blijf toch een beetje hangen in die complete “white privilege”-discussie, en dan vooral in relatie tot de volgende quote van Arzu Aslan:

Een witte persoon kan kosteloos tegen racisme zijn als die niet ook tegen white privilege strijdt.

Een nogal opmerkelijke zin, en niet alleen omdat “ergens tegen zijn” wordt gekoppeld aan “strijden”, want ik vermoed dat ze het gezien de voorbeelden, heeft over mensen die actief racisme proberen te bestrijden, en niet alleen “tegen zijn”.

Ik vind de uitspraak vooral opmerkelijk omdat het veronderstelt dat de begrippen white privilege en racisme compleet los staan van elkaar. Alsof ze niet de twee kanten zijn van dezelfde medaille. Want als er ergens gediscrimineerd wordt, dan is het onvermijdelijke gevolg dat een andere groep daarvan (indirect) profiteert.

Zo ook hier. White privilige is niets anders dan een gevolg van racisme, het is niet een op zichzelf staande entiteit. En dat het lastiger te herkennen is, is ook logisch. Want het probleem is cumulatief net zo groot, maar doordat er in de racistische groep* veel meer mensen zitten, is het gemiddelde voordeel dat die groep individueel ervaart klein ten opzichte van het nadeel dat de onderdrukte groep ervaart.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Mededeling

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Waan van de dag

Geachte witte Nederlander,

, door

… tijd om het eens te hebben over uw onopgemerkte privileges

Open brief van Tofik Dibi over ‘white privilege’.

Waarschijnlijk zucht u nu.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Help, die zwartjes praten terug!

, door

OPINIE - Aangezien we tegenwoordig allemaal antiracisten zijn, zou je verwachten dat de simpele vraag wat iemand bedoelt uit te drukken, wanneer deze in verband met Afrikaanse bootvluchtelingen het woord ‘zwartjes’ in de mond neemt, nauwelijks als een verrassing zou komen.

Laten we wel zijn: ‘zwartjes’ dat is taal die je uit de mond van kapitein Haddock in de Kuifje-albums zou verwachten. Het woord ademt een koloniale mentaliteit waar we ons tegenwoordig voor generen.

Šimekgate wordt Sylvanagate

En misschien is dat ook wel wat Martin Šimek bedoelde toen hij het woord in de mond nam in zijn vertelling over hoe het dorp aan de Italiaanse zuidkust waar hij tegenwoordig woonachtig is, aangespoelde bootvluchtelingen opvangt: dat hij ondanks al zijn goede bedoelingen en pogingen om contact te leggen toch niet ontkomt aan zijn koloniale blik. “Ik maak mijzelf met dat woord belachelijk!” zo gaf hij na veel vijven en zessen te kennen.

Wie schetst echter mijn verbazing, dat het niet Šimeks woordgebruik was dat gefronste wenkbrauwen opriep (‘Hmm, wat zegt ‘ie nu?’), maar dat de agressie zich richtte op Sylvana Simons, die er de vinger bij had gelegd dat ‘zwartjes’ nogal een beladen uitdrukking is, die om enige nadere uitleg vraagt?