Japan monddood door nieuwe wet

Correspondente Ranko Rakkan bericht vanuit Tokyo over een nieuwe wet in Japan die critici van de regering monddood kan maken. Pas op wat je zegt, en pas op wat je vraagt. In de ogen van de Japanse overheid ben je – zonder dat je het zelf weet of zelfs kan navragen – een spion of een terrorist, en verdwijn je voor tien jaar achter slot en grendel. Dat laat de Wet ter Bescherming van Speciale Geheimen die de regering onder premier Shinzo Abe vandaag door het parlement ramt, namelijk toe. Japanse media-organisaties, schrijversverenigingen,  mensenrechtenorganisaties, burgergroeperingen, theater- en filmmakers, Nobelprijswinnaars en 2000 wetenschappers, advocatenfederaties en oud-ambtenaren van hoge rang hebben heftig tegen de nieuwe wetgeving geprotesteerd. Amnesty International, de VN mensenrechtenorganisatie als ook de internationale PEN (schrijvers) Club en journalistenverenigingen schaarden zich in het protest. Het mag niet baten. De regering heeft een comfortabele meerderheid in beide huizen van het parlement. En er zijn kleine oppositiepartijen die voor deze wet een gelegenheidscoalitie aangaan. Niet alleen bedreigt de wet de vrijheid van meningsuiting, de mensenrechten en het recht op openbaarheid van informatie, de procedure waarmee de regering in grote haast de wet door het parlement stuurt, is democratisch hoogst twijfelachtig. Het is een wet die als een 'thought police' zal functioneren, is de algemene vrees. Wat gaat de nieuwe wet doen?

Foto: Rita Willaert (cc)

Eerst schild, daarna zwaard

Wetgeving moet eerst schild en daarna zwaard zijn, vindt strafrechtadvocaat Jozef Rammelt in reactie op Judith Sargentini. Wetgeving beoogt de verhoudingen tussen burgers onderling en tussen overheden en burgers te reguleren. Dit is echter niet het geval in Nederland. 

De verhouding tussen burgers betreft het reguleren van verhoudingen tussen gelijken – iedere burger is immers gelijk aan de ander – terwijl de verhouding tussen overheden en burgers er een is van een fundamentele ongelijkheid. De overheid legt regels op en die moeten worden nageleefd. Worden zij niet nageleefd, dan staat daarop onherroepelijk een sanctie in welke vorm dan ook. In het betoog van Judith Sargentini gaat het over deze laatste relatie. De vraag dient zich aan of de overheid bij de regulatie het recht op privacy en gegevensbescherming van de burger geheel of gedeeltelijk terzijde mag schuiven, of dat deze rechten gerespecteerd moeten worden bij het opstellen van wetgeving.

Bij effectieve misdaadbestrijding ontkom je er eenvoudig niet aan om het recht op privacy en gegevensbescherming geheel of gedeeltelijk terzijde te zetten. Hetzelfde geldt voor de opsporing van een strafbaar feit. Dat kan niet anders, maar de regels die zijn opgesteld over hoe die rechten geheel of gedeeltelijk voor een bepaalde periode terzijde geschoven moeten worden, dienen door de handhavers van de wet strikt opgevolgd te worden. Zowel de reden van het tijdelijk terzijde zetten van deze rechten, als de wijze waarop dit geschiedt, dienen aan een integrale controle van een rechter onderworpen te zijn. Dat is, denk ik, in Nederland vrij aardig geregeld in het wetboek van strafvordering. De vraag dient zich echter aan of de staat preventief mag gaan surveilleren zonder dat daarvoor een directe reden aanwezig is.

Camera’s op iedere hoek van de straat die iedere beweging die u maakt registreren. Vastleggen welke winkel u bezoekt, welk vervoermiddel u gebruikt, hoeveel boodschappen u bij de kruidenier naar buiten sleept, noem maar op. Registratie op parkeerzuilen met welke auto u waar en hoelang parkeert. De registratie van de verplaatsingen die u met uw mobiele telefoon in uw tas maakt als u rustig door de stad loopt. Als u bij uw bank de pinautomaat gebruikt wordt er een foto van u gemaakt. Het kan allemaal niet op.

Minister Opstelten kwam onlangs met het onzalige idee om iedere vliegreis die u in de toekomst gaat maken te registreren. Als reden werd uiteraard een effectieve terrorismebestrijding weer eens in de strijd gegooid. Dat plan werd niet door een meerderheid in de Nederlandse politiek omarmd en dat is maar goed ook.

Ik stel u een andere vraag dan Judith Sargentini stelde en wel de volgende: bent u werkelijk van mening dat u nog enige vorm van privacy heeft in deze technische maatschappij, terwijl u de meest brave burger op de wereld bent? Ik stel vast dat dit niet het geval is, want waar u zich ook bevindt, uw aanwezigheid wordt overal en 24 uur per dag op enigerlei wijze geregistreerd. Als u zich onbespied waant tijdens een boswandeling vrees ik dat u op een paar honderd meter traceerbaar bent via uw mobiele telefoon. Het zwaard heeft de overhand gekregen ten koste van de schildfunctie van wetgeving. Dat is niet alleen het geval in de Verenigde Staten, maar ook in de rest van de wereld en heel zeker ook in Nederland.

Nederland is koploper bij het aantal door justitie afgeluisterde telefoon gesprekken. Hoezo privacy?

Het zwaard wordt dagelijks geslepen met als argument naar de burgers toe dat deze maatregelen hun veiligheid vergroten, en indien zij braaf zijn, zij helemaal niets te vrezen hebben. Dat is pure onzin. Data kunnen fout worden verwerkt en opgeslagen, met alle gevolgen van dien. Data kunnen in de verkeerde handen komen en voor heel andere doelen gebruikt worden dan waarvoor zij oorspronkelijk verzameld en opgeslagen werden. In hoeverre worden de door de overheid verzamelde data eigenlijk effectief beveiligd? Voor mij een vrij prangende vraag waarop ik vooralsnog geen antwoord heb. Ieder beveiligingssysteem is toch tegenwoordig te kraken? Wordt het dan te koop aangeboden aan de hoogste bieder op Marktplaats?

Ik vrees dat de trend van toenemende massasurveillance zal voortduren en er geen mogelijkheid meer is het tij te keren. Dit is een sombere vaststelling.

Dit debat is een coproductie van De Helling en Sargasso. 

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Foto: copyright ok. Gecheckt 17-10-2022

Stoere pestwet

OPINIE - Staatssecretaris Sander Dekker komt met anti-pestwetgeving. Bij nadere bestudering van z’n voorstellen lijkt het er echter meer op dat hijzelf de pester is en het onderwijs het pestslachtoffer.

Sander Dekker is een uitblinker. In buhnepraat wel te verstaan. De laatste loot aan de stam is de wens om scholen wettelijk te verplichten om met “bewezen effectieve” pestprogramma’s te werken. Aanpakken dat probleem. Daadkracht uitstralen. Het klinkt allemaal mooi en nobel, maar over de effectiviteit kan sterk worden getwijfeld.

Hoeven scholen dan niets te doen aan pestgedrag? Het spreekt voor zich dat scholen een veilige omgeving moeten bieden voor alle leerlingen. Het aanpakken van pesten is daar een onderdeel van. Een veilige omgeving is tenslotte een noodzakelijke voorwaarde om tot een goed leerresultaat te kunnen komen. Alleen al om die reden zou een wet zoals die nu op tafel ligt, overbodig moeten zijn. Wat opvalt aan de voorstellen van Dekker is het repressieve karakter. De school moet dit, moet zus en wordt 100 procent verantwoordelijk gesteld. Hiermee gaat de staatssecretaris echter voorbij aan een aantal fundamentele zaken.

Invloedssfeer school

Ten eerste vindt het pesten niet alleen op school plaats, maar voor een flink deel ook daarbuiten. Buiten de invloedssfeer van de school dus. Daar kun je een school onmogelijk volledig voor verantwoordelijk stellen. Dit betekent niet dat de school geen rol kan spelen, integendeel zelfs. Maar de scholen volledig verantwoordelijk stellen heeft alleen maar afschuifgedrag tot gevolg. De school wordt dan niet alleen door de overheid, maar ook door bijvoorbeeld de ouders verantwoordelijk gesteld voor pestgedrag. En dat terwijl ook de ouders hierin ook een rol hebben.

Foto: MGF/Lady Disdain (cc)

Teksten

SATIRE - Deze website maakt gebruik van ‘teksten’. Dit zijn kleine combinaties van woorden, die bij het bezoeken van deze website kunnen worden opgeslagen op uw computer en in uw brein. Met behulp van teksten kunnen persoonlijke voorkeuren en interesses worden vastgelegd. Wij gebruiken teksten uitsluitend om onze website leesbaarder te maken en beter af te stemmen op de wensen en behoeften van de bezoekers.

Sinds juni 2012 is een nieuwe Telecommunicatiewet van kracht, die elke Nederlandse website en cabaretier verplicht om bezoekers vooraf te informeren over het gebruik van teksten en toestemming te vragen voor het gebruik ervan. Wij willen graag aan deze verplichting voldoen.

Teksten kunnen niet alleen gebruikt worden voor het opslaan van persoonlijke voorkeuren, maar ook voor het beïnvloeden en bepalen ervan. De teksten die wij op deze website gebruiken, hebben veelal ook dit oogmerk. Hoewel uw privacy hierbij nimmer in geding komt, willen wij u waarschuwen dat het accepteren van teksten op deze website langdurige gevolgen voor uw persoonlijke voorkeuren en interesses kan hebben.

Op deze website maken wij zowel gebruik van door onszelf geplaatste teksten (‘first-party teksten’) als van teksten van externe partijen (‘third-party teksten’). Om het gebruiksgemak van deze website te vergroten, gebruiken wij teksten van het Amerikaanse bedrijf WordPress. Deze teksten stellen bezoekers bijvoorbeeld in staat te reageren (door middel van een tekst) op de door ons geplaatste teksten. De informatie die hierbij verzameld wordt, wordt zo veel mogelijk geanonimiseerd en beperkt zich tot uw naam, schuilnaam, e-mailadres, IP-adres, woonplaats, gebruikte computer, browser, operating system, internetprovider en stemgedrag over de afgelopen 24 jaar. Dit alles conform de strenge wetgeving, die uitsluitend het vergaren van dergelijke functionele informatie toestaat.

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Het nut van anti-terrorismewetgeving

DATA - ‘Meer dan 200.000 professionals werken samen om de kans op een terroristische aanslag zo klein mogelijk te maken.’ In 2008, toen de publiekscampagne ‘Nederland tegen terrorisme’ liep, werkten er al heel wat mensen in het ‘anti-terrorismebestel’. Dat zijn er anno 2011 waarschijnlijk meer, want het budget groeit gestaag door (bekijk de ontwikkeling verderop in dit artikel).

Het anti-terrorismebestel is inmiddels een gevestigde orde in Nederland. Dat schrijft ook Erik Akkerboom, de Nationaal Coördinator Terrorismebestrijding (NCTb), in een beschouwend stuk over de afgelopen 10 jaar terrorismebestrijding in de Militaire Spectator. ‘Het heeft institutioneel en operationeel stevig vorm en inhoud gekregen.’ Hij is er stellig in dat dit nog verder moet worden uitgebouwd. In de Nationale Terrorismestrategie staat hoe: ze pakken de vijf peilers verwerven, voorkomen, verdedigen, voorbereiden en vervolgen aan. Verder geeft Akkerboom aan er naar te streven anti-terrorismewerk een ‘normale’ tak van beveiligings- en opsporingswerk te maken. Goed ingebed dus.

Akkerboom gaat nogal vanzelfsprekend uit van voortgang. Van doorgaan, van groei (investeringen), en zelfs van ‘in beton gieten’. Maar is dat wel echt hoe het verder moet met het anti-terrorismebestel?

Sinds 2001 is er een aantal wetten en maatregelen ingevoerd om het voorkomen van terroristische daden te vergemakkelijken. Zo mogen personen ook bij vage verdenkingen opgepakt worden, kunnen bankrekeningen van personen eenvoudig geblokkeerd worden en is een van deze wetten de reden dat telecomaanbieders al onze gegevens verplicht een half jaar lang moeten bewaren.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Donner repareert legesheffing

Probeert minister Donner ons een gratis kaart door de neus te boren, vraagt GB van Publiekrecht & Politiek zich af.

Donner probeerde zo uitgebreid mogelijk het nieuws te halen met zijn wetsvoorstel om in de Gemeentewet een betere grondslag voor het heffen van leges voor ID-kaarten te creëren. Anders gezegd: de Griekse toestanden zijn voorbij; er moet weer gedokt worden.

Daarbij betrok Donner een merkwaardig standpunt: het zou namelijk ‘vanaf nu’ niet meer gratis zijn. Maar het gaat om een wetsvoorstel en er is nu dus nog niets geregeld. Gokt Donner erop dat we daar pas achter komen als de wet al in het Staatsblad staat en probeert hij ons een gratis kaart door de neus te boren?

Niet helemaal. Het wetsvoorstel bevat namelijk een bepaling waarmee de wet straks terugwerkt tot de dag na indiening van het wetsvoorstel, althans ten aanzien van aanvragen die daarna worden ingediend. Dit soort terugwerkende kracht van bezwarende fiscale maatregelen is natuurlijk zeer bezwaarlijk, maar niet geheel uitgesloten. Om straks stevig te staan tegen verwijten van rechtszekerheid probeert Donner er nu zoveel mogelijk media-aandacht te trekken. En hij wijst er in de Memorie van Toelichting fijntjes op dat de kaart helemaal niet ‘gratis’ is, maar de belastingbetaler nu 1,5 miljoen euro per week moet ophoesten om dit geintje te betalen. Naar de Hoge Raad maakt de Memorie van Toelichting nog een verontwaardigde opmerking: de Paspoortwetgever had de duidelijke bedoeling om wel leges te kunnen heffen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

KSTn | Uitkleden omgevingsrecht

Logo kamerstukken van de dagOoit liet Minister Pronk de wet aanpassen zodat gemeenten meer verantwoordelijkheid kregen over het groen gebied. Gevolg: nog meer losse bebouwing in dat groen, want dat leverde lekker veel geld op.
Recent is de crisis- en herstelwet er doorheen gedrukt onder het mom van noodzaak i.v.m. een of andere crisis. Maar eigenlijk was het gewoon een wet om bouwend Nederland meer vrijheid te geven. Gevolg: nog minder groen.
En nu komt de volgende slag er aan. Onder de subtiele titel “Omgevingsrecht vernieuwd” gaat minister Schultz het omgevingsrecht, inclusief de regels van natuur- en milieurecht en het algemeen bestuursrecht “bundelen, vereenvoudigen, moderniseren en versoberen”.

Daar is toch niemand op tegen? Maar lees gerust tussen de regels door. Dan proef je dat men graag af wil van allerlei verplichtingen (zoals bijvoorbeeld milieu-effect-rapportages) die het snel bouwen in de weg staan.
Het meest duidelijk is dit nog te lezen in de volgende uitspraak:
vereenvoudiging van regels door aan te sluiten bij wat in Europese regels verplicht is gesteld en schrappen van overbodige regels. Ook met het oog op een gelijk speelveld binnen de EU.

Vrij vertaald, we halen alle regels uit de Nederlandse wet die strenger zijn dan die van Europa. Klaar ben je.

En ook dit keer kiest men er voor de gemeenten en provincies meer “regie” te geven. Oftewel, ieder voor zich en niemand voor het algemeen belang.

Vorige Volgende