Staatssecretaris Sander Dekker komt met anti-pestwetgeving. Bij nadere bestudering van z'n voorstellen lijkt het er echter meer op dat hijzelf de pester is en het onderwijs het pestslachtoffer. Sander Dekker is een uitblinker. In buhnepraat wel te verstaan. De laatste loot aan de stam is de wens om scholen wettelijk te verplichten om met “bewezen effectieve” pestprogramma’s te werken. Aanpakken dat probleem. Daadkracht uitstralen. Het klinkt allemaal mooi en nobel, maar over de effectiviteit kan sterk worden getwijfeld. Hoeven scholen dan niets te doen aan pestgedrag? Het spreekt voor zich dat scholen een veilige omgeving moeten bieden voor alle leerlingen. Het aanpakken van pesten is daar een onderdeel van. Een veilige omgeving is tenslotte een noodzakelijke voorwaarde om tot een goed leerresultaat te kunnen komen. Alleen al om die reden zou een wet zoals die nu op tafel ligt, overbodig moeten zijn. Wat opvalt aan de voorstellen van Dekker is het repressieve karakter. De school moet dit, moet zus en wordt 100 procent verantwoordelijk gesteld. Hiermee gaat de staatssecretaris echter voorbij aan een aantal fundamentele zaken.
OPINIE - De overheid kan een onschatbare bijdrage leveren aan aan de imagoverbetering van het onderwijs door de docent zijn autonomie terug te geven, schrijft rector Gerard Olthof.
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.
SATIRE - Deze website maakt gebruik van ‘teksten’. Dit zijn kleine combinaties van woorden, die bij het bezoeken van deze website kunnen worden opgeslagen op uw computer en in uw brein. Met behulp van teksten kunnen persoonlijke voorkeuren en interesses worden vastgelegd. Wij gebruiken teksten uitsluitend om onze website leesbaarder te maken en beter af te stemmen op de wensen en behoeften van de bezoekers.
Sinds juni 2012 is een nieuwe Telecommunicatiewet van kracht, die elke Nederlandse website en cabaretier verplicht om bezoekers vooraf te informeren over het gebruik van teksten en toestemming te vragen voor het gebruik ervan. Wij willen graag aan deze verplichting voldoen.
Teksten kunnen niet alleen gebruikt worden voor het opslaan van persoonlijke voorkeuren, maar ook voor het beïnvloeden en bepalen ervan. De teksten die wij op deze website gebruiken, hebben veelal ook dit oogmerk. Hoewel uw privacy hierbij nimmer in geding komt, willen wij u waarschuwen dat het accepteren van teksten op deze website langdurige gevolgen voor uw persoonlijke voorkeuren en interesses kan hebben.
Op deze website maken wij zowel gebruik van door onszelf geplaatste teksten (‘first-party teksten’) als van teksten van externe partijen (‘third-party teksten’). Om het gebruiksgemak van deze website te vergroten, gebruiken wij teksten van het Amerikaanse bedrijf WordPress. Deze teksten stellen bezoekers bijvoorbeeld in staat te reageren (door middel van een tekst) op de door ons geplaatste teksten. De informatie die hierbij verzameld wordt, wordt zo veel mogelijk geanonimiseerd en beperkt zich tot uw naam, schuilnaam, e-mailadres, IP-adres, woonplaats, gebruikte computer, browser, operating system, internetprovider en stemgedrag over de afgelopen 24 jaar. Dit alles conform de strenge wetgeving, die uitsluitend het vergaren van dergelijke functionele informatie toestaat.
DATA - ‘Meer dan 200.000 professionals werken samen om de kans op een terroristische aanslag zo klein mogelijk te maken.’ In 2008, toen de publiekscampagne ‘Nederland tegen terrorisme’ liep, werkten er al heel wat mensen in het ‘anti-terrorismebestel’. Dat zijn er anno 2011 waarschijnlijk meer, want het budget groeit gestaag door (bekijk de ontwikkeling verderop in dit artikel).
Het anti-terrorismebestel is inmiddels een gevestigde orde in Nederland. Dat schrijft ook Erik Akkerboom, de Nationaal Coördinator Terrorismebestrijding (NCTb), in een beschouwend stuk over de afgelopen 10 jaar terrorismebestrijding in de Militaire Spectator. ‘Het heeft institutioneel en operationeel stevig vorm en inhoud gekregen.’ Hij is er stellig in dat dit nog verder moet worden uitgebouwd. In de Nationale Terrorismestrategie staat hoe: ze pakken de vijf peilers verwerven, voorkomen, verdedigen, voorbereiden en vervolgen aan. Verder geeft Akkerboom aan er naar te streven anti-terrorismewerk een ‘normale’ tak van beveiligings- en opsporingswerk te maken. Goed ingebed dus.
Akkerboom gaat nogal vanzelfsprekend uit van voortgang. Van doorgaan, van groei (investeringen), en zelfs van ‘in beton gieten’. Maar is dat wel echt hoe het verder moet met het anti-terrorismebestel?
Sinds 2001 is er een aantal wetten en maatregelen ingevoerd om het voorkomen van terroristische daden te vergemakkelijken. Zo mogen personen ook bij vage verdenkingen opgepakt worden, kunnen bankrekeningen van personen eenvoudig geblokkeerd worden en is een van deze wetten de reden dat telecomaanbieders al onze gegevens verplicht een half jaar lang moeten bewaren.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
NIEUWS - De voorzitter van de Federal Reserve Bank of Dallas pleit verdergaande maatregelen om het risico van ’too-big-to-fail’ banken in te perken en de kredietverlening aan het midden- en kleinbedrijf weer op gang te helpen.
Probeert minister Donner ons een gratis kaart door de neus te boren, vraagt GB van Publiekrecht & Politiek zich af.
Donner probeerde zo uitgebreid mogelijk het nieuws te halen met zijn wetsvoorstel om in de Gemeentewet een betere grondslag voor het heffen van leges voor ID-kaarten te creëren. Anders gezegd: de Griekse toestanden zijn voorbij; er moet weer gedokt worden.
Daarbij betrok Donner een merkwaardig standpunt: het zou namelijk ‘vanaf nu’ niet meer gratis zijn. Maar het gaat om een wetsvoorstel en er is nu dus nog niets geregeld. Gokt Donner erop dat we daar pas achter komen als de wet al in het Staatsblad staat en probeert hij ons een gratis kaart door de neus te boren?
Niet helemaal. Het wetsvoorstel bevat namelijk een bepaling waarmee de wet straks terugwerkt tot de dag na indiening van het wetsvoorstel, althans ten aanzien van aanvragen die daarna worden ingediend. Dit soort terugwerkende kracht van bezwarende fiscale maatregelen is natuurlijk zeer bezwaarlijk, maar niet geheel uitgesloten. Om straks stevig te staan tegen verwijten van rechtszekerheid probeert Donner er nu zoveel mogelijk media-aandacht te trekken. En hij wijst er in de Memorie van Toelichting fijntjes op dat de kaart helemaal niet ‘gratis’ is, maar de belastingbetaler nu 1,5 miljoen euro per week moet ophoesten om dit geintje te betalen. Naar de Hoge Raad maakt de Memorie van Toelichting nog een verontwaardigde opmerking: de Paspoortwetgever had de duidelijke bedoeling om wel leges te kunnen heffen.
Ooit liet Minister Pronk de wet aanpassen zodat gemeenten meer verantwoordelijkheid kregen over het groen gebied. Gevolg: nog meer losse bebouwing in dat groen, want dat leverde lekker veel geld op.
Recent is de crisis- en herstelwet er doorheen gedrukt onder het mom van noodzaak i.v.m. een of andere crisis. Maar eigenlijk was het gewoon een wet om bouwend Nederland meer vrijheid te geven. Gevolg: nog minder groen.
En nu komt de volgende slag er aan. Onder de subtiele titel “Omgevingsrecht vernieuwd” gaat minister Schultz het omgevingsrecht, inclusief de regels van natuur- en milieurecht en het algemeen bestuursrecht “bundelen, vereenvoudigen, moderniseren en versoberen”.
Daar is toch niemand op tegen? Maar lees gerust tussen de regels door. Dan proef je dat men graag af wil van allerlei verplichtingen (zoals bijvoorbeeld milieu-effect-rapportages) die het snel bouwen in de weg staan.
Het meest duidelijk is dit nog te lezen in de volgende uitspraak:
“vereenvoudiging van regels door aan te sluiten bij wat in Europese regels verplicht is gesteld en schrappen van overbodige regels. Ook met het oog op een gelijk speelveld binnen de EU.”
Vrij vertaald, we halen alle regels uit de Nederlandse wet die strenger zijn dan die van Europa. Klaar ben je.
En ook dit keer kiest men er voor de gemeenten en provincies meer “regie” te geven. Oftewel, ieder voor zich en niemand voor het algemeen belang.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Maandag 29 november begint het proces van Privacy First tegen de Staat der Nederlanden over het nieuwe paspoort. Dankzij de Utrechtse burgemeester Wolfsen is de discussie over dit onderwerp gelukkig weer opgelaaid. Het biometrisch paspoort en het in de wet vastgelegde mogelijke gebruik voor opsporingsdoeleinden is een nieuwe paspoortaffaire waard. Met parlementaire enquete en aftredende ministers. Belangrijk voorwerk vinden we in een vorige maand gepubliceerd rapport van de WRR: Happy Landings? Het biometrische paspoort als zwarte doos. In dit rapport beschrijft Vincent Böhre hoe we aan het biometrische paspoort en de paspoortwet gekomen zijn. Het lijkt een aaneenschakeling van missers in de politiek en doordrammende ambtenaren.
Een van de belangrijkste conclusies van Böhre is de verschuiving in het doel van de wetgeving. Aanvankelijk was er alleen sprake van verificatie van het reisdocument door middel van een gemeentelijke database met foto’s en vingerafdrukken. In de wet die er uiteindelijk in 2009 gekomen is wordt de basis gelegd voor identificatie van personen door middel van een nationale database die voor meerdere doeleinden, waaronder opsporing, bruikbaar zou moeten zijn. Dat de terrorismebestrijding en de eisen vanuit de VS (middels aangescherpte visumbepalingen) hierbij een rol hebben gespeeld is duidelijk. Het sprookje dat wordt verteld is dat het allemaal moest van de EU. De EU schrijft de vingerafdruk voor, maar niet de centrale database. In Duitsland is de gedigitaliseerde vingerafdruk alleen opgeslagen op de chip in het paspoort. Die mogelijkheid is in Nederland nooit serieus besproken.
[qvdd]
“We don’t want anything to occur that prevents the Italians from doing as good a job [in fighting organised crime] as they have in the past.”
Lanny Breuer, staatssecretaris van Justitie in de VS, steunt het protest van Italiaanse politie, justitie en media tegen een nieuwe wet van de regering Berlusconi. In de voorgestelde wet wordt het plaatsen van telefoontaps en het gebruik van de resultaten daarvan in de pers veel moeilijker. Is Berlusconi de enige Europese regeringsleider die opkomt voor de privacy, of is het hem vooral om zijn eigen privacy te doen? Volgens een openbaar aanklager zou een aantal hoge maffia-bazen zonder de bestaande wetgeving niet in de cel zitten.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.