Civiele missie Kunduz hersenspinsel

Volgens het delftsblauwe tegeltje aan mijn muur dient men ijzer te smeden als het heet is. Wel, het ijzer is, naar het zich laat aanzien, momenteel tamelijk heet – zo heet dat het zich de grond in dreigt te smelten – dus laten we aambeeld en hamer er even bij pakken en de gloeiende staven een zinnige vorm geven. Sorry, wat zegt u? Ik sta hier te hameren, en versta het niet. U vindt het onkies zegt u? Want? Ah. Natuurlijk. We moeten niet over de ruggen van menselijk leed en angst politiek bedrijven. En waarom eigenlijk niet? Bedoelt u soms dat dat onfatsoenlijk is? Ah, juist. Ik snap het al. We moeten nu koel en rationeel handelen om de dreigende nucleaire crisis op te lossen en er op een later moment eens in alle rust over praten. Wel. Dat is niet mijn idee, vriend. En ik vind het ook een beetje raar. Jarenlang loopt u te schreeuwen dat kernenergie veilig is en de toekomst heeft, en nu keren de feiten zich tegen u, en vindt u het ‘niet gepast’ de discussie aan te gaan. Mag ik dat een tikkeltje laf vinden? Ja, dat mag ik vinden. U bent als die jammerende keeper die zojuist een strafschop tegen heeft gekregen en niet op de doellijn wenst te gaan staan omdat de aanvaller die u zojuist met verve getorpedeerd heeft zoveel pijn heeft. Geen gezeik. Onze spits redt het wel. Sterker nog: hij staat er al klaar voor. Dus: poten op de doellijn, wachten op het fluitje, en zo even de bal uit het net halen. Die bal gaat zodadelijk, via de binnenkant van de linkerpaal en uw o-zo fatsoenlijke achterwerk de goal in. Gelijkmaker. In blessuretijd. Dat wordt verlengen. U dacht dit potje al stiekempjes gewonnen te hebben, maar helaas. De dikke dame was er nog niet, we hoorden nog geen blues. Het debat gaat voort.