Quote van de dag: Verdonks geldschieter

Vorige week vielen twee zeer verschillende zienswijzen op het politieke spel in de media op. De eerste was de door Rita Verdonk aangehangen “Recht door zee” benadering. Niet gekleurd door partijpolitiek een standpunt bepalen op basis van door burgers aangedragen zaken en daar dan keihard op sturen. De tweede was de door Wouter Bos beschreven Compromissen aanpak. Een beschrijving van de noodzaak om tot elkaar te komen middels compromissen om zo een deel van de doelen waar een partij voor staat te kunnen bereiken.
Deze laatste benadering schijnt niet meer bij deze tijd te horen.
Maar beide aanpakken worden momenteel nog wel gehanteerd in de politieke arena. Hoe kunnen we nou bepalen welke aanpak het beste is?
Soms helpt het een beetje als je de wereld wat simpeler weergeeft dan hij in werkelijkheid is. Daartoe aangezet door een artikel waarin de game-theorie achter Mutual Assured Destruction (MAD) wordt toegepast op de huidige economische schuldenproblematiek, heb ik een poging gedaan deze twee opties tegen elkaar af te zetten.

In het plaatje hierboven zie je het resultaat. Laat ik dat wat nader toelichten.
We verengen het speelveld tot twee politieke partij, partij A en partij B.
Beide partijen hebben de keuze om voor ene aanpak (Recht door zee, bij je standpunt blijven) of de andere aanpak (compromissen sluiten) te kiezen. Maar beide partijen weten niet van te voren wat de ander kiest en beide partijen wisselen niet van keuze.
Dan krijg je dus vier mogelijke spelvarianten. Rechtsboven zie je bijvoorbeeld de optie dat partij A gaat voor compromissen sluiten terwijl partij B gaat voor de recht door zee benadering. In dat vlak zie je dan de consequenties voor beide partijen weergegeven. Een recht door zee benadering levert in het huidige tijdsgewricht meer zetels op (groene pijl omhoog) bij de volgende verkiezingen, versus een compromissen benadering. Bovendien levert het ook een beter resultaat in lijn met de idealen (of standpunten). De grote verliezer in dat geval is dus partij A die zowel zetels verliest (rode pijl omlaag) bij de volgende verkiezingen als verder van haar doel is afgekomen.
In sommige gevallen is het resultaat neutraal (een vierkant grijs blokje). Speciale aandacht verdient het kwadrant linksboven waarin beide partijen voor de recht door zee benadering kiezen. Hierbij gaan we er vanuit dat beide wel een ander standpunt hebben (anders had je geen twee verschillende partijen gehad). Door de benadering komt het niet tot een besluit. Qua zetels maakt het niet veel uit, beide partijen komen even stoer over. Maar het resultaat voor het land is wel slecht. Geen besluit nemen betekent de zaak aan de entropie overlaten. De aanname is dat dit uiteindelijk voor iedereen minder goed uitpakt.