De negentiende Nederlander alweer... Maar deze is extra speciaal, want dit keer was het geen volbloed kaaskop, die daar normaal het loodje leggen, maar hoogstwaarschijnlijk een Marokkaan. Azdin Chadli, met een dubbele nationaliteit en dus volgens Wilders iemand waarbij het niet duidelijk is waar zijn loyaliteit ligt. Zo bezien was het natuurlijk dom om deze vijfde moslimkolonne überhaupt naar Afghanistan te sturen. Hij was een gevaar voor onze jongens. En dus begint het grote schermen weer, het geroep dat de dubbele nationaliteit er niet toe doet. Begrijp me goed, helemaal mee eens. Maar het is ook wel eens goed om aan de andere kant van de schutting te kijken. Op de forums van Marokko.nl bijvoorbeeld gaat het er al snel hard aan toe:
(Meer op Adriaan’s eigen webstek)
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
‘De ondraaglijke lafheid van het medium.’ Deze leus kwam op toen ik de aankondigingen zag van twee docu’s die komende dagen te zien zijn op de Nederlandse televisie. De VPRO zendt ‘Voor de vrede’ uit, over het wel en wee van veteranen. Jongerenzender BNN zendt ‘Met Patrick in Uruzgan’ uit, waarin Nederlandse militairen in Afghanistan worden gevolgd.
Nu wil ik niet de docu’s afkraken. Ik denk dat ze best integer zijn gemaakt. Met visie, gevoel en de wens om iets moois te maken wat beklijft. Het gaat me in dit geval ook niet om de inhoud.
Het gaat me om de onderwerpkeuze. Waarom moeten er wéér docu’s worden getoond over hoe goed ‘onze’ militaire missies het doen in het buitenland. Hoe gemotiveerd ‘onze’ jongens en meisjes zijn. Mijn vraag is: waarom moet het wéér gaan over hún angsten, hún gebrek aan comfort, hún tranen –noem maar op.
Waar blijven de reportages over die andere zijde? Over de dingen die we misschien níet goed doen? Neem Irak en Afghanistan. Wáár zijn de tranen van wat we aanrichten? Wáár blijft de interesse over wat we hebben achtergelaten? De onschuldige doden? De onschuldige gewonden, het weggegooide belastinggeld ter waarde van miljoenen euro’s?
De verleiding is groot, maar ik doe het toch niet: een verband leggen tussen het geklungel van Minister van Defensie Van Middelkoop ’te land, ter zee en in de lucht’, en nu ook nog op het ijs. De media, met de Telegraaf voorop, ruiken bloed, en pakken hem aan (Telegraaf: “Minister jokt over interview”). Liegen tegen de Telegraaf? Creatief omgaan met nieuws en interviews? Dat mag natuurlijk niet iedereen, zeker niet een minister (Volkskrant).
Het gaat weer over Uruzgan. Wordt de missie nogmaals verlengd, vanaf 2010? Verhagen wil wel, Van Middelkoop begint het te willen. Krasse uitspraken van Van Middelkoop (in december tegen een Telegraafjournalist) – dat wat hem betreft verlenging uitgesloten is – die wil je dan wel vergeten. Eerst sprak Van Middelkoop voor zijn beurt (toen de eerste verlenging aan de orde was en hij vooruitliep op een Kabinetsbesluit, en hij daarmee de Nederlandse onderhandelingspositie ondermijnde), nu spreekt Van Middelkoop na zijn beurt. Lastig die timing.
Sargasso publiceerde begin november al een profetisch artikel met de titel: “Kabinet besluit toch tot tweede verlening Uruzgan tot tenminste 2012” (Sargasso). Dit artikel was – en is – gedateerd in de toekomst: 18 maart 2009. En zie: de inleidende beschietingen en eerste manoeuvres – nu nog politiek – zijn inderdaad begonnen. De hete adem van President Obama wordt al gevoeld (FT.com). Naar aanleiding van dit Sargasso-artikel verzekerde een Tweede Kamerlid mij met grote stelligheid dat verlenging echt niet aan de orde kan zijn. Ik ben benieuwd.
De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.
In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.
“Een journalist in uniform loopt extra risico. Hij kan door de tegenstander als militair doelwit worden gezien. Bovendien kunnen militairen in het heetst van de strijd het overzicht kwijtraken. Ze weten niet of die man in uniform, die daar ergens ligt, wel of geen rugdekking kan geven”. (DePers)
Wim van den Burg van de militaire vakbond AFMP is niet zo gelukkig met de kledingkeuze van stijlloze Rutger in Uruzgan. Uit een artikel van Arnold Karskens in de De Pers blijkt dat er namelijk is afgeweken van de opgestelde regels voor embedded journalisten: sinds 2006 horen die niet meer in uniform. Maar is Rutger in Uruzgan überhaupt wel journalist? Wie op de vrolijke header van GeenStijl klikt, waarop dandy man Rutger op kekke wijze met een legerhelm poseert, vliegt vliegensvlug naar werkenbijdelandmacht.nl. Het is dus eigenlijk een gevalletje embedded advertisement: Loeki de Leeuw met een kogelwerend vest. Asjemenou… zijn daar al regels voor?!
7 jaar zitten westerse legers nu in Afghanistan. De VS is daar in 2001 binnen gevallen omdat de Taliban (de de-facto machthebbers) Osama Bin Laden niet wilde uitleveren. De Taliban was aan de macht gekomen na een bloedige burgeroorlog die weer het gevolg was van bijna tien jaar vechten tegen de Sovjet Unie. Die invasie was op zijn beurt weer actief aangezwengeld door de CIA in 1979 om de Russen een ‘Vietnam’ te geven dat ze militair en economisch zou uitputten. Osama kreeg in de jaren ’80 allerlei steun van de CIA om zo veel mogelijk Russen een kopje kleiner te maken. Het CIA plan werkte bijzonder goed, de onwinbare oorlog in Afghanistan was een extra duwtje in de rug van een toch al falende Sovjet-economie die het verval proces significant versnelde. Alleen jammer dat heel Afghanistan in puin lag.
Osama was verantwoordelijk voor de aanslagen van elf september en de VS kwam hem dus halen, ‘dead or alive’ aldus Bush. De Taliban zei dat zij best bereid waren om Osama uit te leveren maar dat ze wel even graag een bewijs van schuld wilden zien, een mooi moment van het omarmen van westerse waarden zou je zeggen. Hoewel de VS wel een bewijs claimde te hebben (dat volgens hen ook in een Brussels overleg met NAVO-partners was gedeeld) wilde men dit niet openbaar maken, dat zou de inlichtingenpositie van de VS in gevaar brengen. De rest van de wereld inclusief de Taliban moest er maar op vertrouwen dat het klopte. De Taliban weigerde en op 7 oktober 2001 (bijna een maand na de aanslag in de VS) begon de zoektocht naar Bin Laden. De Taliban werd snel verslagen maar Osama werd nooit gevonden, hij ontsnapte uit Bora Bora en verdween in het grensgebied tussen Afghanistan en Pakistan.
Dat de oorlog in Uruzgan niet lekker loopt, dat weet u als trouwe lezer. Dat de strijd in die Afghaanse provincie zevenmaal meer kost dan begroot, is voor u misschien nieuws. Vandaag becijfer ik in De Pers [.pdf] dat Nederland twee miljoen euro per dag betaalt voor Task Force Uruzgan. Materieel- en personeelskosten vormen slechts een deel van de prijs. Vooral de langlopende medische verzorging en uitkeringen aan militairen verhogen de eindrekening met honderden miljoenen euro’s.
Een voorbeeldje: Zo’n 20.000 Nederlandse militairen dienen tot 2010 in Uruzgan. Bij een gunstig scenario houden 1.000 militairen Post Traumatische Stress Stoornis PTSS over aan hun uitzending. Advocaat Henk van der Meijden, gespecialiseerd in militaire zaken, zegt dat uit zijn praktijk blijkt dat ruim de helft voor het leven werkloos en arbeidsongeschikt blijft. “De daaraan gerelateerde uitkeringen dienen veelal door defensie te worden gedragen. Dan praat je over bedragen van 0,5 tot 1,5 miljoen euro per persoon.”
Een rekensom leert het volgende:. De initiële kosten van de Uruzgan-missie becijferde het kabinet bij het begin van de missie op 1 augustus 2006 op 380 miljoen euro. Dat komt neer op 520.000 euro per dag.
Inmiddels is dat bedrag voor de eerste twee jaar verhoogd tot 580 miljoen euro. Voor de verlening tot eind 2010 is een bedrag vrijgemaakt van 540 miljoen euro. Voor het afbreken van de basis en het repatriëren van de wapens en manschapen uit de Zuid-Afghaanse provincie naar de Nederlandse kazernes is nog eens 115 miljoen euro uitgetrokken. Totaal dus 1.235 miljoen euro voor vier jaar Uruzgan-missie. Dat is ruim 845.000 euro per dag.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
Wie te gast is bij Pauw en Witteman moet ook bloggen. De VARA heeft er zelfs een speciale website voor in het leven geroepen. Afgelopen vrijdag zat daar NOS-verslaggever Peter ter Velde. Hij heeft – naar eigen zeggen – ‘flow‘. Hij bracht een boekje uit over zijn tijd in Uruzgan en liet aan tafel weten waarom hij bepaalde verhalen pas dagen later aan het licht bracht. Arnold Karskens weet er wel raad mee: “Peter is gewoon op zijn vingers getikt. Of nog erger: hij was bang dat hij op zijn vingers getikt zou worden.”
In ons uiterst vooruitstrevende artikelnotificatiesysteem vonden we onderstaand stuk. Deze wilden we jullie toch niet onthouden (klik voor scherper beeld).
