Ik moet iets bekennen. Ik kreeg laatst van een kennis een interview van Tucker Carlson doorgestuurd en dacht: “Huh? Is hij... pro-Palestina?”.
De man die jarenlang de posterboy was van Fox News, die immigranten als existentiële dreiging afschilderde, instemmend knikte terwijl hij Poetin en Andrew Tate interviewde en Black Lives Matter demoniseerde als cultureel marxisme in de praktijk, zat ineens te brommen over Israël als agressor, over oorlogsmisdaden in Gaza en, jawel, over Amerikaanse medeplichtigheid bij de aanval op Iran.
Mijn links-progressieve brein stond even stil.
Niet omdat ik dacht dat Carlson plots de kant van Iran en onderdrukten had gekozen. Maar door de plotse realisatie hoe goed dit zogenaamd ‘pro-Palestina-geluid’ past in zijn oerconservatieve, isolationistische wereldbeeld. Wat op het eerste gezicht klinkt als empathie is blijkbaar meer een strategisch kanon in zijn oorlog tegen de ‘liberale elite’, en de steun aan Israël is daar onderdeel van.
Amerika voor alles, en dus: Israël niet meer
Carlson heeft al jaren een broertje dood aan wat hij ziet als het Amerikaanse imperium. Buitenlandse oorlogen, morele verplichtingen, miljardensteun aan verre bondgenoten, volgens hem allemaal verlengstukken van de ‘deep state’ en haar eeuwige kruistocht tegen de gewone Amerikaan.
Israël past in dat rijtje als een dure, instabiele bondgenoot die de VS telkens weer meesleurt in andermans oorlogen. De Palestijnen? Die functioneren in dit verhaal vooral als moreel contrastmiddel: slachtoffers van een beleid dat wordt gevoerd door een ideologische elite die allang niet meer namens het volk spreekt, maar namens zichzelf.
Carlson noemt de dingen hard bij naam, hij spreekt over oorlogsmisdaden, over Amerika's compliciteit, maar zijn oplossing is nooit gerechtigheid of internationale solidariteit. Zijn oplossing is Amerika terugtrekken, de grenzen dicht, en de rest van de wereld zien als een moreel afvalputje waar ze niets te zoeken hebben.
Conservatief antizionisme ≠ linkse solidariteit
Wat links ‘pro-Palestina’ noemt, is bij Carlson een echo van het paleoconservatisme à la Pat Buchanan: anti-interventionistisch, nationalistisch, cultureel conservatief, en doordrenkt van ressentiment jegens alles wat globalistisch ruikt.
Israël is in dat denken geen heilige koe, maar een project van de elite: dezelfde elite die ook woke-ideologie promoot, massa-immigratie faciliteert en kinderen genderstudies opdringt. Dat Israël zijn eigen nationale identiteit zo hardhandig bewaakt? Ironisch genoeg respecteert Carlson dat nog. Maar hij wil dat de VS daarmee kappen, omdat het ze te veel kost.
De Palestijn wordt dus geen bondgenoot, maar een schaakstuk in zijn anti-globalistische kruistocht.
Carlson & antisemitisme
En dan is er nog iets wat onderhuids knaagt. Carlson speelt regelmatig met oude antisemitische complotthema’s, meestal niet frontaal, maar onderhuids. Zo insinueerde hij dat Jeffrey Epstein mogelijk een agent van de Mossad was. Hij stelt openlijk de loyaliteit van Amerikaanse Israëli’s ter discussie. En hij hostte zonder aarzelen openlijke antisemieten als Nick Fuentes, Dave Reaboi en anderen die het Israëlische beleid koppelen aan zionistische controle over Washington.
En het gaat hier dan dus niet om legitieme kritiek op Israël als staat, maar om oude stereotypen over Joodse macht, dubbele loyaliteit en heimelijke netwerken activeert, strategisch verpakt in een patriottisch sausje.
Dat hij daarmee tegelijk kritiek uit op Israël én antisemitische beeldvorming voedt, is niet toevallig, maar een klassieke manoeuvre: "Ik ben niet antisemitisch, ik ben gewoon tegen de invloed van buitenlandse mogendheden op ons beleid." Wink wink.
Verrast zijn is ook een vorm van naïviteit
En dus was ik verrast. Niet omdat ik dacht dat Carlson nu werkelijk een Palestijnse vlag op zijn balkon heeft hangen, maar omdat ik blijkbaar) nog steeds reflexmatig denk in het oude raster: pro-Israël = rechts, pro-Palestina = links.
Carlson laat zien dat die assen al lang verschoven zijn. Zijn versie van ‘pro-Palestina’ is geen pleidooi voor bevrijding of gelijkheid, maar een projectie van Amerikaans isolationisme, cultureel nationalisme, en soms gewoon ouderwetse boosheid op de Joodse elite, verpakt in een geopolitieke 'analyse'.
En dat ik daar dus van stond te kijken? Misschien is dat naïef.
Maar nu die kennis er nog van overtuigen dat die zich verre moet houden van Tucker Carlson, en dat ook een kapotte klok nog twee keer per dag de juiste tijd aangeeft. Of één keer per dag knipperend, in het geval van een digitale.
