Technologie zorgt voor ontmenselijking en tweedeling

COLUMN -  
„Het was een bug.”
„Een bug?”
„Ja, een bug.”
„Je bedoelt een insect?”
„Nee… Een bug is een foutje in het systeem.”
„Foutje? Ze noemen dat een foutje? Mijn god man, dat is geen foutje, dat is een catastrofe.”
„Ja, de gevolgen zijn catastrofaal. Maar het was toch in essentie maar een klein foutje.”
„Je bent me helemaal kwijt. Hoe kan een klein foutje nou zulke enorme gevolgen hebben?”
„Nou het zit zo Mark. Die nanobots die we in Delft hebben laten ontwikkelen om in de oceanen de plastic soep weg te werken…”
„Jaja ik weet het, het plannetje van Diederik om nou eindelijk weer eens iets goeds te doen voor het milieu…. Spaar me. Had het nooit moeten uitruilen voor het behoud van de hypotheekrenteaftrek.”
„Precies, dat kkrrkrrkkkkkrkrkk… in december was het klaar.”
„De verbinding viel even weg, wat zei je?”
„Precies dat plannetje. En dat het binnen een jaar klaar was, vorig jaar december.”
„Ja. En dat gingen ze toen testen, toch.”
„Ja, in het IJsselmeer. Maar er zat dus een bug in. Het ontwerp was zo dat de nanobot zichzelf zou uitschakelen als het meer dan 24 uur geen plastic meer zou verwerken. Als het wel plastic zou tegenkomen en verwerken, mocht de nanobot zichzelf dupliceren iedere 24 uur. Dus net zo lang tot er genoeg waren om al het plastic om te zetten in onschadelijke stofjes en dan zichzelf uit te schakelen.”
„Ja en wat was nou het foutje?”
„Nou, de kkrkrkrkkkrrggg….”
„Je valt weer weg.”
„Gedoe. Het foutje was dat er een nul teveel stond in de instelling voor het uitschakelen. Dus in plaats van al na 24 uur te stoppen, bleef de nanobot 240 uur actief wachten tot hij plastic tegenkwam.”
„Ja? En waarom was dat nou een probleem?”
„Wel, zo kon het gebeuren dat een paar nanobots in de zwembroek van een opvarende van een plezierjacht bleven zitten nadat die een verfrissende duik had genomen in het IJsselmeer in de buurt van het experiment. En zo mee lifte naar het vaste land.”
„Kom terzake vent! De wereld vergaat en jij zwamt over zwembroeken!”
„Sorry, ik zal kkrrrkkkr….”
„De verbinding valt steeds weg dus PRAAT SNEL DOOR!”
„Okay. Snelle versie. De nanobot bleef actief tot de zwembroek in de wasmachine kwam. Bleek pvc en afsluitringen ook prima materiaal voor de nanobot. Dus die ging de leidingen opeten en zich vermenigvuldigen. En intussen met het spoelwater mee via de waterzuiveringsinstallatie waar hij te klein was om te filteren, het hele land door.”
„Ja…..”
„Nou, de lekkages van wasmachines begonnen al snel. Dat was vooral gedoe. Maar toen hele afvoerbuizen verdwenen en kelders van huizen vol met vuil water stonden, werd het al lastiger. En toen het water in bijvoorbeeld wasstraten voor auto’s kwam, bleek het isolatiemateriaal voor de bedrading ook voer voor de nanobots. Toen ontstonden dus die ongelukken. Inmiddels hadden we het spul via het vliegverkeer al verspreid over de hele wereld, want niet alle vliegtuigen vielen gelijk uit de lucht. Tien dagen wachten bleek genoeg om op veel plaatsen te kunnen komen. Zover we nu weten, maar de communicatie is slecht, hebben alleen Tibet en Mongolië nog geen problemen. Ons grootste probleem is nu dat we niet weten hoe het te stoppen en dat het nu waarschijnlijk in de koelsystemen van de ener…….”
„Ener-wat? Shit de lijn is dood. En nu valt verdomme de elektriciteit ook al uit. Hoe kan ik in vredesnaam onder deze omstandigheden een land besturen?”