Kunst op Zondag ontmoet Rembrandt en zijn tijdgenoten

Voor Kunst op Zondag ging ik terug in de tijd. Het Amerikaanse echtpaar en kunstverzamelaars Thomas & Daphne Kaplan leende naast hun Vermeer aan het Rijksmuseum tegelijkertijd 35 werken uit The Leiden Collection uit aan de Hermitage. Tot 27 augustus 2023 loop je in de Hermitage aan de Amstel door de 17e-eeuwse Nederlandse kunst. Aan de hand van 35 historiestukken herbeleef je het kunstleven in de grote bloeiperiode uit de Nederlandse schilderkunst. Je moet een historieschilder zijn, als je een grote meester wilt zijn. Schilder Boeck (1604) Karel van Mander (Meulebeke 1548 – Amsterdam 1606) [caption id="attachment_344973" align="aligncenter" width="450"] Historiestuk (1626) © Rembrandt Collectie Museum De Lakenhal © foto Wilma Lankhorst.[/caption] Het historiestuk In de tentoonstelling maak je kennis met het historiestuk, een omvangrijk genre in de schilderkunst. Op een historiestuk zie je belangrijke feiten vanuit de geschiedenis. Dat kunnen zowel historische, mythologische als Bijbelse gebeurtenissen zijn. In de 17e eeuw, toen ons land een Republiek was, waren historiestukken erg populair. Naast opdrachten voor de publieke ruimte, zoals paleizen, gemeentehuizen en gildes, kochten mensen privé historiestukken voor in hun eigen huis. Op 25 april jl. was op tv de Oranjezaal in Huis te Bosch te zien. In deze ruimte werden 100 bijzondere Nederlanders gefêteerd op een koninklijke lunch. De inrichting van deze Oranjezaal is op initiatief van Amalia van Solms, de weduwe van Frederik Hendrik in samenwerking met bouwmeester Van Campen tot stand gekomen. Met de door haar gekozen afbeeldingen steekt ze de loftrompet over het leven van haar man en zijn nalatenschap. In de tentoonstelling hangt een historiestuk van Rembrandt met een zelfportret van de schilder (1626) uit de collectie van Museum de Lakenhal. Rembrandt heeft zichzelf in de boog geschilderd. De scepter gaat diagonaal door zijn gezicht.   [caption id="attachment_344977" align="aligncenter" width="450"] David geef Uriah een brief voor Joab ( 1619) © Pieter Lastman © foto The Leiden Collection.[/caption] Alles draait om Rembrandt De tentoonstelling is opgebouwd aan de hand van het leven van Rembrandt (1606-1669). Zijn schildersleven wordt verteld in context met zijn leermeester Pieter Lastman (1583-1633) , zijn zeven leerlingen en verschillende schilderende tijdgenoten. Na zijn vertrek uit leiden, ging Rembrandt in Amsterdam in de leer bij meester-schilder Pieter Lastman. Laatstgenoemde werd gezien als een vernieuwer in de schilderkunst. Hij schilderde vooral Bijbelse en mythische scènes waarin hij een scherp oog had voor het landschap. Lastman was goed op de hoogte van de Italiaanse kunst aan het begin van de 17e eeuw. In zijn werk ligt de focus op de uitdrukking in het gezicht, de expressie van handen en voeten. Deze kennis en vaardigheden deelde hij met zijn leerlingen, waarvan Rembrandt de beroemdste is.   [caption id="attachment_344978" align="aligncenter" width="450"] Minerva in haar studeerkamer (1635) © Rembrandt van Rijn © The Leiden Collection.[/caption] Minerva in haar studeerkamer Na een aantal kleine ruimtes waarin werken hangen van Lastman en leerlingen van Rembrandt kom je in de grote zaal. Daar sta je als eerste oog-in-oog met Minerva in haar studeerkamer (1635) van Rembrandt. Het is een groot werk van 138 bij 116 centimeter. Dit werk is een mooi voorbeeld van een allegorisch werk, We zien een bekende mythologische held met attributen die verwijzen naar idealen van de Republiek van die dagen. Minerva was een belangrijke godin in de Romeinse geschiedenis. Zij staat symbool voor de goddelijke macht van het verstand, de vindingrijkheid, de menselijke geest en de wijsheid. Ze werd ook gezien als de godin van oorlog en vrede. Minerva is herkenbaar aan de uil en/of aan een wapenuitrusting. Rembrandt stelt Minerva aan ons voor als een rijke, voorname, Hollandse vrouw uit de 17e-eeuw. Ze draagt een jurk met grote pofmouwen en haar lange, blonde haar golft over haar schouder. Minerva zit aan tafel met voor haar een groot boek waarop haar linkerhand rust. Achter haar zie je een stukje van een globe met daarboven een helm en wapenschild. De wereldbol verwijst naar haar veelzijdige kennis, de helm en het schild naar strijd. Minerva kijkt hier weg van de strijd en legt haar hand op de wijsheid. Dit is het eerste werk dat Rembrandt kort na zijn verhuizing van Leiden naar Amsterdam heeft geschilderd. [caption id="attachment_344979" align="aligncenter" width="450"] Hagar en de engel ©Carel Fabritius © foto Wilma Lankhorst.[/caption] Rembrandt’s leerlingen Op de eerste verdieping hangen vooral werken van leerlingen van Rembrandt. Op het overzicht in de hal van de tweede verdieping kun je zien dat hij er zeven had: Isaac de Jouderville (1612-1645); Gerbrand van den Eeckhout (1621-1674); Ferdinand Bol (1616-1680); Carel Fabritius (1622-1654); Gerrit Dou (1613-1675); Samuel van Hoogstraten (1627-1678) en zijn laatste leerling Arent de Gelder (1645-1727). Uit dit rijtje zijn Ferdinand Bol, Gerrit Nou en Carel Fabritius zijn bekendste leerlingen. Bol zette zijn schildercarrière voort in Amsterdam, Dou bleef trouw aan zijn geboorteplaats Leiden. Fabritius verhuisde naar Delft, waar hij op 33-jarige leeftijd omkwam tijdens de grote buskruitramp in 1654. Van hem hangt hier Hagar en de engel (1645) en van Ferdinand Bol, De engel die verschijnt aan Elia (1642). Bol werkte tussen 1635 en 1642 in het atelier van Rembrandt. Van zijn leermeester neemt Bol de fascinatie voor taferelen uit het Oude Testament over. Hij is met name geïnteresseerd in taferelen die de geestelijke steun van God laten zien. Dit gebeurt vaak in een wisselwerking tussen een jonge engel en een oude aartsvader, in dit geval Elia. [caption id="attachment_344980" align="aligncenter" width="450"] Lazarus en de rijke man (1677) © Jan Steen © The Leiden Collection.[/caption] Enkele tijdgenoten van Rembrandt Op de tweede verdieping gaat de reis door de 17e eeuw verder met werk van de tijdgenoten van de meester-schilder: Pieter de Brebber (1600-1652/53); Pieter Codde (1599-1678); Geldrop Gortzius (1553-1619); Caspar Netscher (1639-1684); Lambert Jacobsz. (1598-1636); Willem de Poorter (1608-1648?) en Jan Steen (1626-1679). Met mooie klassieke muziekfragmenten in mijn oor, reis ik door de schilderkunst van de Gouden Eeuw. Het slotstuk in deze overzichtstentoonstelling uit The Leiden Collection zijn drie werken van Jan Steen: Lazarus en de rijke vrek (1677); het offer van Iphigenia (1671) en het feestmaal van Marcus Antonius en Cleopatra (1673-1675). Het zijn totaal andere werken dan de sfeer die wij zo goed kennen uit het spreekwoordelijke ‘huishouden van Jan Steen’. Steen is een mooi voorbeeld van een meester-schilder die een historisch verhaal kan uitbeelden met zowel ernst als humor. In het feestmaal zijn we getuige van de weddenschap tussen de Romeinse generaal Marcus Aurelius en de Egyptische koningin Cleopatra. Hier eindigt mijn reis door de 17e eeuw. De tentoonstelling is heel ruim opgezet en straalt rust uit. De videofragmenten en audiotour geven extra informatie bij de afbeeldingen. De klassieke muziek maakte deze ontdekkingsreis voor mij tot een groot plezier. [caption id="attachment_344974" align="aligncenter" width="450"] Rembrandt en tijdgenoten in de Hermitage Amsterdam © foto Wilma Lankhorst.[/caption] De tentoonstelling Rembrandt en tijdgenoten, historiestukken uit The leiden Collection is tot en met zondag 27 augustus 2023 te zien in Hermitage aan de Amstel. [caption id="attachment_344976" align="aligncenter" width="450"] Rembrandt en tijdgenoten zaalimpressie © foto Wilma Lankhorst.[/caption] Audiotour en muziekfragmenten Aan het begin van de expositie krijg je een gratis audiotour. Bij acht van de 35 werken hoor je een uitgebreid verhaal. Daarbij wordt er steeds een situatie benoemd waarbij je als bezoeker aan kunt geven of die informatie waar of niet waar is. Aan het einde van de tentoonstelling kun je je totale score uitlezen. Ik heb meer genoten van de muziekfragmenten die je aan kon klikken. Onder het genot van klassieke muziekfragmenten van onder andere Johann Sebastian Bach(1685-1750) en Antonio Lucio Vivaldi (16778-1741) ‘dans’ je als het ware door de 17e eeuw. © tekst en foto’s Wilma Lankhorst © gebruik van de afbeeldingen met dank aan en met toestemming van Museum de Hermitage, The Leiden Collection en Evert Elzinga (het uitpakmoment van de oude, bebaarde man). De afbeeldingen van de Oranjezaal komt uit de Koninklijke verzamelingen.

Door: Foto: Rembrandt en tijdgenoten Sfeerbeelden van Rembrandt's atelier © foto Wilma Lankhorst.

De groene Vermeer

Vermeer in het Rijksmuseum © collage Wilma Lankhorst

Vermeer in het Rijksmuseum © collage Wilma Lankhorst

Voor zo ver bekend reisde Vermeer bijna nooit. Hij ging soms naar Gouda en Amsterdam. Er zijn geen bronnen die verwijzen naar buitenlandse bestemmingen. Hij creëerde zijn eigen verstilde wereld in zijn atelier op de eerste verdieping van zijn woonhuis in Delft. De 28 werken die je nu in Amsterdam kunt zien zijn in de afgelopen eeuwen verspreid over de hele wereld. Op basis van de schilderijenlijst van het Rijksmuseum heb ik berekend hoe ver deze dertien musea in vogelvlucht van Amsterdam verwijderd liggen. Ook de afstanden tot de Europese steden en Den Haag heb ik op basis van vogelvlucht berekend. Als je alle Vermeers gaat bekijken op de plaats waar ze normaal hangen, reis je 51.382 kilometer. Op basis van de CO2-berekening op ecotree.green bespaar je met een bezoek aan het Rijksmuseum ruim 7.900 kilo CO2-uitstoot. Daarmee kun je de Eiffeltoren 107 dagen en 10 uur verlichten.
De CO2-uitstoot van je reis naar Amsterdam moet je er zelf nog even bij tellen. Mooie avond.

Lezen: De wereld vóór God, door Kees Alders

De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.

In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.

Kunst op Zondag kijkt door David Hockney’s Eye

VERSLAG - Na de grote Hockney-tentoonstelling in het Van Gogh Museum (2019) is er nu Hockney’s Eye in Haarlem. Voor Kunst op Zondag bezocht ik het Teylers Museum, een natuurwetenschappelijk en kunsthistorisch laboratorium. De Britse kunstenaar David Hockney is al heel lang gefascineerd door technische uitvindingen en het gebruik ervan door kunstenaars. In het Teylers Museum krijg je verschillende natuurwetenschappelijke objecten te zien in dialoog met bekende schilders en hun werk. Bekijk de wereld eens door Hockney’s Eye.

David Hockney Hockney's Eye collage © foto Wilma_Lankhorst

Hockney’s Eye sfeerbeelden © foto Wilma Lankhorst.

Het tweed jasje van Hockney

In de etalage van het museum zie ik een stoel staan waar het geruite tweed jasje aanhangt dat Hockney draagt op zijn meest recente zelfportret (2022) met kwast en sigaret. De Engelse kunstenaar David Hockney (1937) is een van de bekendste kunstenaars van dit moment. In de tentoonstelling Hockney’s Eye zijn werken van hem te zien in directe dialoog met tekeningen, schilderijen en natuurwetenschappelijke objecten. Maak kennis met Hockney’s theorieën over perspectief en het gebruik van optische hulpmiddelen. Ik ga ontdekken hoe Hockney hiermee experimenteert. In de expositie kijk je door zijn ogen naar het werk van oude meesters.

David Hockney Hockney's Eye de kunstenaar geeft uitleg over perspectief (still) © foto Wilma_Lankhorst

David Hockney geeft uitleg over perspectief (still) © foto Wilma Lankhorst.

Foto: Entree expositie Surinaamse School (2020) © foto Gert-Jan van Rooij. copyright ok. Gecheckt 02-03-2022

Kunst op Zondag verkent online archief Surinaamse School

ACHTERGROND - Het Stedelijk Museum (Amsterdam) heeft tijdens het afgelopen coronajaar een expositie georganiseerd over de Surinaamse School. Hierin werden ruim 100 werken van 35 kunstenaars getoond uit de periode 1910-1985. Mede door alle beperkende maatregelen hebben veel mensen deze expositie niet gezien. Het museumteam biedt nu een online tentoonstelling aan zodat iedereen de kans krijgt om alsnog kennis te maken met de Surinaamse School.

Surinaamse_School nieuwe aankoop Stedelijk AMS Bidvrouwtjes in de Palmentuin (1964)© Ron Flu © foto Gert-Jan van Rooij

Bidvrouwtjes in de Palmentuin (1964) © Ron Flu, Collectie Stedelijk © foto Gert-Jan van Rooij.

Wat is de Surinaamse School?

Surinaamse School richt zich op de Surinaamse kunstgeschiedenis die verweven is met de Nederlandse. In 1995 presenteerde het Stedelijk de tentoonstelling Twintig jaar beeldende kunst in Suriname, 1975-1995. De expositie in 1995 was een co-creatie van Chandra van Binnendijk en Paul Faber. Na de primeur in het Surinaams Museum in Paramaribo was de tentoonstelling in Amsterdam te zien.

Surinaamse School nieuwe aankoop Stedelijk AMS De schaakspelers (1973) © Quintus Jan Telting © foto Gert-Jan van Rooij

De schaakspelers (1973) © Quintus Jan Telting, Collectie Stedelijk © foto Gert-Jan van Rooij.

Waarom een expositie in 2020/21?

De viering van 45 jaar onafhankelijkheid in Suriname was de directe aanleiding voor deze tentoonstelling. Onze gedeelde geschiedenis speelt hierin een belangrijke rol. Door de langdurige Nederlandse koloniale overheersing was er bijvoorbeeld gebrek aan (bevoegd) kunstonderwijs in Suriname. Hierdoor waren studenten lange tijd aangewezen op Nederlandse kunstopleidingen. Veel (afgestudeerde) studenten zijn na hun studie permanent of tijdelijk naar Suriname teruggekeerd.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Foto: Esther Westerveld (cc)

Kunst op Zondag | Sloten kunst

Ik zal Nieuwkoop niet gauw vergeten; waar staan er nou 130 kunstwerken in de sloot?

Die verbazing sprak Jan Terlouw uit toen hij in Nieuwkoop de ‘Toekomststoel’ mocht onthullen, die bij de toegangsboog van Slootkunst is geplaatst.

Alles ter gelegenheid van het 750-jarige Nieuwkoop. De Toekomststoel is een ideetje van Jan Terlouw. Bij elk overleg zou een lege stoel geplaatst moeten worden. Die stoel vertegenwoordigt de toekomst en helpt ons herinneren dat we in de hedendaagse beslissingen duurzaamheid meewegen.

Nieuwkoop moet natuurlijk niet stil blijven staan bij de 750e verjaardag, want het heeft nog sloten toekomst voor zich. De stoel kan dus van pas komen. En wat deden de Nieuwkopers met de duurzame gedachten? Ze flikkeren kunst in de sloot!

Awel, dat doet alle goed bedoelingen te kort. Excuus.
Slootkunst is de 1,5 kilometer lange expositie met 130 panelen en 19 vlotten geplaatst in de Ringsloot in Nieuwkoop centrum. Alles blijft staan en drijven tot en met 1 oktober. Thema van de meeste werken is natuurlijk ‘Nieuwkoop maakt het al 750 jaar’.

De kunstwerken zijn gemaakt door amateurs, professionals, scholen, verenigingen, bedrijven, instellingen en organisaties uit Nieuwkoop en omgeving. Leuk om op een zonnig dagje te bekijken. De opening (met Jan Terlouw) kun je hier nog een bekijken.

Foto: Het Nieuwe Instituut foto: Krina van der Drift

Het Nieuwe Instituut en FKA Witte de With

Vorig weekend bezocht ik Rotterdam om eens een kijkje te nemen in o.a.Het Nieuwe Instituut. Vaak heb ik het gebouw aan de buitenkant aanschouwd bij mijn vele bezoekjes aan de musea aan het Museumplein, maar ik was er nog nooit binnen geweest, dus een leuk uitstapje voor de zondagochtend.

Bij de meervoudige opdracht voor het gebouw van het Nederlandse Architectuurinstituut aan zes architecten in 1988 was Jo Coenen de winnaar. Hij bracht de  hoofdfuncties van het gebouw onder in afzonderlijke gebouwdelen. Elk gebouwdeel heeft een eigen architectonische karakteristiek en een eigen relatie met de omgeving. Het langgerekte archiefgebouw volgt de kromming van de Rochussenstraat en sluit daarmee het Museumpark af. Het beeld op de voorgrond is van Auke de Vries, die dit speciaal voor dit gebouw ontwierp en dat een jaar na de opening geplaatst werd (in 1994). Het heeft geen titel en de kunstenaar wilde er pas aan beginnen toen het gebouw grotendeels klaar was, omdat het werk één moest worden met het gebouw. Dat is zeker gelukt, vind ik.

Eenmaal binnen kon ik mij eerlijk gezegd moeilijk concentreren op de structuur van het gebouw door de enigszins verwarrende looproute, vanwege corona. Ook een plattegrond ontbrak, waardoor we een beetje ontheemd door het gebouw dwaalden. Dat was jammer, want we misten daardoor wel enige items. Wat we wel gezien hebben was de tentoonstelling “Art on Display 1949-69”. Een expositie over de verschillende manieren waarop in dit tijdvak kunst tentoongesteld werd. Grappig om eens niet te kijken naar het kunstwerk, maar naar de manier waarop het gepresenteerd word. Als bezoeker ben je er vaak niet van bewust dat daar vaak lang over nagedacht en veel werk aan besteed is.

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Foto: copyright ok. Gecheckt 08-03-2022

Kunst op Zondag | Vermoorde Kunst

Een paar weken geleden bezocht ik de tentoonstelling “Vermoorde Kunst” die in Elburg en Nunspeet plaats vindt. Een nare titel voor een tentoonstelling misschien, maar het zegt wel precies waar het om gaat; werk van joodse kunstenaars die in de tweede wereldoorlog werden vermoord. Tijdens de tweede wereldoorlog werden veel joodse kunstenaars omgebracht en daardoor konden zij ook geen kunst meer maken en werd ook hun talent en de kunst vermoord. Voordat zij vermoord werden was het vaak ook ingewikkeld om door te werken. Zij werden vanwege hun afkomst vervolgd. Ze moesten onderduiken en werkten daar door of ze weigerden onder te duiken of de Jodenster te dragen en werkten openlijk door. Het werk wat tentoongesteld wordt is in tegenstelling tot de titel niet zo cru; je ziet in het werk niet terug wat ze meemaakten. Er is heel verschillend werk te zien in allerlei stijlen en gemaakt door verschillenden generaties. De hele tentoonstelling vertelt een indringend verhaal.

Als eerste bezocht ik Museum Sjoel in Elburg voor het eerste gedeelte van de tentoonstelling. Heel erg verrast was ik door het prachtige buurtje waarin het museum gelegen is en zeker ook door het museum zelf. Het is gehuisvest in een monumentaal synagogegebouw in het mooie stadje. Het is een verhalenmuseum over het dagelijks leven van twaalf joodse families die vanaf 1700 in Elburg woonden. Op een boeiende manier wordt hun verhaal verteld door voorwerpen en vele videofilmpjes. In dit museum is het werk van het bekende kunstenaarsechtpaar Else Berg en Mommie Schwartz te zien. Dit joodse echtpaar maakte ruim dertig jaar deel uit van de Amsterdamse en Bergense avant-garde. Ze reisden veel en laten zich voortdurend inspireren door de vernieuwingen in de moderne kunst. Bovenstaand schilderij “Portret van een jong meisje” is van Else Berg. Onderstaand schilderij is van Mommie Schwartz gemaakt vanuit hun atelier in Amsterdam wat uitkeek op het Sarphatipark. Dit is één van de laatste schilderijen die hij gemaakt heeft, voordat ze beiden in Amsterdam werden opgepakt en in november 1942 in Auschwitz vermoord.

Foto: De profeet Elisa wekt de zoon van de Sunamitische vrouw tot leven, 1904, Drents Museum, Assen, in langdurig bruikleen van de Rijksdienst voor het Cultureel Erfgoed foto Krina van der Drift

Kunst op Zondag | Allemaal wonderen in Utrecht

Sargasso’s kunstgalerie geeft ruimte aan kunstbloggers. Elke eerste zondag van de maand een bijdrage van Krina van der Drift van Kunstdwalingen.

Vorige week bezocht ik het Museum Catharijneconvent in Utrecht. Voor mij was het de eerste keer dat ik weer een museum bezocht na de lockdown en ik vond het een relaxed bezoek. Door het tijdslot en het warme weer vorige week, was het bijzonder rustig en had ik alle tijd om alles eens rustig te bekijken.

De tentoonstelling “Allemaal wonderen” verdient ook zeker tijd en aandacht; heerlijk om je eens te verdiepen in de wonderen die je zomaar mee zou kunnen maken of waar je al zo lang op zit te wachten… Het thema “wonderen” fascineert me enorm en was ook zeker de reden om deze tentoonstelling te bezoeken; wie wil er nou niet eens een wonder meemaken?

De tentoonstelling is onderverdeeld in een aantal hoofdthema’s, te beginnen bij wonderen rondom de dood. De foto hierboven is van een vroeg schilderij van Jan Sluijters “De profeet Elisa wekt de zoon van de vrouw uit Sunem tot leven”, waarmee hij in 1904 een belangrijke prijs, de Prix de Rome, in de wacht sleepte. Een prachtig schilderij wat zeer tot de verbeelding spreekt; zo’n wonder wil iedereen wel achter de hand hebben; opstaan uit de dood maak je niet dagelijks mee en gebeurt toch vooral in religieuze verhalen. En daar heb je het al meteen; gebeuren wonderen alleen als je erin gelooft? Bij binnenkomst van de expositie tref je meteen een grote tekst aan de muur: “Ik ben realistisch, ik verwacht wonderen” van  Dr. Wayne Dyer , Dat vind ik nog al een gedurfde uitspraak, maar zeker iets om over na te denken. Dat is misschien het allerleukste aan deze tentoonstelling, dat het je tot nadenken aanzet; iets waar je de volgende dag nog mee bezig bent.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Lezen: Mohammed, door Marcel Hulspas

Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.

Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.

Foto: Melchior D'Hondecoeter het hoenderhof copyright ok. Gecheckt 23-09-2022

Kunst speuren in Den Bosch

Sargasso’s kunstgalerie geeft ruimte aan kunstbloggers. Elke eerste zondag van de maand een bijdrage van Krina van der Drift van Kunstdwalingen.

In februari, toen ons leven nog niet beheerst werd door het coronavirus en alle musea nog open waren, bezocht ik Den Bosch. Allereerst om de tentoonstelling “Meesterwerken uit Wenen” te bezoeken in het Noordbrabants Museum.

De Weense Akademie der bildenden Künste heeft een imposante collectie Hollandse en Vlaamse meesters. Op dit moment zijn er zo’n zeventig te gast in het Noordbrabants Museum. Om studenten het vak te leren moesten ze werk van andere kunstenaars kopiëren en om die reden bezaten academies in Europa vaak een eigen collectie. Rond 1900 werden deze collecties meestal ondergebracht in een museum, maar de Weense Akademie vormt daarop een uitzondering; vandaag de dag is het nog steeds zowel een opleidingsinstituut als een “Gemäldegalerie”. De tentoonstelling laat werken zien van Rembrandt, Rubens, van Dijck en andere, minder bekende, kunstenaars.

Pieter Boel Stilleven met globe en kaketoe Foto -Krina van der Drift

Pieter Boel Stilleven met globe en kaketoe

Prachtige stillevens zoals dit van Pieter Boel. Ik moet eerlijk zeggen dat ik wel heb moeten leren houden van stillevens; ze lijken toch altijd een beetje saai en je loopt er makkelijk aan voorbij. Nu ik al langer met kunst bezig ben, merk ik dat ik beter ga kijken en dat levert meer plezier op, vooral bij stillevens. Kijk bijvoorbeeld eens naar de volgende foto die ik maakte van een detail van dit schilderij. Het tapijt is net echt, alsof ik een foto maakte van een tapijt en niet van een schilderij.

Foto: Alberto Martinez Subtil (cc)

Kunst op Zondag | Een dagje Jan van Eyck

Sargasso besteed op geheel eigen wijze 1x per week aandacht aan kunst. Kunst op Zondag geeft ruimte aan kunstbloggers. Vandaag een bijdrage van Krina van der Drift van  Kunstdwalingen.

Enkele weken geleden, nog voor maatregelen tegen verspreiding van het coronavirus museumbezoek niet in de weg zaten, was ik in Gent (België) om mij onder te dompelen in de wereld van Jan van Eyck. Dit jaar is uitgeroepen tot het van Eyckjaar en heel 2020 staat in het teken van deze Vlaamse meester. Te beginnen met “de grootste Jan van Eyck-tentoonstelling ooit” in het MSK in Gent. Prachtige werken die nog nooit samen te zien waren, samen met meer dan 100 topstukken van andere kunstenaars uit de late middeleeuwen. Op dit werk (Madonna bij de fontein) had ik me het meeste verheugd! Al verbaasde ik me wel over het formaat; het is een paneeltje van slechts 21,3 x 17,2 cm groot. Ongelooflijk hoe minutieus geschilderd en ontroerend mooi.

cc commons.wikimedia.org Jan van Eyck Madonna and Child at the Fountain WGA7619.jpg

Centraal op de tentoonstelling staan de acht gerestaureerde buitenpanelen van “De aanbidding van het Lam Gods”. Voor het eerst in de geschiedenis worden deze buiten de Sint-Baafskathedraal tentoongesteld. Ook de nog niet gerestaureerde panelen met Adam en Eva worden op de expositie getoond. Door deze twee figuren werd ik echt gegrepen; een beetje cliché, maar voor mij kwamen ze echt tot leven. Adam en Eva werden echte mensen, die je dat gedoe met die appel meteen vergeeft…..

Lezen: Het wereldrijk van het Tweestromenland, door Daan Nijssen

In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Volgende