Hier wederom een gastbijdrage van Dimitri Tokmetzis. Het is ook te lezen op zijn eigen blog. In het tweede deel van een korte terugblik op de jaren nul, zoom ik in op het idee van de risicosamenleving (deel 1 over de culture of control vind je hier). Dat idee is niet nieuw. De Duitse socioloog Ulrich Beck verwoordde het al in 1986 in zijn baanbrekende boek Risikogesellschaft – Auf dem Weg in eine andere Moderne. 1986 klinkt lang geleden, maar zijn boek is zeer actueel, juist in de jaren nul. Centraal in zijn boek staat het idee dat de moderne samenleving voor een ander soort problemen is komen te staan. Hadden staten vroeger een belangrijke functie in de verdeling van welvaart, tegenwoordig is hun taak in toenemende mate het verdelen van risico’s. Die worden veroorzaakt door ondermeer de voortdenderende techniek, marktwerking en globalisering. Beck dacht in eerste instantie aan milieuvervuiling: na Tsjernobyl moesten niet alleen de inwoners van Kiev oppassen, maar ook wij moesten ineens onze spinazie extra goed wassen (of weggooien). Becks idee reikt echter verder dan het milieu. De Amerikaanse socioloog Marshall Berman constateerde bijvoorbeeld al: ,,To be modern is to find ourselves in an environment that promises us adventure, power, joy, growth, transformation of ourselves and the World – and, at the same time, that threatens to destroy everything we have, everything we know, everything we are.’’
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
Schoonmakers in ziekenhuizen zijn meer geld waard voor de samenleving dan bankiers en belastingaccountants.
Het Britse New Economics Foundation (NEF) heeft vandaag een onderzoek gepubliceerd naar de maatschappelijke waarde van zes beroepsgroepen. Wat blijkt? Een schoonmaker levert 11 pond (1 pond is 1,1 euro) aan geldswaarde op voor de samenleving voor elk pond dat hij uitbetaald krijgt. Een bankier vernietigt daarentegen zeven pond aan waarde voor elke pond die hij verdient. Belastingaccountants spannen de kroon: ze vernietigen 47 pond aan waarde voor elk pond van hun inkomen.
Volgens het NEF leveren schoonmakers, medewerkers in de kinderopvang geld op en kosten bankiers, belastingaccountants en managers in de reclame de samenleving geld. De progressieve thinktank stelt een manier gevonden te hebben om de waarde voor de samenleving van een bepaalde beroepsgroep te berekenen, waarbij gekeken wordt naar economische opbrengsten, milieu-opbrengsten, werkgelegenheid en welzijn.
Het rapport claimt een aantal mythen door te prikken, waaronder:
– inkomensverschillen zijn niet fundamenteel zo lang armoede maar wordt bestreden
– hoge salarissen uitbetalen dient om talent aan te trekken en vast te houden
– hoogbetaalde werknemers werken harder
– de private sector werkt efficiënter dan de publieke sector, vandaar de inkomensverschillen
– als we de rijken teveel belasten treedt er belastingvlucht op
– rijke mensen dragen meer bij aan de samenleving
– sommige banen schenken meer voldoening, zodat ze minder beloning behoeven
– salarissen belonen altijd de onderliggende winstgevendheid.
Dit is de eerste gastbijdrage van Jochem Meijer.
Na de inwerkingtreding van het Verdrag van Lissabon, vorige week, is de korte Europa-storm in de media gaan liggen. Het Nederlandse ‘nee’ in 2005 moest leiden tot een Europa dat dichterbij de bevolking stond. ‘Europa’ kan dit niet alleen: het gebeurt in wisselwerking met media en politiek. Daarom de vraag: hoe is de aandacht voor Europa in de media, tussen voorzitterschap en inwerkingtreding Lissabon, te karakteriseren?
De korte Europa-storm in de media begon met berichtgeving over de vacature van president van de Unie. De EU was opzoek naar iemand die Europa kon vertegenwoordigen en kon binden. In Nederland echter werd het gezien als een strijd om meer macht in EU binnenslepen. En Balkenende was onze man. Dat Balkenende in het buitenland slechts als marginale outsider gold, weerhield de Nederlandse media en politici er niet van te speculeren over wat er moest gebeuren als hij er niet meer was. En plots was het zelfs voor eurosceptici een eer dat onze Balkenende mocht vertrekken naar het instituut dat in 2005 niet eens voldoende draagvlak had om wat nieuwe regeltjes door te voeren.
Toen het uiteindelijk Van Rompuy werd, voelden we ons toch enigszins gepasseerd: een Belg! De aandacht werd verlegd naar de verdeling van de plaatsen binnen de Europese Commissie. De Europese Commissie belichaamt het algemeen belang van de Europese Unie. Bij de verdeling van de posten was de teneur in Nederlandse media echter: wat krijgen wij? En niet: wat betekenen deze nieuwe posten voor de Europese Unie? Of: wat is de verhouding socialisten / liberalen? Nee, Nederland kreeg niets en de Belgen hadden ons wederom verslagen. Die kregen naast het voorzitterschap immers ook nog eens de oude post van onze Neelie! Neelie Kroes, die grote monsters als Microsoft voor het Europees Hof sleepte, werd gedegradeerd tot Commissaris ICT. Ter info: verdeling van de nieuwe commissie naar land en politieke kleur.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Lieve mensen… stop met elkaar angst aan te twitteren: het H1N1-vaccin is veilig! Vaccin-expert Marie-Paule Kieny van de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) zegt het vandaag zelf: leest AFP. Inmiddels zijn 65 miljoen doses tacohoest vaccin uitgegeven en bijgehouden. Hoezo nog maar weinig getest?! Op iedere tienduizend vaccinaties is er één met een negatieve uitwerking, van alle negatieve gevallen betreft 5% iets ernstigs waaronder óók overlijden. Maar bij deze gevallen waar iemand overleed is nochtans geen verband met de H1N1-vaccinatie gevonden. Dus stop nu eens met het rondstrooien van verwarring op de internets, lees geen Oekraïnse kranten die u normaal ook niet leest, blijf van die paniekknop af in uw Facebook, luister niet naar uw buurvrouw, collega of die puberende mutsen tegenover u in de trein, ga rustig slapen en morgen gezond weer op!
Het duurde even voor er getallen kwamen, maar na eerdere berichten hier is nu toch duidelijk dat de criminaliteit de laatste jaren daalt.
En nee, het argument dat de mensen geen aangifte meer doen speelt hierbij geen rol. Onderstaande grafiek laat zien dat de bereidheid zelfs licht stijgt:
Bijzonder om te vermelden is dat het onveiligheidsgevoel niet gelijke tred houdt. Maar dat komt waarschijnlijk door het fenomeen dat media en politiek alleen maar harder zijn gaan roepen dat het onveilig is, in weerwil van de feiten.
Een ding verandert ook niet en dat is dat criminaliteit toch vooral een probleem van jongeren is:
Alle grafieken komen uit rapport van CBS (pdf)
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
“Het is geen halfhartige oplossing. Bovendien snijdt het mes aan drie kanten. Er wordt voldoende bezuinigd, pensioenfondsen kunnen hun zaakjes weer op orde krijgen. Jonge werknemers en ondernemers hebben de tijd om zich er op in te stellen.” (Volkskrant)
VNO-NCW-directeur Niek Jan van Kesteren meldt dat de werkgeversorganisatie vandaag met een ultieme poging komt om de AOW-onderhandelingen vlot te trekken. Hierin wordt voorgesteld om in 2025 de AOW-leeftijd in één keer te verhogen naar 67 jaar, zodat iedereen die nu al 50 jaar of ouder is gewoon nog met 65 jaar met pensioen gaat.
Günter Wallraff die vijfentwintig jaar geleden in de huid van de Turkse gastarbeider Ali kroop herhaalde dit jaar zijn maatschappijkritische stunt als Somaliër. Zwart geschminkt met een pruik op en een Afrikaanse blouse aan trok ‘Kwami Ogonno’ deze zomer door Duitsland vergezeld van twee onopvallende blanke collega’s met een verborgen camera. Ogonno wil gewone dingen doen die alle Duitsers doen: een appartement huren, lid worden van de hondenvereniging en met bejaarden bramen plukken in het park. De film “Schwarz auf Weiß” (trailer) ging deze week in première, maar het is nog maar de vraag of Wallraff’s recente poging even effectief discriminatie en wantoestanden zal aantonen als dat hij deed met ‘Ik, Ali’? (eerder stond hier ‘Ich, Ali’)
Natuurlijk komt hij als Kwami Ogonno onversneden racisme tegen als hij door een campinghouder wordt geweigerd vanwege zijn huidskleur. Ook het appartement huren lukt niet omdat men geen zwarte huurders wil en ja de ontmoeting met dronken Duitse hooligans in een trein is bepaald niet bemoedigend: “Du Schwarze ich bin dein Meister!”. Maar er is ook kritiek op de provocatieve houding van Wallraff als Afrikaan in Duitsland. Welt Online kopt: Schwarzer Wallraff ist geschmacklos und perfide. Als hij in een bar een vrouw alleen direct vraagt of zij met hem wil dansen, zich in het park opdringt aan een groepje bejaarden of als hij ostentatief interesse toont in het gouden horloge van zijn gesprekspartner. Iedere wantrouwige blik, alles wat ook maar lijkt op een afwijzing wordt haarscherp vastgelegd door de verborgen camera. Zijn al deze mensen die onvrijwillig een gastrol in Wallraff’s nieuwe film spelen soms racisten?
Over Argentinië kun je grappen maken. Of je kunt je aan het land ergeren. De presidente laat zich met een helikopter van huis naar werk vliegen. Het sluiten van een koekjesfabriek leidt al weken tot een halve burgeroorlog. Huizen kopen doe je met tassen contant geld in plaats van met een girale overschrijving. En piloten zijn er trots op de bijdrage die ze hebben mogen leveren aan het opruimen van tegenstanders van het regiem.
Maar er gaan ook dingen goed. Een voorbeeld is de afhandeling van de affaire Cro-Magnon. Republika Cro-Magnon was een populair poppodium/discotheek in de wijk Once, een wat verlopen wijk tegen het centrum van Buenos Aires aan. Op 30 december 2004 trad er een band op, werd er vuurwerk afgestoken en kwamen bijna 200 jongeren om in de hel van vuur en rook die volgde. Talloze gymschoenen van slachtoffers zijn over kabels in de buurt gehangen als spontaan monument.
De brand bracht een schokeffect te weeg zoals dat hier gebeurde na de Volendamse nieuwjaarsbrand. Regels werden strakker aangehaald, procedures herzien, controles geïntensiveerd, zoals dat na vergelijkbare incidenten in ieder land gebeurt. De meest recente maatregel van de overheid is minder alledaags.
De overheid lanceerde de website www.saliseguro.gob.ar, oftewel veilig uitgaan. Op de site kun je de club, feestzaal of bar waar je heen wilt opzoeken en checken wat de veiligheidsstatus is. Met een handige zoekfunctie kies je de buurt, het soort gelegenheid of eventueel de naam van het etablissement en je komt alles te weten over de oppervlakte van de tent in vierkante meters, het aantal mensen dat naar binnen mag en de veiligheidsgeschiedenis. Ook kun je commentaren achterlaten als je vindt dat er iets niet in orde was in de gelegenheid waar je uitging.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.