Hier is een leuk ideetje voor Paul Groot en Owen Schumacher: verkleed je als stereotype 'journalisten', met lange regenjassen, valse snorren, brillen, gleufhoeden en microfoons, overval allerlei politici met draaiende camera en zuigerige vragen, en presenteer het resultaat als het 'Koefnoen-News'. En als je dan geweigerd wordt op allerlei officiële en semi-officiële persbijeenkomsten, wacht dan tot de Nederlandse Vereniging van Journalisten zich aansluit bij de klacht van de lokale PVV-afdeling, dat dit in strijd is met de vrijheid van meningsuiting en het recht op vrije nieuwsgaring. Censuur, mensen! Er is iets bizars gaande in dit landje: professionele treiteraars en trollen maken inmiddels deel uit van het systeem. In de politiek (PVV), op televisie (Powned) en in de krant (Bert Brussen, Jan Bennink).
Lastig he, die reporters? Vooral als ze van het type Rutger Castricum zijn. Een receptioniste in een of ander stadje ergens in de VS wist wel raad met zo’n lastige reporter. Blijf vooral even hangen tot ongeveer tweederde van het filmpje.
Via Vanderlubben.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Iets wat struisvogels nu echt nooit doen is de kop in het zand steken. Dat is een hardnekkig misverstand dat misschien is ontstaan omdat het een beetje zo lijkt als zij hun kop naar beneden doen. Hetzelfde misverstand leeft ook voort als het over de spreekwoordelijke struisvogelpolitiek gaat. Wie van struisvogelpolitiek wordt beschuldigd, steekt zijn hoofd in het zand of sluit de ogen voor het naderende gevaar hoewel dit heel dom is, zo is het algemene idee. Dom, laf of zelfs gevaarlijk.
Toch hoeft dat niet noodzakelijkerwijs zo te zijn. Struisvogelpolitiek kan ook een vorm van passief verzet en als zodanig zeer zinvol zijn. Het beste voorbeeld lijkt mij het recente interview van Rutger Castricum met Andreas Kinneging. Had Kinneging struisvogelpolitiek toegepast door gewoon de deur weer dicht of niet eens open te doen toen Castricum onverwacht aanbelde, was er helemaal niets aan de hand geweest. Geen sensatie voor Pow News, geen gedoe. Castricum had er hooguit over kunnen klagen dat Kinneging of Naema Tahir hem geen interview wilde geven, maar daar was hij verder ook niets mee opgeschoten omdat daar inmiddels niemand meer raar van opkijkt. Politici zouden om dezelfde reden eveneens kunnen stoppen met het geven van interviews aan Castricum. Dan had Tahir haar vermoedelijk onhaalbare voorstel over een verbod van Castricum in de wandelgangen van de Tweede Kamer niet eens te hoeven uitwerken en was alles nog veel makkelijker geweest.
Fel stuk op GeenStijl gisteren. Lees het eerst maar even hier.
***
Bent u er weer? Het gaat me niet om de concrete aanleiding (de affaire-Kinneging) en ook niet om Rutger Castricum, maar om de eigenlijke analyse. Wat mij daaraan opvalt, is dat ze nog zo sterk de sfeer uitstraalt van de jaren tachtig. De jongeren destijds analyseerden messcherp dat veel van de toenmalige bezuinigingsmaatregelen ten koste gingen van (a) jongeren en (b) de samenleving als geheel, en dat de generatie die de mond vol had gehad van idealen, haar eigen positie nooit ter discussie stelde. De babyboom was bezig met wat Rudi Dutschke de “Lange Mars door de Instituties” had genoemd, en was daarbij het hogere doel een beetje uit het oog verloren.
Het meest cynisch was, in mijn beleving, dat de babyboomers kortingen kregen op de aflossing van hun studieschulden, die werden gefinancierd door commerciële rente te rekenen aan de zittende studenten. De Utrechtse socioloog Becker rekende hen tot “de verloren generatie”, Doug Coupland schreef over Generation X, en een schitterend beeld van de ontgoocheling van die tijd is te vinden in Jan van Akens roman Het fluwelen labyrint.
GeenStijl beschouwt het optreden van Rutger Castricum als een goede manier om de hypocrisie van de babyboom te ontmaskeren. Dat roept twee vragen op. In de eerste plaats: wie moet daar dan nog van worden overtuigd? In elk geval niet de verloren generatie. In de tweede plaats: inmiddels verdedigt die verloren generatie hardnekkig en taai háár posities. We zouden een actuelere analyse verwachten, zo na een kwart eeuw.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
KRO Profielzool trapt in drol Rutger Castricum. De zoektocht naar duiding van een luie inhoudsloze kwal loopt jammerlijk vast. Een documentaire die als smurfensnot door je handen loopt. Een portret dat als poep aan je schoen is: je komt er maar lastig van af en het blijft stinken. Bekijk het toch maar…
De les voor de PvdA is niet dat Den Haag onfatsoenlijk is en de PvdA dus een ongelikte beer nodig heeft die wel in staat is om de Castricums van deze wereld in hun hok te zetten. Job Cohen was gewoon te fatsoenlijk. De voormalige voorman van de PvdA was niet opgewassen tegen de hufterigheid die regeert. In het PowNed-tijdperk, waar afzeik-tv en cabereteske journalistiek de ‘mediawerkelijkheid’ bepalen , past geen man die de boel bij elkaar wilt houden. En dan val je genadeloos door de mand als je tegenover Geert Wilders in debat of bij Rutger Castricum voor de camera staat. Exit Cohen.
Allemaal waar en Felix Rottenberg heeft natuurlijk een punt als hij, armen gevouwen en op schoolmeestertoon, in DWDD presentator en verpersoonlijking van al het kwaads in Den Haag, Rutger Castricum, de les leest. Dat mag Rottenberg, dat is zijn taak als commentator op die vermaledijde ‘mediawerkelijkheid’. Castricum heeft natuurlijk net zo gelijk als hij Rottenberg en Van der Linden vervolgens aanpakt. De laatste (Castricum: ‘Wie is hij?’) bleef trouwens steken in de vraag één politieke relevante primeur van PowNews te noemen. Castricum kam er niet op, hoorde de vraag niet of koos er voor om het keffertje te negeren. Maar hij had kunnen wijzen op het aftreden van twee PvdA-ministers met een schrijnend gebrek aan talent een koers uit te zetten op de nieuwe wind die door Den Haag waait: Ella Vogelaar was zijn eerste slachtoffer.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
KINNESINNE – Rechtsfilosoof Andreas Kinneging en columniste Naema Tahir pleiten in P&W voor het weren van onfatsoenlijke journalisten van het Binnenhof in Den Haag.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
