Wetenschap ook maar een mening?

Dick Houtman, hoogleraar cultuursociologie, plaatst kanttekeningen bij de vooral linkse kritiek op fact free politics. Die kritiek vertoont verontrustende overeenkomsten met de bekrompenheid, kortzichtigheid en gelijkhebberigheid waarvan ironisch genoeg Wilders en de zijnen worden beschuldigd. Fact based politics is onmogelijk en het geloof erin is minstens even irrationeel. Fact-based politics is onmogelijk en net zo irrationeel als fact-free politics. Dat laat zich demonstreren aan de hand van een eenvoudig voorbeeld. Neem twee uiterst betrouwbare wetenschappers. De één toont in onderzoek aan dat werklozen meer geprikkeld worden om werk te zoeken door lage dan door hoge uitkeringen. De ander laat zien dat lage werkloosheidsuitkeringen sociaal lijden en uitsluiting veroorzaken. Hoewel op beide bevindingen wetenschappelijk gezien misschien niets valt af te dingen, kun je er toch geen politiek op baseren. Dat komt doordat sociale problemen niet simpelweg ‘objectieve standen van zaken’ zijn. Pas als sociaal lijden wordt gedefinieerd als het ‘echte’ probleem, kunnen de uitkeringen verhoogd worden als antwoord daarop. Ziet men daarentegen inkomensoverdrachten zonder tegenprestatie als het ‘echte’ probleem, dan kan dat worden bestreden door de uitkeringen juist te verlagen.

Door: Foto: copyright ok. Gecheckt 08-11-2022

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-11-2022

Politiek en overheid schuldig aan chagrijn in samenleving

Er waart een spook van negativisme in Nederland rond. Een nihilisme dat volgens de socioloog Gabriel van den Brink onder andere berust ‘op een filosofisch materialisme dat zich in het kielzog van de secularisatie overal in het Westen breed maakte’. In het boek Eigentijds idealisme rekenen Van den Brink en zijn mede-auteurs af met dat verfoeide negativisme.  

Samen met dertien onderzoekers van de Universiteit van Tilburg heeft Van den Brink drie jaar onderzoek gedaan naar de betekenis van geestelijke beginselen in Nederland. Het verslag van dit onderzoek verschijnt binnenkort. Inmiddels is al wel de publiekseditie (Eigentijds Idealisme) verschenen. Tijdens de overhandiging van het eerste exemplaar aan voormalig premier Ruud Lubbers liet Van den Brink weten dat het onderzoek megabytes aan informatie had opgeleverd. ‘Te veel dus om in tien minuten samen te vatten.’

De Tilburgse socioloog beperkte zich in zijn toespraak ter gelegenheid van de presentatie van het boek daarom tot drie opmerkingen. Zijn eerste opmerking betrof het algemene beeld van Nederland als een geseculariseerde samenleving.  ‘Nederland zou een samenleving zijn waarin religie, of meer in het algemeen geestelijke, spirituele en morele beginselen geen noemenswaardige rol meer spelen. In die moderne maatschappij zouden burgers slechts hun eigen belangen najagen en zich weinig herinneren van de vroegere inspiratiebronnen. Op grond van ons onderzoek hebben wij een heel ander beeld gekregen. De Nederlandse samenleving is weliswaar in sterke mate ontkerkelijkt, maar ze is niet geseculariseerd. Nederlanders jagen niet alleen hun eigen belang na, wat ze overigens heel goed doen, maar houden zich ook bezig met hogere beginselen. Sterker nog, het aantal beginselen is zelfs wonderbaarlijk vermenigvuldigd. Naast het klassieke hogere beginsel ofwel object van toewijding, God, bestaan er thans vele andere objecten van toewijding.’

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Seoul krijgt Wikiburgemeester

Correspondent Bas Verbeek vertelt over hoe een Zuid-Koreaanse politicus de hoofdstad veroverde met social media.

Transparant, open, gezond verstand en redelijkheid. “Dat zijn mijn sleutelwoorden”, meldde Park Won-soon, de kersverse burgemeester van Seoul deze week in een persconferentie. Zijn  speerpunten klinken in onze oren wellicht wat cliché, maar zijn des te opvallender in het land waarin deze traditioneel schitteren door afwezigheid. Fraude en omkoperij onder ambtenaren en zakenlui zijn aan de orde van de dag, net als sentimentele confrontaties in het parlement die zo nu en dan zelfs eindigen in vechtpartijen. Dat moet maar eens over zijn, vonden veel Koreanen en spraken sterk hun steun uit aan de onafhankelijke burgemeesterskandidaat. Via de sociale media, want op de conservatieve media hoeven tegenstanders van de regering niet te rekenen. Park: “Zonder de sociale media was ik nu geen burgemeester geweest.”

De internetrevolutie op het politieke toneel begon in augustus, toen de burgemeester van Seoul moest aftreden na een mislukt referendum. Tot grote verrassing van de conservatieven betrad softwaretycoon Ahn Cheol-soo het politieke toneel, tevens decaan aan ’s lands grootste universiteit in Seoul én fervent Twitteraar. Zonder steun van een politieke partij opperde hij het idee om te gaan  voor het burgemeesterschap. Met een laaiend enthousiaste achterban op het internet schoot Ahn direct omhoog in de peilingen. Echter had ook zijn vriend Park Won-soon zich onafhankelijk kandidaat gesteld en na overleg met hem besloot Ahn zich uiteindelijk terug te trekken en zijn steun voor Park uit te spreken. Net als Ahn pleit Park voor de standaarden die gelden in de sociale media: interactie, vrij verkeer van informatie, openheid. Park: “Ik wil politiek bedrijven in een horizontaal netwerk a la Wikipedia.”

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Stuiptrekkingen van een onhoudbare visie

Om de huidige discussies en machtsstrijd over verduurzaming beter te begrijpen, is het behulpzaam twee ‘kampen’ of visies te onderscheiden.

Kamp A heeft de conclusie getrokken en aanvaard dat onze economie de ecologische grenzen heeft bereikt of zelfs heeft overschreden. In deze visie wordt de economische ontwikkeling nu in belangrijke mate belemmerd doordat de ‘milieugebruiksruimte’ op is.

Er ontstaat schaarste: makkelijk en goedkoop winbare natuurlijke hulpbronnen raken op, de veerkracht van ecosystemen is sterk afgenomen. Nieuwe economische kansen dienen zich in deze visie alleen maar aan indien niet langer naar klassiek financieel-economische winst wordt gestreefd, maar geïnvesteerd wordt in de bescherming en opwaardering van ecosystemen, behoud van het holoceenklimaat, en in hernieuwbare hulpbronnen.

Een toenemend aantal bedrijven omarmt deze visie, op grond van eigen inzichten en kennis, of uit verlicht eigenbelang: wie dat niet doet, loopt grote kans kopje onder te gaan. Is het niet doordat de noodzakelijke hulpbronnen en grondstoffen schaars en duur worden, waardoor de continuïteit van de onderneming gevaar loopt, dan is het wel doordat de samenleving eenvoudigweg geen license to operate meer gunt aan bedrijven die onvoldoende in planet en people investeren.

Kamp B vindt het idee van ecologische grenzen, beperkte veerkracht en schaarse hulpbronnen allemaal maar onzin. Hooguit wordt er een politieke lippendienst aan bewezen, maar in wezen is het beeld dat alle gemekker over natuur en milieu en klimaat en biodiversiteit een barrière is voor de Economische Groei Zoals We Die Altijd Gehad Hebben

Foto: Adventures of Huckleberry Finn. (Tom Sawyer’s comrade). By Mark Twain. With one hundred and seventy-four illustrations. New York, Charles L. Webster and Company, 1885. SPECIAL COLLECTIONS: PS1305 .A1 1885c: Copy 1: Original pictorial green cloth. Numerous newspaper clippings pasted inside both covers. Gift of Dr. Wilbur P. Morgan of Baltimore. Small Special Collections Library, University […] copyright ok. Gecheckt 09-11-2022

Primitieve reactie Opstelten in zaak zakkenrolster

We zouden het bijna vergeten, maar Nederland is nog steeds een rechtsstaat. Iemand is pas schuldig als een rechter uitspraak doet. En iedere verdachte heeft recht op een fatsoenlijk proces en bescherming van de privacy. Tenminste, de laatste keer dat ik in de materie dook was dat zo.
Maar deze minister van Justitie en Veiligheid is kennelijk van mening dat die regeltjes verouderd zijn en laat zijn oren hangen naar de populistische meute.

Dus in plaats van de politie een stevige tik op de vingers te geven voor het op het publieke schavot zetten van een vermeend zakkenrolster, die toevallig de duizendste zou zijn, valt hij Justitie aan omdat deze de zaak seponeert.

Het mag dan wel zo zijn dat de onderbouwing van Justitie wat zwak is (de vrouw was naar ik begreep nergens herkenbaar in beeld en is dus persoonlijk niet geraakt door deze zaak), toch is het besluit van Justitie toe te juichen. Ze gaan immers voor de rechtsstaat staan en zeggen luid en duidelijk: veroordelen doet de rechter, niet de politie en iemand aan publiekelijke te schande maken is een barbaarse praktijk waarvoor je beter in Iran kunt zijn.

Opstelten echter gaat mee met de huilende wolven die vinden dat je zakkenrollers het beste zonder proces gelijk op een schavot op de Dam kunt zetten. Als de minister van Justitie niet meer voor de rechtsstaat gaat staan, wie voorkomt er dan dat we terug gaan naar de middeleeuwen? Is het adagium nu soms Veiligheid über alles geworden?

Foto: copyright ok. Gecheckt 10-11-2022

KSTn | Verduurzaming voedselproductie

Interessant rapport tussen de kamerstukken deze week: “Economische verduurzaming voedselproductie”. Zit je gelijk rechtop. Hoezo alleen “economische” verduurzaming? Waarom niet verduurzaming in het algemeen? Gelukkig blijkt in de inleiding dat het toch wat breder gezien moet worden.
In het licht van de groei van de wereldbevolking, inclusief welvaart en dus consumptie, wil de 2e kamer weten hoe we de voedselproductie met minder impact op de aarde en mens kunnen uitvoeren. Interessante materie.

Wat ik uit dit rapport wil halen is de kwantificering van kosten als gevolg van de productie van voedsel die u niet direct betaalt. Oftewel, de kosten die de maatschappij meestal op langere termijn maakt als gevolg van de productie van dat voedsel. Denk hierbij aan klimaatschade, fijnstofschade (impact op gezondheid -> extra kosten gezondheidszorg) en schade aan het landschap.
Het rapport heeft een belangrijke tabel (2.2) in de bijlage zitten met de bekende factoren. En dat wordt later dan gekwantificeerd.
Extra kosten varkensvlees zijn volgens het rapport nu al bijna net zo hoog als de productiekosten (€1,84 per kilo). En dan zijn de effecten van bestrijdingsmiddelen en resistentie antibiotica op milieu en mens niet meegenomen. Daar lijken me toch nog veel meer kosten in te zitten.

Lekker kort door de bocht mijn vertaling: de staat (en dus u) subsidieert niet-duurzame voedselproductie in orde grootte 10 tot 60% van de productiekosten. Oftewel, mensen die bijvoorbeeld wel biologisch eten (of geen vlees) betalen stevig mee aan het ongezonde, goedkope consumptiegedrag van anderen. Nu u weer.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Gemeente Utrecht geeft gratis paspoort aan alle inwoners

Alle inwoners van de gemeente Utrecht kunnen dit jaar een gratis paspoort aanvragen bij het gemeenteloket. Het college van B&W in de stad wil met die geste ‘een gebaar aan de inwoners maken voor het ontbreken van beleidsdraagvlak’. Het bestuur van de gemeente Utrecht ligt al maanden onder vuur vanwege het besluit om wegenbelasting en betaald parkeren voor fietsers in te voeren. Ook de herinvoering van het vorderen van fietsen leidt bij Utrechters tot veel onbegrip. De maatregel heeft volgens het bestuur niets te maken met de tanende populariteit van burgemeester Wolfsen.

Station Utrecht CentraalHet Utrechtse college (GroenLinks, PvdA en D66) vindt dat de Utrechtse fietser moet gaan dokken voor onrendabele megaprojecten rond bus, tram en trein. En als goedmakertje komt er een gratis paspoort. “Nou, zo zou ik dat niet zeggen”, stelt de Utrechtse verkeerswethouder Frots Lintmaaijer. “Wij stellen eerder dat wij innovatieve fiscale tools ontwikkelen voor de financiering van publieke logistiek. En dat doen wij door in OV-concentratielokaties een pakket pecuniaire stimuli uit te rollen die een spectrumverbredende diversificatie teweegbrengen ten aanzien van het vervoersassortiment bij zowel de lokale als de forensende openbare-ruimteconsument.”

Zowel Lentmeijer als zijn collega-bestuurders vinden dat de gemiddelde Utrechter te dom is om de aangekondigde milieumaatregelen te begrijpen. “Nou, zo zou ik dat niet willen zeggen”, vervolgt Lutmloaijer. “Wij stellen vooral dat het draagvlak ontbreekt omdat het niet goed wordt begrepen. Ik zal het uitleggen: het is een achterhaalde fabel dat fietsen goed is voor het milieu. Per afgelegde kilometer ademt een fietser meer CO2 uit dan een buspassagier. Daarom zeggen wij: laat ze betalen en geef ze een gratis koekje.”

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Vorige Volgende