De privatisering van de censuur

Julian Assange mag met een enkelbandje weer achter zijn computer gaan zitten. Maar hij is  zijn vervolgers nog niet kwijt. Het overheersende beeld is dat hij in zijn vrijheid belaagd wordt door staten: Zweden, de Verenigde Staten, Het Verenigd Koninkrijk. De mate waarin zijn en onze vrijheid op het internet wordt aangetast door private bedrijven komt minder in beeld. De werkelijkheid is dat bedrijven een grote, ongecontroleerde, invloed hebben op het vrije verkeer van informatie. Het was een privé-onderneming die wikileaks.org zijn domeinnaam ontnam. Het waren banken die de financiering van wikileaks onmogelijk maakten. Amazon trok zich terug en verbrak (tevergeefs) de banden met Wikileaks. Waarom doen die bedrijven dat allemaal als Wikileaks de Amerikaanse overheid dwars zit. En waarom doen ze dat op eigen houtje voordat er ook maar iets van een juridische tegenactie in gang is gezet laat staan met een veroordeling afgesloten?

Door: Foto: Sargasso achtergrond wereldbol
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Quote van de Dag: Punt!

[qvdd]

We zien zeker het nut van de bewaarplicht telecomgegevens. Punt.

Punt! Het staat er echt. Het was de reactie van het Ministerie van Justitie nadat Rejo Zenger en Bits of Freedom een WOB-verzoek hadden gedaan en waaruit volgens hen blijkt dat (digitaal) aftappen van en meekijken met burgers totaal ineffectief en vaak onnodig is bij het bestrijden van misdaad in het algemeen.

Punt. Het nieuwe overheidsargument.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

“Premier van alle Nederlanders”

Nog maar een paar maanden geleden zei Mark Rutte:

De ambitie is ook om buiten de coalitie Nederland de hand te reiken en de dialoog aan te gaan.

Ja, hij wilde premier van alle Nederlanders zijn. Een nobel streven, en even geloofde Nederland hem. Nou ok, heel even dan. Maar na het deel van Nederland dat dat geloof al had opgegeven, lijkt Rutte zelf ook de handdoek in de ring te gooien. In een interview met Elsevier zei hij namelijk het volgende:

Maakt niet uit wat u stemt. Als het maar op CDA, PVV of VVD is

Een hoogst ongebruikelijke uitspraak van de Minister-President, zeker eentje die zichzelf als bruggenbouwer probeert te profileren. Het gebeurt niet vaak dat een politiek leider oproept op een andere partij te stemmen dan die van zichzelf. Het geeft aan hoezeer hij afhankelijk is van de Eerste Kamer.

De vraag rijst uiteraard hoe blij we moeten zijn met een premier die mensen aanraadt PVV te stemmen…

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Het verhaal achter Twitter

GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Vandaag Chris Aalberts met de achtste en voorlopig laatste in de serie over twitter, vandaag het verhaal achter twitter zelf.

Twitter!

De manier waarop politici met burgers communiceren is al decennialang hetzelfde: massamedia verzorgen berichtgeving over de politieke actualiteit, journalisten interviewen politici over hun standpunten en kranten publiceren opinieartikelen van volksvertegenwoordigers. Deze middelen zijn beproefd, maar lijken inmiddels hopeloos ouderwets. Waarom zou je als politicus wachten tot een krant je opinieartikel publiceert of je een interview aanbiedt? Waarom zou je wachten totdat journalisten over je schrijven op een manier waar je geen controle over hebt?

De moderne oplossing heet Twitter. In 2010 brak dit medium definitief door als middel voor politici om hun achterban op de hoogte te stellen van hun standpunten en bezigheden. Inmiddels heeft meer dan de helft van de Tweede Kamerleden een account en maakt daar bovendien regelmatig gebruik van. Wat levert Twitter in politieke zin op? Een analyse van diverse tweets geeft geen positief beeld.

Zomaar iets roepen
Politici gebruiken Twitter vooral om iets te roepen en zo allerlei standpunten te verspreiden. Of die standpunten juist zijn, maakt daarvoor niet uit. Farshad Bashir twittert over aanbestedingen, maar vermeldt niet dat zijn partij de discussie over aanbesteden al heel lang geleden verloor. Ineke van Gent twittert over de treinchaos op Utrecht CS, en suggereert dat ten onrechte de Tweede Kamer hier iets aan kan doen. Het CDA twittert over treinvertragingen, maar verzwijgt dat het niets doet om het openbaar vervoer te verbeteren. Sophie in ’t Veld pronkt met verlengd zwangerschapsverlof, maar vergeet te melden dat het een vorm van Europese regelgeving is waar burgers sterk tegen zijn.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Links in Australië

Outback in Australie (Foto: Flickr/poppalina)

In veel landen zijn tweepartijenstelsels. Er is een linkse partij en een rechtse partij en dat is alles. Daar is weinig te zoeken voor mensen die op zoek zijn naar vrijzinnige, anti-dogmatische linkse politiek. Australië was zo’n land. De laatste verkiezingen brachten daar verandering in.

Er waren twee partijen in Australië: de centrum-rechtse conservatief-liberale Liberal Party en de centrum-linkse sociaal-democratische Labor Party. Ze wisselden elkaar regelmatig af in de regering. In de jaren ’70 kwam daar verandering in. De Australian Democrats werden opgericht als een progressieve afsplitsing van de Liberal Party. Dit was een progressieve middenpartij die stond voor meer directe democratie, bescherming van het milieu en burgerrechten. Het kiesstelsel voorkwam dat de Australian Democrats in het Lagerhuis kwamen, maar ze wonnen wel zetels in het Hogerhuis. Door haar kritisch-constructieve opstelling werd deze kleine partij een belangrijke macht. Ze waren nodig voor een meerderheid in het Hogerhuis en konden hun progressieve thema’s via het hun kamerwerk naar voren brengen.

Interne verdeeldheid zou de Australian Democrats uiteindelijk opbreken maar de partij vormde wel een voorbeeld voor anderen. Eén van die partijen die dit voorbeeld volgde, zijn de Australian Greens. Dit is de oudste groene partij van de wereld. Haar geschiedenis loopt terug tot 1972, toen op het eiland Tasmanië een groene partij wordt gevormd, in verzet tegen de vernietiging van een natuurgebied. Dit is de eerste partij die zich specifiek inzette voor de bescherming van het milieu en de natuur wil behouden voor toekomstige generaties. In de jaren ’90 vormen groene partijen uit verschillende staten één partij: De Groenen en beginnen al snel zetels te winnen in het Hogerhuis. In 1994 stelt de beroemde filosoof Peter Singer, bekend voor zijn verdediging van dierenrechten, zich (onsuccesvol) kandidaat voor de partij. In 2010 wint de partij de eerste echte zetel in het Lagerhuis en deze groene zetel is nodig voor de meerderheid. De Groenen geven steun aan een voortzetting van de sociaal-democratische regering, die zich sterk probeert te maken tegen klimaatverandering. Vanuit deze positie kunnen de Groenen een sterke stempel drukken op het beleid.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Onafhankelijke journalistiek: een krant zonder regering

Deel van logo WikiLeaks

In mijn vorige post over WikiLeaks heb ik verschillende aspecten van de ontwikkelingen rond deze organisatie op een rij gezet. De vraag of het goed is wat zij doet heb ik niet echt beantwoord. In het commentaar stelt collega blogger Martijn terecht dat we kritisch moeten zijn over WikiLeaks. Dus daarom nogmaals de vraag: Is het goed wat Wikileaks doet of niet?

Ik denk dat we het er wel over eens zijn dat WikiLeaks zoals het nu is georganiseerd niet ideaal is. Met name als het gaat om de review procedure: wat wordt wel en wat wordt niet gepubliceerd. Wat we wel kunnen constateren is dat de manier waarop WikiLeaks te werk gaat evolueert. Oorspronkelijk bedoeld als plaats om informatie te dumpen, door iedereen – vandaar ‘wiki’ – begint het steeds meer te lijken op een journalistieke organisatie. Ze zijn te klein om zelf de review te doen, maar laten het over aan de traditionele media (van de 250.000 cables zijn er nu iets meer dan 1000 gepubliceerd, op het moment dat ik dit schrijf exact 1311 stuks). De beschuldiging dat het om een dump van 250.000 documenten gaat is dus propaganda. Wat opvalt is dat deze kritiek ook vaak van journalisten komt. Zouden zij zich bedreigd voelen? Veel (Amerikaanse) journalisten hebben in periode tussen 9/11 en de inval in Irak mee gewerkt aan oorlogspropaganda of hun mond gehouden – zijn dit de ‘waakhonden’ van de macht?

Wat voor veel mensen vooral beangstigend zal zijn is dat WikiLeaks niet onder controle staan van een regering. Het zou eigenlijk niets mogen uitmaken: er is toch persvrijheid, en journalisten gaan beroepsmatig dagelijks met geheimen om. Sinds haar ontstaan zijn informatielekken onderdeel van het dagelijks brood van de journalistiek. Het feit dat er nu een organisatie bij is gekomen die de ontvangst en publicatie van deze informatie tot haar hoofddoel maakt zou niemand moeten verrassen of moeten beangstigen.

Lezen: Mohammed, door Marcel Hulspas

Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.

Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.

Lezen: De wereld vóór God, door Kees Alders

De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.

In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Halsema relatief populairst in verkiezing Politicus van het Jaar

Geert Wilders (PVV) kreeg in de verkiezing voor de Politicus van het Jaar van EenVandaag de meeste stemmen: 17,5% van de 30.000 deelnemers aan de verkiezing van het programma kozen voor de PVV-leider. Femke Halsema (GroenLinks) wist in verhouding tot het stemmenaantal van haar partij de meeste stemmen binnen te halen. Naast Halsema wisten ook Roemer (SP), de uiteindelijke winnaar Wilders en een aantal CDA-politici relatief veel stemmen te trekken in de Eenvandaag peiling.

Hoewel het binnenhalen van de meeste stemmen natuurlijk een knappe prestatie is, zegt dat niet noodzakelijkerwijs iets over de statuur van een politicus. De leider van een grote partij heeft immers een grotere schare sympathisanten dan die van een kleine. Als alle VVD-stemmers bij de laatste verkiezingen op Rutte zouden hebben gestemd bij de verkiezing van Politicus van het Jaar, zou hij deze ruim hebben gewonnen. De leider van een kleinere politieke partij zal relatief minder stemmen halen. Het is dus informatiever om te kijken naar de verhouding tussen het aantal stemmen bij de Politicus van het Jaar-verkiezing en het aantal stemmen bij de laatste Kamerverkiezingen. Op deze manier zie je welke politicus meer en welke minder persoonlijke stemmen kreeg bij de Politicus van het Jaar verkiezingen, dan je op basis van het stemmenaantal bij de verkiezingen zou verwachten.

Absolute stemmen op de beste politicus (Grafiek: Tom Louwerse)

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Hè ja, laten we de sharia invoeren

Geert Wilders (Foto: Flickr/pietplaat)

Wie vandaag rondkijkt op Twitter, vraagt zich af wat nou toch de bezwaren van al die Nederlanders zijn tegen de sharia. Gisteren werd bekend dat bij twee kinderdagverblijven in Amsterdam mogelijk tientallen kinderen zijn misbruikt. Aanleiding voor Geert Wilders om vandaag rond te twitteren:

Misbruik ruim 30 peuters walgelijk, dader mag nooit meer vrijkomen: zou 30 keer achter elkaar straf moeten uitzitten! Chemische castratie?

Een oproep die op Twitter op bijval mag rekenen en het volk blijkt te inspireren tot nog veel verdergaande maatregelen. De suggesties vliegen je om de oren: castreren met een botte nijptang, zonder verdoving, een vat zoutzuur gebruiken, de dader opsluiten met de ouders van de slachtoffers en daarna alleen maar aanvegen, rituele slachting, herinvoering van de doodstraf. Sommigen verlangen terug naar de Middeleeuwen, zodat hij publiekelijk terechtgesteld had kunnen worden.

De wraakzuchtigheid van onze bevolking, met haar joods-christelijke erfgoed, blijkt weinig grenzen te kennen. Het bontst tot nu toe maakte onze Haagse tokkie Henk Bres het:

DOE ER NOU IS WAT AAN…die ontuchtplegers met kinderen..ik bied me aan als beul bij de overheid..ouders mogen dan kijken hoe ik ze afmaak!!

Ik kan me dan ook alleen maar aansluiten bij wat NwLibAmbitie twitterde:

Lezen: Het wereldrijk van het Tweestromenland, door Daan Nijssen

In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Van der Lans Ruimte II

In ‘Ontregelen. De Herovering van de werkvloer‘ en in zijn nieuwe boek ‘Eropaf! Het nieuwe begin van het sociale werk‘ beschrijft Van der Lans een nieuwe weg van het maatschappelijk werk. Eigenlijk is het een nieuwe agenda voor de hele publieke sector. Hij gebruikt een aantal ruimtelijke metaforen om deze nieuwe agenda te beschrijven. Deze laten echter wel de zwakke plekken in zijn betoog zien.

Van der Lans maakt gebruikt van een ruimtelijke metafoor om uit te leggen hoe het maatschappelijk werk is ontwikkeld. Ik heb al eerder over deze Van der Lans ruimte geschreven. Van het paternalistische erbovenop, via het empathisch ernaast naar het afstandelijke ervanaf. Het maatschappelijk werk moet nu terugkomen in de vorm van Eropaf! Het afstandelijke welzijnswerk van de jaren ’80 en ’90 moet worden vervangen door een veel actievere, betrokkenere vorm van het welzijnswerk zonder te vervallen in het softe ernaast of het paternalistische erbovenop. Als we de ruimtelijke metafoor eens uit tekenen zien we het probleem van Van der Lans’ betoog: Ernaast en erboven zijn eigenlijk twee verschillende varianten van Eropaf! Die allebei sterk verschillen van ervandaan. De vraag hoe we precies de balans gaan vinden tussen het paternalisme van erboven en de empathie van ernaast. Deze balans zoekt Van der Lans in Eropaf! maar een zekere ambiguiteit tussen vertrouwen in de kracht van mensen en juist achter de achter ingrijpen zit er wel in.

Van der Lans' Ruimte (Plaatje: Simon Otjes)

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Iedereen het land uit?

GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Vandaag is dat Enis Odaci, voorzitter van de Stichting Humanislam, over de ijzige wind die momenteel door Nederland waart.

Koffer (Foto: Wikimedia Commons/Wolfgang H. Wögerer)

Er waait een straffe wind door Nederland. Het is wintertijd. Er zal vast een relatie zijn tussen de temperatuur buiten op straat, met ijzige wind en een gladde ondergrond, en de staat van onze Hollandse geest. Want dat er een ijzige geest door Nederland waart, is een feit. Als we de vele nieuwsberichten in de gedrukte en digitale media, radio en televisie mogen geloven denkt iedereen inmiddels aan emigreren. Gedwongen of ongedwongen.

Frits Bolkestein maakt zich zorgen over de jonge generatie joden die met name door de Marokkaanse jeugd in de niet al te verre toekomst zal worden weggepest. Geert Wilders boos natuurlijk: die Marokkanen zelf moeten het land uit. In Zwitserland is na een volksraadpleging besloten dat mensen van buitenlandse komaf het land uit moeten als ze een strafblad hebben, en het verschil tussen een kwajongensstreek en een heus misdrijf doet er niet zoveel meer toe. Auf Wiedersehen! Raak je als vreemdeling, buitenlander, medelander, nieuwe Nederlander, allochtoon of gastarbeider je baan kwijt, en kom je ook nog eens uit Bulgarije of Polen? PvdA-wethouder Norder uit Den Haag regelt je one-way vliegticket back home. En minister Leers van Integratiedingen vindt een goed ingeburgerde meid van Afghaanse komaf, die vloeiend Fries spreekt en bij God niet weet wat zij moet in haar moederland, ondergeschikt aan de bekende dooddoener: haar familie had kunnen weten dat ze geen garantie had om in Nederland te blijven.

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Lezen: Mohammed, door Marcel Hulspas

Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.

Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.

Vorige Volgende