Rutte: “Dat prachtige land weer teruggeven aan de Nederlanders”
, door
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
Vrijdenkersruimte
, door
Mark Rutte heeft een ingenieuze reden gevonden om de gewraakte spotprent van Adriaan Soeterbroek uit de door de PVV en VVD opgerichte Vrijdenkersruimte van de Tweede Kamer te houden: “Ik hoef ‘m daar niet op te hangen, omdat ‘ie niet door de rechter verboden is.”
Nou ja, ingenieus… Geen van de werken die in de vrijdenkersruimte vallen te bewonderen zijn ooit door de rechter verboden, dus waar hebben we het over? Zelfs het werk van Gregorius Nekschot is nooit door een rechter beoordeeld.
Eerder al had de PVV zich teruggetrokken uit het initiatief, toen op aandringen van Tofik Dibi enkele prenten in de collectie werden opgenomen, die kritisch waren over de PVV en Israël. De ruimte was volgens Fleur Agema namelijk alleen bedoeld voor “kunst die is verwijderd onder druk van moslims. Dat is het thema van de expositie”. Het ging de PVV dus niet om de vrijheid van meningsuiting in het algemeen, maar de vrijheid van moslimbashen.
Nu valt ook Mark Rutte’s VVD door de mand als hopeloos opportunistisch. De vrijheid van meningsuiting is weliswaar absoluut, maar de VVD zou wel gek zijn om mee te werken aan het al te grof beledigen van coalitiepartner PVV. De samenwerking is immers al delicaat genoeg.
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
Jeanine Hennis: Eurobashing hypocrisie
, door
Jeanine Hennis-Plasschaert is voormalig Europarlementariër voor de VVD en tegenwoordig lid van de Tweede Kamer. Haar hartje klopt op blauwgeel bloed, zo erg houdt ze van Europa. Zij was ook één van de Europarlementariërs die een broertje dood had aan het Europa-bashen waar nationale politici zich aan bezondigen als het hun uitkomt. Niets is zo makkelijk als ‘Europa’ bashen, want terugpraten doet men daar toch niet. Welnu: tegen de achtergrond van het bloedige geweld in Egypte lijkt Hennis-Plasschaert toch doodleuk aan het spelletje mee te doen.
Dat spelletje werkt ongeveer zo. Wordt er een slecht voorstel gedaan door ‘Europa’? Dan is het ‘fout!’, ‘mag niet!’, ‘geld terug!’, ‘waar bemoeien zij zich mee!’, ‘de Europees Commissaris moet z’n biezen pakken!’, en zo verder. Soms komen zulke uitspraken zelfs in het verkiezingsprogramma. Het allerleukste is natuurlijk dat ‘Europa’ geen enkele grote beslissing neemt zonder dat de nationale ministers erin gekend zijn – niet zelden dezelfde minister die een minuut later, na eerst volmondig ingestemd te hebben met het slechte voorstel, voor de camera tégen hetzelfde voorstel staat te fulmineren. De Eurokritische kiezer moet gerustgesteld, weetuwel.
Maarrrrrr…! Heeft ‘Europa’ een goed voorstel? Dan was het niet ‘Europa’ dat het binnenhaalde, nee, dan was het de Nederlandse minister die zich namens Nederland in Europa bemoeid had met het voorstel. Glimmend van trots staat hij of zij dan voor de camera uit te leggen hoe hij/zij het voorstel toch maar mooi voor de poorten van de Brusselse Hel wegsleepte.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
Macht: dé smeerolie van dit kabinet
, door
De tandem Mark-Maxine, met Geertje sturend en krijsend in het babyzitje, loopt gesmeerd dankzij de wonderolie die macht heet. Als machtsbehoud een doel op zich is, dan zijn idealen, feiten en overtuigingen slechts hinderlijke morele ballast. Minder agenten, minder groene energie en minder geld voor universiteiten. Daarmee maakt Mark Rutte Nederland veiliger, schoner en slimmer. De oppositie roept lauwtjes dat ze het niet geloven. Mark is niet vatbaar voor hun argumenten. Argumenten zijn voor de rasdebater weerloze vliegjes. Daar ga je niet serieus mee in debat, die schiet je met een nonchalante beweging naar het hiernamaals. Zelfs al komen die argumenten van protesterende professoren of verontruste partijgenoten.
In de Volkskrant werd de regeringsfilosofie mooi verwoord door minister Melanie Henriëtte Schultz van Haegen-Maas Geesteranus. Zij had wel even getwijfeld aan deelname aan regeren met de PVV. Vond zij Wilders z’n stigmatiseringen vervelend voor alle hardwerkende moslims? Botste de visie van Wilders met haar eigen liberale gedachtegoed? Neen. “Ik dacht wel even aan mijn reputatie, met dit kabinet” Tja. Zo’n uitspraak zegt waarschijnlijk meer dan Melanie bedoelde. Macht is een prima smeermiddel, maar kan ook verlammend werken. Dat zien we aan het duivelse dilemma van de linkse oppositie: samenwerken of de eigen partij positioneren? Progressieve samenwerking is een nobel doel, maar daarmee wordt het eigen Unique Selling Point onzichtbaar. Elkaar zwartmaken dan? Dat kan virtuele zetelwinst opleveren, maar daarmee breng je het kabinet niet ten val. Lastig.
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
Honderd dagen Rutte
, door
Overgewaaid vanuit de Verenigde Staten. Is het ook zinvol om te doen? Na honderd dagen kijken of een regering iets bereikt heeft, is erg mediageniek. Obama had in Amerika binnen die periode al belangrijke wetgeving door het parlement geloodst, zoals zijn zorgwet. Maar Nederland is Amerika niet. Hier gaat bijvoorbeeld het maken van een wet een stuk langzamer. Dit weerhield media er niet van om al na ruim drie maanden een rapportcijfer te geven. Een overzichtje laat zien dat de start van het kabinet voorzichtige lof oogste.
Het kabinet krijgt een 6,8 als rapportcijfer van de Kamerleden van de zes grootste partijen, meldt De Telegraaf na eigen onderzoek. Het Reformatorisch Dagblad laat een aantal buitenlandse correspondenten oordelen. Zij vinden dat Rutte cum suis ‘voorzichtig gestart’ zijn. Het Eindhovens Dagblad vindt in zijn redactioneel commentaar dat de premier en zijn ministers de eerste honderd dagen ‘met glans’ hebben doorstaan. Hans Goslinga, politiek journalist van Trouw, is zelfs van mening dat Mark Rutte nu al ‘het wonder van de liberale comeback‘ verbeeldt. Er zijn nog ruim 1600 dagen te gaan. Als het kabinet de volledige rit uitzit natuurlijk.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
Quote van de Dag: Leiderschap
, door
[qvdd]
In zekere zin verkeert de liberale premier in eenzelfde politieke positie als GroenLinks-fractievoorzitter Sap, die haar partijleden ervan moet overtuigen dat zij een juist besluit heeft genomen. Dat vraagt om een leiderschap dat in de Nederlandse politiek leek uitgestorven.
Trouw-columnist Hans Goslinga houdt een pleidooi voor ouderwets leiderschap: niet blind achter de achterban aanlopen, maar juist voor de troepen uit.
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
De rechte rug van Wouter Bos
, door
Laatste nieuws: ook een topambtenaar van premier Jan-Peter Balkenende (CDA) heeft geprobeerd de Amerikanen aan te zetten om druk uit te oefenen op Wouter Bos (PvdA) inzake Afghanistan. Eerder had WikiLeaks al een vergelijkbare actie onthuld van een topambtenaar van Maxime Verhagen (CDA). Hun bazen slaagden er niet in de vice-premier van gedachten te doen veranderen.
Bos zal in die tijd nog wel eens teruggedacht hebben aan zijn confrontatie met Balkenende tijdens de verkiezingscampagne van 2006, toen de laatste scoorde met de beschuldiging “u draait en u bent niet eerlijk“. Deze keer zou hij zich niet nogmaals in de luren laten leggen. Hij draaide niet en hij zei eerlijk wat hij ervan vond. De rechte rug van Wouter Bos krijgt nog meer glans nu blijkt hoe wanhopig de CDA-ers waren in hun poging hem om te krijgen.
Job Cohen heeft weinig keus: zijn PvdA kan het niet maken om toch te draaien over Afghanistan, al heeft de Kunduz-missie een andere verpakking dan die in Uruzgan. En dus richt de huidige premier Mark Rutte zich met dezelfde Verhagen op coalitiegenoot Geert Wilders. Benieuwd hoeveel topambtenaren en Amerikaanse ambassadeurs daaraan te pas komen. En Wilders zal ook nooit gedacht hebben dat hij nog eens een voorbeeld ging nemen aan Wouter Bos.
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
Detailpolitiek (3): Lokale lasten
, door
Deze week was premier Rutte te gast bij Buitenhof. Hij sprak onder meer over bestuurlijke drukte, zoals het feit dat de jeugdzorg zowel door gemeenten, provincies als Rijksoverheid wordt geregeld. Rutte vertelde dat dit gaat veranderen op een groot aantal terreinen. Zo gaat jeugdzorg helemaal naar de gemeenten, en natuur helemaal naar de provincies. Dit moest de indruk wekken dat overheden efficiënter gaan werken, en dat het beleid beter, effectiever en goedkoper wordt. Bij de bijstand had dit volgens Rutte ook heel goed gewerkt. Tot zover de theorie. Nu de praktijk.
Jeugdzorg in crisis
Wat gebeurt er als het Rijk taken afstoot aan lagere overheden? Een aardig voorbeeld is de jeugdzorg, die nog maar een paar jaar geleden voor een aanzienlijk deel de taak werd van de provincies. Heeft dat minder inhoudelijke bemoeienis van de landelijke politiek opgeleverd? De jeugdzorg was in crisis, er waren diverse schandalen en dus vergaderde de Tweede Kamer zich suf over een taak waar de provincies inmiddels een belangrijke stem in hadden. De bemoeienis bleef. Zal dit nu gaan veranderen? Kamervragen van deze week suggereren van niet.
Deze week stelden drie PvdA-Kamerleden vragen aan de regering over lokale lasten. Een nieuwsbericht suggereert dat de lokale lasten voor ondernemers omhoog gaan. De Kamerleden vragen zich af hoe dit zich verhoudt met een toespraak van Rutte, die stelde dat de gemeenten “de lokale lasten niet gaan gebruiken om bezuinigingen ‘over de rug van ondernemers op te vangen'”. Vervolgens willen de Kamerleden dat er maatregelen komen om de belofte van Rutte aan ondernemers alsnog na te komen.
De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.
In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.
De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.
In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.