Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Minder informatie naar de Kamer
Een gastbijdrage van GB, ook te lezen op Publiekrecht & Politiek.
Handige jongen, die Rutte. NOS.nl en Nu.nl koppen: ‘Rutte: ‘Minder informatie via de commissie stiekem.” Aanleiding waren berichten uit De Volkskrant dat Ter Horst en later Hirsch Ballin in de besloten commissie over de veiligheidsdiensten aan de fractievoorzitters uit de Tweede Kamer hadden verteld dat Willem-Alexander een bedrag had overgemaakt naar een makelaar ergens in een belastingparadijs. De politici voelden zich gepiepeld en lieten de boel lekken naar de krant die al een beruchte journalistieke voet tussen de deur van de Eikenhorst had. Via deze route kunnen de Kamerleden vervolgens weer vragen stellen. Op die vragen zijn dan nu antwoorden gekomen.
De koppen van Nos.nl en nu.nl zullen openbaarheidsminnend Nederland op het eerste gezicht gerust stellen. Minder informatie via de Commissie Stiekem leest immers als: ‘meer informatie rechtstreeks naar de Kamer, in de volle openbaarheid.’ Dat staat echter niet in de antwoorden.
Rutte schrijft eigenlijk dat hij spijt heeft dat het überhaupt aan een parlementariër verteld is. De betalingen waren immers zo privé dat ze niemand aangaan. Hier had de Tjeenk-Willink-doctrine, ook bekend als de ‘dat gaat je geen zak aan-leer’, toepassing moeten vinden. In die doctrine moeten Kamerleden rekening gaan houden met de privé-sfeer van de Oranjes en volgt uit de Eed bij de inhuldiging van de Koning dat parlementariërs ook geen vragen meer mogen stellen over dit soort dingen, omdat het niet is wat een goed en getrouw parlementariër schuldig is te doen.
Van Grieks drama tot Europese tragedie?
Of we schoppen de Grieken uit de euro of we zadelen de Grieken met extra leningen op. Moeten we echt kiezen uit deze twee kwaden? Beide oplossingen zijn onbevredigend. In beide gevallen kost het de Nederlandse belastingbetaler miljarden, terwijl het geen garantie biedt op een structurele oplossing van het probleem. Is er geen betere oplossing denkbaar? Die betere oplossing ligt voor de hand, maar de politieke wil ontbreekt. In economisch opzicht is het Griekse probleem voor Europa van marginaal belang. Griekenland is qua BNP vergelijkbaar met een doorsnee Duitse deelstaat.
Een structurele oplossing voor het land van de Sirtaki is mogelijk, als er Europese solidariteit zou bestaan. Belastingsexperts, accountants en andere financiële experts zouden Griekenland weer op de rails kunnen brengen. Welke staatseigendommen leveren snel miljarden op? Hoe voorkomen we corruptie, fraude en belastingontwijking? Met middelen, expertise en een beetje geduld helpen we het land aan de rand van Europa er weer bovenop. Echter, juist het ontbreken van eensgezinde politieke wil is het werkelijke probleem dat de Europese stabiliteit in gevaar brengt.
Door het ontreken van politieke draagkracht, lijkt een structurele oplossing voor het Griekse drama onbespreekbaar. Dat is jammer, want de Griekse tragedie kan daardoor uitgroeien tot een treurspel van Europees formaat. De nieuwe eisen van Jan Kees de Jager en anderen ministers lijken redelijk, maar zijn dat niet. De gewone Griek heeft al veel moeten inleveren en wil niet nog meer dokken. Hogere belastingen, minder sociale voorzieningen en minder pensioenzekerheden. De Nederlandse bezuinigingen zijn voor de Griek een lachertje. De gewone hardwerkende Griek wil en kan geen eurocent meer betalen. En heeft de hardwerkende Kretenzer nu echt veel meer schuld aan de crisis dan de hardwerkende Texelaar?
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
De rechtspraak wordt geprivatiseerd
De voordelen van kunst zonder subsidie?
De NOS zond gisteravond bovenstaande reportage uit over de kunstsector in New York. Strekking was dat die nauwelijks overheidssubsidie krijgt en vooral draait op private giften en een fier ondernemerschap. Het verhaal paste mooi in het plaatje dat Rutte en Zijlstra zo graag voorspiegelen. Het plaatje klopt echter niet.
Ten eerste New York is geen Nederland. Er is meer cultuur op een vierkante kilometer Manhattan dan Nederland in totaal. New York is een metropool waar media, geld en kunst sterke magneten zijn met internationale aantrekkingskracht. Die twee vergelijken, is vragen om problemen. New York is ook geen Amerika. In andere steden is de kunstsector wel wat minder bruisend.
Ten tweede bestaat er in Amerika een lange traditie van filantropie die in Nederland grotendeels afwezig is. Nederland is gul, maar betaalt vooral aan goede doelen, noodhulp, etcetera. In Amerika wil iedere rijke graag zijn naam op de gevel van een theater hebben. Met meer dan zestig miljardairs, honderden multimiljonairs en duizenden ‘gewone’ miljonairs in New York alleen, zijn er een hoop gevels nodig om de praalzucht van de rijken te bevredigen.
Een misvatting is ook dat de kunstensector nauwelijks in de belastingpot kan grabbelen. Oke, misschien bestaat maar tien procent van de inkomstenstroom in New York uit subsidie. Maar al die giften zijn in grote mate net zo goed belastingaftrekbaar.
Vertrouwen op het ANP
Met het risico als mierenneuker te worden bestempeld, toch even het volgende. Als een krant kopt dat het kabinet Rutte aan vertrouwen wint, wat moet dat het onderliggende nieuwsfeit zijn? A: Meer Nederlanders denken dat het kabinet de juiste dingen zal doen, of B: meer mensen verwachten dat het kabinet de eindstreep haalt? Het ANP denkt dat het B is, en daarmee helaas ook vele tientallen (online) kranten in ons copypastende medialandschap.
Het ANP baseert haar stelling ‘Kabinet wint aan vertrouwen’ op de wekelijkse peiling van Maurice de Hond waaruit blijkt dat 64% van de Nederlanders denkt dat het kabinet niet in 2011 of 2012 valt, terwijl dat in november vorig jaar nog 37% was. En volgens de ANP-logica is ‘denken dat iets blijft bestaan’ hetzelfde als ‘erop vertrouwen dat iets blijft bestaan’ wat weer hetzelfde is als ‘iets vertrouwen’. Het is als tegen je vriendin zeggen dat je haar vertrouwt omdat je verwacht dat ze de rit wel uit zal zitten. Maar deze rammelende gevolgtrekking is nog niet eens het ergste.
Want wie de peiling van de Hond wél zelf bekijkt, ziet meteen twee feiten die de ANP conclusie flat out tegenspreken. Ten eerste blijkt dat het kabinet op 72 Tweede Kamerzetels staat, terwijl dat in november nog 79 zetels was. Ten tweede hoopt een kleiner deel van de Nederlanders (42% nu tegen 45% in november 2010) dat het kabinet de eindstreep haalt.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
Ineke van Gent laat zich het bos insturen
Een gastbijdrage van GB van Publiekrecht & Politiek.
En weer wint Rutte op punten. Dit keer in het dossier over het Koninklijk Huis. Niet alleen is Pierre Heijnen het hok van de Oranjeverenigingen weer in geglibberd (‘als Rutte mooier schrijft dan Wim Kok, dan trek ik mijn keutel weer in’) maar er wordt terloops een neteligere kwestie afgedaan. In de nadagen van Balkenende klungelde Willem-Alexander nogal met vakantiehuizen, investeringen en ander jetset-gedrag. Dat leverde toenemende ergernis op in de Tweede Kamer, die dat afwentelde op het hoofd van Balkenende. Die had wel wat beters te doen en schoot de vluchtheuvel van de Raad van State op. De onderkoning moest maar eens ‘voorlichting’ geven over hoe het nu zat met de privé sfeer van de Oranjes.
Dan moet je net Herman Tjeenk Willink hebben. Die ging er even goed voor zitten, pakte zijn Oranje potlood en schreef mooie volzinnen, zoals: ‘Gezamenlijk staan wetgever, bestuur en rechter voor de taak inhoud te geven aan de democratische rechtsstaat. Daarvan is de Koning het symbool. Hij representeert niet alleen het bestuur, maar ook de wetgever en de rechter.’
Maar daar ging het natuurlijk niet om. Mocht Ineke van Gent zich bemoeien met de investeringen van de kroonprins en met zijn vakantiehuis? Nee, wordt langzaam duidelijk in de rollende zinnen uit de voorlichting. De privesfeer van de koning moet gerespecteerd worden, en dat geldt te meer voor leden van het koninklijk huis die geen koning zijn. Investering van het eigen vermogen is in beginsel prive. Het feit dat het in de openbaarheid is gekomen maakt niet dat het openbaar belang er meteen mee gemoeid is. Dat er beveiliging op staatskosten nodig is (zoals bij het vakantiehuis) ook niet.
Quote van de Dag: Kijk naar Lehman
[qvdd]
Kijk naar het omvallen van Lehman in september 2008. De directe banden met die bank waren beperkt, maar het effect op de Nederlandse economie bleek gigantisch. Dat risico gaan we niet nog een keer nemen.
Mark Rutte trekt alle registers open om verdere steun aan Griekenland te verdedigen tegen een frontale aan van de PVV.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.