G. Drios onthult in zijn 41e column een gedachte-experiment. Wat als menselijke processen geautomatiseerd zouden worden? Als we zaken als kunst of journalistiek gewoon door algoritmen zouden laten bepalen? Ik wilde lange tijd niets meer met automatisering van doen hebben, maar onlangs kwam ik er toch weer mee in aanraking. En het vreemde was dat er een wereld voor me open ging… Euh… of dicht? Ik merk het al, ik moet bij het begin te beginnen. Het begon allemaal toen ik die ene film zag. Ik weet niet meer hoe hij heet, maar jullie kennen hem vast. De held moet samen met een groep mensen ergens heel snel weg en dan blijkt dat een klein kind z’n hondje of knuffeltje is vergeten en dan moet de held ondanks groot gevaar toch nog een keer terug. Later kan de held ternauwernood aan een explosie ontsnappen door een gedurfde sprong richting camera. Uiteindelijk is alle gevaar dan toch weer geweken omdat de vijand dood is, tot die ineens toch nog blijkt te leven, waarna hij nog een keer wordt gedood. Toen ik die film zag, dacht ik ineens: dat kan je automatiseren.
Tja, hoe moet je dit nu omschrijven? Een man probeert iemand te beroven, maar dan blijkt zijn zak een soort portaal te zijn. Wat volgt is een bizarre vechtscene. Welkom bij Pockets.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Op dit uitzonderlijke tijdtip een extra verkiezingsaflevering van Kunst op Zondag. Het zal voor weinig kiezers doorslaggevend zijn wat politieke partijen te zeggen hebben over kunst. Voor de twijfelaars die nog op zoek zijn naar een programmapuntje dat de doorslag kan geven voor hun stemkeuze, zet Kunst op Zondag (late nacht editie) de kunstparagrafen op een rij.
In veel gevallen hebben de partrijen een “kunst en cultuur” paragraaf, waaronder ook het mediabeleid en soms sport en wetenschap valt. We beperken ons tot de teksten die alleen over beeldende kunsten, dans, toneel en muziek gaan.
Wie kunst absoluut niet van belang vindt, moet bij 50Plus, de Anti Europa Partij, de Libertarische Partij, Nederland Lokaal, Partij NXD, de SGP, de SOPN of de PVV zijn. Al deze partijen vermelden helemaal niets over kunst. Pardon, de PVV heeft drie woorden aan de kunsten gewijd: “Einde aan kunstsubsidies”.
Wat zeggen de overige dertien partijen? Op alfabetische volgorde van partijnamen citeren we uit de verkiezingsprogramma’s. Hoewel, als we ‘cultureel ondernemerschap’ en ‘cultureel erfgoed’ noemen, hebben we alle programma’s wel genoeg samengevat. Maar goed, laten we eens kijken wat de nuanceringen zijn.
Het CDA (pagina 21 van het programma) koppelt kunst en cultuur aan pluriformiteit en identiteit. Kunst- en cultuurinstellingen moeten “goed geworteld zijn in de samenleving, breder publiek aantrekken, nieuwe groepen aanspreken en meer eigen inkomsten genereren”.
Aandacht voor talentontwikkeling is nodig om het evenwicht in deze keten van voorzieningen te garanderen. Het cultureel en religieus erfgoed moet breed toegankelijk zijn en bijdragen aan identiteit en innovatie. Het CDA wil cultureel ondernemerschap en kunstproductie in eigen land bevorderen door in te zetten op alternatieve bronnen van financiering.
Zoals verwacht bracht het Fonds voor de Podiumkunsten woensdag slecht nieuws voor veel aanvragers. Nu is het hoog tijd dat de creatieve geesten van de kunstinstellingen doen waar ze goed in zijn: buiten de gebaande paden wandelen.
Woensdag maakte het Fonds voor de Podiumkunsten bekend welke van de 203 aanvragers een vierjarige subsidie zouden krijgen. Hoewel 153 aanvragers positief beoordeeld werden, krijgen slechts tachtig ook daadwerkelijk geld. Toen was het potje leeg, helaas. Iedereen zag het aankomen, maar niemand kon er iets aan doen. Het kabinet Rutte-I besloot twee jaar terug dat de Nederlandse kunst- en cultuursector minder subsidieverslaafd moest worden. En de beste manier om dat te doen was ze cold turkey te laten afkicken.
“Nu de basisinfrastructuur teruggebracht is tot alleen de grotere instellingen die de grote zalen bespelen en daarmee ook artistiek gezien een stuk eenvormiger is geworden, heeft het Fonds Podiumkunsten in de eerste plaats tot taak de pluriformiteit van dat kleinschalige en middelgrote aanbod ondanks de bezuinigingen zo goed mogelijk veilig te stellen,” is te lezen in het oordeel van het Fonds. Dus: grote, gevestigde namen eruit, vers bloed erin. Het Amsterdam Dance Event (150.000 euro aangevraagd) moet het voortaan zonder Rijkssubsidie doen, net als Theaterfestival Boulevard (300.000 euro aangevraagd) en het Internationaal Danstheater (792.000 euro aangevraagd). Voor een aantal instellingen gaat het om een aanzienlijk deel van het budget. Aus Greidanus, artistiek leider van toneelgroep De Appel (die de aangevraagde 540.000 euro niet kreeg) zei vandaag in Trouw dat hij de toekomst somber inziet.
De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.
In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.
En nee, het is niet de reclame voor de lotto.
Kunst, vandalisme, of kritiek. Brandalism is alledrie (maar niet echt heel erg vandalisme, want soms mag je iemands bezit bekladden).
Ze duiken op in de (soms) grauwe straten van Engeland. Ze zijn hard, grappig, ontroerend. Een groep kunstenaars in Engeland legt zich toe op ‘brandalism’, een statement tegen de consumptiemaatschappij met als canvas de uithangborden van diezelfde consumptiesamenleving. De artiesten gebruiken de taal van de gladde adverteerders. Het doet denken aan Banksy, maar dan met een meer commerciële twist. Jammer alleen dat de kunstwerken straks weer overgeplakt worden met de aanbieding voor de laatste kiloknaller.
Artist - Bill Posters (UK) // Site specific install, Primary School, Manchester.
Artist - Bill Posters (UK) // Site specific install, Birmingham
Artist - Cleon Patterson (US) // install in Birmingham
Artist - Eyesaw (UK) // install in Central Bristol
Artist - Ghost Patrol (Aus) // install in Fallowfield, Manchester
Artist - Paul Insect (UK) // install in East Manchester
Artist - Paul Insect (UK) // install in Hyde Park, Leeds
Artist - KennardPhillips (UK) // install in Central London
Artist - Leo Murray / Tom Bristow (UK) // install in West London
Artist - Polyp (UK) // install in East London
David Cerny, a Czech artist has re-modelled a traditional London double-decker bus into a mechanical sculpture of an athlete doing push-ups to celebrate the Olympic Games opening in the British capital on Friday. The bus is installed outside the Czech Olympic House in London’s Islington neighbourhood.
Cerny bought the 1957 bus from an owner in the Netherlands, attached two huge arms, an electrical engine and a lot of wiring and suspension tools to make it into a piece of art named ‘London Boosted.’
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Laat me ’s lands reclame zien en ik zeg je wie je bent. Over China zegt ’t vooral: hier is geld te verdienen.
Reclame is dan de liturgie van de commercie, maar ook in China regeert het geld. De advertentie- en reclamemarkt in China is dan ook booming. Wat wil je ook, zo’n grote consumentenmarkt in bloei, dat is toch de natte droom van iedere Paarse Broek? Alle grote bureau’s zijn er neergestreken en alle grote multinationals laten het geld wel rollen.
Het blog ChinaSMACK heeft de laatste weken veel aandacht voor de Chinese reclamewereld. Het is grappig om te zien dat Chinese reclame ook de nationale eigenaardigheden zo benadrukt. Net als je in Nederland veel romantische, blanke-top-der-duinen, vroeger-was-alles-beter-want-blank-(en-zwarte-mensen-komen-alleen-voor-als-typetje)-reclames ziet, trappen Chinese reclamemakers ook een paar open deuren in.
Wat te denken van de volgende voorbeelden?
Voor Pattex, JWT (Shanghai).
Voor Intel:
Maar deze tandpasta-advertentie is dan wel weer om te smullen.
En deze van Coca Cola. Ook van JWT (Shanghai):
Ik vind deze Media Markt-reclame toch wel wat beter te pruimen dan het Hollandse geschreeuw.
En zo’n reclame zou je nu weer niet zo snel verwachten, van PETA:
In veel Latijns-Amerikaanse landen is graffiti geen daad van vandalisme, maar sociaal en politiek bewogen kunst.
Toen ik in Harlem woonde, liep ik altijd graag Spanish Harlem in. Niet voor de mooie gebouwen, of het lekkere straatgevoel, want Spanish Harlem is nog tamelijk onveilig. Wat mij aantrok waren de vele muurschilderingen. In heel Latijns-Amerika behoort de muur tot het standaard-canvas van kunstenaars. De muur is een uithangbord voor je politieke boodschap, of om de passant gewoon wat moois te bieden, iets dat zijn dag opvrolijkt. Vandaag in Elders daarom een fraai overzicht van Latijns-Amerikaanse graffitikunst. Wil je meer achtergronden lezen, dan heeft Global Voices een aardige serie (hier).
Twee Argentijnse mevrouwen fleuren de straten op:
Azafrán Rojo / Street Art – Subtitled from Pura Vida TV on Vimeo.
De Ecuadoriaanse kunstenaar Carla Sanchez:
Budoka – Expo en el Este Café from Ilustradores Ecuatorianos on Vimeo.
Flickr cc GSZ
Flickr cc GSZ
Flickr cc Paul Lowry
Flickr cc Guneyc
Flickr cc Paul Lowry
Flickr cc minusbaby
Flickr cc gaspi*ny
Thanks gsz, Paul Lowry, gaspi*yg, guneyc, minusbaby.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.