Vrienden van mij zijn onlangs in Sint-Petersburg geweest. Hadden zij daarover vooraf in overleg moeten treden met de nabestaanden van MH-17? Die vraag borrelde in me op toen ik vanochtend in de krant las dat sommige nabestaanden de KNVB verweten zich stil te houden over de kwalificatierondes voor het WK in Rusland (waar we vermoedelijk niet eens heengaan, gezien de spelprestaties). Dat zou niet goed zijn voor hun rouwverwerking. Nu is het niet aan mij om andermans leed te relativeren en een WK in een maffiastaat is ook niet zo'n heel tof idee, maar hoe ver moet je de netten van je verdriet uitwerpen? Er waren ook nabestaanden die het wilden laten lopen, las ik. Niet om de KNVB te ontzien, maar zichzelf.
SATIRE - 
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
COLUMN - Afgelopen zaterdag was het weer zo ver: de Gay Pride vond plaats in de Amsterdamse binnenstad. Honderden homo’s en niet-homo’s dansten, sprongen en waren blij, al varend over de Prinsengracht, de Amstel en de Oude Schans. Op tv zag ik Ewout Genemans vragen stellen aan Jeanine Hennis, Jet Bussemaker en Jeroen Dijsselbloem, terwijl Cornald Maas eigenlijk net iets té flauwe grapjes maakte. ‘Bij elke regenboog hoort ook een pot met goud.’ Het was in elk geval een mooi beeld van de tolerantie die kenmerkend is voor het centrum van de hoofdstad, waar al in de Gouden Eeuw ten tijden van de Republiek iedereen mocht doen en denken wat hij wilde. Zolang anderen daar tenminste geen last van hadden en er een goede pot met goud aan verdiend kon worden. Ook toen al waren overvolle schepen een teken van de vrije geest in de Nederlanden.
Het was dan ook goed om te zien dat zelfs de KNVB een boot de grachten op stuurde, om daarmee bij te dragen aan de homoacceptatie binnen de wereld van het voetbal, het mogelijke probleem bespreekbaar te maken en daarmee de vrijheid van de sporters te vergroten. René van der Gijp gaf de maandag erna in Voetbal International echter aan dat de boot van de KNVB voor hem niet zo nodig was en dat een statement maken echt niet hoefde. Hij moest er wel om lachen.
Vandaag is de laatste ronde van Eredivisie voetbal seizoen 2010/2011. In een rechtstreeks duel zullen Ajax en Twente strijden om de landstitel. Dat is een unicum.
Toch zal voor mij het vooral het seizoen blijven waarin ik iets niet snapte wat volgens iedereen die ik hier op aansprak volkomen logisch was. Alleen waarom het logisch was, konden ze me dan weer niet helder uitleggen.
Het gaat over iets wat er gebeurde op 20 november 2010. Ajax speelde toen tegen PSV. De Amsterdamse club beschikte toen nog over zijn later aan Liverpool verkochte sterspeler, ‘Loco’ Luis Suarez. Deze Uruguayaan beschikte over heel eigen, volstrekt onnavolgbare denkpatronen, wat hem soms bracht tot volstrekt onnavolgbare kunststukjes op het veld. De negatieve kant was dat zijn schwalbes en andere overtredingen ook onnavolgbaar waren. Aan zijn uiterlijk kon je niet afleiden of hij zijn Jekyll of Hyde zou laten zien; Suarez’ beschikte slechts over één gezichtsuitdrukking, die een diepe, alles doordringende melancholie leek te verraden.
Die bewuste Ajax – PSV eindige met een opstootje, met het gebruikelijke duw- en trekwerk. PSV-speler Otman Bakkal ging daarbij op de voet van Suarez staan. Suarez toonde weer eens zijn ongekende originaliteit door Bakkal daarop te bijten. Niet eens hard, zoals Mike Tyson, die ooit een oor af beet van een tegenstander. Meer een soort love bite. Bakkal zelf kon er ook wel om lachen:
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
“Het is lastig om mensen niet toe te laten, want het is juridisch niet houdbaar puur bellende Chinezen te weren. In plaats van standaardvoorwaarden kunnen clubs wel in hun huisregels opnemen dat er niet gebeld mag worden. Hang een bordje op: verboden te bellen.”
Het vertrouwen in het voetbal staat op het spel. ‘Belchinezen‘ wekken de schijn van omkoping op rond voetbalwedstrijden in onder meer Nederland. Ze bellen vanaf de tribunes in Oss en Eindhoven naar Azië om gokkers van dienst te zijn.
Directeur betaald voetbal van de KNVB Henk Kesler is er veel aan gelegen om die schijn te vermijden. Gokken en omkoping mogen niet worden geassocieerd met voetbal. De oplossing die Kesler aandraagt is echter ronduit absurd. Een belverbod? Dat zal ze leren, die Chinezen!