Moeten individuele burgers ook stappen ondernemen om hun CO2-uitstoot te reduceren? Of schuiven we alle verantwoordelijkheid af op onze overheid? EU-voorzitter José Manuel Barroso vindt individueel gedrag -en dan met name dat van hemzelf- irrelevant. Hij reist vandaag in een benzine slurpende Volkswagen Touareg naar de klimaattop van de Europese Unie en wenst daarop niet aangesproken te worden. De Portugese Europeaan Barroso houdt niet van het moralistische vingertje: 'Wanneer we naar het CO2-gebruik van afzonderlijke personen gaan kijken, bevinden we ons op glad ijs. Voor je het weet nemen we niet alleen het milieugedrag van personen onder de loep, maar ook bijvoorbeeld het seksueel gedrag.' (Elsevier). Twee jaar geleden kwam het WWF rapport: Europe 2005 - The Ecological Footprint uit, inclusief een visionair voorwoord van Barroso. Ik tik over: "... I am convinced that to realise our vision, we need to engage stakeholders and citizens from across Europe and the world and get people to take real ownership of the sustainable development challenge..." Elsevier: hét hobbyblad voor klimaatsceptici, smult hiervan en verfotosjopt met een bijna verfrissende burgerjournalistieke kwinkslag Barroso en zijn SUV. Maar onbedoeld zet het blad hiermee nog meer druk op de ketel van het maatschappelijke proces dat wereldwijd goed op gang is gekomen na de film van Al Gore. Het aanpakken van onze ecologische voetafdruk komt (ook) neer op individuele keuzes maken. En of u mij nu wilt geloven of niet, ik beitel bij deze 8 maart 2007 in de Google cache dat iedereen over vijf jaar individuele gedragsaanpassingen voor het milieu de normaalste zaak van de wereld zal vinden, ook Barroso.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
In de discussie over de klimaatverandering wordt af en toe het argument aangevoerd dat het onwaarschijnlijk is dat de nietige mensch met zijn pathetische scheetjes ooit enige significante invloed kan hebben op dat immense aardse eco-systeem.
Dat is lastig discussiëren zo. Dus wat doe je met zo’n argument?
Toen bedacht ik me een visualisatie/rekenvoorbeeld voor één aspect welke heel dicht bij huis ligt. Alleen de uitkomst verrast mijzelf. Vandaar aan u de vraag of u even mee wilt rekenen en aan kunt geven óf het klopt óf dat ergens een fout gemaakt wordt.
Volgt u mij door de stappen?
Een beetje modale auto produceert al snel 150 gram CO2 per kilometer.
Een modale Nederlander rijdt toch wel zo’n 20.000 kilometer per jaar.
Een kubieke meter pure CO2 weegt 1,9772 kilo, zeg 2 kilo.
De modale Nederlander produceert jaarlijks 20.000*0,150=3.000 kilo CO2.
3000 kilo CO2 is grofweg 1500 kubieke meter.
Een beetje pathetisch modaal perceeltje waar de gemiddelde Nederlander op woont, meet zo ongeveer 10 bij 30 meter. Wilt u op uw perceel uw jaarproductie CO2 in gasvorm stallen, is uw perceel gevuld tot een hoogte van 5 meter (5*10*30=1500 kubieke meter) met pure CO2.
Ziet u dat voor u? Niet ademhalen hoor.
Mooi, maar we zijn er nog niet. Het gaat in het klimaatdebat immers over de toename van C02 in de atmosfeer.
Er zit nu grofweg 0.03% CO2 in de lucht.
Stel je voor dat de modale jaarproductie die we boven genoemd hebben, gebruikt wordt om het C02 gehalte in de atmosfeer te verdubbelen.
Dan moeten we ons volume CO2 met 3.333 vermenigvuldigen om te weten hoeveel lucht we jaarlijks “besmetten”.
Ineens zet die stapel pure CO2 achter uw huis uit van 5 meter hoog naar een stapel lucht met twee keer zoveel CO2 van ruim 16,5 kilometer hoog. Oeps, u bent in de stratosfeer aangeland met uw bijdrage!
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Een foto, gemaakt door Nasa’s MODIS-satelliet, toont de enorme luchtvervuiling boven Oost-China. Uit een onderzoek, dat deze week gepubliceerd werd op een Amerikaanse wetenschapssite, blijkt Azië een belangrijk aandeel te hebben in de wereldwijde klimaatsverandering. Onder het motto: kijk, zij vervuilen de boel net zoveel als wij of misschien nog wel erger!
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.